Böyüyə Vermək Barədə

حديث ابْنِ عُمَرَ أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، قَالَ: أَرَانِي أَتَسَوَّكُ بِسِوَاكٍ فَجَاءَنِي رَجُلاَنِ أَحَدُهُمَا أَكْبَرُ مِنَ الآخَرِ فَنَاوَلْتُ السِّوَاكَ الأَصْغَرَ مِنْهُمَا فَقِيلَ لِي: كَبِّرْ فَدَفَعْتُهُ إلَى الأَكْبَرِ مِنْهُمَا

1891. İbn Ömər  rəvayət edir ki, Peyğəmbər  buyurdu: “Yuxuda gördüm ki, misvakla dişlərimi təmizləyirəm. (Elə bu vaxt) mənim yanıma birisi digərindən yaşlı olan iki nəfər gəldi. Mən misvakı onlardan kiçik olanına uzatdım. Mənə: “Böyüyə ver” deyildi. Mən də onu daha böyük olanına verdim.” (Buxari 246, Muslim 7700, 3003/70)

التثبت في الحديث وحكم كتابة العلم

Hədisin Sabit Olduğunu Araşdırmaq Və Elmi Yazmağın Hökmü

حديث عَائِشَةَ، أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ كَانَ يُحَدِّثُ حَدِيثًا، لَوْعَدَّهُ الْعَادُّ لأَحْصَاهُ

1892. Aişə  demişdir: “Peyğəmbər  elə bir tərzdə danışardı ki, onun sözlərini saymaq istəyən adam onu saya bilərdi.” (Buxari 3567, Muslim 7701, 2493/71)

في حديث الهجرة

Hicrət Hədisi

حديث أَبِي بَكْرٍ عَنِ الْبَرَاءِ بْنِ عَازِبٍ قَالَ: جَاءَ أَبُو بَكْرٍ، إِلى أَبِي فِي مَنْزِلِهِ فَاشْتَرَى مِنْهُ رَحْلاً فَقَالَ لِعَازِبٍ: ابْعَثِ ابْنَكَ يَحْمِلُهُ مَعِي قَالَ: فَحَمَلْتُهُ مَعَهُ وَخَرَجَ أَبِي يَنْتَقِدُ ثَمَنَهُ فَقَالَ لَهُ أَبِي: يَا أَبَا بَكْرٍ حَدِّثْنِي كَيْفَ صَنَعْتُمَا حِينَ سَرَيْتَ مَعَ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: نَعَمْ أَسْرَيْنَا لَيْلَتَنَا، وَمِنَ الْغَدِ، حَتَّى قَامَ قَائِمُ الظَّهِيرَةِ وَخَلاَ الطَّريقُ، لاَ يَمُرُّ فِيهِ أَحَدٌ فَرُفِعَتْ لَنَا صَخْرَةٌ طَوِيلَةٌ، لَهَا ظِلٌّ، لَمْ تَاتِ عَلَيْهِ الشَّمْسُ فَنَزَلْنَا عِنْدَهُ، وَسَوَّيْتُ لِلنَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مَكَانًا بِيَدِي يَنَامُ عَلَيْهِ وَبَسَطْتُ فِيهِ فَرْوَةً وَقُلْتُ: نَمْ يَا رَسُولَ اللهِ وَأَنَا أَنْفُضُ لَكَ مَا حَوْلَكَ، فَنَامَ وَخَرَجْتُ أَنْفُضُ مَا حَوْلَهُ، فَإِذَا أَنَا بِرَاعٍ مُقْبِلٍ بَغَنَمِهِ إِلَى الصَّخْرَةِ، يُرِيدُ مِنْهَا مِثْلَ الَّذِي أَرَدْنَا فَقُلْتُ: لِمَنْ أَنْتَ يَا غُلاَمُ فَقَالَ: لِرَجُلٍ مِنْ أَهْلِ الْمَدِينَةِ (أَوْ مَكَّةَ) قُلْتُ: أَفِي غَنَمِكَ لَبَنٌ قَالَ: نَعَمْ قلْتُ: أَفَتَحْلُبُ قَالَ: نَعَمْ فَأَخَذَ شَاةً فَقُلْتُ: انْفُضِ الضَّرْعَ مِنَ التُّرَابِ وَالشَّعَرِ وَالْقَذَى (قَالَ الرَّاوِي: فَرَأَيْتُ الْبَرَاءَ يَضْرِبُ إِحْدَى يَدَيْهِ عَلَى الأُخْرَى، يَنْفُضُ) فَحَلَبَ فِي قَعْبٍ كُثْبَةً مِنْ لَبَنٍ، وَمَعِي إِدَاوَةٌ حَمَلْتُهَا لِلنَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، يَرْتَوِي مِنْهَا، يَشْرَبُ وَيَتَوَضَّأُ فَأَتَيْتُ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَكَرِهْتُ أَنْ أُوقِظَهُ فَوَافَقْتُهُ حِينَ اسْتَيْقَظَ فَصَبَبْتُ مِنَ الْمَاءِ عَلَى اللَّبَنِ، حَتَّى بَرَدَ أَسْفَلُهُ فَقُلْتُ: اشْرَبْ يَا رَسُولَ اللهِ قَالَ: فَشَرِبَ حَتَّى رَضِيتُ ثُمَّ قَالَ: أَلَمْ يَأْنِ لِلرَّحِيلِ قُلْتُ: بَلَى قَالَ: فَارْتَحَلْنَا بَعْدَ مَا مَالَتِ الشَّمْسُ وَاتَّبَعَنَا سُرَاقَةُ بْنُ مَالِكٍ فَقُلْتُ: أُتِينَا يَا رَسُولَ اللهِ فَقَالَ: لاَ تَحْزَنْ إِنَّ اللهَ مَعَنَا فَدَعَا عَلَيْهِ النَبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَارْتَطَمَتْ بِهِ فَرَسُهُ إِلَى بَطْنِهَا، أُرَى فِي جَلَدٍ مِنَ الأَرْضِ فَقَالَ: إِنِّي أُرَاكُمَا قَدْ دَعَوْتُمَا عَلَيَّ فَادْعُوَا لِي فَاللهُ لَكُمَا أَنْ أَرُدَّ عَنْكُمَا الطَّلَبَ فَدَعَا لَهُ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَنَجَا فَجَعَلَ لاَ يَلْقَى أَحَدًا إِلاَّ قَالَ: كَفَيْتُكُمْ مَا هُنَا فَلاَ يَلْقَى أَحَدًا إِلاَّ رَدَّهُ قَالَ: وَوَفى لَنَا

1893. Bəra İbn Azib  deyir ki, Əbu Bəkr  atam evdə olduğu vaxt yanına gəldi və ondan bir minik dəvəsi aldı. Əbu Bəkr, atam Azibə  dedi: “Mənimlə bərabər oğlunu da göndər evə qədər ötürsün. Mən də heyvanı sürərək çölə çıxdım. Atam dəvənin pulunu alırdı. Bu vaxt Əbu Bəkrə: “Ey Əbu Bəkr! Peyğəmbər  ilə bərabər getdiyiniz zaman nələr baş verdi? Onu bizə danış” dedi. Əbu Bəkr: “Bəli, bütün gecəni yol getdik. Nəhayət günəş zenitdə idi. Yol təmamilə boşalmışdı. Oradan heç kimsə keçmirdi. Gözümüzə uzun kölgəli bir qaya görsəndi. Onun üzərinə günəş düşməmişdi. Qayanın yanında endik. Mən qayanın kölgəsində Peyğəmbərin  dincəlməsi üçün yerə bir şeylər salaraq əlimlə bir yer hazırladım. Sən yat Ya Rəsulullah! Mən də ətrafa nəzər salım ki, düşmən olmasın. Peyğəmbər  yatdı. Mən də ətrafı araşdırmaq üçün çıxdım. Qoyunlarını qayaya tərəf gətirən bir çobanı gördüm. O, da bizim kimi qayanın kölgəsində faydalanmaq istəyirdi. Mən: “Sən kimi çobanısan” dedim. O: “Məkkə əhalisindən və ya Məkkəli birinin” dedi. Mən: “Sənin qoyunlarında süd varmı?” dedim. O: “Bəli, sağaram” dedi və bir qoyun tutaraq (sağdı). Mən: “Məməsini torpaqdan, otdan təmi və pislikdən təmizlə” dedim. Ravi: “Mən Bəranı əlini digərinə vuraraq işarə etdiyini gördüm. Çoban çox az bir süd sağdı. Peyğəmbər  üçün apardım. Peyğəmbərin  isə su içdiyi, dəstəmaz aldığı bir qabı vardı. Onun yanına gəldim. Yuxudan oyatmamaq üçün oyanana qədər gözlədim. Südün üstünə bir az su da tökdüm, hətta qabın aşağı hissəsi soyudu. Peyğəmbər  oyandıqda ona: “İç” dedim. Peyğəmbər  içdi, mən də bundan xoş oldum. Peyğəmbər: “hərəkət etmək vaxtı gəldi” deyə buyurdu. Mən: “bəli” dedim. Günəş batmağa meyl etdikdə hərəkət etməyə başladıq. Arxamızca Suraka İbn Məlik düşmüşdü. Mən: “Bizə yaxınlaşır” dedi. Peyğəmbər: “Lə Təhzən İnnəallahə Məanə - Üzülmə, Allah bizimlədir və onu əleyhinə dua etdi”. Bundan sonra Surakanın atı qarnına kimi torpağa batdı. Zənn edirəm biz bu vaxt düz və sərt bir ərazidə idik. Suraka: “Mən bilirəm ki, siz mənim əleyhimə bəd dua etmisiniz. İndi isə xeyir dua edin. And olsun ki, mən sizin ardınızca düşməyəcəyəm və hər kəsi sizdən geri döndərəcəyəm. Bu sözdən sonra Peyğəmbər  ona xeyir dua etdi. O da qurtuldu. Geri döndükdə qovuşduğu hər bir kəsi geri çevirdi. Suraka bizə bu cür köməklik göstərdi”. (Buxari 3615, Muslim 7706, 3015/5)





كتاب التفسير