4.Заключэнне
Як ужо падкрэслiвалася, пачатак ХХ ст. вызначауся уздымам забастовачнага руху. У 1900-1903 гг. пераважалi эканамiчныя стачкi. Яны былi выклiканы як пагаршэннем становiшча насельнiцтва, асаблiва у сувязi з эканамiчным крызiсам, так i прапагандай «эканамiстау», бундауцау, што заклiкалi рабочых да эканамiчных форм барацьбы. У гэты перыяд, у вынiку неразвiтасцi сацыял-дэмакратычнага руху на Беларусi, пераважау уплыу бундаускiх арганiзацый. Аднак пашырэнне рэвалюцыйнага руху, разгул шавiнiзму у час руска-японскай вайны падштурхнулi дзеяннi кiруючых урадавых колау i памешчыцка-клерыкальных партый i арганiзацый, накiраваныя на распальванне нацыянальнай варожасцi, што у сваю чаргу узмацнiла нацыяналiстычныя тэндэнцыi у рабоценацыянальных аб’яднанняу. Гэта было характэрна для БСГ i асаблiва Бунда: яурэйская лiберальна-дэмакратычная буржуазiя у новых умовах абмяжоувалася сваiмi нацыянальнымi праблемамi.
Стварэнне у 1903 г. самастойных сацыял-дэмакратычных арганiзацый на Беларусi на аснове iскраускiх груп прывяло да росту у краi уплыву сацыял-дэмакратыi.Павялiчылася колькасць стачак, так жа амаль удвая павялiчылася колькасць удзельнiкау у гэтых стачках.
Узмацнiлася агiтацыя на вёсцы, аднак да 1904 г. уплыу сярод сялян як сацыял-дэмакратау, так i эсэрау, бундауцау быу яшчэ невялiкiм.
Спiс лiтаратуры:
«Гісторыя Беларусі» для студэнтаў усіх форм навучання і спецыяльнасцей , Мінск, 2006г.
«Гiсторыя Беларусi у дзвюх частках», ч.1, Я.К. Новiк, Г.С. Марцуль, I.Л. Качалау i iнш., Мiнск, 2003 г.
«Нарысы гiсторыi Беларусi у 2-х частках», ч.1, М.П. Касцюк, У.Ф. Iсаенка, i iнш., Мiнск, 1994 г.
«Гiсторыя Беларусi у шасцi тамах» том 4, М. Бiч, В. Яноуская i iнш., Мiнск, 2007 г.
«Нарысы гiсторыi Беларусi» ,П.Г. Чыгрынау, Мiнск, 2002г