(Пауза)
Түн. Жәнібек батырдың қара
қосы. Батыр қалмақ қызбне бірге төсекте
жэатады. Жәнібек ұйықтап кеткен тұста
қылмақ қыз көрпеден ақырын сурылып
шығып, далаға беттейді. Жәй кетпей кереге
басында тұрған семсерді қолына ала
шығады. Жәнібек оянып кектеді де қасындағы
қыздың жоқ екенін көріп, жүрегі бірдеңеден
секем ала далаға жүгіреді. Есіктен
шыққан бойда андайтын жерде шашын артына
бос тастаған бойда ақ көйлегі желбіреп
тұрған қызды көреді де, солай жүгіреді.
Бірақ қыз Жәнібек қасына барғанша өз
өзіне қол жұмсап үлгіреді.
Жәнібек жүрек тұсына семсер
қадалып, құлап бара жатқан қызды жүгіріп
барып құшақтап, «Бұның не? Неге бұлай
істедің?! Мен онсыз да сені ешкімге
бермес едім ғой!!!» деп қыздың басын
сүйейді.
Қалмақ қыз:
(Жәнібектің құшағында талықсып бара
жатып, сыбырға жуық үнмен) Сені екі оттың
арасына салып қинағым келмеді. Сен
сертіңде тұрдың… Мен өте бақыттымын…
Қыз қолын созып Жәнібектің мойнынан
құшақтамақ болып ұмсынып барып жан үзіп
кетеді.
Мұңлы музыка ойнай жөнеледі.
(Шымылдық)
Соңы
28.10.2011Жылы өңделді
