44. Przedstaw przyczyny dekolonizacji po 2 wojnie światowej.

Dekolonizacja- proces rozpadu imperiów kolonialnych przeobrażania kolonii w niepodległe państwa, zapoczątkowany zmianami na mapie świata w czasie II wojny światowej. Państwa kolonialne dążyły do samostanowienia i pełnej niezależności od potęg kolonialnych Przyczynami dekolonizacji były: -potrzeba głębokich przemian społecznych i gospodarczych -eksploatacja kolonii na potrzeby potęg kolonialnych w czasie wojny (potencjał gospodarczy i ludnościowy) -upowszechnienie zasady równości państw po II wojnie światowej -chęć uniezależnienia się państw kolonialnych w Afryce w latach 50. i 60, gdzie kolonie uzyskiwały niepodległość. Rok 1960 był rokiem Afryki ze względu na to, że wtedy uzyskało niepodległość 17 państw.

45. Przedstaw proces dekolonizacji imperium brytyjskiego.

Za cenę utrzymania korzystnych stosunków z nowymi państwami Wielka Brytania zrezygnowała z niektórych kolonii w Azji. Walka o wyzwolenie Indii, w której szczególną rolę odegrała taktyka biernego oporu propagowana przez Mahatmę Gandhiego, zakończyła się w sierpniu 1947 roku przyznaniem niepodległości Indiom, w których przeważali hindusi, oraz Pakistanowi, gdzie dominowali muzułmanie. W trakcie podziału na te dwa państwa doszło do krwawych walk między dwiema grupami religijnymi. Indie były krajem formalnie neutralnym, ale faktycznie sympatyzującym ze Związkiem Radzieckim, natomiast Pakistan przyjął orientację prozachodnią. Pełną niezależność uzyskał też w 1947 roku Nepal. W styczniu 1948 roku niepodległość przyznano Birmie, a w lutym tego roku Cejlonowi. W obu tych krajach Anglicy utrzymali poważne wpływy gospodarcze i wojskowe. Na Malajach Brytyjczycy utworzyli odrębną kolonię - Singapur (od 1965 roku niepodległe państwo), a resztę półwyspu zorganizowano w 1948 roku w formie Federacji Malajskiej, która w 1957 r. uzyskała niepodległość (od 1963 roku jako Malezja).

46. Przedstaw proces dekolonizacji imperium francuskiegoFrancuska polityka wobec kolonii była mniej skuteczna niż brytyjska. Jeszcze w czasie II wojny światowej generał Charles de Gaulle zapowiedział powołanie Unii Francuskiej, obejmującej terytoria zależne od Francji, której członkowie mieli zachować dużą niezależność. Kiedy Unia powstała w 1946 roku Francja utrzymała dużą przewagę w jej Zgromadzeniu, a i w krajach członkowskich Francuzi zachowali przywileje wyborcze. W większości koloni siły niepodległościowe były słabe, natomiast w Algierii, Tunezji, Maroku i na Madagaskarze doszło do walk z administracją kolonialną. Przedstawiciele ludności miejscowej coraz silniej domagali się niepodległości. Jeszcze trudniejszą sytuację zastali Francuzi, gdy w październiku 1945 roku ich wojska powróciły do Indochin. Wietnam ogłosił niepodległość jeszcze pod rządami japońskimi, w marcu 1945 roku. We wrześniu 1945 roku rząd komunistyczny Ho Chi Minha proklamował w Hanoi powstanie Demokratycznej Republiki Wietnamu i rozbroił oddziały francuskie.

47. Przedstaw genezę i przebieg wojny w WietlanieRządzona przez Ho Chi Minha Demokratyczna Republika Wietnamu od 1950 r. korzystała z pomocy militarnej ChRL, co pozwalało jej odnosić zwycięstwa nad wojskami francuskimi i skutecznie wspierać partyzantkę komunistyczną na południu kraju. Aby temu przeszkodzić Francuzi zrzucili desant do położonej w pobliżu granicy z Laosem kotliny Dien Bien Phu, gdzie utworzyli liczącą około 13 tys. żołnierzy twierdzę. Francuscy spadochroniarze nie byli jednak w stanie opanować sytuacji; Dien Bien Phu została otoczona przez siły wietnamskie i po 55 dniach obrony 7 V 1954 r. skapitulowała. Był to przełomowy moment wojny. Niedługo potem w Genewie z udziałem ChRL, Francji, USA, Wielkiej Brytanii i ZSRR rozpoczęła się konferencja pokojowa. 20 lipca zatwierdzono podział Wietnamu wzdłuż 17 równoleżnika oraz potwierdzono niepodległość Laosu i Kambodży zobowiązując je do zachowania neutralności. Fakt, że mocarstwa o przeciwstawnych interesach potrafiły wypracować wspólne stanowisko w określonych kwestiach dla wielu stanowił zaskoczenie.

48. Przedstaw genezę i cele ruchu państw niezaangażowanych.Na przełomie lat 40-tych i 50-tych nasiliła się konfrontacja polityczna i strategiczna na obszarach Azji. Zimna wojna nabrała w Europie charakteru wojny pozycyjnej, a scenę międzyblokowej konfrontacji stał się kontynent azjatycki. Sprzyjała temu walka narodowowyzwoleńcza.Państwa zachodnie starały się powstrzymać środkami politycznymi i militarnymi narastające tendencje dekolonizacyjne i rewolucyjne oraz utrzymać lub przywrócić utracone wpływy w państwach, które uzyskały niepodległość. Obawiając się ekspansji komunistycznej i wynikających stąd zagrożeń, przystąpiono do montowania sojuszy wojskowych. W 1954 r. podpisano Pakt Południowo-Wschodniej Azji (SEATO). Sygnotariuszami paktu były: Australia, Filipiny, Francja, Nowa Zelandia, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania. W następnym roku zawarto Pakt Bagdadzki (późniejsza Organizacja Paktu Centralnego- CENTO) z udziałem Turcji, Pakistanu, Iranu, Iraku (do 1959 r.) oraz Wielkiej Brytanii. W tym samym czasie na scenie międzynarodowej pojawiły się nowe niepodległe państwa. Dążenia narodów do uzyskania niepodległości, walki zbrojne i wojny oraz zimnowojenna rywalizacja potęgująca się w Azji wywarły znaczący wpływ na kształtowanie się polityki zagranicznej nowo wyzwolonych państw tego kontynentu. Stanęły one wobec dylematu wyboru możliwości funkcjonowania w stosunkach międzynarodowych.

Podstawowe cele które ruch próbował urzeczywistnić: - utrzymanie oraz utrwalenie pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego. Ten cel strategiczny obejmuje spektrum działań opartych na zasadach pokojowej koegzystencji i odprężenia oraz przeciwdziałania wszelkim posunięciom prowadzącym do konfliktu między mocarstwami, umacniania sojuszy lub bloków wojskowych bądź tworzenia nowych ugrupowań militarnych. - Umacnianie niezależności narodowej. Obejmuje aktywne przeciwstawianie się wszelkim formom dominacji, zwalczanie kolonializmu i neokolonializmu, a także utrzymywanie „równego dystansu” wobec supermocarstw i bloków wojskowych. Umacnianie jedności i solidarności ruchu państw niezaangażowanych oraz przeciwdziałanie ingerencji w ich sprawy wewnętrzne - Aktywna współpraca członków ruchu na rzecz rozwoju gospodarczego i społecznego, co pozwoli zmniejszyć dysproporcje między państwami rozwijającymi się i państwami gospodarczo rozwiniętymi. Współpraca między nimi powinna opierać się na zasadach równości i wzajemnych korzyści - Demokratyzacja stosunków międzynarodowych. Koncentrując się na realizacji tego celu członkowie ruchu wysuwali postulat budowy nowego międzynarodowego ładu ekonomicznego i nowych zasad międzynarodowego obiegu informacji. Od zarania swojego istnienia ruch próbował z różnym skutkiem realizować powyższe cele, odnosząc sukcesy i doznając porażek. Głównym forum walki o urzeczywistnienie celów ruchu była ONZ. Doceniając jej rolę ruch państw niezaangażowanych uważał, że „ stanowi ona najskuteczniejszy sposób zachowania i umocnienia pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego, ugruntowania wolności zharmonizowania stosunków miedzy państwami