8. Wyjaśnij w jaki sposób realizowane jest w praktyce I co oznacza zasada polityki ekologicznej zaniecz. Płaci.

Zanieczyszczający płaci: zasada 3xP,wprowadzona w 1992r. Zasada PPP jest to najbardziej znana wskazówka dla polityki środowiskowej. W użyciu znajduje się przynajmniej 2 definicje tej zasady. 1 -W szerszym znaczeniu zanieczyszczający jest odpowiedzialny finansowo za wszelkie szkody które wynikają, z Jego działalności bez względu na to czy działalność ta jest zgodna z prawem czy nie. 2-W węższym znaczeniu zanieczyszczający jest finansowo odpowiedzialny Jest za przestrzeganie wszystkich wymagań w zakresie ochrony środowiska Jakie są ustanawiane przez odpowiednie władze. Nawet ta skromniejsza interpretacja zasady jest trudna do zastosowania w praktyce. Alternatywna zasada to zasada nie dotowania zanieczyszczających. Istnieją jednak uznawane wyjątki od tej zasady. Na ogół akceptuje się sytuację gdy dotuje się zanieczyszczających by mogli sprostać wymaganiom ochrony środowiska. Muszą być jednak spełnione 3 warunki: a. dotacja nie wprowadza znaczących zaburzeń w handlu międzynarodowym i inwestycjach (w społecznie uzasadnionych przypadkach tylko),b. pozbawione dotacji przemysły przeżywałyby poważne trudności, c. dotacja dotyczy wyłącznie dokładnie zdefiniowanego okresu przejściowego i problemów społeczno-gospodarczych. Motywem zasady 3xP nie jest zasada sprawiedliwości ani też odpowiedział., ani też nie może być utożsamiana z opodatkowaniem. Chodzi wyłącznie o określenie na jakim etapie produkcji, wymiany i konsumpcji najlepiej jest uwzględnić koszt ingerencji w środowisko. W Polsce funkcjonuje system opłat ekologicznych- koszt ingerencji w środowisko na etapie produkcji dla przedsiębiorstwa.

9.Teoretyczne podstawy waloryzacji (wyceny) zasobów naturalnych.

Znaczna część zasobów naturalnych stanowi integralne dobra wspólne, które nie są przedmiotem obrotu rynkowego, nie mają ceny rynkowej. Jest to problem złożony i w kwestii waloryzacji zasobów naturalnych istnieją 2 punkty widzenia: 1-podważający oczywistość wyceny zasobów naturalnych zakłada się, że zasobami można racjonalnie gospodarować bez ich waloryzacji, 2. waloryzacja jest bezwzględnie konieczna po to, aby nimi racjonalnie gospodarować. Kwestią sporną jest natomiast jak należy tej waloryzacji dokonywać. Jeżeli istnieje jakiś układ preferencji względem poszczególnych zasobów to można im nadać cenę. Zasoby są ograniczone i powinny być alokowane stosownie do ich względnej wyceny. Teoria ekonomii wykształciła cztery podejścia do kwestii waloryzacji zasobów nierynkowych:

1. teoremat preferencji indywidualnych-wyrasta z założenia, że jeśli ludzie mają jakieś preferencje w stosunku do zasobów oznacza to, że nadają im określone znaczenie czyli wartościują je. Zasoby naturalne otrzymują cenę ponieważ są zdolne „produkować" dobra i usługi za które ludzie są gotowi zapłacić. Zasób wart jest tyle ile ktoś jest gotów za niego zapłacić(zasada subiektywnej teorii cen), 2. teoremat hedonistyczny-celem działalności człowieka Jest zaspokojenie Jego przyjemności. Wyrasta z filozofii hedonistycznej w myśl której człowiek dąży do skorzystania z dóbr i za przyjemność tę Jest gotów zapłacić określoną cenę. Jest podstawą wycen nieruchomości i zasobu takiego np, jak ziemia. 3.teoremat wycen warunkowych-odwołuje się do badań socjologicznych nad zachowaniem się ludzi w sytuacjach hipotetycznego rynku dóbr. Istotą tej metody jest poznanie indywidualnych ocen respondentów oraz ich reakcji na wzrost lub spadek jakości pewnego dobra w warunkach hipotetycznego rynku, 4.teoremat kosztu alternatywnego-wychodzi z założenia, że każdy wybór wymaga rezygnacji z czegoś, gdyż zawsze działamy w ramach ograniczonego budżetu. Najcenniejsza jednostka, z której jesteśmy gotowi zrezygnować aby osiągnąć inne dobro wyznacza jego koszt alternatywny- Istotę tych podejść dałoby się sprowadzić do jednego stwierdzenia - zasób wart jest tyle ile nabywcy gotowi są za niego zapłacić biorąc pod uwagę swoje preferencje w ramach danego budżetu.