
- •Jak korzystać z książki?
- •Rozdział I klasyczny rachunek zdań.
- •1.1. Schematy zdań.
- •1.1.1. Łyk teorii.
- •1.1.2. Praktyka: budowaNie schematÓw zdań języka naturalnego.
- •1.1.3. Utrudnienia I pułapki.
- •W arto zapamiętać!
- •1.1.4. Często zadawane pytania.
- •1.2. Tabelki zero-jedynkowe I ich zastosowanie.
- •1.2.1. Łyk teorii.
- •Koniunkcja
- •Alternatywa
- •Implikacja
- •Równoważność
- •1.2.2. Praktyka: zastosowanie tabelek.
- •1.3. Tautologie I kontrtautologie.
- •1 .3.1. Łyk teorii.
- •1.3.2. Praktyka: sprawdzanie statusu formuł.
- •1.4. Skrócona metoda zerojedynkowa.
- •1 .4.1. Łyk teorii.
- •Ogólna idea metody skróconej.
- •1.4.2. Praktyka: wykorzystanie metody skróconej.
- •1.4.3. Utrudnienia I pułapki.
- •Dwie możliwości od samego początku.
- •1.4.4. Kontrtautologie.
- •1 .4.5. Często zadawane pytania.
- •1.5. Prawda logiczna I zdania wewnętrznie sprzeczne.
- •1 .5.1. Łyk teorii.
- •1.5.2. Praktyka: sprawdzanie, czy zdanie jest prawdą logiczną lub fałszem logicznym.
- •1.6. Wynikanie logiczne.
- •1 .6.1. Łyk teorii.
- •1.6.2. Praktyka: sprawdzanie, czy z jednego zdania wynika drugie.
- •1.6.3. Wykorzystanie pojęcia tautologii.
- •1.7. Wnioskowania.
- •1 .7.1. Łyk teorii.
- •1.7.2. Praktyka: sprawdzanie poprawności wnioskowań.
- •1.7.3. Wykorzystanie pojęcia tautologii.
- •1 .7.4. Często zadawane pytania. Czym wnioskowanie różni się od wynikania?
- •Rozdział II sylogistyka.
- •2.1. Schematy zdań.
- •2.1.1. Łyk teorii.
- •2.1.2. Praktyka: zapisywanie schematów zdań.
- •2.1.3. Utrudnienia I pułapki.
- •2.1.4. Często zadawanie pytania.
- •2.2. Sprawdzanie poprawności sylogizmów metodą diagramów venna.
- •2.2.1. Łyk teorii.
- •2.2.2. Praktyka: zastosowanie diagramów venna.
- •2.2.3. Utrudnienia I pułapki.
- •2 .2.4. Często zadawane pytania.
- •2.3. Sprawdzanie poprawności sylogizmów przy pomocy metody 5 reguł.
- •2.3.1. Łyk teorii.
- •2.3.2. Praktyka: zastosowani metody 5 reguł.
- •2.4. Kwadrat logiczny.
- •2 .4.1. Łyk teorii.
- •2.4.2. Praktyka: wykorzystanie kwadratu logicznego.
- •2.5. Inne prawa wnioskowania bezpośredniego.
- •2.5.1. Łyk teorii.
- •2.5.2. Praktyka: zastosowanie praw wnioskowania bezpośredniego.
- •Klasyczny rachunek predykatów.
- •3.1. Schematy zdań.
- •I znowu „tylko”...
- •3.3. Tautologie I kontrtautologie.
- •3.4. Reguły w rachunku predykatów.
- •3.4.2. Praktyka: wykazywanie zawodności reguł.
- •Słowniczek
- •Rozdział IV nazwy I definicje.
- •4.1. Nazwy I ich rodzaje.
- •4.1.1. Łyk teorii.
- •1. Podział ze względu na ilość desygnatów.
- •2. Podział ze względu na sposób istnienia desygnatów.
- •3. Podział ze względu na sposób wskazywania desygnatów.
- •4. Podział ze względu na jednoznaczność (ostrość) zakresu.
- •4.1.2. Praktyka: Klasyfikowanie nazw.
- •4 .1.3. Utrudnienia I pułapki.
- •4.2. Stosunki między nazwami.
- •4.2.1. Łyk teorii.
- •4.2.2. Praktyka: Sprawdzanie zależności między nazwami.
- •4.2.3. Praktyka: zastosowanie diagramów venna.
- •4.2.4. Praktyka: Dobieranie innych nazw do nazwy podanej.
- •4.3. Definicje.
- •4.3.1. Łyk teorii.
- •4.3.2. Praktyka: Badanie poprawności definicji sprawozdawczych.
- •4.3.3. Utrudnienia I pułapki.
- •Rozdział V zbiory.
- •5.1. Podstawowe wiadomości o zbiorach.
- •5.1.1. Łyk teorii.
- •5.2. Stosunki między zbiorami.
- •5.2.1. Łyk teorii.
- •Identyczność.
- •Inkluzja (zawieranie się zbiorów).
- •5.2.2. Praktyka: określanie zależności między zbiorami.
- •5.2.3. Utrudnienia I pułapki.
- •5.3. Działania na zbiorach.
- •5.3.1. Łyk teorii.
- •Iloczyn.
- •5.3.2. Praktyka: wykonywanie działań na zbiorach.
- •5.4. Prawa rachunku zbiorów typu bezzałożeniowego.
- •5.4.1. Łyk teorii.
- •5.4.2. Praktyka: wykrywanie praw rachunku zbiorów przy pomocy rachunku zdań.
- •5.5 Założeniowe prawa rachunku zbiorów.
- •5 .5.1. Łyk teorii.
- •5.5.2. Praktyka: sprawdzanie praw teorii zbiorów przy pomocy diagramów venna.
- •5 .5.3. Utrudnienia I pułapki.
- •Rozdział VI relacje.
- •6.1. Co to jest relacja.
- •Iloczyn kartezjański.
- •6.2. Dziedziny I pole relacji.
- •6.2.1. Łyk teorii.
- •6.2.2. Praktyka: określanie dziedzin I pola relacji.
- •6.3. Własności formalne relacji.
- •6.3.1. Łyk teorii.
- •6.4. Działania na relacjach.
- •6.5. Zależności między relacjami.
- •6.5.3. Praktyka: dobieranie relacji będących w różnych stosunkach do podanej.
5.2.3. Utrudnienia I pułapki.
P
omiędzy
zbiorami może zachodzić jeszcze jeden stosunek, trochę innego typu
niż omówione wyżej. Może się mianowicie zdarzyć tak, że jeden
zbiór sam jest elementem innego zbioru, czyli: A
B. Aby tak było, zbiór B musi szczególnym rodzajem zbioru –
takim, którego elementy (przynajmniej niektóre) są zbiorami.
Sytuacja taka zachodzi na przykład w stosunku do następujących
zbiorów: A – zbiór kanarków, B – zbiór, którego elementami
są zbiory ptaków poszczególnych gatunków.
Bardzo istotne jest, aby nie mylić zawierania się zbiorów, czyli zależności A B oraz bycia elementem (należenia), czyli A B. Pierwsza zależność, inkluzja (), oznacza, że każdy element zbioru A jest również elementem zbioru B. Należenie () natomiast, oznacza, że sam zbiór A, jako całość, jest elementem zbioru B. W przypadku przedstawionych wyżej zbiorów A nie zawiera się w B, bo nie jest tak, aby każdy kanarek (elementy A) był jednocześnie zbiorem ptaków jakiegoś gatunku (elementy B). Natomiast A jako całość (czyli zbiór kanarków), jest jednym z elementów B.
Stosunek należenia (jeśli zachodzi), jest zależnością, która występuje niejako obok „zwykłych”, omawianych wyżej relacji między zbiorami. Znaczy to, że pewien zbiór A należąc do zbioru B (będąc elementem B) może jednocześnie być z nim rozłączny, zawierać się w nim lub krzyżować.
Przykład:
Zobaczmy w jakich stosunkach pozostają do siebie zbiory:
A = {a, b},
B = { {a, b}, {c, d, e} },
C = {a, b, c, d, e},
D = {a, b, {a, b} },
E = {a, d, e, {a, b} }
Zbiory A i B nie mają wspólnych elementów, ponieważ elementami A są „zwykłe” obiekty a oraz b, natomiast elementami B są zbiory. Tak więc A i B są rozłączne. Jednocześnie jednak zbiór A sam jest jednym z elementów zbioru B. W przypadku A oraz C sprawa jest oczywista: każdy element A jest elementem C, a zatem A zawiera się w C. Porównując A oraz D widzimy, że każdy element A jest elementem D. D ma jednak również trzeci element będący zbiorem; a ten zbiór, to nic innego, jak A. A zatem A zawiera się w D i jednocześnie należy do D. Jeśli chodzi o zbiory A i E, to mają one jeden element wspólny (a), ale też każdy z nich ma też takie elementy, których nie ma w drugim (b w zbiorze A oraz d, e i {a, b} w zbiorze E. Tak więc zbiory te się krzyżują. Równocześnie jednak A sam jest jednym z elementów E.
Porównując B oraz C już na pierwszy rzut oka widzimy, że nie mogą mieć one żadnego wspólnego elementu, ponieważ elementami B są zbiory, natomiast elementami C „zwykłe” obiekty. Tak więc B i C są rozłączne. Zbiory B i D mają jeden wspólny element: zbiór {a, b}. Jednocześnie w B jest element, którego nie ma D – zbiór {c, d, e}, natomiast w D elementy, których nie ma w B – a, b. Zbiory B i D się zatem krzyżują. Analogiczna sytuacja zachodzi w przypadku B i E.
Nie powinno nikomu sprawić trudności zauważenie, że krzyżują się również zbiory C i D, C i E oraz D i E.
Ostateczne rozwiązanie, to zatem:
A )( B i A B, A C, A D i A D, A # E i A E,
B )( C, B # D, B # E,
C # D, C # E,
D # E.
▲
Zadanie:
Określimy zależności pomiędzy następującymi zbiorami.
A – zbiór studentów, którzy zdali logikę na 5,
B – zbiór studentów, którzy zdali logikę na 3,
C – zbiór studentów leniwych,
D – zbiór, którego elementami są zbiory studentów, którzy zdali logikę na taką samą ocenę.
Zbiory A i B są rozłączne (oczywiście przy założeniu, że nikt nie zdawał logiki dwukrotnie, na przykład „za kolegę”). A i C się krzyżują: na pewno są studenci, którzy zdali logikę na 5, będąc jednocześnie leniwymi, ale też są tacy, którzy otrzymali 5 i są pracowici, a także i tacy, którzy są leniwi i nie dostali 5. Zbiory A i D nie mogą mieć żadnego wspólnego elementu z tej prostej przyczyny, że elementami A są „zwykli” studenci, natomiast elementami D zbiory studentów; A i D mają więc elementy różnych typów. Oprócz tego, że są to zbiory rozłączne, zachodzi jednak między nimi jeszcze jeden stosunek: zbiór A sam jest jednym z elementów zbioru D. Gdybyśmy bowiem wypisali sobie elementy zbioru D, to byłyby to: zbiór studentów, którzy zdali logikę na 5, zbiór studentów, którzy zdali logikę na 4, zbiór studentów, którzy zdali logikę na 3 i zbiór studentów, którzy zdali logikę na 2. Zbiór A zatem należy do D.
Zbiory B i C się krzyżują, podobnie jak A i C. Natomiast w przypadku B i C, analogicznie jak w A i D, zachodzą dwa stosunki: rozłączności i należenia.
W przypadku C i D mamy do czynienia tylko z rozłącznością. Zbiory te nie mają wspólnych elementów, gdyż elementami pierwszego są studenci, a drugiego zbiory. Jednocześnie jednak C sam nie jest jednym z elementów D.
Ostateczne rozwiązanie:
A )( B, A # C, A )( D i A D,
B # C, B )( D i B D,
C )( D.
▲