Культура Б. 18-20

У мастацтве тэатра вядучую ролю занялі Вялікі тэатр оперы і балета і Беларускі драматычны тэатр імя Купалы. Трупа Вялікага набыла усесаюзную і міжнародную вядомасць, асабліва з прыходам да кіраўніцтва Елізар’ева. І опера, і балет Беларусі ў сваім рэпертуаре мае як класічныя, так і авангардныя пастаноўкі. У рамках спектакляў купалаўцаў творча развівалася мастацтва нацыянальнага тэатра, якое асабліва ўвасобілася такімі артыстамі як Станюта, Гарбук, Кармунін, Ржэцкая. Вялікая заслуга ў развіцці беларускай сцэны належыць рэжысёрам Мазынскаму і Раеўскаму.

Выяўленчае мастацтва жывапісу як і літаратура плённа асвойвала рэвалюцыйна-гістарычную і ваенную тэму. У 50-я гады яе прадставілі Зайцаў, Сергіевіч, Кудрэвіч. Найбольш эпічнае гучанне вайна набыла на палотнах мастака Савіцкага (“Лічбы на сэрцы”, “Партызаны”, “Беларусы”). Акрамя мастацкай школы Савіцкага, сфарміравалася і творчая школа Шчамялёва. У 80-х гг. вялікая колькасць мастакоў заявіла аб сабе праз выяўленне ўласнай індывідуальнасці і спробаў мадэрнізацыйна-наватарскага жывапісу.

Мастацтва пластыкі ў БССР развівалася пад уплывам майстэрства і творчай геніальнасці Заіра Азгура. На яго традыцыі былі ўзгадаваны такія скульптары як Бембель, Глебаў, Селіханаў, Анікейчык, Кабальнікаў. Яны развівалі гістарычны жанр і манументальныя формы скульптуры, якія станавіліся элементамі кампазіцыйнага афармлення прасторы ў практыцы горадабудаўніцтва. Прыкладамі таму з’яўляюцца комплексы “Брэсцкая крэпасць-герой”, “Хатынь”, “Курган Славы”, Плошча Перамогі ў Мінску, помнікі Коласу і Купале ў Мінску, Скарыне ў Полацку.

Такім чынам, у 1950–80-я гг. у БССР ішоў супярэчлівы працэс грамадска-культурнага развіцця, у якім ідэалагічна-партыйны і дзяржаўны кантроль спалучаўся з нарастаннем духоўнага разняволення асобы і пашырэннем аўтаноміі духоўнага жыцця грамадства, адчувалася ўнутраная эстэтычная перабудова мастацкай сістэмы.