Camera obscura

Prosty przyrząd optyczny pozwalający uzyskać rzeczywisty obraz. Była pierwowzorem aparatu fotograficznego. Camera obscura bywa nazywana również kamerą otworkową. Urządzenie to zbudowane jest z poczernionego wewnątrz pudełka (dla zredukowania odbić światła). Na jednej ściance znajduje się niewielki otwór spełniający rolę obiektywu, a na drugiej matowa szyba (matówka) lub kalka techniczna. Promienie światła wpadające przez otwór tworzą na matówce odwrócony i pomniejszony obraz. Wstawiając w miejsce matówki kliszę fotograficzną można otrzymać zdjęcie.

Obraz otrzymany za pomocą camera obscura posiada następujące cechy: miękkość, łagodne kontrasty, rozmycie, nieskończoną głębię ostrości oraz zupełny brak dystorsji, a wykonany na materiale barwnym – pastelową kolorystykę. Z uwagi na te cechy obrazu camera obscura bywa do dzisiaj wykorzystywana w fotografii artystycznej.

Lartigue

Jacques Henri Lartigue -francuski fotograf i malarz. Swoje pierwsze zdjęcia wykonywał w wieku 6 lat aparatem ojca, a własny aparat otrzymał rok później. Dokumentował otaczającą go rzeczywistość ostatnich lat belle époque, zachowania swojej rodziny i innych przedstawicieli klasy wyższej. Młody fotograf zainteresowany był ruchem, co widać np. na zdjęciu Ma cousine Bichonnade (1905), na którym swoją kuzynkę, zbiegającą ze schodów, uchwycił w ten sposób, że wygląda ona, jakby frunęła. Lartigue fotografował także pierwsze eksperymenty lotnicze i automobile. W latach 1911-1912 na paryskich ulicach: Avenue de Bois de Boulogne i Avenue des Acacias wykonał serię zdjęć, pokazujących zamożnych przechodniów w modnych strojach.

PIKTORIALIZM

nurt w fotografii artystycznej. Narodził się przed rokiem 1890 w Anglii. Polega na indywidualnej ingerencji artysty w każdą wykonaną przezeń odbitkę, tj. na zerwaniu z mechanicznym procesem pozytywowym. Zamiast migawkowej fotograficznej rejestracji powstaje syntetyczne dzieło sztuki. W fotografii piktoralnej artysta stosuje techniki szlachetne: gumę, olej, bromolej i przetłok. Fotografie piktorialne przypominają często obraz, rysunek lub grafikę.

BLOSSFELDT

Karl Blossfeldt (1865-1932) był niemieckim rzeźbiarzem i wykładowcą. W wieku 16 lat został praktykantem w odlewni artystycznych form metalu w Mägdesprung, później studiował sztukę w Institute of Royal Arts and Museum w Berlinie.

Fotografia nie była więc jego głównym artystycznym zajęciem, a przygodę z nią zapoczątkowała znajomość z Moritz'em Meurer'em w latach 1892-1896.

Wraz Meurerem pojechał do Włoch, jednak zamiast modeli wykonał zdjęcia fragmentów roślin za pomocą wymyślonego przez siebie aparatu umożliwiającego 30-krotne powiększenie fotografowanego obiektu.

Głównym przedmiotem jego prac to właśnie rośliny i istotki żywe 

Współcześni mu ludzie byli oczarowani abstrakcyjnymi kształtami i strukturami w przyrodzie. Blossfeldt pokazał, że stanowią one podstawę form pojawiających się w sztuce, architekturze i sztuce użytkowej. Z czasem jego zdjęcia zostały uznane za zapowiedź niemieckiego ruchu artystycznego "Neue Sachlichkeit", który pojawił się na przełomie lat 20-tych i 30-tych XX w. i który stał w opozycji do ekspresjonizmu i abstrakcjonizmu.

SANDER

August Sander – niemiecki fotograf. Znany przede wszystkim jako autor portretów, zwłaszcza Niemców z różnych warstw społecznych. Po wojnie rozpoczął realizację ogromnej, nigdy nieukończonej pracy, która miała nosić tytuł Menschen des 20. Jahrhunderts. Miała ona być dokumentacją, przedstawiającą szerokie spektrum ludzi żyjących w XX-wiecznych Niemczech. Zdjęcia podzielone miały być na siedem grup, odpowiadających siedmiu klasom społecznym. Sander zamierzał zatem sportretować zarówno chłopów, robotników i bezrobotnych, jak i studentów, artystów i polityków. Część zdjęć z planowanych pięciuset opublikował w wydawnictwie zatytułowanym Znak czasu (Antlitz der Zeit). Zamieszczone tam fotografie cechuje prostota i bezpośredniość, staranna kompozycja i oświetlenie. Zdjęcia są pozowane, a modele, umieszczeni w swoim naturalnym środowisku (np. cukiernik w kuchni przy pracy), często patrzą wprost w obiektyw.