Typy przywództwa

Typy przywództwa wyróżniamy ze względu na charakter otoczenia w jakim występuje. Np:

• Przywództwo polityczne

• Przywództwo biznesowe

• Przywództwo społeczne

Przywództwo polityczne (jeśli otoczenie i cele lidera mają charakter polityczny), przywództwo biznesowe (związane z kierowaniem organizacją, przedsiębiorstwem), a także przywództwo społeczne (polegające na przewodzeniu pewną grupą ludzi by osiągnąć pewne cele społeczne, np. dotyczące ochrony środowiska).

Państwo – trwały związek ludzi stale zamieszkujących określone terytorium, podlegających władzy zwierzchniej^[1] oraz zdolność do nawiązywania i utrzymywania stosunków dyplomatycznych z innymi państwami.

Forma państwa to sposób sprawowania władzy oraz organizowania życia politycznego i społecznego w państwie. Charakteryzuje się ją ze względu na^[2]: a) formę rządów – struktura najwyższych organów państwowych, ich wzajemne relacje i sposób powoływania głowy państwa

• republika

• monarchia

  • dziedziczna

  • elekcyjna

  • konstytucyjna

  • absolutna

b) reżim polityczny – sposób rządzenia państwem, metody i techniki sprawowania władzy

• państwo demokratyczne

• państwo autorytarne

• państwo totalitarne

c) ustrój terytorialny państwa – struktura terytorialna, zakres samodzielności władz lokalnych, podział kompetencji między władze centralne a lokalne

• państwo unitarne

• państwo złożone

  • unia personalna

  • unia realna

  • federacja

  • konfederacja

Kultura polityczna (ang. political culture) – ogół postaw, wartości i wzorów zachowań dotyczących wzajemnych stosunków władzy i obywateli^[1]. Jest to pojęcie z zakresu badań socjologii i politologii, a w szczególności z zakresu badańsocjologii polityki.

Typy kultury politycznej:

Kultura zaściankowa- cechuje się brakiem zainteresowania ludzi sprawami publicznymi. Jednostki interesują się tylko własną rodziną lub miejscowością, typ tej kultury charakterystyczny jest dla społeczności o niskim poziomie cywilizacyjnym, np plemiona afrykański. 

kultura poddańcza- społeczeństwo ma świadomość istnienia władzy centralnej ale nie angażuje się w politykę. typ tej kultury cechuje państwa młodej demokracji lub państwa autorytarne.

Kultura polityczna uczestnicząca- jednostki interesują się i angażują w życie publiczne i politykę . Oceniają, współdecydują, sprawują władzę. Typ charakterystyczny dla społeczeństwa demokratycznego.

Sfera publiczna (ang. public sphere) w socjologii i politologii to pojęcie oznaczające to obszar dyskursu politycznego i wymiany poglądów w nowoczesnym społeczeństwie^[1]. Idea ta kojarzy się przede wszystkim z nazwiskiem niemieckiego socjologa Jürgena Habermasa.

Organizacje religijne :Organizacje buddyjski; Organizacje chrześcijańskie; Grupy religijne‎; organizacje hinduistyczne; organizacje miedzykoscielne;organizacje muzulmanskie. Zwyczaj – termin ten w mowie potocznej używany jest często zamiennie ze słowem obyczaj, jednak w niektórych naukach (np. w socjologii) terminom tym nadaje się różne znaczenie. Obyczaj – forma zachowania powszechnie przyjęta w danej zbiorowości społecznej i poparta uznawaną w niej tradycją.

Społeczeństwo i gospodarka: instytucje i organizacje:

Organizacja - to duży zespół ludzi powiązanych bezosobowymi zależnościami , stworzonymi do realizacji określonych celów.

Instytucje społeczne – cechuje stosunkowo stabilny zestaw wartości, norm , statusów , przepisów roli , grup społecznych i organizacji , które związane są z pewnym specjalistycznym obszarem ludzkiej aktywności.

Alokacja ekonomicznych zasobów w społeczeństwie:

Alokacja zasobów- rozdział, rozdysponowanie środków pomiędzy różne konkurujące cele. Ponieważ zasoby są ograniczone, natomiast możliwości ich zastosowania są liczne i różnorodne, dlatego gospodarowanie polega na alokacji- rozdzielaniu rzadkich zasobów między różnorakie i możliwe ich zastosowania w procesach produkcji oraz dystrybucji.

Formy koordynacji życia społeczno-gospodarczego:

Zycie społeczne, w tym gospodarka, wymaga koordynacji niezbędnej do zapewnienia ładu i efektywności. Doświadczenia praktyczne i ich uogólnienie doprowadziły do sformułowania wielu modeli koordynacji.

Doktryny liberalne głoszą, że najlepsza jest spontaniczna koordynacja przez procesy rynkowe, i są krytycznie nastawione wobec narzucania życiu społeczno-gospodarczemu jakiegoś porządku koordynacyjnego, który by przedtem nie pojawił się spontanicznie. Przeciwnicy liberalizmu wskazują na istnienie wielu dziedzin, w których potrzebne jest działanie zorganizowane w formie hierarchicznej. W dziedzinie ekonomii jednym z impulsów pobudzających rozwój tego nurtu były prace Keynesa, który zalecał regulowanie popytu i planowanie indykatywne. Są jednak także dziedziny, w których właściwej koordynacji nie zapewniają ani rynek, ani hierarchia.

Wzajemność i jej typy:

Zasada wzajemności pojawia się jednym z podstawowych w regulowaniu międzypaństwowych stosunków gospodarczych.

Przyjęte rozróżniać 2 wyglądy wzajemności: materialną i formalną. Pierwsza składa się w tom, co obcym podmiotom zaopatruje się na terytoriach umawiających się państw równa suma prawomocności, t. je. takich, które przewidują się dla swoich obywateli za granicą. W drugim przypadku chodzi że cudzoziemcom zapewniają te zaś prawa, co i będące u własnych obywateli państwo-partner. Na wzajemnej podstawie państwa mogą wymieniać nie tylko narodowy tryb albo tryb największego sprzyjania, ale też innymi — prie-fieriencyalnym, uprzywilejowanym.

Redystrybucja a wymiana rynkowa:

Redystrybucja – ponowny transfer dochodu, majątku lub nieruchomości od jednego podmiotu do drugiego spowodowane przez odpowiedni mechanizm społeczny^[1]. Redystrybucja polega na "oddaniu" społeczeństwu środków pobranych przy pomocy np. podatków i przeznaczeniu tych pieniędzy na powszechną opiekę medyczną, szkolnictwo, sądownictwo, armię czy służby porządkowe. Redystrybucja może dotyczyć wszelkich podmiotów prawa, zarówno osób jaki i organizacji np. spółek, fundacji.

Struktura społeczna 

(w socjologii) – układ wzajemnie powiązanych elementów składowych społeczeństwa, np. ról społecznych czy pozycji, między którymi zachodzą mniej lub bardziej dynamiczne procesy oraz występuje hierarchia społeczna. Jest to też układ stosunków społecznych pomiędzy poszczególnymi osobami,kategoriami społecznymi lub organizacjami.

Nierówności społeczne – nierówny podział dóbr materialnych, a także niematerialnych w społeczeństwie. Stratyfikacja (przez socjologów nazywana "stratyfikacją społeczną"), inaczej "uwarstwienie społeczne" - pojęcie wyrażające fakt, że wszelka społeczność składa się z poziomów pozostających ze sobą w relacjach nadrzędności i podporządkowania. Mierzona jest dostępnością do pięciu podstawowych zasobów społecznych, jakimi są: władza, pieniądze, prestiż, wykształcenie oraz zdrowie. Mówiąc prościej, stratyfikacja oznacza, że każde społeczeństwo ma pewien system rang: pewne warstwy stoją wyżej, inne zaś niżej. Ich suma stanowi system stratyfikacyjny danego społeczeństwa. Historia zna cztery podstawowe systemy stratyfikacji społeczeństw ludzkich: niewolnictwo, system kastowy, system stanowy i system klasowy. Klasa społeczna – jeden z podstawowych terminów służących do określania stratyfikacji społeczeństwa. Termin ten wprowadzony został przez Hegla, który wyróżniał klasy: rolniczą, przemysłową i myślącą.

Zróżnicowanie społeczne

, to przedmiot nowy. Dziedzina, która dopiero się rodzi. Przedmiot wywodzi się z makrostruktur społecznych. Zróżnicowanie społeczne jest zjawiskiem uniwersalnym,

bo każda społeczność jest w jakiś sposób zróżnicowana.

Jest to teoria, wedle której struktura społeczeństwa i jego wewnętrzna organizacja wynika z konieczności realizacji określonych funkcji przez poszczególne grupy i jednostki. Najważniejszym zaś elementem tej struktury jest społeczny podział pracy, który ma decydujące znaczenie dla utrzymania wewnętrznej równowagi i ładu. Podstawowymi rolami o charakterze publicznym są bowiem te, które wiążą się z wykonywaniem określonych powinności zawodowych. Ich celem jest zaś zaspokojenie potrzeb danego społeczeństwa. Teoria funkcjonalna lokuje zatem źródło wszelkiej dynamiki społecznej w zapotrzebowaniu na określony typ pracy. Jeśli zmieniają się okoliczności i dajmy na to powstaje wynalazek internetu, zmienia się w konsekwencji tak wiele sposobów funkcjonowania społeczeństwa, iż musi powstać nowy podział pracy. Co wynika z faktu, iż wynalazek ten wygenerował stosowne zapotrzebowania na nowe typy działalności. Teoria funkcjonalna jest teorią o charakterze ewolucyjnym, to znaczy, iż każda kolejna faza rozwoju danego społeczeństwa (kolejne jego stadium), wywodzi się z poprzednich faz w drodze naturalnych, samorzutnych przekształceń

Teoria konfliktu (łac. conflictus - zderzenie) - jeden z podstawowych paradygmatów w socjologii, konkurujący przede wszystkim z funkcjonalizmem. Właściwie nie jest to jedna spójna teoria, lecz zbiór podejść teoretycznych, które eksponowały pomijany często w analizach funkcjonalistów konflikt społeczny.Geneza teorii konfliktowych wywodzi się w głównej mierze z opracowań teoretycznych Karola Marksa i Maxa Webera i Georga Simmla.

Weber podaje swoją definicję działania we wstępnych fragmentach Gospodarki i społeczeństwa, uznające je za kluczowe pojęcie socjologii. "Działanie oznacza ludzkie zachowanie (zewnętrzny lub wewnętrzny czyn, zaniechanie lub znoszenie), jeśli i o ile działający, bądź wielu działających, wiąże z nim pewien subiektywny sens. Socjologia Webera opiera się na przeświadczeniu, że wszelkie fenomeny społeczne dadzą się sprowadzić do takich jednostkowych działań, które w konsekwencji tworzą bardziej skomplikowane struktury społeczne (indywidualizm metodologiczny). Z tego powodu zrozumienie subiektywnych sensów działających jednostek jest konieczne dla wyjaśniania zjawisk społecznych. Polegać to ma na wskazaniu interesów, wartości czy celów, którymi kieruje się jednostka.

Nierówności społeczne – nierówny podział dóbr materialnych, a także niematerialnych w społeczeństwie.

Ruchliwość społeczna (mobilność społeczna) w socjologii oznacza przemieszczanie się jednostek społecznych lub kategorii społecznych w strukturze społecznej.

• Wzrost ludności po wojnie (wyże i niże demograficzne)

• Urbanizacja

• Słabnący przyrost naturalny

• Nadchodząca depopulacja

• Starzenie się ludności

• Wojna i okupacja spowodowały istotne zmiany w strukturze społeczeństwa polskiego.

Zmiany społeczne i teorie zmian. Modernizacja. Zmiany społeczne i typy społeczeństw. Społeczeństwa postindustriane i społeczeństwa późnej nowoczesności. Globalizacja. Społeczeństwo późnej nowoczesności: podstawowe cechy. Refleksyjność. Złożoność, ryzyko i niepewność. Świat kryzysów.

Zmiana społeczna - szeroko rozumiana niecykliczna przemiana instytucji, norm, kultury, czy też struktury społecznej.

Jest to różnica pomiędzy stanem systemu społecznego w pewnej chwili a jego stanem po upływie określonego czasu^[1].

Zmiana społeczne może polegać na^[2]:

1. zmianie składu systemy społecznego;

2. zmianie w strukturze społecznej;

3. zmianie funkcji społecznych;

4. zmianie granic systemu;

5. zmianie w relacjach między podsystemami społecznymi;

6. zmianie w środowisku systemu.

Trzy teorie mechanizmy zmiany społecznej:

1. Przemiany w sferze kulturowej

2. Przemiany w sferze gospodarczej

3. Przemiany w sferze wartości

Renesans społeczeństwa obywatelskiego: Perspektywa historyczna: Otwarte zasoby edukacyjne – perspektywa historyczna (Open Educational Resources – a Historical Perspective) to tytuł opracowania przygotowanego na konferencję ALTC2012, która odbyła się we wrześniu w Manchesterze. Pojęcie społeczeństwa obywatelskiego (cywilnego): Społeczeństwo obywatelskie – społeczeństwo charakteryzujące się aktywnością i zdolnością do samoorganizacji oraz określania i osiągania wyznaczonych celów bez impulsu ze strony władzy państwowej.

Społeczeństwo obywatelskie potrafi działać niezależnie od instytucji państwowych. Niezależność nie musi oznaczać rywalizacji społeczeństwa z władzą, która występuje zazwyczaj w państwach, w których ustrój polityczny jest sprzeczny z wolą większości obywateli. Podstawowe cechy społeczeństwa obywatelskiego:

Podstawową cechą społeczeństwa obywatelskiego jest świadomość jego członków potrzeb wspólnoty oraz dążenie do ich zaspokajania, czyli zainteresowanie sprawami społeczeństwa (społeczności) oraz poczucie odpowiedzialności za jego dobro. Jednostki, instytucje, kultura i tożsamość obywatelska: Stowarzyszenia i organizacje pozarządowe: Stowarzyszenie – organizacja społeczna (zrzeszenie) powoływana przez grupę osób mających wspólne cele lub zainteresowania. Organizacja pozarządowa to nienastawiona na zysk i dobrowolna pod względem członkostwa grupa obywateli, zorganizowana na poziomie lokalnym, krajowym i międzynarodowym, w której zakres zainteresowań wchodzą kwestie służące dobru powszechnemu. Organizacje pozarządowe pełniąc różnorodne funkcje społeczne i składając się z ludzi posiadających wspólny cel, naświetlają rządom potrzeby obywateli, monitorują implementację różnorodnych programów i polityk, a także zachęcają obywateli państw do udziału w życiu swej społeczności. Dostarczają analizy i ekspertyzy, służą jako mechanizmy wczesnego ostrzegania, a także pomagają w implementacji międzynarodowych porozumień. Niektóre z nich zorganizowane są wokół konkretnej sprawy, jak prawa człowieka, ochrona środowiska czy zdrowie.

Samoorganizacja i samorządność: tzw. trzeci sektor: Samoorganizacja, samoporządkowanie (ang. self-organisation, self-assembly) – zjawiska, w których elementy układu złożonego ulegają spontanicznemu uporządkowaniu; tworzenie się zorganizowanych struktur przestrzennych lub korelacji w przestrzeni i czasie pod wpływem oddziaływań zachodzących pomiędzy elementami układu, oraz między układem a jego otoczeniem.

Samorządność to dyspozycja, zasada, która polega na decydowaniu o sobie lub grupie. Jesteśmy samorządni, to znaczy, że sami wyznaczamy sobie cele, stawiamy zadania, sami kontrolujemy się.

Samorząd jest formalną strukturą, która może przybierać różne formy, jest mniej istotna od idei samorządności. Wspólnoty lokalne i procesy globalne: Człowiek, jako jednostka potrafiąca kontaktować się z innymi i dzięki temu rozumnie współtworzyć środowisko wokół siebie, żyje w różnych zbiorowościach społecznych. Te powstają w czasie i na określonym terytorium, podlegają rozwojowi historycznemu i posiadają cechy naznaczone ważnymi wydarzeniami życia społecznego. W zbiorowości trwałe i powtarzalne procesy kształtują jej strukturę, a współtworzące ją jednostki stawiają przed sobą cele do realizacji. Sfera prywatna i publiczna: Sfera publiczna (ang. public sphere) w socjologii i politologii to pojęcie oznaczające to obszar dyskursu politycznego i wymiany poglądów w nowoczesnym społeczeństwie. Idea ta kojarzy się przede wszystkim z nazwiskiem niemieckiego socjologa Jürgena Habermasa.