16. Гістарыяграфія гісторыі Беларусі феадальнага перыя­ду

У савецкай гістарыяграфіі ўстанавіліся шаблонныя схемы гіста- рычнага працэсу ў Беларусі, якія ў значнай ступені былі заснаваны на пазіцыях расійскай дваранска-клерыкальнай гістарыяграфіі ХІХ ст. Навуковыя распрацоўкі гісторыі Беларусі феадальнай эпохі змяс- ціліся галоўным чынам ў сферы сацыяльна-эканамічнай, часткова этнагістарычнай, знешнепалітычнай, культуралагічнай тэматыцы.

Канцэптуальныя погляды афіцыйнай беларускай гістарыя- графіі 60 - 80-х гг. без асаблівых зменаў падаваліся ў абагульняль- ных акадэмічных выданнях. Адносна аб'ектыўным з далучэннем новых матэрыялаў быў першы том шасцітомавай «Гісторыі Бела­рускай ССР» (1972 г.). Праўда, гісторыі Беларусі са старажытных часоў да адмены прыгоннага права ў 1861 г. было адведзена менш чвэрці агульнага аб'ёму выдання, а часоў ВКЛ да канца ХУІ ст. - менш 5 %.

Грунтоўнай для свайго часу працай была манаграфія У.Ц.Па- шуты «Возникновение Литовского государства» (1959 г.). Аўтар выкарыстаў шматлікія гістарычныя крыніцы і правёў грунтоўны гістарыяграфічны аналіз праблемы. На думку А.К.Краўцэвіча, кан- цэпцыя генезіса ВКЛ, прапанаваная У.Ц.Пашутам, супадала з пазі- цыяй польскіх даследчыкаў. Вялікае княства Літоўскае лічылася літоўскай па характары дзяржавай, а сярэдневяковая Літва атая- самлялася з сучаснай Літвой, г.зн. «ВКЛ - прадукт унутранай эва- люцыі Літвы». Пашута вылучыў тры фазы ўтварэння ВКЛ: канфе- дэрацыя земляў, саюз літоўскіх земляў на чале з князямі Аўкштай- тыі, раннефеадальная манархія. На гэтым фоне адбыўся захоп беларускіх земляў літоўскімі феадаламі. Канцэпцыя У.Ц.Пашуты вызначала пазіцыю айчынных гісторыкаў да канца 80-х гг. ХХ ст.

У вывучэнні эпохі феадалізму дамінавала сацыяльна-эканам- ічная праблематыка. Галоўная ўвага гісторыкаў была накіравана на вывучэнне аграрных адносінаў, феадальнага горада, класавай барацьбы, разлажэння феадальна-прыгонніцкай сістэмы і зараджэн- ня капіталістычных адносінаў.

Аграрная праблематыка знайшла сваё адлюстраванне ў пра- цах Д.Л.Пахілевіча, П.Р.Казлоўскага, В.І.Мялешкі.

Дзмітрый Леанідавіч Пахілевіч (1897 - 1974 гг.), украінскі гісторык. Доктар гістарычных навук (1951 г.), прафесар (1953 г.). Скончыў Кіеўскі інстытут народнай асветы. У 1921 - 1945 гг. працаваў у ВНУ УССР і РСФСР. З 1946 г. у Львоўскім універ- сітэце.

На падставе інвентароў каралеўскіх эканоміяў Д. Л .Пахілевіч рас- крыў эвалюцыю памеснай і сялянскай гаспадаркі ў ХУІ - ХУІІІ стст., паказаў замену адпрацовачнай рэнты грашовай пасля войнаў сярэдзіны ХУІІ ст. як сродка аднаўлення гаспадарчага жыцця, вяр- танне да фальваркова-паншчыннай сістэмы ў 40-я гг. ХУІІІ ст. У сваіх працах «Крестьяне Белоруссии и Литвы в ХУІ- ХУІІІ вв.» (1957 г.), «Крестьяне Белоруссии и Литвы во второй половине ХУІІІв.» (1966 г.) гісторык прааналізаваў рэформы Жыгімонта ІІ Аўгуста (1557 г.) і Антонія Тызенгаўза (1765 г.), раскрыў катэгорыі сялян- ства, выступіў супраць канцэпцыі аб прагрэсіруючым заняпадзе Беларусі ў другой палове ХУІІІ ст.

Павел Рыгоравіч Казлоўскі (1911 - 1996 гг.), беларускі гісто- рык. Доктар гістарычных навук (1974 г.). Скончыў БДУ З 1957 па 1986 гг. працаваў у Інстытуце гісторыі АН БССР. Аўтар прац па гісторыі сялянства, крыніцазнаўству і дэмаграфіі беларус- кай вёскі.

Манаграфія П.Р.Казлоўскага «Крестьяне Белоруссии во вто­рой половинеХУП-ХУШв.» (1969 г.) стала першым у беларускай гістарыяграфіі даследаваннем сялянства вотчынных магнацкіх ула - данняў. Аўтар прасачыў развіццё вытворчых сіл вёскі (колькасць насельніцтва, развіццё земляробства, жывёлагадоўлі і інш.), з да- памогай статыстычнай апрацоўкі архіўных дадзеных пацвердзіў выснову Д.Л.Пахілевіча аб заняпадзе эканамічнага жыцця ў дру­гой палове ХУІІ - пачатку ХУІІІ ст. і эканамічным уздыме ў дру­гой палове ХУІІІ ст.

Асобная ўвага была звернута на развіццё таварна-грашовых адносінаў у другой палове ХУііі ст., на працэс класавай дыферэн- цыяцыі сялянства, генезіс капіталізму ў беларускай вёсцы. П.Р.Каз- лоўскі ўпершыню ў беларускай гістарыяграфіі звязаў эвалюцыю феадальнай рэнты са зменай структуры сялянскага надзела, вы- значыў долю грашовых плацяжоў сялян заходняй часткі Беларусі ў другой палове ХУІІІ ст., якая традыцыйна лічылася рэгіёнам поў- нага панавання паншчыны.

У працах «Магнатское хозяйство Белоруссии во второй по­ловине ХУШ в.» (1974 г.), «Землевладение и землепользование в Белоруссии в XVIII - первой половине XIX в.» (1982 г.) гісторык на падставе інвентароў, справаздачаў эканомаў і ўпраўляючых, рэест- раў збору збожжа, касавых кніг і іншых крыніц даследаваў гаспа- дарку буйных землеўладальнікаў, якія займалі 46 % прыватнаў- ласніцкіх земляў на захадзе і ў цэнтры Беларусі. Ён паказаў раз- віццё ўнутранага рынку пад уплывам росту попыту на сельгаспрадукцыю ў Заходняй Еўропе, вызначыў спецыялізацыю магнацкіх латыфундыяў.

Казлоўскі абвергнуў канцэпцыю прагрэсіруючага пагаршэн- ня становішча сялян у перыяд феадалізму і тэзіс аб тым, што се- лянін з'яўляўся толькі карыстальнікам зямлі.

Васіль Іванавіч Мялешка нарадзіўся ў г. Томску ў 1921 г., беларускі гісторык. Доктар гістарычных навук (1972 г.), пра- фесар (1990 г.). Скончыў БДУ У 1956 - 1991 гг. у Інстытуце гісторыі АН БССР, загадчык аддзела гісторыі Беларусі эпохі феадалізму. У 1987 г. старшыня камісіі Акадэміі навук па гісто- рыі сельскай гаспадаркі і сялянства Беларусі.

У працы «Очерки аграрной истории Восточной Белоруссии (вторая половина ХУП- ХVІII вв.)» (1975 г.) Мялешка вызначыў асаблівасці аграрнай гісторыі ўсходняй часткі Беларусі. Ён пака- заў аднатыпнасць структуры феадальнай уласнасці (дамінаванне шляхецкай уласнасці), гандлёвыя сувязі феадальнага маёнтка і ся- лянскай гаспадаркі з рынкам, глыбокае пранікненне таварна-гра- шовых адносінаў у сельскую гаспадарку, ролю промыслаў у развіцці аграрнай вытворчасці. Даследчык лічыў, што некаторыя промыс­лы ў першай палове ХУІП ст. мелі рысы капіталістычных ману- фактураў.

Таксама В.І.Мялешка вывучаў праблему класавай барацьбы ў беларускай вёсцы. У манаграфіі «Классовая борьба в белорусской деревне во второй половине ХУП - ХУШ вв.» (1982 г.) ён прааналі- заваў тры формы сялянскіх выступленняў: пасіўны супраціў (скаргі, адмова ад выканання павіннасцяў, уцёкі), узброеныя акцыі (напа- ды на маёнткі, сутычкі з узброенымі атрадамі і інш.), паўстанні (на Каменшчыне (1736 - 1754 гг.) і Крычаўскім старостве (1740 - 1744 гг.)).

Але ў пасляваенны перыяд развіцця беларускай савецкай гіста- рыяграфіі было слаба вывучана развіццё сялянскай гаспадаркі ва ўмовах генезісу капіталізму, яе рыначныя сувязі. Недастаткова пра- аналізавана эвалюцыя наёмнай працы, працэс запрыгоньвання ся- лянства. Прычым аграрная гісторыя ХІУ - ХУ стст. у цэлым заста- валася слаба распрацаванай.

Праблема феадальнага горада знайшла адлюстраванне ў да- следаваннях А.П.Ігнаценкі, З.Ю.Капыскага, А.П.Грыцкевіча.

Манаграфія А.П.Ігнаценкі «Ремесленное производство в го­родах Белоруссии в ХУП - ХУШ в.» (1963 г.) утрымлівае грунтоў- ную характарыстыку гарадскога рамяства. Аднак спроба аўтара суаднесці феадальныя майстэрні з генезісам капіталізму выглядае беспадстаўнай.

Зіновій Юльевіч Капыскі (1916 - 1996 гг.), беларускі гісто- рык. Доктар гістарычных навук (1968 г.). Скончыў Мінскі інсты- тут народнай гаспадаркі. Працаваў у Мінскім аблпланаддзеле, у Інстытуце эканомікі АН БССР. Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны. У 1950 - 1990 гг. навуковы супрацоўнік Інстытута гісто- рыі АН БССР. Даследаваў гісторыю беларускага феадальнага горада, крыніцазнаўства, гістарыяграфію гісторыі Беларусі.

У манаграфіях «Экономическое развитие городов Белоруссии в ХУ - первой половине ХУП вв.» (1966 г.), «Социально-экономиче­ское развитие городов Белоруссии в ХУ - первой половине ХУП вв.» (1975 г.) Капыскі прааналізаваў становішча 37 дзяржаўных гара- доў і больш за 300 мястэчак. Пры гэтым аўтар памылкова бачыў наяўнасць капіталістычных з'яваў у гарадскім рамястве яшчэ ў ХУІІ ст., што сведчыла аб пэўнай мадэрнізацыі гістарычнага працэсу. Ён лічыў з'яўленне скупшчыкаў рамесных вырабаў, ліхвярства і крэдыту пацвярджэннем генезісу буржуазных адносін.

Анатоль Пятровіч Грыцкевіч нарадзіўся ў 1929 г. у Мінску, беларускі гісторык. Доктар гістарычных навук (1986 г.), пра- фесар (1987 г.). Акадэмік Міжнароднай АН Еўразіі (1999 г.). Скончыў Мінскі дзяржаўны медыцынскі інстытут, Мінскі дзяр- жаўны педагагічны інстытут замежных моваў, БДУ. Працаваў урачом. З 1959 г. у Інстытуце гісторыі АН БССР. З 1975 г. за- гадчык кафедры Мінскага інстытута культуры (з 1993 г. Бела- рускага дзяржаўнага універсітэта культуры). Адначасова ў 1996 - 2000 гг. дырэктар НДІ Цэнтральнай і Усходняй Еўропы (у Мінску). Даследуе гісторыю Беларусі перыяду феадалізму. А.П.Грыцкевіч у манаграфіях «Частновладельческие города Белоруссии в ХУ- ХУШ вв.» (1975 г.), «Социальная борьба горо­жан Белоруссии в ХУ- ХУШ вв.» (1979 г.) вызначыў колькасць прыватнаўласніцкіх гарадоў, іх тыпы, узровень эканамічнага раз- віцця, сістэму кіравання, іх ролю як вайсковай апоры, грунтоўна прааналізваў магдэбургскае права.

Шмат увагі надавалася вывучэнню праблемы разлажэння феа- дальна-прыгонніцкай сістэмы і зараджэння капіталістычных адно- сінаў у працах А.М.Карпачова, М.М.Улашчыка, В.У.Чапко і інш.

Грунтоўным даследаваннем сацыяльна-эканамічнай гісторыі Беларусі першай паловы ХІХ ст. стала манаграфія М.М.Улашчы- ка «Предпосылки крестьянской реформы 1861 г. в Литве и Запад­ной Белоруссии» (1965 г.).

Мікалай Мікалаевіч Улашчык (1906 - 1986 гг.), беларускі гісторык, археограф, археолаг, этнограф, краязнаўца, літара- тар. Доктар гістарычных навук (1964 г.). Скончыў БДУ У 1924 - 1930 гг. працаваў у Беларускай дзяржаўнай бібліятэцы і сакра- таром Кніжнай палаты БССР. Удзельнічаў у беларускім нацыя- нальна-культурным руху. Арыштаваны па справе СВБ (1930 г.), высланы ў г.Налінск Вяцкай вобласці. У 1933 г. асуджаны паў- торна, этапіраваны ў Марыінскі лагер Навасібірскай вобласці, пасля ў пас. Суслава Кемераўскай вобласці. Вызвалены вясной 1935 г. без дазволу вяртання ў БССР, працаваў выкладчыкам гісторыі і геаграфіі ў розных школах і тэхнікумах. З 1939 г. у Ленінградзе, настаўнічаў. У 1941 г. арыштаваны і высланы ў г.Златавуст Чэлябінскай вобласці. Пры садзейнічанні акадэмі- ка АН СССР Л.А.Арбелі вызвалены (1942 г.), займаўся выву- чэннем аграрнай гісторыі Беларусі і Літвы ХІХ ст. У 1948 г. выкладаў у Маскоўскім дзяржаўным універсітэце. У 1949 г. звольнены з працы, рэпрэсаваны і ў 1951 г. этапіраваны ў пас. Суслава. Пасля вызвалення (1955 г.) вярнуўся ў Маскву, дзе да 1986 г. працаваў навуковым супрацоўнікам Інстытута гісторыі АН СССР.

Работа ўключае матэрыялы толькі па трох губернях (Гродзен- скай, Віленскай і Ковенскай), але высновы аўтара мелі важнае зна- чэнне для ўсёй тэрыторыі Беларусі, склаўшы зыходную пазіцыю для наступных даследаванняў па першай палове ХІХ ст. Шмат месца М.М.Улашчык адвёў аналізу сялянскай праблематыкі. Ён даследа- ваў дэмаграфічныя працэсы, структуру сялянскага насельніцтва, сялянскую гаспадарку і яе сувязі з рынкам, павіннасці сялян, умо- вы іх жыцця, антыпрыгонніцкі рух. Пры гэтым аўтар выкарыстаў шырокую базу архіўных матэрыялаў.

У манаграфіі В.У.Чапко «Сельское хозяйство Белоруссии в первой половине XIX в.» (1966 г.) праблема крызісу феадальных адносінаў была даследавана на дадзеных 800 памесцяў Беларусі. Валянціна Уладзіміраўна Чапко нарадзілася ў 1925 г. у Мінску, беларускі гісторык. Доктар гістарычных навук (1969 г.), прафесар (1976 г.). Скончыла БДУ У 1953 - 1972 г. у Інсты- туце гісторыі АН БССР. З 1972 г. загадчык кафедры ўсеагуль- най гісторыі ў Мінскім педагагічным інстытуце. З 1978 г. у БДУ - загадчык кафедры гісторыі БССР, з 1984 г. прафесар кафедры гісторыі старажытнага свету і сярэдніх вякоў. Дасле- давала сацыяльна-эканамічныя працэсы ў Беларусі ў першай палове ХІХ ст.

У кнізе разглядаюцца не толькі памешчыцкая, але і сялянская гаспадарка. Такі падыход дазволіў раскрыць дзве галоўныя тэн- дэнцыі ў развіцці сельскай гаспадаркі ў першай палове XIX ст.: крызіс прыгонніцкай сістэмы і пашырэнне капіталістычных фор- маў арганізацыі вытворчасці ў феадальных маёнтках і гаспадарцы дзяржаўных сялян.

Сведчаннем крызісу феадальна-прыгонніцкай сістэмы ў пер- шай палове XIX ст. было ўзмацненне сялянскага руху. Даследаван- ню гэтай праблемы прысвечана манаграфія В.УЧапко «Классовая борьба в белорусской деревне в первой половине XIXв.» (1972 г.), у якой упершыню ў беларускай гістарычнай літаратуры прасочана дынаміка сялянскага руху, вызначаны яго асноўныя этапы і даецца іх характарыстыка. Аўтар прыйшла да высновы, што сялянскі рух уяўляў сабой класавую барацьбу, накіраваную супраць феадальна- прыгонніцкай эксплуатацыі.

Сацыяльна-эканамічнае развіццё гарадоў Беларусі ў канцы XVШ - першай палове XIX ст. разгледжана ў манаграфіях В.У.Чапко «Города Белоруссии в первой половине XIXвека: Эконо­мическое развитие» (1981 г.) і А.М.Лютага «Социально-экономи­ческое развитие городов Белоруссии в конце КУШ - первой поло­вине XIXв.» (1987 г.).

Анатоль Міхайлавіч Люты нарадзіўся ў 1951 г. у г.п.Смілав- ічы Чэрвеньскага раёна. Доктар гістарычных навук (1990 г.), прафесар (1991 г.). Скончыў Мінскі педагагічны інстытут. З 1982 г. старшы выкладчык, з 1985 г. загадчык кафедры Мінска- га педагагічнага інстытута (з 1993 г. педуніверсітэт). Даследуе сацыяльна-эканамічнае і культурнае развіццё Беларусі ў ХУІІІ - ХІХ стст., генезіс капіталізму на Беларусі.

Акрамя агульнай характарыстыкі гарадоў і мястэчак, дасле- даванні ўтрымліваюць матэрыял аб развіцці рамеснай вытворчасці, мануфактураў, гандлю, раскрываюць сельскагаспадарчыя заняткі гарадскіх жыхароў, прасочваюць дынаміку гарадскога насельніцт- ва, змены, якія адбыліся ў яго сацыяльным, нацыянальным і кан- фесійным складзе.

У манаграфіях падкрэсліваецца, што зараджэнне і развіццё капіталістычных адносінаў у гарадах Беларусі перадвызначыла фарміраванне класаў буржуазнага грамадства - буржуазіі і наём­ных рабочых, змену знешняга вобліку гарадоў. Але гарады Бела- русі ў канцы XVШ - першай палове XIX ст. яшчэ не сталі цэнтрамі развіцця капіталістычнай прамысловасці. Яны захоўвалі рысы феа- дальнага горада, хаця пераходныя працэсы ўжо ішлі даволі інтэн- сіўна.

Развіццё прамысловасці ў Беларусі ў другой палове XVIII - першай палове XIX ст. даследавана ў манаграфіях М.Т.Раманоўс- кага «Развитие мануфактурной промышленности в Белоруссиии (другая паловаXУIII- першая паловаXIXв.» (1966 г.) і М.Ф.Бол- баса «Развіццё прамысловасці Беларусі (1795 - 1861)» (1966 г.). У кнізе М.Т.Раманоўскага раскрыта роля мануфактурнай вытворчасці (у тым ліку вотчыннай) як цэлага этапу, які аказаў уплыў на фарма- ванне капіталістычнага ўкладу ў эканоміцы дарэформеннай Бела- русі. М.Ф.Болбас прасачыў дынаміку і асноўныя этапы развіцця прамысловасці Беларусі, прааналізаваў рамесную вытворчасць, мануфактуры і капіталістычныя фабрыкі, разглядзеў іх галіновую структуру, паходжанне і склад рабочых, іх становішча. Але даслед- чык спрошчана разумеў працэс разлажэння і крызісу феадальна-пры- гонніцкай сістэмы, зрабіў шэраг памылковых сцвярджэнняў.

У пасляваенны перыяд беларускія гісторыкі актыўна вывучалі «вызваленчую барацьбу беларускага народа супраць польскіх эксп- луататараў за ўз'яднанне з Расіяй», грамадска-палітычную думку ХІУ - ХУІІІ стст., «экспансіянізм каталіцкай царквы» ў Беларусі, грамадска-палітычны рух у першай палове ХІХ ст.

Лаўрэнцій Сямёнавіч Абецэдарскі (1916 - 1975 гг.), беларускі гісторык. Доктар гістарычных навук, прафесар (1966 г.). Член- карэспандэнт АПН СССР (1968 г.). Скончыў БДУ Выкладчык, загадчык кафедры гісторыі СССР (1950 - 1958 гг.), гісторыі БССР (з 1958 г.) БДУ. Дэкан гістарычнага факультэта. Вывучаў расійска-беларускія адносіны ў другой палове ХУІ - ХУІІ стст., нацыянальна-вызваленчую і антыфеадальную барацьбу ў Бе- ларусі ў ХУІІ ст.

Абецэдарскі сабраў вялікі матэрыял аб перасяленні беларусаў у Маскву і Замаскварэцкі край у другой палове ХУІІ ст., якое не заўсёды лічыў добраахвотным. У манаграфіях «Белорусы в Москве в ХУІІ в.: Из истории русско-белорусских связей» (1957 г.), «Бело­руссия и Россия: Очерки русско-белорусских связей второй поло­вины ХУІ-ХУІІвв.» (1978 г.) даследчык раскрыў ролю беларускіх рамеснікаў, якія былі пераселены ў Маскву, у развіцці рамеснай вытворчасці, стварэнні шэдэўраў культуры расійскай сталіцы. Абе- цэдарскі з'яўляўся прыхільнікам унітарнай канцэпцыі аб'яднання ўсходнеславянскіх земляў вакол Масквы і Маскоўскай дзяржавы.

Канцэпцыю Л.С.Абецэдарскага развіў А.П.Ігнаценка ў да- следаванні «Борьба белорусского народа за воссоединение с Россией (вторая половина ХУІІ- ХУШ вв.)» (1974 г.). Восем стагоддзяў, якія ахоплівалі перыяд ад распаду Кіеўскай Русі да падзелаў Рэчы

Паспалітай, трактаваліся аўтарам як перыяд прыгнечанага станов- ішча, час імкнення да ўз'яднання з Расіяй.

Гісторыю грамадска-палітычнай думкі ў Беларусі ў ХУ - ХУІІІ стст. у сярэдзіне 50-х - 80-я гг. плённа вывучалі супрацоўнікі Інстытута філасофіі і права АН БССР. У 1 962 г. пад кіраўніцтвам акадэміка АН БССР В.А.Сербенты выйшаў калектыўны зборнік «Из исто­рии философской и общественно-политической мысли Белорусиии».

У 1967 г. быў апублікаваны зборнік «450 год беларускага кнігадрукавання», які можна разглядаць як арганічны працяг збор- ніка «400-лецце беларускага друку» (1926 г.). Яны маюць ідэнтыч- ную структуру. У апошнім выданні нават размясцілі шэраг артыку- лаў, перадрукаваных з папярэдняга зборніка. Відавочна, што адбы- лася змена ацэнкі ролі Ф.Скарыны. Ён адзначаны як выдатны беларускі асветнік і вучоны, прадстаўнік прагрэсіўнай беларускай культуры ХУІ ст. Эпоха канца ХУ - першай паловы ХУІ ст. назва­на «эпохай Ф.Скарыны», часам гуманізму.

Філосаф, гісторык-медыявіст С.А.Падокшын у манаграфіях «Реформация и общественная мысль Белоруссии и Литвы (вторая половина ХУІ- начало ХУШ вв.)» (1970 г.), «Скорина и Будный: Очерк философских взглядов» (1974 г.), «Франциск Скорина» (1981 г.), «Філасофская думка эпохі Адраджэння ў Беларусі: Ад Францыска Скарыны да Сімяона Полацкага» (1990 г.) прааналізаваў рэфарма- цыйна-гуманістычны рух і царкоўна-рэлігійнае жыццё ў Беларусі ў ХУІ - ХУІІ стст., вызначыў спецыфічныя рысы беларускага Ад­раджэння і гуманізму. У 1984 г. даследчык атрымаў Дзяржаўную прэмію БССР за цыкл працаў па гісторыі філасофскай і грамадска- палітычнай думкі Беларусі.

Дацэнт БДУ, кандыдат філасофскіх навук А.А.Бірала (1932 - 1974 гг.) у манаграфіях «Философская и общественная мысль в Белоруссии и Литве в конце ХУІІ- середине ХУІІ вв.» (1971 г.), «Философские проблемы в науке эпохи Просвещения в Белоруссии и Литве» (1979 г.) вывучаў гісторыю грамадска-палітычнай і філа- софскай думкі ў Беларусі ў ХУІІ - ХУііі стст. Ён абгрунтаваў тэ- рытарыяльны прынцып даследавання - разглядаў духоўную спад- чыну, застаўленую на тэрыторыі Беларусі небеларусамі. Бірала адным з першых звярнуўся да вывучэння грамадскай псіхалогіі на аснове мемуарнай літаратуры.

У кнізе «Правовое положение населения Белоруссии в ХУІ в.» (1978 г.) І.А.Юхо (1921 - 2005 гг.) прадставіў першае комплекснае даследаванне прававой сістэмы ВКЛ, лічыў яе сінтэзам прававых нормаў старажытнарускага права, Літвы і Украіны. Даследчык пра- вёў аналіз трох Статутаў ВКЛ і на іх аснове вызначыў сацыяльнае становішча шляхты, сялян і мяшчан. Ім была выказана думка, што Статуты ВКЛ - першыя ў Еўропе дасканалыя зборнікі законаў, што, магчыма, Ф.Скарына ўдзельнічаў у складанні І-га Статута ВКЛ, што Рэч Паспалітая мела канфедэратыўную пабудову.

Гісторыю каталіцкай царквы ў Беларусі распрацоўваў Я.Н.Мараш.

Якаў Навумавіч Мараш (1916 - 1990 гг.), беларускі гісторык. Доктар гістарычных навук (1973 г.), прафесар (1974 г.). У 1936 - 1939 гг. вучыўся ў Віленскім універсітэце, скончыў Львоўскі універсітэт. Працаваў настаўнікам. З 1946 г. у Гродзенскім пе- дагагічным інстытуце, выкладчык, дацэнт, дэкан гістарычнага факультэта, загадчык кафедры гісторыі СССР і БССР.

Сфера яго навуковых пошукаў была звязана з вывучэннем эк- спансіі каталіцкай царквы ў Беларусі і Літве. Я.Н.Мараш лічыў, што рэфармацыя мела шляхецка-магнацкі характар. Ён адстойваў праваслаўе і імкненне беларусаў да ўз'яднання з рускім народам. Аўтар сцвярджаў, што Ватыкан пад уплывам езуітаў імкнуўся за- цвердзіцца ў Беларусі, каб далей распаўсюджваць свой уплыў на Маскоўскую Русь. Асобную ўвагу даследчык звярнуў на імкненне каталіцкай царквы праз адукацыйныя ўстановы езуітаў далучыць на свой бок моладзь і шляхту.

У працы «Из истории борьбы народных масс Белоруссии про­тив экспансии католической церкви» (1969 г.) даследчык раскрыў працэс эканамічнага замацавання на тэрыторыі Беларусі каталіцкіх ордэнаў і прыходаў. Ён прыйшоў да высновы, што гаспадарка каталіц- кага духавенства засноўвалася на прыгонніцкай сістэме, а ступень эксплуатацыі сялянства была большай, чым у свецкіх феадалаў.

У 1971 г. выйшла манаграфія Я.Н.Мараша «Ватикан и като­лическая церковь в Белоруссии (1569 - 1795 гг.)», у якой даследчык фундаментальна раскрыў пытанні фармавання феадальнага зем- леўладання каталіцкай царквы ў Беларусі, становішча залежных катэгорыяў сялянства ва ўладаннях каталіцкіх манастыроў. Наступ- ная манаграфія «Очерки истории экспансии католической церкви в Белоруссии XУIII в.» (1974 г.) асвятляла два вялікія пытанні: эка- намічнае пранікненне каталіцкай царквы на Беларусь у ХУІІІ ст., формы і метады ідэалагічнага ўплыву.

У працах гісторыкаў шмат увагі надавалася даследаванню пы- танняў грамадска-палітычнага руху ў Беларусі ў канцы XVIII - пер­шай палове XIX ст. Да іх адносяцца манаграфіі В.У.Чапко, П.Н.Аль- шанскага, А.П.Смірнова, Е.І.Карнейчыка, Н.М.Махнач і інш.

У манаграфіі «Общественно-политическое движение в Бело­руссии в 40-е годы Х1Х в.» (1958 г.) В.У.Чапко ўпершыню дасле- давала палітычную сітуацыю ў беларускіх губернях у 40-я гг. XIX ст., асабліва ў гады рэвалюцыйных падзеяў у краінах Заходняй Еўропы (1848 - 1849 гг.). Аўтар вызначыла змены ў расстаноўцы сацыяльных сілаў, у прыватнасці, адыход буйных памешчыкаў ад барацьбы пасля паражэння паўстання 1830-1831 гг. У працы ад- значаецца характэрная рыса грамадска-палітычнага руху 40-х гг. - пераход вядучай ролі да прадстаўнікоў рэвалюцыйна-дэмакратыч- ных колаў (разначынцаў). Чапко падкрэсліла дамінуючы ўплыў на грамадска-палітычны рух расійскай рэвалюцыйна-дэмакратычнай думкі, а не польскага нацыянальна-вызваленчага руху.

У працы П.Н.Альшанскага «Декабристы и польское нацио­нально-освободительное движение» (1959 г.) асноўная ўвага нада- валася спробам расійскіх дваранскіх рэвалюцыянераў устанавіць кантакты з польскімі тайнымі арганізацыямі. Адзначана абмежа- ванасць польскага нацыянальнага руху, мэтай якога было адра- джэнне Рэчы Паспалітай у межах 1772 г., і зацікаўленасць дзекаб- рыстаў у тым, каб незалежная Польшча стала рэспублікай. Анатоль Піліпавіч Смірноў нарадзіўся ў 1925 г. у с.Родзіна Алтайскага краю, беларускі і расійскі гісторык. Доктар гіста- рычных навук (1963 г.), прафесар (1969 г.). Скончыў Мінскі педагагічны інстытут. Працаваў у Інстытуце філасофіі і права АН БССР (1950 - 1956 гг.), у Інстытуце гісторыі АН СССР (1957 - 1970 гг.), прафесарам Акадэміі грамадскіх навук пры ЦК КПСС (1971 - 1980 гг.), кіраўнік праблемнай групы ў Інстытуце славяназнаўства і балканістыкі Расійскай АН (1981 - 1988 гг.).

Смірноў у манаграфіі «Революционные связи народов России и Польши в 30 - 50-е годы XIX в.» (1962 г.) даследаваў узаемаадно- сіны расійскіх, украінскіх, беларускіх, літоўскіх і польскіх рэва- люцыянераў на ревалюцыйна-дэмакратычным этапе вызваленчага руху ў Расіі, раскрыў дзейнасць рэвалюцыйных гурткоў у Бела- русі, Польшчы і Літве ў 30 - 40-я гг. XIX ст. («Дэмакратычнага та- варыства», «Садружнасці польскага народа», «Саюза літоўскай моладзі»). Таварыствы характарызуюцца ім як тэрытарыяльныя групы рэвалюцыйна-дэмакратычнага руху праз ідэйныя сувязі, агульнасць мэтаў і метадаў дзейнасці. Для беларускага чытача ціка- васць уяўляе дзейнасць «Дэмакратычнага таварыства», заснавана- га Ф.Савічам. Аналізуючы матэрыялы следчай справы, «Споведзь», напісаную Савічам у турме, а таксама статут арганізацыі, аўтар прыйшоў да высновы, што Ф.Савіч быў першым прадстаўніком рэвалюцыйна-дэмакратычнага кірунку ў грамадска-палітычным руху Беларусі.

У працы Н.М.Махнач «Идейная борьба в Белоруссии в 30 - 40-я годы XIX в.» (1971 г.) аналізуюцца погляды заснавальнікаў «Дэмакратычнага таварыства»: Ф.Савіча, Я.Загорскага і інш. Аў- тар зыходзіла з тэзіса аб пераемнасці поглядаў «філаматаў», «філа- рэтаў», «прамяністых», членаў «Дэмакратычнага таварыства» і новага пакалення дзеячаў вызваленчай барацьбы, прадстаўленга К.Каліноўскім, В.Урублеўскім і інш. Грамадскі рух 30 - 40-х гг. Махнач адносіць да пераходнага этапу ад шляхецкай рэвалюцый- насці да рэвалюцыйнай дэмакратычнасці. Грамадскія ідэі, на дум­ку аўтара, адлюстроўвалі канкрэтныя жыццёвыя праблемы. Упер- шыню ў беларускай гістарычнай навуцы даследуюцца погляды Міхаіла Валовіча, ураджэнца Беларусі, звязанага з польскім нацыя- нальна-вызваленчым рухам першай паловы 30-х гг. (так званая экспедыцыя Заліўскага), які ставіў задачу арганізаваць шырокае паўстанне ў Польшчы, Літве, ва Украіне і Беларусі. Як падкрэслі- ваецца, М.Валовіч звязваў нацыянальна-вызваленчы рух з бараць- бой за ліквідацыю прыгонніцкай сістэмы і надзяленнем сялян зям- лёй. Дамагчыся гэтага ён лічыў шляхам сялянскага паўстання, ад- моўна ацэньваў мэты паўстання 1830-1831 гг. Валовіч з'яўляўся ідэйным папярэднікам Ф.Савіча.

У працы Е.І.Карнейчыка «Белорусский народ в Отечествен­ной войне 1812 г.» (1962 г.) раскрыты падзеі франка-рускай вайны 1812 г. на тэрыторыі Беларусі. Аўтар прасачыў ход ваенных дзеян- няў у чэрвені-ліпені 1812 г., апісаў найбольш значныя вайсковыя аперацыі расійскіх войск супраць французаў, гераізм расійскіх воі- наў, падкрэсліў айчынны характар вайны. Важнай асаблівасцю, на думку аўтара, у жыцці беларускага народа ва ўмовах вайны была актывізацыя барацьбы супраць шляхты, якая перайшла на бок На- палеона. У кнізе шырока адлюстравана дапамога беларускіх сялян расійскім войскам, а таксама дзеянні беларускіх сялян-партызан, паражэнні французскай арміі на тэрыторыі Беларусі пры адступ- ленні.

У 50 - 80-я гг. сур'ёзныя навуковыя даследаванні былі напіса- ны літоўскімі гісторыкамі - Р.Батурай, Б.Дундулісам, І.Юргінісам, М.Ючасам, К.Яблонскісам, І.Стакаўскасам, І.Лукшайтэ і інш. Ад- нак абагульняльныя літоўскія працы, напрыклад, «История Литов­ской ССР (с древнейших времен до наших дней)» (1978 г.) захоўвалі ўплыў савецкай гістарыяграфіі.