- •1.Гісторыя і яе месца сярод гуманітарных дысцыплін.
- •2. Зараджэнне гістарычнай думкі ў краінах старажытнага Усходу
- •3. Асаблівасці гістарычнага мыслення ў эпоху антычнасці: агульны аналіз.
- •4.Гісторыкі старажытнай Грэцыі.
- •5. Эвалюцыя гістарыяграфія ў Старажытным Рыме.
- •6. Асноўныя этапы развіцця сярэднявечнай гістарыяграфіі краін Усходняй Еўропы.
- •7. Гістарычная думка Візантыі і старажытнай Русі: параўнаўчы аналіз.
- •8. Фарміраванне рэнесанснай гістарыяграфіі ў краінах Заходняй Еўропы.
- •9. Гісторыкі ранняга Сярэднявечча краін Заходняй Еўропы.
- •10. Гістарычныя працы высокага і позняга Сярэднявечча ў краінах Заходняй Еўропы.
- •11. Фарміраванне навуковых гістарычных тэорый XVI-XVII стст.
- •12. Асноўныя этапы развіцця гістарычнай думкі на беларускіх землях у XV-xviiIст.
- •16. Антрапалагічная мадэль гісторыі ў працах Канта.
- •19. Рамантызм у еўрапейскай гістарыяграфіі XIX ст.
- •20. Месца гісторыі ў пазітывісцкай канцэпцыі а.Конта.
- •21. Пазітывізм у еўрапейскай гістарыяграфіі 2-й пал. XIX пач. XX ст.
- •22. Расава-антрапалагічныя канцэпцыі ў еўрапейскай гістарыяграфіі друг. Пал. XIX –пач. XX ст.
- •23. Ідэі інструменталізму ў гістарыяграфіі зша др. Пал. XIX-пач. XX ст.
- •24. Расійская гістарыяграфія XVII ст.: асаблівасці развіцця.
- •25. Гістарычная думка Расіі п.П. XVIII ст. В. Тацішчаў.
- •26. Расійская гістарыяграфія др. П. XVIII ст.: агульныя рысы.
- •27. “Нарманская” і “антынарманск ая” тэорыі паходжання расійскай дзяржаўнасці.
- •29. “Гісторыя дзяржавы Расійскай” м. Карамзіна.
- •30. “Гісторыя рускага народу” м. Палявога.
- •31. Асаблівасці асэнсавання славянскай гісторыі ў працах м.Кастамарава.
- •32. Гістарычнае мінулае Расіі ў творчасці м. Пагодзіна і гісторыкаў-свянафілаў.
- •33. Гістарычная спадчына с. Салаўёва.
- •34. Навуковая дзейнасць в.Ключэўскага.
- •35. Гістарычная спадчына к. Кавеліна.
- •36. Фарміраванне Маскоўска-Пецярбургскай школы.
- •37. Кіеўская і Харкаўская школы гісторыі.
- •38.Асаблівасці развіцця нямецкай гістарычнай думкі п.П.XIX ст.Л.Ранке.
- •39. І.Дройзэн.Фарміраванне Прускай гістарычнай школы.
- •40. Бадэнская школа гісторыі.
33. Гістарычная спадчына с. Салаўёва.
Салаўёў (1820-1879) – паходзіў са святарскага саслоўя. Пасля заканчэння Маскоўскага універсітэта быў хатнім выкладчыкам ў сям’і Строганавых, разам з імі выязджаў за мяжу. Слухаў лекцыі Ранке, Мішле. У 1847 г. стаў прафесарам Маскоўскага універсітэта. Быў членам Акадэміі навук. 1864-1870 – дэкан гісторыка-філалагічнага факультэта, а ў 1871-1877 гг. – рэктарам універсітэта.
Лічыў, што калі гісторык падзяляе гісторыю на пэўныя перыяды, то яны замыкаюць свае перыяды самі ў сабе. Між тым, яны прапускаюць тое, што было заканамернасцямі. Гісторыю ён лічыў лінейнай. Расія прайшла праз вялікую этапную рэвалюцыю, пры гэтым яго аналіз асноўваўся на даследванні асновы права. У аснове старажытнага права ляжаў старажытны род, які паступова разбураўся пад уздзеяннем росту каланізацыйных працэсаў і гандлю. Тое, што славяне былі адданы родавым сувязям – не давала ім магчымасці вылучыць са сваіх радоў сваіх князёў, менавіта таму князі становяцца варагамі. Улада ў Старажытнай Русі пераходзіць не ад бацькі к сыну, а ад старэйшага сыны к малодшаму. Дынастыя Рурыкавічаў паступова пашыралася і вылучаліся сем’і. Кіеўскі прастол лічыўся галоўным. Пры Іване Каліце пачаў усталёўвацца новы парадак. Прастол аддаваўся не ў карыстанне, а ў маёмасць – сямейнае права. Гэта прывяло да скарачэння ўдзелаў. Сямейнае права пазней змянілася на дзяржаўнае.
Бачыў у развіцці Расіі і Захаду шмат падобнага, вялікую ўвагу надаваў вывучэнню ўнутраных адносін Маскоўскай дзяржавы і ВКЛ. Сярод прычын развіцця гістарычных адносін вылучаў шчыльнасць насельніцтва, фактар суседзяў, наяўнасць рабочых рук.
34. Навуковая дзейнасць в.Ключэўскага.
Паходзіў з сям’і сельскага святара, вучыўся у Пенземскім універсітэце. Яго магістарская дысертацыя, прысвечаная 166 жыціем святых, выклікала цікавасць не толькі ў Маскоўскім універсітэце, але і за мяжой. Ён стаў прафесарам універсітэта,быў выдатным лектарам. Звычайна выкладчыкі таго часу спецыяльна выдавалі курс лекцый. На пач. XX ст. ён выдаў свой канспект лекцый тыражом 100 экзэмпляраў. Палітыкай цікавіўся вельмі мала. Вылучаў тры галоўныя фактары гісторыі: асобна-псіхалагічны, грамадскі, прыродна-геаграфічны. Гэтыя фактары падзяляў на шматлікія элементы паўсяднеўнага жыцця, гісторыя нагаддвала мазайку. Праца гісторыка заключаецца ў складанні гэтай мазайкі і знайсці агульнае
35. Гістарычная спадчына к. Кавеліна.
Кавелін (1818-1885) – паходзіў з багатай дваранскай сям’і, атрымаў выдатную хатнюю адукацыю, яго настаўнікам быў Бялінскі, вучыўся ў Маскоўскім універсітэце, захапляўся нямецкай філасофіяй Гегеля. Быў прафесарам Маскоўскага універсітэта, выступаў за адмену прыгоннага права. Як гісторык лічыўся буйной постаццю. Аддаваў увагу не развіццю дзяржаўнага права, а развіццю асобы ў дзяржаве. Схема развіцця Расіі ў яго была складанай: спачатку існавалі род і абшчына, потым агульнае валоданне, дзяржава, пятроўскія рэформы і пачатак развіцця асобы.
Бачыў у развіцці Расіі і Захаду шмат падобнага. Сярод прычын развіцця гістарычных адносін вылучаў шчыльнасць насельніцтва, фактар суседзяў, наяўнасць рабочых рук.