I чысцiню, I ахалоду,

Якая вее ад галля,

Прымаю, як узнагароду,

Я ад цябе, мая зямля.

Сягоння у вёсцы заначую,

У роднай хаце буду спаць,

Заплюшчу вочы i адчую –

Зямелька будзе калыхаць.

Вiктар Худавец

Дуб

Стаiш чатыры сотнi год,

У лес з дарогi збочыу.

Ты перажыу шляхетны род,

Мо, гэтым заклапочан?

Вятры не песцiлi цябе,

Ламалi, гнулi голле.

А ты у няроунай барацьбе

Стыхiю сам адолеу.

У год засушлiвы цярпiш,

А у дажджлiвы плачаш.

Чатыры сотнi год стаiш,

Вякi людскiя значыш.

Аб чым ты думаеш, стары,

I молiшся каму ты?

Стаiш, як волат, у бары,

Да той зямлi прыкуты.

Альдонiя Научанкова

Мой родны куточак

Мой родны куточак – не закуточак

Тут кветкi пышней i азёры святлей.

Край любы мой Клецкi, часткова палескi –

Цудоуна прыгожы, няма даражэй.

Як шмат прыгажосцi у раёне у нашым!

Ад саду Зубкоускага светла у вачах;

Утульна i цiха пад дубам у Чашы;

Купацца прыемна у Галавачах.

Як толькi лянотны адбудзецца золак,

Паклiча у Заельню малiнавы пах,

I з вудамi хлопцы шыбуюць да Колак,

I шчэбет птушыны гудзе у Машуках.

Загорнаускiх клёнау шапочуць галiнкi;

I просяцца самi да верша у радкi

Дубы – у Навiнках, грыбы – з-пад Галынкi,

I iх вартавыя – ваукi, барсукi.

Не знiкла у раёне яшчэ паляванне:

У Заастравеччы вядуцца ласi,

У Колках – дзiкi; а як ветлiва глянеш –

Пашчасцiць i чорнага бусла знайсцi.

Бяжыць заклапочаны вожык рабенькi,

Цягае прыпасы як рупны прымак –

То знай: ужо Варонна клча у апенькi,

I у Чашы, у Карацку збярэш iх усмак.

А восенню мудрай у раёне паусюдна

Рабiн, алычы – хоць у бочкi бяры.

I людзi з мяхам кульгаюць няуклюдна –

Хто з Тучы з капустай, хто з бульбай з Цапры.

Няма буйных рэчак iбазы для грэблi.

Аднак коны спорт модным стау нездарма.

А чым вам не iмпарт – сiняуская мэбля?

А горад «партовы» - Сiняука сама?

А курткi «Roscor» ды з мясцовым пашывам?

А фена «Надзейка» прыгожы падман?

А морацкi хор I Пуляк з калектывам?

А мэтра Кашубы пявучы баян?

А хор ветэранау! А танцы у Клецку!

Ткачых з Палауковiч вясёлкавы цуд…

Адзiн галубкоу – варты многiх аркестрау.

Усiм ты багаты, о родны мой кут!

Бярозы i клёны напояць тут квасам,

Ад спёкi уратуе лясоу парасон.

А з Морачы мяса, cа Шчэпiч каубасы,

Дальбог жа, смачней за галанскi бекон.

Нi у чым i нiколi не мелi заганы

З Грыцэвiч бурак, з Янавiч малако.

А пыльныя кiвi, рабыя бананы

Мы, пэуна, змянiлi б на яблык з Зубкоу.

…А у Клецку каштаны – вясенняя мара;

Пячоркi у Курляндзе – сюрпрыз да стала;

Варонiнскi цуд – закаханая пара –

Сасна, што укруг дуба свой стан абвла.

Мой родны куточак – не закуточак!

Не пасынак сцiплы мiж родных сыноу.

Для любай Радзiмы у шлюбны вяночак

Уплецена кветка i Клецкiх палёу.

(Л. Мялешка )

Стихи наших поэтов наполнены радостью восприятия окружающего мира, пейзажей Клетчины, любовью к матери, друзьям, родной земле, ко всему живому. Они несут добро, надежду, веру и любовь к ближним и своей Родине.

(Материалы взяты из работы учащихся гр №264 ГУО «Клецкий СПЛ» Селивона А.В. и Тишаловича П.А «Наш дом- Земля» конкурс «Природные и исторические сокровища Минщины»