Huneyn Döyüşü

حديث الْبَرَاءِ، وَسَأَلَهُ رَجُلٌ: أَكُنْتُمْ فَرَرْتُمْ يَا أَبَا عُمَارَةَ يَوْمَ حُنَيْنٍ قَالَ: لاَ، وَاللهِ مَا وَلَّى رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، وَلكِنَّهُ خَرَجَ شُبَّانُ أَصْحَابِهِ وَأَخِفَّاؤُهُمْ حُسَّرًا لَيْسَ بِسِلاَحٍ، فَأَتَوْا قَوْمًا رُمَاةً، جَمْعَ هَوَازِنَ وَبَنِي نَصْرٍ، مَا يَكَادُ يَسْقُطُ لَهُمْ سَهْمٌ، فَرَشَقُوهُمْ رَشْقًا مَا يَكَادُونَ يُخْطِئُون فَأَقْبَلُوا هُنَالِكَ إِلَى النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، وَهُوَ عَلَى بَغْلَتِهِ الْبَيْضَاءِ وَابْنُ عَمِّهِ، أَبُو سُفْيَانَ بْنُ الْحارِثِ بْنِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ يَقُودُ بِهِ؛ فَنَزَلَ وَاسْتَنْصَرَ؛ ثُمَّ قَالَ: أَنَا النَّبِيُّ لاَ كَذِبْ أَنَا ابْنُ عَبْدِ الْمُطَّلِبْ ثُمَّ صَفَّ أَصْحَابَهُ

1163. Əbu İshaq rəvayət edir ki, bir kişi əl-Bəranın  yanına gələrək dedi: “Ey Əbu Umara, siz Hüneyn günü (döyüşdən) qaçdınızmı?”. O: “Xeyr, Vallahi Peyğəmbər  qaçmadı. Lakin bu da var ki, onun səhabələrindən cavanları zirehsiz, silahsız olaraq (döyüşə) çıxdılar. Gözəl atıcılıq məharəti olan Həvazin və Bəni Nasr topluluğu olan atıcılardan (oxatan) ibarət bir qövmə gəldilər. Onları ox yağışına tutdular. (Başqa rəvayətdə: Sanki bu oxlar çəyirtkə sürüsü kimi idi). Onların sıraları dağıldı. Bundan sonra gənc səhabələr oradan Peyğəmbərin  yanına döndülər. Peyğəmbər  ağ qatırın üzərində idi. Əmisi oğlu Əbu Sufyan (onu miniyindən) düşürdü. Peyğəmbər: “Mən Peyğəmbərəm, yalan yox! Mən AbdulMuttalibin oğluyam. Sonra da səhabələrini hərb üçün səflərini düzdü”. (Buxari 2930, Muslim 4715, 1776/78)

حديث الْبَرَاءِ، وَسَأَلَهُ رَجُلٌ مِنَ قَيْسٍ: أَفَرَرْتُمْ عَنْ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَوْمَ حُنَيْنٍ فَقَالَ: لكِنَّ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ لَمْ يَفِرَّ كَانَتْ هَوازِنُ رُمَاةً، وَإِنَّا لَمَّا حَمَلْنَا عَلَيْهِمْ انْكَشَفُوا فَأَكْبَبْنَا عَلَى الْغَنائِمِ، فَاسْتُقْبِلْنَا بِالسِّهَامِ وَلَقَدْ رَأَيْتُ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ عَلَى بَغْلَتِهِ الْبَيْضَاءَ، وَإِنَّ أَبَا سُفْيَانَ آخِذٌ بِزَمَامِهَا، وَهُوَ يَقُولُ: أَنَا النَّبِيُّ لا كَذِبْ

1164. Bəra  deyir ki, Qeys qəbiləsindən bir kişi: “Sizlər Huneyn günü Rəsulullahın  yanından qaçdınızmı?” deə soruşdu. Bəra: “Bizlər qaçdıq, lakin Peyğəmbər  qaçmadı. Həvazin qəbiləsi mahir ox atandırlar. Biz döyüş meydanında bunların üzərinə hücum etdikdə onlar dağılışdılar. Bizlər də qənimətlər üzərinə düşdük. Bu an Həvazin tərəfdən ox yağışı ilə qarşılaşdıq. And içirəm ki, mən Peyğəmbəri  ağ qatırın üzərində gördüm. Əbu Sufyan da qatırın ipini tuturdu. Bu an Peyğəmbər: “Mən Peyğəmbərəm, yalan yox! Mən AbdulMuttalib oğluyam!” dedi. (Buxari 4317, Muslim 4717, 1776/80)

غزوة الطائف

Taif Döyüşü

حديث عَبْدِ اللهِ بْنِ عُمْرِو، قَالَ: لَمَّا حَاصَرَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ الطَّائِفَ فَلَمْ يَنَلْ مِنْهُمْ شَيْئًا، قَالَ: إِنَّا قَافِلُونَ إِنْ شَاءَ اللهُ فَثَقُلَ عَلَيْهِمْ، وَقَالُوا: نَذْهَبُ وَلاَ نَفْتَحُهُ وَقَالَ مَرَّةً، نَقْفُلُ فَقَالَ: اغْدُوا عَلَى الْقِتَالِ فَغَدَوْا، فَأَصَابَهُمْ جِرَاحٌ فَقَالَ: إِنَّا قَافِلُونَ غَدًا إِنْ شَاءَ اللهُ فَأَعْجَبَهُمْ فَضَحِكَ النَّبِيُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ

1165. Abdullah İbn Ömər  demişdir: “Peyğəmbər  Taifi mühasirəyə aldıqdan sonra heç bir şeyə nail olmadıqda dedi: “Əgər Allah istəsə, biz (Mədinəyə) qayıdacağıq.” Bu (söz) əshabələrə ağır gəldi və onlar dedilər: “Doğrudanmı biz bu (şəhəri) fəth etmədən çıxıb gedəcəyik?” Onda Peyğəmbər  buyurdu: “Elə isə gedin vuruşun!” Onlar döyüşə atıldılar, (lakin onların çoxu döyüşdə) yaralandı. Belə olduqda Peyğəmbər : “Əgər Allah istəsə, biz geri qayıdacağıq”- dedi və bu (söz) əshabələrin xoşuna gəldi. Onda Peyğəmbər  gülümsədi.” (Buxari 4325, Muslim 4720, 1778/82)

إزالة الأصنام من حول الكعبة