Заключэнне

Такім чынам, у другой палове 13 – першай палове 16 ст. працягваўся працэс фарміравання новай этнічнай супольнасці – беларускай народнасці. Склаліся і яскрава вызначаліся асноўныя прыкметы гэтай супольнасці: тэрытарыяльнае адзінства, адносная агульнасць мовы, культуры, пэўныя гаспадарчыя сувязі, этнічная самасвядомасць і саманазва.

Але гістарычная супольнасць усходнеславянскага народа, адзіная рэлігія і мова продкаў тармазілі працэс дыферэнцыяцыі рускага і беларускага народаў. Значны час насельніцтва беларускай тэрыторыі Вялікага княства Літоўскага называла сябе рускімі і сваю мову рускай. Гэта абумовіла такую акалічнасць, што самасвядомасць і саманазва беларусаў фарміравалася пазней за іншыя этнічныя прыкметы.

Літаратура

1. Гісторыя Беларусі: У 2 ч. Ч.1. – Мн., 2000. С.137-142.

2. Ковкель И.И., Ярмусик Э.С. История Беларуси: с древнейших времен до нашего времени. – Мн.,2001. С.36 – 44.

3. Нарысы гісторыі Беларусі: У 2 ч. Ч.1.-Мн., 1994. С.192 - 200.

4. Пилипенко М.Ф. Возникновение Белоруссии: новая концепция. - Мн., 1991. С.83 – 113.

5. Энцыклапедыя гісторыя Беларусі: У 6 т. Т. 1 – 6. – Мн., 1991 – 2001.

Размещено на A

9