Peyğəmbərin  Allaha Dua etməsi Və Münafiqlərin Əziyyətinə Səbr Etmək

حديث أُسَامَةَ بْنِ زَيْدٍ، أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ رَكِبَ حِمارًا، عَلَيْهِ إِكَافٌ، تَحْتهُ قَطِيفَةٌ فَدَكِيَّةٌ، وَأَرْدَفَ وَرَاءَهُ أُسَامَةَ بْنَ زَيْدٍ، وَهُوَ يَعُودُ سَعْدَ بْنَ عُبَادَةَ فِي بَنِي الْحارث بْنِ الْخَزْرَجِ، وَذَلِكَ قَبْلَ وَقْعَةِ بَدْرٍ حَتَّى مَرَّ فِي مَجْلِسٍ فِيهِ أَخْلاَطٌ مِنَ الْمُسْلِمِينَ وَالْمُشْرِكِينَ، عَبَدَةِ الأَوْثَانِ، وَالْيَهُودِ؛ وَفِيهِمْ عَبْدُ اللهِ بْنُ أُبَيٍّ بْنُ سَلُولَ وَفِي الْمَجْلِسِ عَبْدُ اللهِ بْنُ رَوَاحَةَ، فَلَمَّا غَشِيَتِ الْمَجْلِسَ عَجَاجَةُ الدَّابَّةِ، خَمَّرَ عَبْدُ اللهِ بْنُ أُبَيٍّ أَنْفَهُ بِرِدَائِهِ، ثُمَّ قَالَ: لاَ تُغَبِّرُوا عَلَيْنَا فَسَلَّمَ عَلَيْهِمُ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، ثُمَّ وَقَفَ فَنَزَلَ فَدَعَاهُمْ إِلَى اللهِ وَقَرَأَ عَلَيْهِمُ الْقُرْآنَ فَقَالَ عَبْدُ اللهِ بْنُ أُبَيٍّ بْنُ سَلُولَ: أَيُّهَا الْمَرْءُ لاَ أَحْسَنَ مِنْ هذَا، إِنْ كَانَ مَا تَقُولُ حَقًّا، فَلاَ تُؤْذِنَا فِي مَجَالِسِنَا، وَارْجِعْ إِلَى رَحْلِكَ، فَمَنْ جَاءَكَ مِنَّا فَاقْصُص عَلَيْه قَالَ ابْنُ رَوَاحَةَ: اغْشَنَا فِي مَجَالِسِنَا، فَإِنَّا نُحِبُّ ذَلِكَ فَاسْتَبُّ الْمُسْلِمُونَ وَالْمُشْرِكُونَ وَالْيَهُودُ حَتَّى هَمُّوا أَنْ يَتَوَاثَبُوا؛ فَلَمْ يَزَلِ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يُخَفِّضُهُمْ ثُمَّ رَكِبَ دَابَّتَهُ حَتَّى دَخَلَ عَلَى سَعْدِ بْنِ عُبَادَةَ فَقَالَ: أَيْ سَعْدُ أَلَمْ تَسْمَعْ مَا قَالَ أَبُو حُبَابٍ يُرِيدُ عَبْدَ اللهِ بْنَ أُبَيٍّ قَالَ كَذَا وَكَذَا قَالَ اعْفُ عَنْهُ يَا رَسُولَ اللهِ وَاصْفَحْ، فَوَاللهِ لَقَدْ أَعْطَاكَ اللهُ الَّذِي أَعْطَاكَ، وَلَقَدِ اصْطَلَحَ أَهْلُ هذِهِ الْبَحْرَةِ عَلَى أَنْ يُتَوِّجُوهُ فَيعَصِّبُونَهُ بِالْعِصَابَةِ فَلَمَّا رَدَّ اللهُ ذَلِكَ بِالْحَقِّ الَّذِي أَعْطَاكَ، شَرِقَ بِذلِكَ، فَذلِكَ فَعَلَ بِهِ مَا رَأَيْتَ فَعفَا عَنْهُ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ

1176. Usamə İbn Zeyd  rəvayət edir ki, Peyğəmbər  üzərində palan olan eşşəyin tərkinə mindi. Altında Fədək (yer adı) məxməri var idi. Usaməni  də tətkinə aldı. O, Bəni Həris İbn Xəzrəc qəbiləsindən olan Sad İbn Ubadəni  ziyarətə gedirdi. Bu, Bədr döyüşündən əvvəl idi. Nəhayət müsəlmanlar, bütlərə ibadət edən müşriklər, yəhudilər, Abdullah İbn Ubey və Abdullah İbn Əlu Rəvaha olan bir məclisin yanından keçdi. Heyvanın qaldırdığı toz-torpaq məclisi bürüdükdə, Abdullah İbn Ubey ridası ilə burnunu tutaraq belə dedi: “Üzərimizi tozlamayın!”. Peyğəmbər  onlara salam verdi. Sonra dayandı və minikdən düşdü. Onları Allahın (dininə, yoluna) dəvət etdi və onlara Quran oxudu”. Abdullah İbn Ubey dedi: “Ey Adam! Bundan gözəl bir şey yoxdu! Əgər dediklərin haqdırsa, bizə məclismizdə əziyyət etmə! Yerinə (evinə) dön! Bizdən kim yanına gəlsə, ona danışarsan”. Bunun müqabilində Abdullah İbn Əbu Rəvaha: “Məclisimizə gəl! Çünki biz bunu (Quran dinləməyi, dəvəti) sevirik”. Bundan sonra (ara qarışdı) müsəlmanlar, yəhudi və müşriklər bir-birilərini söyməyə başladılar. Hətta bir-birinin üzərinə atılmaq istədilər. Peyğəmbər  isə onları sakitləşdirməyə çalışırdı. Sonra O miniyinə mindi. Nəhayət Sad İbn Ubadənin  yanına daxil oldu və belə buyurdu: “Ey Sad, sən Əbu Hibabın (Abdullah İbn Ubey) nə dediyini eşitmirsən? O, belə və belə dedi!”. Sad: “Ey Allahın Elçisi, onu əfv et, bağışla! Allaha and olsun ki, Allah sənə verdiyini artıq vermişdir və həqiqətən bu yerin əhalisi ona tac geydirməyə, sarğı sarımağa (padşahları olsun deyə) razılığa gəlmişdi. Allah sənə verdiyi haqq ilə onu rədd etdikdə, bu onu qəzəbləndirdi (paxıllıq etdi). Ona görə də gördüyünü etdi. Və Peyğəmbər  onu bağışladı”. (Buxari 6254, Muslim 4760, 1798/116)

حديث أَنَسٍ رضي الله عنه، قَالَ: قِيلَ لِلنَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ لَوْ أَتَيْتَ عَبْدَ اللهِ بْنَ أُبَيٍّ فَانْطَلَقَ إِلَيْهِ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، وَرَكِبَ حِمَارًا، فَانْطَلَقَ الْمُسْلِمُونَ يَمْشُونَ مَعَهُ، وَهِيَ أَرْضٌ سَبِخَةٌ فَلَمَّا أَتَاهُ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، قَالَ: إِلَيْكَ عَنِّي، وَاللهِ لَقَدْ آذَانِي نَتْنُ حِمَارِكَ فَقَالَ رَجُلٌ مِنَ الأَنْصَارِ مِنْهُمْ: وَاللهِ لَحِمَارُ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَطْيَبُ رِيحًا مِنْكَ فَغَضِبَ لِعَبْدِ اللهِ رَجُلٌ مِنْ قَوْمِهِ فَشَتَمَا، فَغَضِبَ لِكلِّ وِاحِدٍ مِنْهُمَا أَصْحَابُهُ، فَكَانَ بَيْنَهمَا ضَرْبٌ بِالْجِرِيدِ وَالأَيْدِي وَالنِّعَالِ فَبَلَغَنَا أَنَّهَا أُنْزِلَتْ (وَإِنْ طَائِفَتَانِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ اقْتَتَلوا فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا)

1177. Ənəs  rəvayət edir ki, (Mədinəyə gəldiyinin ilk günlərində) Peyğəmbərə: “Abdullah İbn Ubeyyin yanına gedin (İslama dəvət edin)” deyildi. Bundan sonra Peyğəmbər  bir eşşəyə minib müsəlmanlarla birlikdə Abdullah İbn Ubeyyin yanına getdilər. Gedilən yol quru bir ərazi idi. Peyğəmbər, Ubeyy tərəfə getdikdə o: “Məndən uzaq ol! Eşşəyinin qoxusu mənə əziyyət verir” dedi. Buna qarşı Ənsardan Xəzrəc qəbiləsindən bir nəfər: “Vallahi Rəsulullahın  eşşəyinin qoxusu səndən daha xoşdur” dedi. Ubeyyin tərəfindən bir nəfər ona qəzəbləndi və bu iki nəfər söyüşdülər. Hər iki tərəf bir-birilərinə qəzəbləndilər və əllərində olan xurma çubuğu, əllə bir-birilərini vurmağa başladılar”. Ayə nazil oldu: “Əgər möminlərdən iki dəstə bir-biri ilə vuruşsa, onları barışdırın....” (əl-Hucurat 9). (Buxari 2691, Muslim 4762, 1799/117)

قتل أبي جهل