- •1.Международное положение Германии в 20-х и 30-х годах XX века.
- •3. Ссср и страны Западной Европы в гражданской войне в Испании.
- •5. Попытки создания системы коллективной безопасности в Европе. Советско-англо-французские переговоры.
- •6. Советско-германские договоры 1939 года.
- •7. Начало Второй мировой войны. Оккупация Польши.
- •9. Социально-экономические и политические преобразования в Западной Беларуси в 1939-1941 годах.
- •11. «Странная война» в Европе. Оккупация фашистами ряда государств. Битва за Англию.
- •12. Начало движения Сопротивления в Европе. Подготовка Германии к войне против ссср.
- •13. Cccр и бсср в предвоенные годы: Экономика, наука, культура, жизненный уровень.
- •16. План «Барбаросса». Начало Великой Отечественной войны советского народа
- •17. Организация обороны страны. Эвакуация. Перевод промышленности на военные рельсы.
- •18. Боевые действия на территории Беларуси летом 1941 года.
- •19. Боевые действия на фронтах Великой Отечественной войны летом-осенью 1941 года.
- •20. Оккупация Беларуси. Варварское поведение захватчиков.
- •21. Причины поражений Красной Армии летом 1941 года.
- •22. Деятельность ссср на международной арене. Начало создания антигитлеровской коалиции.
- •23. Военные действия в конце 1941 года. Битва под Москвой. Крах «блицкрига».
- •24. Генеральный план «Ост». Территориальное устройство оккупированных территорий ссср.
- •25. Административно-территориальные единицы на оккупированных белорусских землях.
- •26. Политика геноцида, проводимая фашистами. Структура и деятельность карательных органов.
- •27. Коллаборационистские организации в Беларуси.
- •28. Социально-экономическая политика фашистов на территории Беларуси.
- •29 . Становление и развитие партизанского движения и подполья. Создание Центрального и Белорусского штабов партизанского движения.
- •30. Боевая деятельность партизан и ее значение.
- •31. Взаимоотношения и сотрудничество партизан с населением. Партизанские зоны.
- •32. Партийное, комсомольское, антифашистское подполье.
- •33. Армия Краёва и ее формы борьбы.
- •35. Сталинградская и Курская битвы. Коренной перелом в войне. Тегеранская конференция.
- •36. Начало освобождения Беларуси. Первые восстановительные мероприятия.
- •37. Положение на советско-германском фронте в первой половине 1941 года. Наступательная операция «Багратион».
- •38. Значение разгрома немецких войск в Беларуси. Восстановление народного хозяйства.
- •39. Советский тыл в годы войны.
- •40. Открытие Второго фронта. Освободительный поход Красной Армии в Европу.
- •41. Капитуляция Германии. Потсдамская конференция.
- •42. Маньчжурская операция войск Красной Армии. Конец Второй мировой войны.
- •43. Вклад воинов-белорусов в разгром агрессоров. Людские и материальные потери белорусского народа.
- •44. Беларусь – одна из стран-основательниц оон. Нюрнбергский процесс.
27. Коллаборационистские организации в Беларуси.
Пэўную ролю ў нямецкай акупацыйнай палітыцы адыгралі калабарацыяністы – асобы, палітычныя партыі, грамадскія рухі і арганізацыі, якія супрацоўнічалі з захопнікамі. Праўда, беларускі калабарацыянізм не адыгрываў істотнай ролі ва ўмацаванні пазіцый акупацыйных улад. Найбольшае развіццё гэтая з’ява атрымала ў генеральнай акрузе "Беларусь", дзе праводзіліся мерапрыемствы па асабістай ініцыятыве генеральнага камісара Вільгельма Кубэ. Апора была ім знойдзена ў беларускіх нацыянальных дзеячах, расчараваных сталінскім рэжымам, якія імкнуліся пры супрацоўніцтве з немцамі адрадзіць беларускую дзяржаўнасць. Для беларусізацыі розных бакоў жыцця грамадства ў 1941 г. была ўтворана Беларуская Народная Самапомач (БНС) на чале з І. Ермачэнкам. У снежні 1943 г. абвясцілі аб утварэнні мясцовага "ўрада", – Беларускай цэнтральнай рады (БЦР, Р. Астроўскі), якая займалася пераважна справамі адукацыі і культуры, сацыяльнага забеспячэння мясцовага насельніцтва. Дзейнічалі і іншыя арганізацыі, накшталт Саюзу Беларускай Моладзі (М. Ганько, Н. Абрамава).
28. Социально-экономическая политика фашистов на территории Беларуси.
Па распрацаваным нацыстамі плане "ОСТ", які тычыўся Усходняй Еўропы, павінна было быць знішчана і выслана 75 % беларускага насельніцтва, а астатніх планавалася анямечыць і выкарыстоўваць для абслугоўвання нямецкага грамадства, якое павінна было засяліць новыя тэрыторыі. На захопленай тэрыторыі ўсталёўваўся "новы парадак" – сістэма палітычных, ваенных, эканамічных мер, накіраваных на знішчэнне дзяржаўнага ладу і грамадства. Уся ўлада на акупіраванай тэрыторыі належала нямецкай ваеннай і цывільнай адміністрацыі, якая абапіралася на атрады СС, СД, СА, гестапа, крымінальную і ахоўную паліцыю. На захопленай тэрыторыі БССР пражывала каля 9 мільёнаў чалавек. Для масавага знішчэння "непаўнацэннага" (з пункту гледжання акупантаў) насельніцтва будаваліся спецыяльныя месцы прымусовага ўтрымання: на Беларусі налічвалася каля 300 лагераў смерці. Найбуйнейшы – у Малым Трасцянцы – займаў трэцяе месца па колькасці загубленых пасля Асвенціма і Майданака (звыш 200 тыс. чал.). Пад прымусовае пражыванне людзей па расавых, прафесійных, рэлігійных і іншых прыкметах адводзіліся цэлыя гарадскія кварталы – гета. На тэрыторыі нашай рэспублікі дзейнічала толькі 155 гета для яўрэйскага насельніцтва, – ва ўсіх гарадах і мястэчках, дзе пражывалі яўрэі. Акрамя гэтага, татальнаму знішчэнню на ўсёй тэрыторыі СССР падлягалі цыгане, гомасексуалісты, псіхічна хворыя людзі і г. д. Супраць партызан і мірных жыхароў Беларусі было арганізавана, па няпоўных дадзеных, звыш 120 буйных карных экспедыцый, падчас якіх было спалена разам з жыхарамі 628 вёсак.
У ідэалагічным плане акупанты імкнуліся падзяліць насельніцтва і супрацьпаставіць адно аднаму. Чацвёртая частка нашай тэрыторыі ўвайшла ў склад генеральнай акругі "Беларусь", якая ўваходзіла ў склад рэйхскамісарыята "Остланд". Палессе адышло да рэйхскамісарыята "Украіна", частка Брэсцкай і Беластоцкай абласцей – да Усходняй Прусіі, паўночна-заходнія раёны Віленскай вобласці – да Літвы, Усходняя частка Беларусі ўвайшла ў зону тылу групы армій "Цэнтр".
Спачатку нямецкія ўлады імкнуліся захаваць калгасны лад для больш пільнага кантролю і ўліку сельгаспрадукцыі. Але пасля бітвы пад Масквой зямля перадавалася абшчынным гаспадаркам; у 1943 годзе сяляне атрымалі зямлю ў часовае карыстанне. На акупіраванай тэрыторыі працавалі навучальныя ўстановы: семінарыі, гімназіі і прагімназіі (у Вільні і інш.). Прамысловыя прадпрыемствы працавалі на патрэбы Трэцяга рэйха. Частка прадукцыі, а таксама неэвакуіраваныя прадпрыемствы, музейныя каштоўнасці, буйная рагатая жывёла і прадукты харчавання, людзі вывозіліся ў Германію (на прымусовыя работы было вывезена каля 380 тыс. чал.).
Пэўную ролю ў нямецкай акупацыйнай палітыцы адыгралі калабарацыяністы – асобы, палітычныя партыі, грамадскія рухі і арганізацыі, якія супрацоўнічалі з захопнікамі.