- •4. Odziaływanie języka angielskiego nie ogranicza się (jak dawniej) tylko do klasycznych
- •1619 Biernik
- •I. W deklinacji rzeczownikowej swoistš końcówkę -ę majš tylko rzeczowniki żeńskie zakoń-
- •I 2. W liczbie mnogiej wszystkie rzeczowniki niemęskoosobowe, np. Zapraszamy panie, ob-
- •1621 Błľd językowy
- •1. Błędy fleksyjne. Polegajš one na:
- •2. Błędy składniowe. Polegajš one na wyborze niewłaciwego wzorca składniowego, czyli
- •1. Błędy słownikowe (wyrazowe)
- •2. Błędy frazeologiczne
- •Imiesłowu przymiotnikowego czynnego, imiesłowu przysłówkowego współczesnego. Imiesło-
- •1627 Czasownik
- •Inne zasady obowišzujš przy używaniu w trybie rozkazujšcym czasowników zaprzeczo-
- •1997. 02. 24. Por. Liczebnik. (h.J.)
- •Istotę procesu słowotwórczego, nie za - czynnik towarzyszšcy. Por. Derywat, for-
- •I ich połšczeń w sposób charakterystyczny dla jakiej gwary ludowej. Sš one zwykle ocenis
- •1. Połšczenia z czasownikami rzšdzšcymi stale tym włanie przypadkiem, np. Dokonać,
- •3. Dopełnienie bliższe narzędnikowe występuje najczęciej po czasownikach oznaczajš-
- •I niełaskę (biernikowe); opromieniony sławš, cieszšcy się autorytetem, grajšcy na cytrze, tań-
- •I kie, gie, wymawianie ly zamiast li), a także bez artykulacyjnych wpływów obcych (np. Wy-
- •1637 Eufemizmy
- •Ironii, szyderstwa czy wulgarnoci. O wiele trudniej rozpoznawalne sš teksty kłamliwe, za-
- •Innym powodem stosowania eufemizmów jest chęć uniknięcia okreleń nazywajšcych
- •2. Zaimek osobowy wy może być używany w wypowiedziach kierowanych do dzieci, a do
- •3. Do każdej osoby dorosłej, z wyjštkiem duchownych, można się zwrócić per proszę pa-
- •1641 Formy grzecznociowe
- •1643 Homonimia
- •Imiona Imiona obok nazwisk, pseudonimów I przezwisk tworzš oddzielnš klasę nazw
- •Imiona obce, także w wersji oryginalnej, należy, jeli to tylko możliwe, włšczać do typów
- •Interpunkcja 1654
- •4. Wyrazy modalne, ekspresywne, partykuły, a więc takie słowa, jak: widocznie, na pew-
- •1. Służy do zapisu przytoczeń: cytatów wielozdaniowych, wypowiedzeń, wyrażeń I poje-
- •2. Służy do wyodrębnienia wyrazów użytych ironicznie, np. Hrabina" okazała się zwykłš
- •Istotnym składnikiem jego tożsamoci. Tak więc język jest pojmowany jako wartoć - cza-
- •I nie można się nimi posługiwać we wszystkich sytuacjach, nie należy ich jednak dyskredy-
- •Inne nieoficjalne odmiany mówione majš ograniczony zakres używania I nie obejmu
- •1661 Język I jego odmiany
- •1663 Koniugacja
- •I bierne odmieniajš się przez przypadki, liczby I rodzaje, np. Oczekujšcy (klient} d. Ip ocze-
- •Imiesłów powstaje tylko od czasowników przechodnich, np. Napisany, wykonany, malowany,
- •I składniowš.
- •1667 Kryteria poprawnoci językowej
- •Ich konfliktu należy zdecydować, które z nich jest ważniejsze, istotniejsze przy ocenie kon-
- •1669 Kultura języka
- •Istotna jest hierarchia stosowania wymienionych tu kryteriów poprawnociowych, ko-
- •I opisowego (np.Badania wiadomoci językowej czy zróżnicowania normy). Powoduje to cza-
- •Inne podsystemy językowe. Najdobitniej zaznaczył się w słowotwórstwie, doć wyranie
- •1675 Liczebnik
- •1677 Liczebnik
- •I trzy ósme kilograma marchwi przedszkole zużywa na jeden obiad.
- •I nieosobowych mamy do czynienia zwłaszcza przy rzeczownikach na -ak, np. Bliniak, cher-
- •Interesowania takiej osoby znajdš się oczywicie wyrazy zapożyczone, nierzadko uważane za
- •I samo znaczenie. To z kolei stwarza doskonałe warunki do zrobienia z nich sprawnego na-
- •1685 Narzędnik
- •1. Po czasownikach oznaczajšcych różne formy rzšdzenia (verba regendi) wyrazy w na-
- •4. Orzecznik przybiera regularnie formę narzędnika, jeżeli jest rzeczownikiem lub zaim-
- •1. Odmieniajšc nazwiska polskie dwu- lub więcejsylabowe, w których wygłosowa głoska
- •2. W nazwiskach obcych, w których spółgłoska k jest w pimie oddawana przez literę c, np.
- •V. Odmiana nazwisk kobiet - liczba pojedyncza I mnoga
- •VIII. Tworzenie nazwisk odmężowskich I odojcowskich
- •1697 Nazwiska
- •II. Nazwy żeńskie
- •Iowelas).
- •Itd. W zakresie słowotwórstwa w normie użytkowej akceptowalne jest tworzenie przymiotni-
- •I osiemnastka 'przyjęcie wydawane z okazji osiemnastych urodzin' (wczeniej 'liczba osiem-
- •1705 Nowomowa
- •Istotna jest także funkcja dystorsyjna (zakłócajšca) dezinformowania odbiorców przez
- •Innš funkcjš nowomowy jest manifestowanie za jej pomocš przez władzę obecnoci czy
- •I michniki. Wobec przeciwników stosuje się też ostrzejsze epitety: zaplute karty reakcji,
- •Iranu, Kamerunu, Kairu, Londynu, Madrytu, I jš włanie należy uznać za typowy wykład-
- •I Tarnobrzeg Tarnobrzega.
- •1711 Okolicznik
- •4. Jeżeli podmiot jest uzupełniony przez dopowiedzenie (rozwijajšce jego treć), formę
- •I którym przypisuje się czynnoć (Lekarz stawia diagnozę), stan (Przedszkolak pi) czy właci-
- •Inne rozwinięte podmioty majš takie cechy gramatyczne (liczba, rodzaj), jak ich składnik
- •I interpunkcyjne sš, w przeciwieństwie do norm cile językowych, oparte na regułach kon-
- •I procesach w nim zachodzšcych.
- •Ich obce pochodzenie, ale także to, że można je bez szkody zastšpić wyrazami rodzimymi
- •Imka ta, liczby mnogiej nadawanej rzeczownikowi derby (te derby zamiast tradycyjnego
- •I form wyrazowych charakterystycznych dla innych odmian języka. Będzie to więc, na prz;
- •Innym postulatem perfekcjonistów" jest używanie wyrazów tylko zgodnie z ich znacze-
- •I tautologii. Niepoprawne, bo nielogiczne, gdyż redundantne, sš okrelenia (częste w języki
- •Innym błędem zwišzanym z użyciem omawianej kategorii wyrazów jest umieszczanie
- •1. Końcowa spółgłoska tematyczna przymiotników okrelajšcych rzeczowniki męskoos'
- •I przyrostka (podol-ski, nie: podols-ki). Por. Przedrostek, formant, podstawa
- •I okolicznociowe.
- •I przyimków, np. Mieszkać obok; Podejć bliżej; Rozejrzeć się dokoła (użycia przysłówkowe),
- •1735 Regionalizmy
- •4. Istnienie rzeczowników o rodzaju nietypowym, np.:
- •Ich podstawowego składnika, czyli formy osobowej orzeczenia. Konstrukcji tych używamy
- •1. Równoważnik I zdanie główne powinny mieć wspólny podmiot mianownikowy (wyra-
- •2. Równoważnik I zdanie główne muszš wyrażać pewne relacje czasowe, których rodzaj
- •I frazeologicznych oraz zapożyczeń ogólnosystemowych.
- •I pojęcia, np. Ojciec, informatyk, żubr, orzeł, karp, drzewo, kamień, różanecznik, rzeka, rze-
- •Imiennej podmiot (człon konstytutywny), przydawka (człon zależny, podrzędny); b) w gru-
- •3. Typowe dla deklinacji rzeczowników sš obocznoci spółgłoskowe (jakociowe) I samo-
- •I. Odmiennoć przez liczby nie przysługuje dwom kategoriom rzeczowników: l) majšcych
- •II. Odmianie przez przypadki nie podlegajš rzeczowniki (pochodzšce z łaciny) rodzaju nija-
- •III. Ogromne zróżnicowanie wyrazów należšcych do tej częci mowy oraz duży udział zapo-
- •I wielkich liter, np. HPa (hektopaskal).
- •I w każdym typie tekstu. Jest to słownictwo wspólne różnym odmianom języka.
- •120.000 Wyrazów, gdyż do tego należy jeszcze doliczyć słowa używane w poszczególnych
- •Innym sposobem porzšdkowania leksyki jest grupowanie wyrazów w pola semantyczne,
- •1749 Słownictwo zawodowe
- •I obscenicznych.
- •Ich w takich wypadkach jest traktowane jako usterka stylistyczna. Profesjonalizmy bywajš
- •1751 Sprawnoć językowa
- •I zrozumiałej).
- •Itd. Wzięcie pod uwagę nastawienia odbiorcy nakazuje w rozmowie oficjalnej wybierać słowa
- •Istotnych treci, nie zwracać uwagi na potrzeby I możliwoci percepcyjne odbiorców itp.
- •Ich interpretacji, a następnie ułożeniu z nich takiej całoci, która ma najlepiej służyć celowi,
- •Itd. Jasnoć, przejrzystoć wypowiedzi jest też zakłócana przez błędy językowe, zwłaszcza
- •I jego odmiany, sprawnoć językowa. (a.M.)
- •Inny sposób realizacji tej czynnoci, ma też inne nacechowanie ekspresywne. Wymiennoć
- •Ich wartoci.
- •Iste, nieznane językowi ogólnemu modyfikacje znaczenia podstawy, np. Nadtemperatura
- •1763 Terminologia
- •I wspomnianych już nazw wytworów I rezultatów czynnoci.
- •1765 Terminologia
- •3. W następnej kolejnoci należy uwzględnić kryterium zwyczajowe, odwołujšce się do
- •4. Jako ostatnie warto uwzględnić także frekwencyjne kryterium oceny neosemantyz-
- •Integralnymi elementami systemu terminologicznego I ich kolejne użycia w nowych znacze-
- •1767 Tytuły
- •I mogš razić niektórych członków danej społecznoci, niemniej majš charakter obiegowy I sš
- •6. Zaimek zwrotny się w swojej podstawowej, tradycyjnej funkcji wskazuje istotę
- •6. Skrótowa forma zaimka on, występujšca po niektórych przyimkach rzšdzšcych bierni-
- •1773 Zapożyczenia
- •3. Poczštek I koniec zdania - jako miejsca, na które pada akcent logiczny - powinny być
- •1777 Zdanie
- •II. Miejsce przydawek rzeczownych, dopełniaczowych I przyimkowych jest stałe - po wyrazie
- •Imkowych (najczęciej w narzędniku lub w miejscowniku), np. Powiedziałam córce prawdę;
- •1779 Zdanie
- •I wyrażeniach jak: Jeliby ci milczeli, kamienie wołać będš; Nie miećcie (lub: nie rzucajcie)
- •III"); między Scyllš a Charybdš (Homer Odyseja"); Mów do mnie jeszcze (Preludia" k. Tet-
- •1. Podział tradycyjny (Stanisława Skorupki) odwołuje się do budowy połšczeń frazeolo-
- •2. Nowszy podział (Andrzeja Łowickiego, Anny Pajdzińskiej) odwołuje się do funkcji
- •Informacje sš sprzeczne. Podobny błšd ilustruje przykład: Woda sodowa uderzyła mu do gło-
- •4. Jeżeli funkcję podmiotu pełniš takie wyrazy jak: doktor, ekscelencja, magnificencja,
- •1785 Zwiľzki składniowe
1621 Błľd językowy
Pojawienie się okreleń biernikowych i dopełniaczowych przy tym samym czasowniku
może mieć zwišzek z całociowym lub czšstkowym traktowaniem danego obiektu. Jeżeli da-
ny przedmiot występuje jako całoć - jego nazwa ma formę biernika, np. kupić mieszkanie,
zyskać gotówkę, dostarczyć węgiel do magazynu, przywieć drzewo na zimę; jeżeli jest to tyl-
ko częć - posługujemy się dopełnieniem w dopełniaczu, np. kupić sera, pożyczyć pieniędzy,
przywieć opału, wlać wody, wypić herbaty, zamówić konfitur. Por. CELOWNIK, DEKLINA-
CJA, DOPEŁNIACZ, DOPEŁNIENIE, MIANOWNIK, MIEJSCOWNIK, NARZĘDNIK, ZDA-
NIE, ZWIĽZKI SKŁADNIOWE. (H.J.)
BŁĽD JĘZYKOWY jest to niewiadome odstępstwo od obowišzujšcej w danym momen-
cie normy językowej, czyli taka innowacja, która nie znajduje uzasadnienia: nie usprawnia
porozumiewania się, nie wyraża nowych treci, nie przekazuje na nowo, w inny sposób emo-
cji nadawcy itd. Błšd można też okrelić jako taki sposób użycia jakiego elementu języka,
który razi jego wiadomych użytkowników, gdyż pozostaje w sprzecznoci z ich dotychczaso-
wymi przyzwyczajeniami, a nie tłumaczy się funkcjonalnie. Wszystkie błędy zwišzane z po-
sługiwaniem się językiem należy podzielić na zewnętrznojęzykowe i wewnętrznej ęzykowe.
Błędy zewnętrznojęzykowe to błędy zapisu: ortograficzne i interpunkcyjne. Choć sš one zwiš-
zane z językiem (np. zasady używania wielkich i małych liter na poczštku wyrazu sš moty-
wowane względami znaczeniowymi lub składniowymi, stawianie znaków interpunkcyjnych
ma oparcie w składni), nie naruszajš zasad, reguł wewnętrznojęzykowych. Błędy wewnętrzno-
językowe można dalej podzielić na błędy systemowe (językowe) i błędy użycia, czyli stylistycz-
ne. W obrębie błędów językowych mieszczš się błędy gramatyczne, leksykalne i fonetyczne.
Poniżej jest zamieszczona dokładniejsza charakterystyka każdego z tych typów błędów.
Błędy gramatyczne
1. Błędy fleksyjne. Polegajš one na:
a) wyborze niewłaciwej postaci wyrazu, np. *nienawidzieć zamiast nienawidzić, *ten po-
marańcz zamiast ta pomarańcza, *ten kontrol zamiast ta kontrola, * przekonywujšcy zamiast
przekonujšcy albo przekonywajšcy;
b) wyborze niewłaciwego wzorca odmiany, np. lubić *lubiał zamiast lubił, (zawišzać)
*buta zamiast (zawišzać) but, ^bardziej słodki zamiast słodszy;
c) wyborze niewłaciwej postaci tematu fleksyjnego, np. *przyjacielami zamiast przyja-
ciółmi, *o gwiadzie zamiast o gwiedzie, *spuchnęła zamiast spuchła;
d) wyborze niewłaciwej końcówki fleksyjnej, np. *diabłowi zamiast diabłu, *myszów zamiast
myszy, *imieniowi zamiast imieniu, *rozumiš zamiast rozumiejš, *bystszy zamiast bystrzejszy;
e) nieodmienianiu wyrazu, który ma swój wzorzec deklinacyjny, np. z Janem Matejko
zamiast z Janem Matejkš; Jadę do Oksford, zamiast Jadę do Oksfordu;
f) odmianie wyrazu, któremu nie można przypisać wzorca odmiany, np. (wypić kubek)
. takaa - dopuszczalne w potocznej polszczynie mówionej, lepiej (wypić kubek) kakao.
2. Błędy składniowe. Polegajš one na wyborze niewłaciwego wzorca składniowego, czyli
niewłaciwym łšczeniu form wyrazowych w jednostki tekstu. Mogš to być:
l a) błędy w zakresie zwišzku zgody, np. *Za stołem siedzi Piotr i Jan zamiast Za stołem
| siedzš Piotr i Jan; *Pies i Ania wbiegły do pokoju zamiast Pies i Ania wbiegli do pokoju;
l * Przyszło dwadziecia trzy osoby zamiast Przyszły dwadziecia trzy osoby; *Rodzeństwo wy-
jechali za granicę zamiast Rodzeństwo wyjechało za granicę;
b) błędy w zakresie zwišzku rzšdu, np. *Uzywam dobre kosmetyki zamiast Używam do-
brych kosmetyków; ^Rozróżniać prawdę od fałszu zamiast Rozróżniać prawdę i fałsz; * Brać
sif za sprzštanie zamiast Brać się do sprzštania; *Podobny ojcu zamiast Podobny do ojca;
^Większy jak ty zamiast Większy niż ty albo od ciebie;
c) błędy w używaniu przyimków, np. *przed i po wojnie zamiast przed wojnš i po wojnie,
"pracować na zakładzie zamiast pracować w zakładzie, *siedzieć na kasie zamiast siedzieć
w kasie albo przy kasie, *jechać do Ukrainy zamiast 710 Ukrainę;
d) błędy w zakresie używania wyrażeń przyimkowych, np. *Brak postępu w temacie
stoczni zamiast w sprawie stoczni; *Py tania odnonie konstytucji zamiast pytania co do kon-
stytucji albo pytania odnonie do konstytucji;
e) niepoprawne skróty składniowe, np. *0rganizuje i kieruje szajkš złodziei samochodów
zamiast Organizuje szajkę złodziei samochodów i kieruje niš;
i
BŁĽD JĘZYKOWY 1622
f) niepoprawne konstrukcje z imiesłowowym równoważnikiem zdania, np. *Zdšjšc egza-
min, został przyjęty do szkoły zamiast Zdawszy egzamin, został przyjęty do szkoły albo Po
zdaniu egzaminu został przyjęty do szkoły; *Czytajšc takie powieci, nasuwajš się refleksje
zamiast Kiedy czyta się takie powieci, nasuwajš się refleksje;
g) konstrukcje niepoprawne pod względem szyku, np. *Wystšpienie kulturalnego attache
ambasady USA zamiast Wystšpienie attache kulturalnego ambasady USA; *Wiszšca groba
dyskwalifikacji nad zawodnikami zamiast Groba dyskwalifikacji wiszšca nad zawodnikami;
*To w dobrych rodzinach nie zdarzało się zamiast To w dobrych rodzinach się nie zdarzało;
h) zbędne zapożyczenia składniowe, np. *Sytuacja wydaje się być niebezpieczna zamiast
Sytuacja wydaje się niebezpieczna; *Wydarzyło się to nie wczoraj, a przed tygodniem zamiast
nie wczoraj, ale przed tygodniem.
Błędy leksykalne
