Grupy nacisku

Grupa nacisku jako dobrowolne ugrupowanie osób połączonych wspólnymi interesami, dąży drogą wywieranych różnymi sposobami nacisków na ogniwa systemu politycznego państwa do osiągnięcia takiego celu, aby decyzje podejmowane przez organy państwowe były korzystne dla interesów danej grupy.

Grupy nacisku maja zróżnicowaną strukturę organizacyjną, dysponują środkami finansowymi. Współczesne grupy nacisku mają różna formę prawną Np. stowarzyszenia, fundacje. Funkcjonują w różnych sferach działalności społecznej a także spełniają w systemie politycznym istotne funkcje. Najważniejsze to

• reprezentowanie interesów określonych grup społecznych

• wpływanie na organy państwowe,

• wpływanie na ogniwa systemu politycznego.

Wpływ grup nacisku na organy państwowe przybiera różnorodna postać. Grupy oddziaływają począwszy od wpływu na skład osobowy parlamentów po decyzje ustawodawcze, uczestniczą w pertraktacjach gabinetowych, inspirują i organizują różne akcje masowe.

W ostatnich latach rozwinęła się szeroka siec instytucji doradczych związanych z grupami nacisku, które współdziałają z organami państwa.

Tak jak w przypadku partii politycznych grupy nacisku zdobyły zwolenników dopiero w XX wieku. Grupy te zostały uznane za nieodzowny element struktury demokratycznego państwa.

Zasady państwa demokratycznego

Państwo demokratyczne - państwo konstytucyjne, państwo prawa, które realizuje zasady: suwerenności narodu, pluralizmu, oraz trójpodziału władz.

Zasady państwa demokratycznego (podstawowe zasady demokracji):

1.Zasada suwerenności narodu - źródłem władzy jest naród, który jest uprawniony do decydowania i rozstrzygania w sprawach najważniejszych dla państwa (sprawowanie władzy pośredniej- wybierając parlament, prezydenta itp., bezpośredniej- uczestnicząc w referendum lub korzystając z prawa weta i inicjatywy ludowej). W warunkach demokracji możliwe jest prawo do obywatelskiego nieposłuszeństwa.

2.Zasada pluralizmu - realizowana w płaszczyźnie politycznej, społecznej, ideowej i ekonomicznej. Pluralizm polityczny polega na tym, że w państwie możliwe jest istnienie wielu partii i innych organizacji politycznych, które są niezależne od władz państwowych ani od siebie wzajemnie. Mogą tworzyć programy i strukturę organizacyjną, maja różną tożsamość ideową. Mogą też swobodnie ze sobą rywalizować(w ramach prawa i ustalonych reguł)o poparcie wyborców, dzięki któremu niektóre z nich będą rządzić państwem, a inne będą tworzyć opozycję lub zabiegać o wpływ na politykę państwa.

3.Zasada podziału władz - władza państwowa dzieli się na ustawodawczą (odpowiedzialną za stanowienie prawa), wykonawczą (mającą je realizować w praktyce) i sądowniczą (rozstrzygająca spory na podstawie obowiązujących norm prawnych).

4.Zasada państwa prawa - Państwo prawa istnieje wtedy, gdy organizacja i działanie władzy publicznej oparte są na prawie. Prawo określa wzajemne stosunki między władzami, władzą i jednostkami jako podmiotami prawa i między jednostkami. W takim państwie zagwarantowana jest równość obywateli. Dozwolone jest wszystko, czego nie zabrania prawo. Prawa jednych ograniczone są prawami drugich. Prawem związane jest społeczeństwo i władza. Prawo stoi ponad władzą. Podstawą rozstrzygania praw publicznych jest zasada większości.

5.Konstytucjonalizm i praworządność - Konstytucjonalizm współcześnie rozumiany jest jako ustrój oparty na konstytucji, a także jako określenie sprawowania władzy zgodnie z ustawą zasadniczą. Jest on również związany z praworządnością, czyli rządzeniem zgodnie z obowiązującym prawem.

6. Zasada przedstawicielstwa (reprezentacji) - władza pośrednia, przedstawiciele są wybierani w cyklicznych i wolnych wyborach, a procedura głosowania jest utajniona. Lud nie sprawuje swojej władzy bezpośrednio, a wybiera do jej sprawowania swoich przedstawicieli przed nim odpowiedzialnych.

7.Zasada ograniczonych rządów większości lub Rządy większości z poszanowaniem praw mniejszości - rządy większości z zastrzeżeniem, że żadna mniejszość nie może być represjonowana. Początkowo dotyczyła głównie mniejszości religijnych (Lord Acton, który nie mógł studiować w Wielkiej Brytanii z powodu bycia katolikiem) i etniczne, dopiero później polityczne.

Luka w prawie

Luka w prawie to sytuacja, w której brak jest odpowiedniego przepisu (normy) prawa, bądź istniejący przepis (norma) nie jest taki jak być powinien.

Luki w prawie dzielą się na wiele rodzajów:[1]

luka extra legem - występuje gdy dla danego stanu faktycznego (kwestii prawnej) brak jest normy prawnej (przepisu prawa)

luka intra legem - występuje gdy dla danego stanu faktycznego (kwestii prawnej) obowiązuje norma prawna (przepis prawny), jest ona jednak nazbyt ogólny (niedookreślony)

luka contra legem - występuje gdy dla danego stanu faktycznego (kwestii prawnej) obowiązuje norma prawna (przepis prawny), ale nie jest ona taka jak być powinna

luka techniczna - oznacza brak norm (przepisów) prawnych regulujących procedurę, w jakiej ma dojść do podjęcia jakiejś decyzji, wydania jakiegoś aktu prawnego albo dokonania jakiejś innej jeszcze czynności

luka swoista (konstrukcyjna) - oznacza brak norm (przepisów) prawnych, których ustanowienie nakazują inne normy (przepisy prawne)

luka kolizyjna (logiczna) - oznacza sprzeczności dwóch obowiązujących norm (przepisów) prawnych

luka de lege ferenda (postulatywna) - oznacza lukę, extra, intra czy contra legem, czy też innego jeszcze rodzaju (techniczną, swoistą,kolizyjną), której mimo zachodzącej potrzeby jej wypełnienia, nie można usunąć w inny sposób aniżeli na drodze przyjęcia odpowiedniej ustawy (rozporządzenia, uchwały, itd.)

luka zamierzona i niezamierzona - luki celowo przewidziane przez ustawodawcę lub będące wynikiem jego pomyłki (nieprzewidzenia możliwości wystąpienia danego typu sytuacji, będącej często skutkiem niestaranności (nieprzestrzeganie zasad oceny skutków regulacji) Luki contra legem oraz de lege ferenda zwane są aksjologicznymi (ocennymi), a często też pozornymi, w odróżnieniu od luk rzeczywistych, do których należą luki kolizyjne, swoiste i techniczne, a także niezamierzone. Status luk extra i intra legem jest natomiast pod tym względem sporny.

Do wypełniania luk w prawie służy zwłaszcza analogia, zarówno legis (z przepisu prawa normującego podobny stan faktyczny), jak i iuris (z ducha prawa), a także wnioskowanie a fortiori i a contrario, ewentualnie dodatkowo jeszcze wnioskowanie z ogólnych zasad, jakie obowiązują (stanowią podstawę) w danym systemie prawnym.

Odpowiednikiem luki w prawie precedensowym jest case of first impression, a więc sprawa dla której nie ustanowiono jeszcze wiążącego precedensu.

Państwo

Definicja politologiczna

Państwo jest przymusową organizacją, wyposażoną w atrybuty władzy zwierzchniej po to, by ochraniać przed zagrożeniami zewnętrznymi i wewnętrznymi ład, zapewniający zasiedlającej jego terytorium społeczności, składającej się ze współzależnych grup o zróżnicowanych interesach, warunki egzystencji korzystne odpowiednio do siły ich ekonomicznej pozycji i politycznych wpływów [wg Mariusz Gulczyński: Nauka o polityce. Wyd. Druktur, Warszawa 2007].

Definicja prawna

Prawne kryteria państwowości, przyjęte na mocy konwencji w Montevideo z 1933, określane są następująco: (artykuł 1.) "Państwo jako podmiot prawa międzynarodowego powinno mieć następujące elementy:

stałą ludność,

suwerenną władzę,

określone terytorium (wielkość państwa nie wpływa na jego podmiotowość) oddzielone od innych granicą,

zdolność wchodzenia w relacje międzynarodowe".

Kryterium uznania państwa

Konwencja była regionalną umową międzynarodową i ograniczała się jedynie do państw amerykańskich, ale jej zasady zostały uznane w zwyczajowym prawie międzynarodowym. Niektórzy wątpią jednak, czy te kryteria są wystarczające.

Podstawowym problemem państwowości jest uznanie państwa na arenie międzynarodowej, czyli stwierdzenie przez podmiot prawa międzynarodowego faktu istnienia jakiegoś państwa i gotowości do respektowania związanych z tym skutków prawnych. Przedmiotem uznania może być: państwo, rząd, powstańcy, strona walcząca czy naród. Uznanie państwa może być udzielone bądź indywidualnie przez podmiot prawa międzynarodowego (nawiązanie stosunków dyplomatycznych lub podpisanie umowy bilateralnej), bądź kolektywnie przez grupę państw (podobnie jak w przypadku pojedynczego państwa) lub organizację międzynarodową (przyjęcie w poczet członków). Uznanie państwa powinno mieć charakter jednoznaczny i nieodwracalny, choć w praktyce spotyka się przypadki zawieszenia lub zerwania stosunków dyplomatycznych czy wykluczenie członka organizacji.

Konsekwencje uznania państwa: teoria konstytutywna mówi, że państwo istnieje tylko wtedy, gdy jest uznane przez inne państwa, zaś teoria deklaratoryjna twierdzi, że istnienie państwa jest niezależne od uznania go przez inne państwa.