Zwyczaje, Uzanse I formuły handlowe

Zwyczaj handlowy: To tradycyjna forma postępowania przy zawieraniu kontraktów, albo sposób interpretacji terminów handlowych.

Uzans handlowy: To zwyczaj handlowy zapisany, zalecony do stosowania przez miarodajną instytucję w dziedzinie handlu (o zasięgu krajowym)

Formuła handlowa: Jest to „umiędzynarodowiony” uzans handlowy. (ICC [Międzynarodowa izba handlowa])

Przykłady formuł handlowych: Incoterms: Zbiór formuł handlowych, opracowanych przez ICC. Zasady ogólne:

1. Incoterms nie mają charakteru obligatoryjnego, a jedynie fakultatywny. Jeśli jednak strony odwołują się do Incoterms, to nie mogą one być interpretowane dowolnie, ale ich wykładnia musi być zgodna z ICC.

2. Incoterms są klasyfikowane wg rosnącego zakresu obowiązków sprzedającego.

3. Incoterms dotyczą wyłącznie podziału obowiązków i ryzyka między sprzedającym, a kupującym.

4. Kilka wydań Incoterms już się pojawiło, można używać wszystkich, ale zalecane jest używanie najnowszej wersji Incoterms 2000.

Gestia transportowa: to prawo i obowiązek wyboru środka transportu, zawarcia umowy o przewóz i poniesienia kosztów tego przewozu.

Wszystkie formuły można podzielić na dwa typy formuł: loco(oznacza, że sprzedający jest zobowiązany postawić towar do dyspozycji sprzedającego, u siebie w magazynie), franco(oznacza, że sprzedający jest zobowiązany dostarczyć towar na swój koszt do określonego miejsca).

Incoterms 1990 (4 grupy: E,F,C,D)

Grupa E

Ex works (EXW): z zakładu. Jedyna formuła typu loco.

Grupa F

Free Carrier (FCA): franco przewoźnik, określony punkt. Obowiązkiem sprzedającego jest dostarczyć towar na swój koszt i ryzyko do pierwszego przewoźnika. Koszty odprawy celnej ponosi sprzedający. W TK (transport kolejowy) jeżeli ładunek jest całowagonowy to obowiązkiem sprzedającego jest załadować towar. TS (transport samochodowy) jeżeli załadunek odbywa się u sprzedającego to obowiązkiem sprzedającego jest załadować towar. TM (transport morski) jeżeli ładunek jest całokontenerowy to sprzedający ma obowiązek załadować towar. Formuła ta jest uniwersalna.

Free alongside ship (FAS): franco wzdłuż burty statku, oznaczony port załadowania. Obowiązkiem sprzedającego jest dostarczyć towar na swój koszt i ryzyko, wzdłuż burty statku w porcie załadunku. Koszty transportu w transporcie morskim określamy frachtem. Koszty odprawy celnej eksportowej ponosi i formalności z Nią związane załatwia – kupujący.

Free on Board (FOB): franco statek, oznaczony port załadowania. Obowiązkiem sprzedającego jest dostarczyć towar na swój koszt na statek w porcie załadunku. Ryzyko związane z utratą czy uszkodzeniem towaru przechodzi ze sprzedającego na kupującego z chwilą przekroczenia przez towar linii nadburcia statku.

Grupa C (formuły dwupunktowe, podział ryzyka między strony kontraktu następuje w innym miejscu (w kraju eksportera) niż podział kosztów dostawy między nimi (w kraju importera))

Cost and freight (CFR): koszt I fracht, oznaczony port przeznaczenia. Sprzedający ma gestię transportową. Ryzyko związane z utratą towaru czy uszkodzeniem towaru przechodzi ze sprzedającego na kupującego w punkcie FOB. Koszty odprawy celnej importowej ponosi kupujący.

Cost insurance freight (CIF): koszt, ubezpieczanie I fracht, oznaczony port przeznaczenia. Sprzedający ma gestię transportową i ubezpieczeniową. Ryzyko przechodzi w punkcie FOB.

Carriage paid to (CPT): przewoźne zapłacone do … oznaczone miejsce przeznaczenia. Obowiązkiem sprzedającego jest zawrzeć umowy o przewóz i ponieść koszty tego przewozu do miejsca przeznaczenia, ryzyko związane z utratą, czy uszkodzeniem towaru przechodzi ze sprzedającego na kupującego z chwilą oddania towaru pierwszemu przewoźnikowi.

Carriage and insurance paid to (CIP): przewoźne I ubezpieczone zapłacone do …oznaczone miejsce przeznaczenia. Obowiązki takie jak w CPT + ubezpieczenie, warunki ubezpieczenia takie jak w CIF.

Grupa D

Delivered at frontier (DAF): dostarczone granica… wymienione miejsce dostawy na granicy. Dostarczenie towaru na swój koszt i ryzyko do określonego miejsca na granicy. Podział ryzyka i kosztów występuje na granicy.

Delivered ex ship (DES): dostarczone statek… oznaczony port przeznaczenia. Obowiązkiem sprzedającego jest dostarczenie towaru (bez wyładunku) na swój koszt i ryzyko na statku w porcie przeznaczenia. Gestię ma sprzedającym, ryzyko ponosi sprzedający.

Delivered ex quay (DEQ): (duty paid) dostarczenie towaru na nabrzeże (cło opłacone), oznaczony port przeznaczenia. Obowiązkiem sprzedającego jest dostarczenie towaru na swój koszt i ryzyko na nabrzeże (z wyładunkiem) w porcie przeznaczenia, ponosi koszty związane z odprawą celną importową.

Delivered Duty Unpaid (DDU): dostarczone, cło nieopłacone… określone miejsce przeznaczenia. Obowiązkiem sprzedającego jest dostarczenie towaru na swój koszt i ryzyko do określonego miejsca przeznaczenia, nie ponosi kosztów związanych z odprawą celną importową.

Delivered Duty Paid (DDP): dostarczone, cło opłacone… określone miejsce przeznaczenia. Obowiązkiem sprzedającego jest dostarczenie towaru na swój koszt i ryzyko do miejsca przeznaczenia ponadto sprzedający załatwia formalności i pokrywa koszty związane z odprawą celną importową.

Incoterms 2000 zmianie uległy tylko trzy formuły:

FCA – jeżeli załadunek odbywa się u sprzedającego, to sprzedający ma obowiązek załadować towar na swój koszt i ryzyko; jeżeli natomiast załadunek odbywa się w innym miejscu (np. u przewoźnika), to sprzedający ma jedynie obowiązek dostarczyć towar do tego miejsca.

FAS – formalności eksportowe załatwia i koszty z nią związane ponosi sprzedający.

DEQ – bez duty paid; formalności związane z odprawą celną importową załatwia i koszty z nią związane ponosi kupujący.

Incoterms 2010

Delivered at terminal (DAT) – dostarczono do terminala w kraju przeznaczenia, importu. Nie ponosi kosztów odprawy celnej importowej. Ponosi koszty wyładunku.

Delivered at place (DAP) – dostarczono do miejsca, bez wyładunku i bez odprawy celnej importowej.