- •Прадмет вывучэння метэаралогіі і кліматалогіі
- •1.1. Атмасфера
- •1.2. Надвор’е
- •1.3. Кліматалогія
- •1.4. Кліматаўтварэнне
- •1.5. Народнагаспадарчае значэнне метэаралогіі і кліматалогіі
- •1.6. Задачы метэаралогіі і кліматалогіі
- •1.8. Сувязь метэаралогіі з іншымі навукамі Дыферэнцыяцыя дысцыпліны
- •1.9. Асноўныя этапы гісторыі метэаралогіі і кліматалогіі
- •Метады даследаванняў у метэаралогіі і кліматалогіі
- •1.11. Арганізацыя метэаралагічных назіранняў Служба надвор’я
- •1.11.1. Метэаралагічныя назіранні ў Рэспубліцы Беларусь
- •1.11.2. Міжнароднае супрацоўніцтва ў галіне метэаралогіі
- •2.1. Будова атмасферы
- •2.2. Хімічны склад паветра
- •3.1. Ціск паветра
- •3.2. Тэмпература паветра
- •3.3. Шчыльнасць паветра. Ураўненне стану газаў
- •3.4. Змяненне атмасфернага ціску з вышынёю
- •3.5. Асноўнае ўраўненне статыкі атмасферы
- •3.6. Бараметрычная формула
- •3.7. Барычная ступень
- •3.8. Адыябатычныя працэсы ў атмасферы
- •3.9. Патэнцыяльная тэмпература
- •3.10. Вертыкальнае размеркаванне тэмпературы Тэрмічная стратыфікацыя атмасферы
- •3.11. Змяненні патэнцыяльнай тэмпературы ў залежнасці ад яе вертыкальнага градыента (стратыфікацыі)
- •3.12. Стратыфікацыя і вертыкальная раўнавага насычанага паветра
- •4.1. Сонечная радыяцыя
- •4.3. Сонечная пастаянная
- •4.4. Прамая сонечная радыяцыя
- •4.5. Паглынанне сонечнай радыяцыі ў атмасферы
- •4.6. Рассеянне сонечнай радыяцыі
- •4.7. Закон аслаблення сонечнай радыяцыі ў атмасферы
- •Такім чынам, пры праходжанні сонечнымі промнямі m мас колькасць прамой радыяцыі каля паверхні Зямлі складзе
- •4.9. Сумарная радыяцыя
- •4.10. Адбітая і паглынутая сонечная радыяцыя
- •4.13. Цяплічны (парніковы) эфект атмасферы
- •4.14. Радыяцыйны баланс зямной паверхні
- •4.16. Размеркаванне сонечнай радыяцыі на верхняй мяжы атмасферы
- •4.17. Геаграфічнае размеркаванне сумарнай радыяцыі
- •4.18. Геаграфічнае размеркаванне радыяцыйнага баланса
- •4.19. Цеплавы баланс зямной паверхні
- •5.1. Віды цеплаабмену атмасферы з навакольным асяроддзем
- •5.3. Адрозненні ў цеплавым рэжыме глебы і вадаёмаў
- •5.4. Распаўсюджванне цяпла на глыбіню глебы
- •Характарыстыка тэмпературы паветра
- •5.6. Гадавая амплітуда тэмпературы паветра і кантынентальнасць клімату
- •Тыпы гадавога ходу тэмпературы паветра
- •5.8. Зменлівасць сярэдніх месячных і гадавых тэмператур
- •Сярэдняя месячная і гадавая тэмпература паветра (оС) і крайнія яе значэнні ў асобныя гады
- •5.9. Інверсіі тэмпературы
- •5.10. Геаграфічнае размеркаванне тэмпературы прыземнага слоя атмасферы
- •5.11. Тэмпература шыротных кругоў
- •Водны рэжым атмасферы
- •6.1. Выпарэнне і насычэнне вадзяной пары
- •6.2. Уласцівасці пругкасці насычэння
- •6.3. Закон выпарэння
- •6.4. Выпаральнасць
- •6.5. Геаграфічнае размеркаванне выпарэння і выпаральнасці
- •6.6. Характарыстыкі вільготнасці паветра
- •6.7. Сутачны і гадавы ход парцыяльнага ціску вадзяной пары
- •6.8. Сутачны і гадавы ход адноснай вільготнасці
- •6.9. Геаграфічнае размеркаванне парцыяльнага ціску вадзяной пары і адноснай вільготнасці
- •6.10. Кандэнсацыя вадзяной пары ў атмасферы
- •6.11. Ядры кандэнсацыі
- •6.12. Воблакі
- •6.13. Мікрафізічны склад (структура) воблакаў
- •6.14. Міжнародная класіфікацыя воблакаў
- •6.15. Генетычная класіфікацыя воблакаў
- •6.16. Геаграфічнае размеркаванне воблачнасці
- •6.18. Туманы--утварэнне і геаграфічнае размеркаванне
- •6.18. Атмасферныя ападкі
- •6.19. Гідраметэаралагічная ацэнка ўвільгатнення тэрыторыі
- •6.20. Водны баланс Зямлі
- •6.21. Снегавое покрыва
Водны рэжым атмасферы
Пад водным рэжымам атмасферы разумеецца вільгацезвабарот, які адбываецца ў межах кліматычнай сістэмы і з’яўляецца важнейшым кліматаўтваральным працэсам. Асноўнымі складаючымі вільгацеабарота з’яўляюцца выпарэнне, кандэнсацыя ў атмасферы, воблачнасць, выпадзенне ападкаў, паверхневы і падземны сцёк. Сярод пералічаных складаючых вільгацеабарота пагодна-кліматычнае значэнне маюць выпарэнне, кандэнсацыя, утварэнне воблакаў і ападкаў.
6.1. Выпарэнне і насычэнне вадзяной пары
Вада ў атмасферы можа знаходзіцца ў любым агрэгатным стане: газападобным (вадзяная пара), вадкім (вада) і цвёрдым (лёд). У атмасферы ў кожны момант часу ўтрымліваецца 12,9 тыс. км3 вады, ці толькі 0,001 % ад усёй колькасці вады на Зямлі. Утрыманне вадзяной пары ў паветры змяняецца на працягу года і сутак і залежыць ад тэмпературы, увільгатнення тэрыторыі і фізіка-геаграфічных умоў.
Калі перавесці ўсю атмасферную вільгаць з парападобнага стану ў вадкі, атрымаецца слой вады таўшчынёй 25 мм. Колькасць ападкаў за год у сярэднім на Зямлі складае 1130 мм. Адсюль вызначаем, што вадзяная пара ў атмасферы аднаўляецца ў сярэднім 1130 : 25 ≈ 45 раз за год або кожныя 8,1 сутак.
Вадзяная пара паступае ў атмасферу ў выніку выпарэння вільгаці з зямной паверхні. Крыніцай вільгаці для атмасферы з’яўляюцца перш за ўсё акіяны, а таксама паверхневыя воды сушы, глебы, расліннага, снегавага і ледзянога покрыва.
На выпарэнне вільгаці затрачваецца шмат цяпла. Паводле дадзеных Б.А.Сяменчанка (2002), колькасць гэтага цяпла складае 1024 Дж/год ці звыш 30 % сонечнай энергіі, якая паступае на Зямлю. Пры выпарэнні сонечная энергія пераходзіць у скрытую цеплату параўтварэння, ахалоджваючы выпаральную паверхню. Пры кандэнсацыі вадзянога пара ў атмасферы скрытая цеплата вылучаецца і становіцца яўнай. Гэтым самым скрытая цеплата параўтварэння ўдзельнічае ў фарміраванні цеплавога рэжыма атмасферы і падсцілаючай паверхні.
Працэс выпарэння заключаецца ў тым, што малекулы вады, якія найбольш хутка рухаюцца, пераадольваюць сілы малекулярнага шчаплення, адрываюцца ад выпаральнай паверхні і паступаюць у атмасферу.
Вадзяная пара распаўсюджваецца ў навакольным паветры ў выніку малекулярнай і турбулентнай дыфузіі, а таксама шляхам канвектыўных і адвектыўных працэсаў.
Адначасова з працэсам выпарэння назіраецца адваротны працэс – вяртанне малекул вадзяной пары з атмасферы да выпаральнай паверхні. Такім чынам, над выпаральнай паверхняй усталёўваюцца два патокі малекул вады – адзін паток накіраваны ад паверхні ў атмасферу і адваротны паток, – накіраваны з атмасферы да выпаральнай паверхні. Фактычна, выпарэннем патрэбна называць працэс, пры якім уверх ад выпаральнай паверхні ў паветра паступае вільгаці больш, чым пры яе вяртанні назад да паверхні.
Удзень, калі радыяцыйны баланс і тэмпература павялічваюцца, узмацняецца вецер, працэс выпарэння праходзіць інтэнсіўна. Вечарам, па меры паніжэння тэмпературы, інтэнсіўнасць выпарэння аслабляецца. У нейкі момант часу колькасць малекул вады, што адрываюцца ад выпаральнай паверхні і вяртаюцца да гэтай паверхні становіцца аднолькавай. Гэты момант называецца момантам рухомай раўнавагі, пры якім вадзяная пара дасягае стану насычэння, а адносная вільготнасць – 100 %.
Пры далейшым паніжэнні тэмпературы выпарэнне аслабляецца на столькі, што пачынае пераважаць супрацьлеглы працэс – вяртанне малекул да выпаральнай паверхні. У дадзеным выпадку будзе адбывацца адваротны выпарэнню працэс – кандэнсацыя вадзяной пары. У выніку кандэнсацыі на падсцілаючую паверхню выпадае раса, іней, шэрань, утвараецца туман, а на вышэні ў трапасферы ўзнікаюць аблокі.
Выпарэнне з паверхні глебы называецца фізічным выпарэннем, а выпарэнне раслінным покрывам – транспірацыяй. Сумесна два гэтых працэсы – фізічнае выпарэнне і транспірацыя, называецца сумарным выпарэннем.