Kəlam elmində təhqiq metodu

Qeyd olunanları nəzərə almaqla fəlsəfə ilə kəlam elmi arasındakı əsas fərqlər aydın olur. Çünki fəlsəfə yalnız əqli dəlillər vasitəsilə isbat olunan məsələlərə, kəlam elmi isə nəqli və təəbbüdi dəlillərdən başqa bir şeylə isbat oluna bilməyən məsələlərə şamildir. Başqa sözlə desək: Fəlsəfə məsələləri ilə kəlam elmi məsələləri arasında ümum-xüsus min vəch münasibəti vardır. Yə’ni kəlam və fəlsəfə müştərək məsələlərə malik olmaqla yanaşı, təəqqülü üslubla (əqli yolla) isbat olunurlar. Onların hər biri də bu məsələlərdə özünəməxsus mövzulara malikdir. Fəlsəfənin təəqqülü üslubla bəyan olunan xüsusi məsələləri vardır, amma kəlam elminin xüsusi məsələlərində belə deyildir; onlar nəqli üslublarla isbat olunur. Başqa sözlə desək, kəlam elmində təhqiqat metodu iki yönlüdür. Onda həm təəqqülü, həm də təəbbüdü yoldan istifadə olunur.

Bir sözlə, fəlsəfə ilə kəlam arasında iki əsas fərq vardır:

1.Onlardan hər biri öz aralarında müştərək məsələlərə malik olmaqla yanaşı (Allahı tanımaq məsələsində olduğu kimi), digərində araşdırılmayan xüsusi məsələyə də malikdir.

2.Bütün fəlsəfi məsələlərdə təhqiq metodu təəqqülü metoddur, amma kəlam elmində bə’zi məsələlərdə (kəlam və fəlsəfə arasında müştərək məsələlər kimi) təəqqülü metoddan, bə’zi məsələlərdə (imamət məsələsi kimi) nəqli yollardan, bə’zilərində isə (məad məsələsində olduğu kimi) hər iki yoldan istifadə olunur.

Qeyd olunmalıdır ki, kəlam elminin nəqli yolla isbat olunan xüsusi məsələlərinin hamısı eyni səviyyədə deyildir. Mətləblərin bir qrupu, o cümlədən, Peyğəmbəri-Əkrəmin (s) söz və əməlinin (yə’ni sünnətin) höccət olması birbaşa Qur’an ayələri vasitəsilə (əqli dəlil vasitəsilə Qur’anın haqq olması sübuta yetdikdən sonra) isbat olunur. Sonra o Həzrətin (s) canişininin tə’yin olunması və mə’sum imamların (ə) sözlərinin höccət olması kimi digər məsələlər bəyan olunur.

Aydındır ki, nəqli dəlillərdən əldə olunan nəticə o vaxt yəqin gətirən olacaqdır ki, qəti dəlillər vasitəsi ilə onların sənədinin mö’təbər olması müəyyən olsun.

Suallar

1.Allahşünaslıq barəsində olan məsələlər niyə yalnız əqli dəlillərlə isbat olunur?

2.Nübüvvət bölməsinin əsas məsələlərin hansılardır?

3.Məad və nübüvvətin əsas məsələlərini nəqli dəlillərlə isbat etmək olarmı? Bu iki qrupdan olan məsələlər arasında fərq varmı?

4.Kəlam elminin məsələlərindən hansılarını nəqli dəlillərlə isbat etmək olar?

5.Nübüvvət bölməsinin məaddan qabağa salınmasının səbəbi nədir? Bu iki bölmənin məsələlərinin tənzim olunmasında digər məntiqi ardıcıllıq varmı?

6.Fəlsəfə və kəlam arasında hansı fərqlər vardır?

7.Kəlam elminin məsələlərini isbat etmək baxımından neçə qismə bölmək olar? Bu qismlərin tərtibini bəyan edin.

İyirmi ikinci dərs bəşərin vəhy və nübüvvətə olan ehtiyaci

–Peyğəmbərlərin göndərilmə zərurəti

–Bəşər elminin kifayət etməməsi

–Peyğəmbərlərin göndərilməsinin faydaları

Peyğəmbərlərin göndərilmə zərurəti

Nübüvvət bölməsinin ən əsaslı məsələlərindən ibarət olan bu məsələni isbat etmək üçün aşağıdakı üç müqəddiməni təqdim edirik:

1.İnsanın yaradılışında əsas hədəf, onun ixtiyari işləri yerinə yetirməklə təkamülə, son kamala doğru yolunu qət etməsidir. Elə bir kamal ki, ixtiyar və seçki yolundan başqa bir şeylə ələ edilmir. Başqa sözlə desək, insan buna görə yaradılmışdır ki, Mütəal Allaha itaət və ibadət etməklə, kamil insanın xüsusiyyətlərindən olan ilahi rəhmətləri əldə etməyə ləyaqət tapsın. Allahın hikməti ilk növbədə insanın kamal və səadətə çatmasını iradə edir. Amma bu səadət və yüksək məqam ixtiyari fe’lləri yerinə yetirməkdən başqa yolla hasil olmadığından insanın həyat yolu iki istiqamətdə qərar verilmişdir ki, onun üçün istədiyini seçməyə şərait yaransın. Təbiidir ki, onlardan biri insanı bədbəxtçiliyə və əzaba doğru aparacaqdır və bu da ilahi iradədən asılı olaraq baş verir. (Yə’ni ilahi iradəyə tabedir).

Bu müqəddimə ilahi ədalət və hikmət bəhslərində də aydın oldu.

2.Agahlıq üzündən olan seçki və ixtiyar bir işin görülməsinə qüdrət və bacarığın, müxtəlif işlər üçün xarici şəraitlərin və insan daxilində onlara doğru meylin varlığından əlavə yaxşı və pis işləri, layiqli və nalayiq yolları seçməkdə düzgün mə’rifətə də ehtiyac duyulur. İnsan o zaman özünün təkamül yolunu azadlıq və agahlıq üzündən seçə bilər ki, həm hədəfi, həm də ona aparan yolu tanıya bilsin, onun eniş-yoxuşlarından, uçurum və ya döngələrindən agah olsun. Deməli, Allahın hikməti belə bir mə’rifətin əldə edilməsi üçün lazım olan vasitələri insanın ixtiyarında qoymasını tələb edir. Əks halda, bu iş bir kəsi qonaqlığa də’vət edib amma evinin yolunu ona göstərməyən şəxsə bənzəyər. Aydındır ki, belə rəftar hikmətin əksinə və məqsədin ziddinədir.

Bu müqəddimədə artıq izaha ehtiyac duyulmur.

3.Əql və hiss vasitəsilə əldə olunan adi insanlar arasındakı mə’rifətlər həyat və məişət ehtiyaclarının tə’min olunmasında mühüm əhəmiyyət ifa etməsinə baxmayaraq fərdi və ictimai, maddi və mə’nəvi, dünya və axirət yönlərində həqiqi səadət və kamal yollarını tanımaqda kifayət deyildir. Əgər bu ehtiyacların tə’min olunması üçün başqa bir yol olmasa, Allahın insanı yaratmaqdakı hədəfi gerçəkləşməyəcəkdir.

Bu üç müqəddimədən belə nəticə alırıq ki, Allahın hikməti hərtərəfli təkamül yolunu tanımaq üçün əql və hissdən kənarda olan digər bir yolun bəşərin ixtiyarına qoyulmasını tələb edir ki, insanlar birbaşa, yaxud başqa şəxs və ya şəxslərin vasitəsilə onlardan bəhrələnə bilsinlər.¹ O da peyğəmbərlərin (ə) ixtiyarına verilən vəhy yolundan ibarətdir ki, onlar birbaşa, başqaları da onların vasitəsilə həmin yollardan bəhrələnir, son kamal və səadətə çatmaq üçün lazım olan şeyləri əldə edirlər.

Bu bürhanın müqəddimələri arasında sonuncu müqəddimədə şəkk edilə bilər. Buna görə də bunun ətrafında daha artıq şərh veririk ki, bəşər elminin insanın hərtərəfli təkamül yolunu ayırd etmək üçün naqis olması, eləcə də vəhy yoluna ehtiyacı olması tamamilə aşkar olsun.