- •1. Беларуская мова – нацыянальная мова беларускага народа. Роля беларускай мовы ў развіцці нацыянальнай культуры.
- •2. Функцыянальна-стылістычная дыферэнцыяцыя сучаснай беларускай мовы.
- •3. Беларуская літаратурная мова і дыялекты.
- •4. Пытанне аб паходжанні і перыядызацыі беларускай мовы, іх асвятленне ў лінгвістычнай літаратуры.
- •5. Гістарычныя змены у марфемным складзе слова, іх выяўленне і вытлумачэнне пры марфемным і этымалагічным аналізе слова.
- •6. Сістэма зычных фанем у беларускай мове: акустычна-артыкуляцыйны і функцыянальны аспекты.
- •7. Сістэма галосных фанем у беларускай мове: акустычна-артыкуляцыйны і функцыянальны аспекты.
- •8. Пазіцыйныя і гістарычныя чаргаванні зычных у беларускай мове. Варыянты і варыяцыі зычных фанем.
- •9. Пазіцыйныя і гістарычныя чаргаванні галосных у беларускай мове. Варыянты і варыяцыі галосных фанем.
- •10. Прыстаўныя гукі і іх гісторыя ў беларускай мове.
- •11. Аканне ў беларускай літаратурнай мове і дыялектах.
- •12. Склад як фанетычная адзінка. Тэорыя складападзелу ў лінгвістычнай літаратуры. Структура беларускага склада. Прынцыпы складападзелу.
- •13. Прасодыка беларускай літаратурнай мовы: інтанацыя, націск, паўзы. Роля прасадычных адзінак у арганізацыі маўлення.
- •14. Арфаэпічныя нормы сучаснай беларускай мовы. Арфаэпічная варыянтнасць у вакалізме і кансанантызме.
- •15. Беларуская графіка і яе асноўныя прынцыпы. Алфавіт. Нялітарныя графічныя сродкі.
- •16. Арфаграфія. Асноўныя прынцыпы беларускай арфаграфіі.
- •17. Слова як асноўная моўная адзінка. Асноўныя тыпы лексічных значэнняў.
- •18. Адназначнасць і мнагазначнасць слова. Спосабы ўтварэння пераносных значэнняў слоў.
- •19. Лексічная аманімія. Шляхі ўтварэння амонімаў, тыпы амонімаў. Крытэрыі размежавання аманіміі і полісеміі
- •4 Тыпы няпоуных амонiмау:
- •20. Лексічная сінанімія. Тыпы сінонімаў. Сінанімічны рад і дамінанта. Стылістычнае ўжыванне сінонімаў.
- •22. Лексіка беларускай мовы паводле паходжання. Спрадвечна беларуская лексіка. Запазычанні ў беларускай мове.
- •23. Актыўная і пасіўная лексіка беларускай мовы. Устарэлыя словы і неалагізмы, іх тыпы і асаблівасці ўжывання.
- •24. Лексіка сучаснай беларускай мовы паводле сферы яе выкарыстання: агульнаўжывальныя словы і словы абмежаванага ўжывання.
- •25. Беларуская лексікаграфія. Тыпы слоўнікаў, прынцыпы іх пабудовы.
- •26. Фразеалогія і яе асноўныя адзінкі. Тыпы фразеалагізмаў паводле семантычнай злітнасці кампанентаў. Беларуская фразеаграфія.
- •27. Марфемная структура слова. Аснова і корань.
- •28. Паняцце марфемы і морфа. Віды марфем. Аламорфы і варыянты марфем. Субморф.
- •29. Паняцце словаўтваральнага тыпа і словаўтваральнай мадэлі. Прадуктыўнасць словаўтваральнага тыпа.
- •30. Словаўтваральная структура слова: утваральная аснова, вытворнае слова. Словаўтваральная пара, словаўтваральны ланцужок, словаўтваральнае гняздо.
- •31. Спосабы словаўтварэння слоў у беларускай мове. Афіксальнае словаўтварэнне і яго разнавіднасці.
- •32. Складанне як спосаб утварэння слоў. Абрэвіяцыя.
- •33. Часціны мовы як лексіка-граматычныя класы слоў. Сістэма часцін мовы ў сучаснай беларускай літаратурнай мове.
- •35. Граматычныя катэгорыі назоўнікаў, іх характарыстыка.
- •36. Сучасныя тыпы скланення назоўнікаў у беларускай мове і іх гісторыя.
- •37. Прыметнік як часціна мовы, яго лексіка-граматычныя разрады. Скланенне прыметніка ў сучаснай беларускай мове і яго гісторыя.
- •38. Ступені параўнання прыметнікаў у сучаснай беларускай мове. Спосабы ўтварэння форм ступеней параўнання.
- •39. Лічэбнік як часціна мовы. Разрады лічэбнікаў па значэнні, па структуры і асаблівасці іх скланення. Спалучальнасць лічэбнікаў з назоўнікамі ў беларускай мове.
- •40. Займеннік як часціна мовы. Разрады займеннікаў па значэнні, асаблівасці іх скланення.
- •41. Дзеяслоў як часціна мовы. Граматычныя катэгорыі і формы дзеяслова.
- •42. Катэгорыя часу дзеяслова ў сучаснай беларускай мове і формы яе выражэння ў гісторыі беларускай мовы.
- •43. Спражэнне дзеясловаў у сучаснай беларускай мове і яго гісторыя.
- •44. Катэгорыя ладу дзеясловаў і яе гісторыя ў беларускай мове.
- •45. Катэгорыя трывання дзеясловаў. Зваротнасць дзеясловаў.
- •46. Катэгорыя стану дзеясловаў. Вучэнне аб катэгорыі стану ў лінгвістычнай літаратуры.
- •47. Пераходныя і непераходныя дзеясловы, іх граматычныя значэнні.
- •48. Дзеепрыметнік і яго гісторыя ў беларускай мове. Утварэнне і ўжыванне дзеепрыметнікаў у сучаснай беларускай мове.
- •49. Дзеепрыслоўе і яго гісторыя ў беларускай мове. Утварэнне і ўжыванне дзеепрыслоўяў у сучаснай беларускай мове.
- •50. Прыслоўе як часціна мовы. Разрады прослоўяў па значэнні. Словы катэгорыі стану (прэдыкатывы).
- •51. Прыназоўнік як часціна мовы. Ужыванне прыназоўнікаў са склонавымі формамі назоўнікаў. Функцыі прыназоўнікаў.
- •52. Злучнікі як службовыя словы. Вытворныя і невытворныя злучнікі. Функцыі злучнікаў.
- •53. Часціцы. Разрады часціц па значэнні. Вытворныя і невытворныя часціцы. Функцыі часціц.
- •54. Словазлучэнне як сінтаксічная адзінка. Сувязь слоў у словазлучэнні.
- •Сказ: яго паняцце, дыферэнцыльныя адзнакі, аспекты вывучэння сказа. Тыпы сказаў у беларускай мове.
- •56. Просты сказ, яго дыферэнцыльныя адзнакі. Фармальная, семантычная структура простага сказа.
- •57. Галоўныя і даданыя члены сказа. Пытанне аб членах сказа ў лінгвістычнай літаратуры.
- •58. Аднасастаўныя сказы, крытэрыі іх размежавання і класіфікацыі. Функцыянаванне аднасастаўных сказаў у мове.
- •59. Няпоўныя сказы. Эліптычныя сказы.
- •60. Актуальнае чляненне сказа, сродкі актуалізацыі выказванння.
- •61. Ускладнены просты сказ, разнавіднасці ўскладняльных канструкцый.
- •62. Складаныя сказы і іх класіфікацыя ў сучаснай лінгвістычнай літаратуры.
- •63. Складаназлучаныя сказы: структура і значэнне, семантыка-сінтаксічныя адносіны паміж часткамі і спосабы іх выражэння.
- •64. Складаназалежныя сказы: структура і значэнне, семантыка-сінтаксічныя адносіны паміж часткамі і спосабы іх выражэння.
- •65. Бяззлучнікавыя складаныя сказы: структура і значэнне, семантыка-сінтаксічныя адносіны паміж часткамі і спосабы іх выражэння.
- •66. Складаныя сказы з рознымі відамі сувязі (камбінаваныя сказы), іх структура і семантыка-сінтаксічныя адносіны.
- •67. Простая, ускосная і няўласна-простая мова. Цытата як акт камунікацыі.
- •68. Складанае сінтаксічнае цэлае. Абзац.
- •69. Тэкст як камунікатыўная адзінка. Асноўныя катэгорыі мастацкага тэксту.
- •70. Пунктуацыя як графічны сродак пісьмовай мовы. Прынцыпы беларускай пунктуацыі. Класіфікацыя знакаў прыпынку.
27. Марфемная структура слова. Аснова і корань.
Большасць слоў падзяляецца на структурныя часткі – марфемы: корань і афіксы (прыстаўка ці прэфікс, суфікс, інтэрфікс, канчатак ці флексія, постфікс). Марфемы выражаюць лексіка-граматычнае значэнне слова: гара – гарысты – узгорак. Службовыя словы не падзяляюцца на марфемы: але, пад, аж.
Аснова – нязменная частка слова (без канчатка), што выражае лексічнае значэнне. У словах кшталту надворjэ, лініjа, у выраjі, сваjэ аснова заканчваецца на -й. Аснова можа быць вытворнай (корань + іншыя марфемы: марскі, летні) і невытворнай (корань: лес, стол, гай). Суплетыўныя асновы (розныя): добры – лепшы, дрэнны – горшы, ты – цябе.
Канчатак – зменная частка слова, што выражае граматычнае значэнне і служыць для сувязі слоў у сказе. Нязменныя словы (прыслоўе і дзеепрыслоўе) канчаткаў не маюць: заўчора, па-летняму, унізе, угору (падкрэслены суфікс), спазніўшыся, думаючы. Некаторыя словы маюць нулявы канчатак: дзень_, край_.
У зваротных дзеясловах і дзеепрыслоўях маюцца постфіксы -ся, -ца, -цца.
Марфемы могуць мець варыянты: нага – на назе – ногі – ножка – нажны.
Аснова – частка формы слова без канчатка,формаутвар.суфiксау iнфiнiтывау-ць,-цi,-чы i постфiкса –це(у форме2-ой асобы мн.л. дзеясл.загаднагу ладу), якое выражае лексiчнае значенне слова.
Асновы бываюць:1.простыя(1 караневая марфема)-вытворныя(з нескалькiх марфем);невытворныя.(2 i больш)-аснова складаецца толькi з адной марфемы. 2.складаныя(2 i больш)
Утваральная аснова – аснова, ад якой утворана слова(мор-марскi)
Утвараючая аснова- якiя утвованы ад утваральнай пры дапамозе афiксау.
Суплетыуныя асновы – асновы, формы якiх утвораны ад розных асноу(добры-лепш, дрэнны-горш, я-мяне, мы-нас)
У марфемннай будове могуць адбывацца змена.
Апрошванне – змена у будове слова, пры якой вытворная аснова становiцца невытворнай. (БАГАТы, ДАР, НАРОД; У старажытнасцi БАГ-ат-ы,ДА-р, на-РОД)
Перараскладанне- змена у будове слова, якая праяуляецца у перамяшчэннi мяжы памiжмарфемамi пры захованнi падзелу слова на марфемы(недабраць: неда злiты у адну).
28. Паняцце марфемы і морфа. Віды марфем. Аламорфы і варыянты марфем. Субморф.
Марфема – найменшая чатка слова у пэуным значэннем(лекс.i грамат.)
Марфемiка – раздзел мовазнауства, у якiм вывучаюць марфемы, iх тыпы, прынцыпы выдзялення.(Б елаваты-3 марфемы; Бел- колер снегу, малака; -ават-непауната дзеяння;-ы-(адз.л., м.р., Н. скл.)
Варыянты марфемы, або морфы – вiдаiзмяненнi марфемы, якiя назiраюцца у формах слова або у розных словах.(У вынiку гicт. I пазiц. чаргавання)Сады- у садзе-сажанец*3 варыянта параневай марфемы(сад-,садз-, садж-)
Марфемы: 1.корань(абавязковая марфема)2.афiксы(неабазков.)- прыстаука або прэф,кс,суфiкс, кончатак або флексiя, постфiкс, афiкс
Марфемы: 1.Свабодыя – могуць супадаць з асновай хоць у адным поуназначным слове.2. звязаныя-ужываюцца толькi у спалучэннi з iнш. Марфемамi асновы.
Караневыя марфемы могуць быць свабодн.i звяз., афiксальныя – толькi звязаныя.
29. Паняцце словаўтваральнага тыпа і словаўтваральнай мадэлі. Прадуктыўнасць словаўтваральнага тыпа.
Словаутарвальны тып – схема пабудовы слоу пэунай часцiны мовы. Усе вытворныя словы аднаго тыпу маюць агульнае словаутвар. значэнне,носьбiтом якога з`яуляецца формант.(Прыкл. бярознЯК, вiшнЯК, дубнЯК,лiпнЯК→няк супадаюць аднародн.дрэу)
Тыпы: 1.прадуктыуны – з`яуляецца узорам для утварэння новых слоу(апавядальнiк, выхавальнiк. збiральнiк)2.непрадукцыйны – не выкар. для новых слоу(багацей, кашчэй)
Словаутваральныя гнезды – супольнасць словаутваральных лонцужкоу, якiя маюць адно зыходнае слова(Прыкл.касiць – касец, касьба,выкасiць –выкошваць – выкошванне, пакасiць –пакос,скасiць –cкошваць –скошванне,касiлка)
Словаутвар.мадэль –адзiнкi нiжэйшага парадку, якiя аб`ядновываюць вытворныя з пункту гледжання некаторыя прыватн. асаблiв. словаутвар. Сл. Мадэль улiчвае кантрэтн., асаблiвае утвар. пэунага слова цi группы слоу у межах аднаго словаутвар. тыпу.
У межах аднаго тыпу можа i неможа адбывацца чаргаванне(Прыкл.Волга – волжскi,але Лейпцыг - лейпцыгскi) У адных выпадках есць iнтэрфiкс, а др.не (прыкл.Кiрав-а-град, але Ленiнград)
