Sofisci

Liczna, zróżnicowana grupa filozofów nazywających samych siebie nauczycielami.

Protagoras i Gordiasz-najb. charakterystyczni przedstawieciele sofistów.

Sofistów znamy przede wszystkim z "Dialogów Platona"- Platon ich nie lubił, przedstawiał raczej w negatywnym świetle. Wg niego zawsze przegrywali z Sokratesem.

Protagoras

"Człowiek jest miarą wszechrzeczy".- Nie ma treści absolutnych.

Relatywizm- pogląd mówiący o tym, że nie ma jednej prawdy, ludzie mają różne poglądy, nie ma treści absolutnej, zwolennicy prawd absolutnych sami je generują, w rzeczywistości wybierają po prostu treści dla nich pożyteczne, są przejawem egoizmu jednostki. Wszystko zależy od punktu widzenia, wszystko jest względne.

Konwencjonalizm- żyjemy w świecie konwencji, na podstawie naszych przyzwyczajeń wartościujemy wszystko inne. Ludzie żyją w określonej konwencji- umowie społecznej, którą uważają za absolutną. Uznanie określonych zasad umownych o tym, co jest dobre, a co złe.

Odrzucenie absolutu, idei, Boga.

Gordiasz

„Nic nie ma. A nawet gdyby coś było, nie dałoby się tego pomyśleć. Nawet gdyby dało się pomyśleć, nie dałoby się tego powiedzieć”- wniosek: nie ma treści absolutnej, metafizycznej, wszystko jest zrelatywizowane i subiektywne.

Sofiści za nauki pobierali opłaty (uważali, że uczą treści praktycznych, a nie nieistniejącej prawdy absolutnej) - stąd konflikt ze szkołą sokratejsko-platońską, której przedstawiciele uważali, że nie wolno brać pieniędzy za naukę ( „nikt nie jest właścicielem absolutu”)

Sofiści uważali, że państwo powstaje przez ludzi i dla ludzi- służy człowiekowi, zostaje powołane w celu uzyskania empirycznych korzyści.

Sofiści jako zwolennicy demokracji- demokracja systemem naturalnym (brak wspólnego punktu uzgadniania, więc ludzie muszą bez przerwy dyskutować), państwo antykonserwatywne (ciągłe zmiany).

Wartości bliskie sofistom- wolność osobista, uczenie się na błędach, odpowiedzialność, równość ludzi, obojętne podejście do religii (religia przydatna w życiu społecznym, zlaicyzowanie pojęć politycznych), zwolennicy sztuki

CYNICY

Antystenes z Aten

- Założyciel szkoły cyników, uczeń Sokratesa, stworzył pojęcie „cynizmu teoretycznego”, zradykalizowanie poglądów Sokratesa (przyjemność najgorsza, liczy się cnota i trud)

Cynicy programowo odrzucali rozważanie zagadnień z teorii bytu i teorii poznania koncentrując się prawie wyłącznie na etyce. Dla cyników jedyną wartością godną analiz filozoficznych była cnota (jedyne prawdziwe dobro i cel życia). Wszystko inne było im obojętne – łącznie z szeroko rozumianą wiedzą.

Obojętność na wszystko co nie jest cnotą- życie w ubóstwie, oderwaniu się i lekceważeniu tradycji, wszelkich struktur społecznych i powszechnie przyjętych obyczajów.

Głosili, że nie ma czegoś takiego jak „społeczeństwo” – są tylko indywidualni ludzie, z których każdy jest wart tyle samo niezależnie od tego, jakie miejsce zajmuje w hierarchii społecznej. Interesem i celem każdego człowieka powinno być indywidualne dążenie do osiągnięcia cnoty w rozumieniu cynickim, w którym to dążeniu uczestniczenie w życiu społecznym może tylko przeszkadzać.

Diogenes z Synopy

- Nazywany „Sokratesem szalonym”

-Cechy cynizmu- kontrowersyjność, prostota filozofii, podkreślenie postawy samowystarczalnej, pochwała niekonsekwencji (jesteśmy wolni dopóki nie jesteśmy w szponach normalności), przeciwstawianie się schematom, filozofia antymaterialistyczna- sprzeciwiająca się gromadzeniu dóbr materialnych i określaniu wartości człowieka poprzez posiadane przez niego rzeczy

- Diogenes robił ze swojego życia swoisty happening, wyśmiewał się z filozofii, kultury, (filozofia nie może być nauczana akademicko, uczenie się na bazie codziennych doświadczeń + społeczeństwo narzuciło kulturę i tradycję aby ograniczyć wolność i instynkty człowieka)

Inne poglądy: anarchizm, brak podziałów społecznych, autarkia- wewnętrzna wolność, bycie autentycznym, szczerość w mówieniu i działaniu, najważniejszy cel życia: szczęście, wolność od materii, filozofia jest życiem, brak rdzenia intelektualnego szkoły cynizmu

Krates z Teb

-Bezinteresowne działania, pomaganie innym

Cynicy byli antyhedonistami. Krates rozdał majątek biednym

Życie w ubóstwie, miłości, oddaniu

7.11

Wykład z prezentacją

W starożytnej Grecji potępiano bezsenność i bezdzietność.

Brak pojęcia orientacji seksualnej, aktywność seksualna.

Androcentryzm- skoncentrowanie na mężczyźnie

Cel - przysposobienie młodszego członka społeczeństwa do dorosłego życia, wychowanie porządnego obywatela, relacje głównie starszego mężczyzny i młodszego kochanka- relacje homoseksualne

Święty oddział z Teb- armia złożona z homoseksualnych, uważano, ze tego typu armia jest najsilniejsza

- komedie Arystofanesa- naśmiewał się z Sokratesa, naśmiewał się również z homoseksualistów

"Uczta"- dialog o milosci/erosie- Platon

Każdy wypowiada się o tym, kim jest eros.- metafora erosa

- filozofia to miłość, czy doświadczenie mistyczne?

->doświadczenie zmysłowe punktem wyjścia, poznanie w sobie boskości (pożądanie)

Pierwsza miłość- pożądanie do ciała, pierwszy etap

Drugi etap-kochaj wiele ciał, miłość się rozszerza

Kolejny etap- dusza, umysłowość,

Potem kochamy uczynki człowieka

Potem kochamy naukę, wiedzę, mądrość

Na końcu-absolut, idea- człowiek staje się kochankiem bogów

(miłość do ciała-> miłość do wielu ciał-> miłość do duszy-> miłość do nauki-> miłość do idei)

Miłość platońska- fizyczność musi się pojawić (wypaczenie Platona- chrześcijanie wyrzucili początkowe szczeble miłości przechodząc od razu do najwyższego stopnia-miłości bez fizyczności)

- mity o połówkach

-erotyka a doświadczenia boskości

Platon twierdził, że miłość homoseksualna jest lepsza od miłości heteroseksualnej- nie służy jedynie prokreacji. W dialogu "Prawa" zmienił nagle zdanie i potępił homoseksualizm.