Методыка

1. Прадмет і задачы мет. Выкл. Гісторыі (мвг)

Методыка ( – ад старажытнагрэч. “спосаб пазнання”.

МВГ – галіна пед. навукі, якая даследуе працэс навучання гісторыі з мэтай выяўлення і выкарыстання яго заканамернасцей д/павышэння эфект-ці навуч., выхав. развіцця вучняў зместам гісторыі.

Працэс навучання ўключае ў сябе:

1. Мэты навучання. Адзін з важнейшых кампанентаў. Мэты вызначае дзяржава, яны фармулююцца ў шк. праграме, а методыка канкрэтызуе вывучэнне гожнанагурса гісторыі і раздзела. Кожны ўрок мае сваю мэту і задачы (ад іх якасці залежыці эфект-ць урока).

2. Змест навучання. Павінен адпавядаць асноўным задачам, узроставым і псіхалаг. асабл-цям вучняў (даступны матэр.). Змест вылучаны ў падручніку і вуч. дапаможніку, якія звычайна адпавядаюць школ. праграме. Змест кожнага ўрока вызн. настаўнік, арыентуючыся на прагр. і падруч. (+ дадатк. матэр.)

3. Выкладчыцкая дзейнасць наст-ка. Вывучэнне рознага па хар-ру мат-ла патрабуе розных прыёмаў і сродкаў навучання, рознай арганізацыі пазнаваўчай дзейнасці (патрэбна ўлічваць задачы, асаблівасці зместу, узроўню навуч. вучня.

4. Пазнаваўч. дзейнасць. Без яе ніякае засваенне немагч.

5. Вынік навуч. Залежыць ад усіх кампанентаў. Вынік дазваляе ўдасканальваць працэс навучання, ліквідаваць хібы ў працы наст-ка. Улік вынікаў ядзецца праз розныя формы бягучага/выніковага кантролю.

Метад выкладання заклікае даць навук. абгрунтавнне пытанням:

• д/чаго вучыць (мэты)

• чаму вучыць (якім павінен быць адбор мат-лу, стр-ра школьн. курса)

• як вучыць (якая выкладчыцкая дзейнасць забяспеч. аптымальныя вынікі выклад-ня, выхав. і развіц. вучняў)

• як вывучаць гіст. (якая неабходна школ-кам пазнавауч. дзейнасць, каб засвоіць змест курса)

• як улічваць вынікі навучання

• якія вуч. дапаможн. неабходны

Аналіз задач паказвае: методыка дае адказ на пытанні, якія выкладчык павінен вырашаць у рэальным працэсе навучання.

Месца методыкі – гэта мост паміж тэорыяй і практыкай навучання.

Методыка выяўляе заканамернасці працэсу навучання, выпрацоўвае канкрэт. метадычн. парады, ркамендацыі.

Рэальная метод. выкладння шмат у чым залеыць ад самаго наст-ка, яго эрудыцыі, уменню налажваць кантакт, арганіз. эфектыўную пазнав. дзейнасць вучняў.

Методыка

2. Станаўл. І разв. Гіст. Адук. І методыкі выкл. Гіст у дасавецкі час.

1760, Ламаносаў выдаў падручнік “Кароткі расійскі летапісец”

Гезель “Сінопсіс”

Развіццё гіст. адук. у к.18-19ст.: рэформа 1786 года па стварэнню народных вучылішч.

1. Уведзена класна-урочная сіст.

2. выкарыстанне дошкі і мела

3. састаўлен план д/нар. вучылішч, дзе даваліся парады апісваць гіст. падзеі так, каб яны служылі навукаў на будучае.

Янковіч “Сусветная гіст., выдадзеная д/народ. вуч. Рас. імп.” У кнізе -- інфа па гіст. краін і народаў. Наватарства: Ян. раіў, каб вучні чыталі дапаможнік, а настаўнік даваў каментарыі прачытаннаму, вучні паказваюць месца падзей на карце, а настаўнік задае пытанні д/замацавання, потым кароткае паўтарэнне вывучанага на папярэдніх занятках. Янковіч патрабавал перасказ тэкста сваімі словамі. З яго ініцыятывы ў 1793 годзе была выдадзена “Гістарычная карта Р. імп.” (насценная)

Шрэкк “Сусветная гіст. д/навучання юнацтва”

• Матэрыял выкладаўся па перыядам з указаннем агульных і з’яў у розных народаў

• старажыт. гіст. выкладалася манаграфічна, гіст. сярэдняв. і новая – сінхраністычна

У 70-ыя гг. 18 ст. айчынная гіст. аддзял. ад сусветнай.

Але: паміж курсамі небыло сувязі, школьным прадметам гіст. стала ў к.18 ст. у гімназіях (як дадатак да філалаг. курса), як асобны прадмет увайшла ў план народных. вуч.

Побач са зменамі шмат што засталося па-стараму: завучванне дат і імёнаў, заданні на ўроку не тлумачыліся, мат-л вучыўся па падручніку “ад і да”, дамашняга зад. не было, наст. расказваў рэдка.

1п. 19 ст.

дваранскі накірунак у гістар-фіі.

Кайданаў, Смарагдаў – выдав. падручнікі. Асноўная канцэпцыя: пазнанне сучаснага пачын. с пазнання мінулага, апісанне дзейн-ці манархаў, палкавод., гэта павінна служыць папярэджаннем нашчадкам.

Методыка выкладання:

1. метод. Язвінскага – прапанаваў запісваць факты

2. Готліб фон Шуберт – рыфмічнае абагульненне (рыфмаваці факты і распяваці іх)

3. групіравальны метад, тэматычны падыход

У сяр. 19 ст. распаўсюдз. наступныя прыёмы: кароткі каментарый мат-ла настаўнікам, унутран. сувязі паміж фактамі не раскрыв., дакументамі не карыст., кантроль ведаў – апрос, нагляднасць не выкар., падручнікі без ілюстрацый.

Методыка