4. Istota świętego przymierza, jego ewolucjai upadek.

Święte Przymierze, sojusz zawarty 26 września 1815 z inicjatywy cara Aleksandra I przez Rosję, Austrię w osobie Franciszka I i Prusy w osobie Fryderyka Wilhelma III. Przymierze było próbą stworzenia stałej federacji państw europejskich i oparcia jej na trwałych, chrześcijańskich podstawach. W latach 1816-1817 do Świętego Przymierza zaproszono wszystkie kraje europejskie z wyjątkiem Turcji, jako kraju niechrześcijańskiego. W 1818 do Świętego Przymierza przystąpiła Francja. Głównymi zasadami, którymi kierować się miały państwa Świętego Przymierza były: Równowaga sił, legitymizm, restauracja. Podpisania aktu Świętego Przymierza odmówili: papież Pius VII i regent Wielkiej Brytanii – książę Jerzy, aprobując jednak zawarte w nim zasady.

Zapadłe w roku 1815 postanowienia satysfakcjonowały koronowane głowy, arystokrację, elitę burżuazji. Budziły równocześnie wrogość społeczeństw, lekceważyły bowiem polityczne i narodowe dążenia rozbudzone w epoce rewolucji i Napoleona. Stąd też większa część XIX wieku upłynęła Europejczykom pod znakiem walki z duchem kongresu wiedeńskiego. Największa aktywność Świętego przymierza przypada na lata 20te i 30 te.

W 1820 obradujący w Opawie II kongres Świętego Przymierza zobowiązał uczestników do zwalczania dążenia do reform konstytucyjnych w swych krajach. W 1823 roku kongres w Weronie uchwalił interwencję Francji w Hiszpanii na rzecz przywrócenia absolutyzmu. W latach 30-tych już do interwencji nie dochodziło, chociaż Mikołaj 1 snuł takie plany w 1830 roku , po rewolucji lipcowej we Francji i sierpniowej w Belgii. W realizacji przeszkodziło mu powstanie listopadowe. Spoiwem Świętego przymierza (Rosji, Austrii i Prus) przez długi czas była sprawa Polska,

Kres Świętemu Przymierzu położyła rywalizacja Austrii i Rosji na Bałkanach (1822-1830), przede wszystkim zaś neutralność Austrii wobec działań woennych pomiędzy Rosją a Anglią i Francją podczas wojny krymskiej w 1854. Do ostatniej współpracy zbrojnej państw Świętego Przymierza doszło w maju 1849 roku, kiedy to Rosja (w osobie Iwana Paskiewicza) pomogła stłumić powstanie węgierskie. Próby wskrzeszenia Świętego Przymierza, podejmowane przez Ottona von Bismarcka w latach 1872-1884 nie powiodły się.

5. Główne wojny europejskie w połowie 19 wieku praz zjednoczenie włoch I niemiec.

1848-49 Wiosna Ludów w Europie. Przyczyny: dążenie burżuazji do zniesienia władzy absolutnej monarchów, wprowadzenia konstytucji i wolności politycznych, społecznych i ekonomicznych, żądania przez proletariat polepszenia warunków socjalnych pracy, rozwój ruchów narodowowyzwoleńczych, kryzys gospodarczy, bezrobocie, głód. W Europie Zachodniej wystąpienia głównie w miastach, we Wschodniej na wsiach. W pierwszym etapie rewolucji zaskoczeni monarchowie nadawali konstytucje i ulegali żądaniom reform. Następnie, gdy okazywało się, że cele burżuazji i proletariatu są różne, monarchowie przechodzili do kontrofensywy. Chociaż wystąpienia ludów i narodów zostały przeważnie stłumione, to w następnych latach, by uniknąć kolejnych rewolucji, monarchowie wprowadzali konstytucje, ograniczając swą władzę, dając prawa i wolności obywatelskie poddanym oraz zaspokajając oczekiwania narodów.

Krymska wojna, wojna wschodnia 1853-1856, wojna rosyjsko-turecka o dominację na Bałkanach i w cieśninach tureckich. Sprzymierzeńcami strony tureckiej były: Wielka Brytania, Francja i Sardynia. Po rozbiciu floty tureckiej pod Synopą po stronie Turcji stanęli sprzymierzeńcy, Anglia i Francja, wypowiadając wojnę Rosji. Z powodu nieudolności rosyjskich generałów i braków w zaopatrzeniu armia rosyjska poniosła klęskę pod Almą i straciła Sewastopol (1855). Polacy brali udział w wojnie walcząc po obydwu stronach; zarówno w szeregach wojska carskiego (jako poddani caratu) ale także po stronie angielskiej (Polska dywizja - kilka pułków jazdy - w armii tureckiej w angielskim żołdzie pod dowództwem Władysława Zamoyskiego). Ci poźniejsi byli działaczami polskiego ruchu niepodległościowego i jako uchodźcy schronili się w Turcji po udziale wWiośnie Ludów 1848-1849. Dzięki dyplomatycznym zabiegom Anglii i Francji oraz niezaangażowanych bezpośrednio w konflikt Prus i Austrii, sojuszników Rosji ze Świętego Przymierza, wojna zakończyła się traktatem pokojowym podpisanym w Paryżu (1856). Postanowienia traktatu położyły kres dominacji Rosji nad Turcją. Wojna przyczyniła się do rozbicia Świętego Przymierza, czyli sojuszu Rosji, Austrii i Prus.

Wojny Europejskie:1848

- Włochy: rewolucja w Królestwie Obojga Sycylii, król Ferdynand II wprowadza konstytucję i wolności obywatelskie; powstania antyaustriackie w Wenecji, Lombardii, Parmie i Modenie; Sardynia i Toskania wypowiadają wojnę Austrii – klęska wojsk włoskich pod Custozzą

Wiedeń opanowany przez wojsko cesarskie 1849Węgrzy ogłaszają niepodległość prośba Austrii o pomoc Rosji, wojska rosyjskie tłumią powstanie węgierskie.

Дивися на робочому столі!(zjednozrenia włogh i niemiec)