Hiperseksualizm: nimfomania I satyryzm

Częstym schorzeniem psychoseksualnym pojawiającym się w sprawach o nieważność małżeństwa jest nimfomania i jej męska odmiana - satyryzm. Zaburzenia te wyrażają się nadmiernym popędem płciowym i niepokonalną skłonnością do kontaktów seksualnych z wieloma partnerami. Zboczenie to uniemożliwia więc spełnienie obowiązku wierności małżeńskiej.

Istniejący w nowym Kodeksie autonomiczny tytuł incapacitas assumendi onera matrimonialia pozwala ocenić nimfomanię i satyryzm zgodnie z ich specyfiką. Nie muszą one wynikać z zakłócenia czynnika poznawczego; osoby dotknięte którąś z tych anomalii mogą sobie zdawać sprawę z natury małżeństwa i wynikających z niego obowiązków, a nawet pozytywnym aktem woli je przyjmować, jednak nie mogą zapanować nad swym instynktem, nie są w stanie dochować wierności, która jest istotnym obowiązkiem małżeńskim. Niezdolność dochowania wierności uniemożliwia także utworzenie prawdziwej wspólnoty życia oraz właściwej realizacji obowiązku wychowania potomstwa.

Stwierdzenie u nupturienta nimfomanii lub satyryzmu, oczywiście w okresie lub w chwili zawierania małżeństwa, pozwala na niedopuszczenie do małżeństwa lub orzeczenie jego nieważności.

Transseksualizm I transwestytyzm

Inne zboczenia seksualne są rzadziej spotykane w życiu i w procesach małżeńskich. Jednym z nich jest transseksualizm, który jest brakiem akceptacji własnej płci biologicznej. Transseksualista czuje się psychicznie płci odmiennej, niż to wynika z budowy organizmu i obsesyjnie dąży do zmiany płci biologicznej¹. Osoby, dotknięte tym zboczeniem, rzadko zawierają związki małżeńskie, gdyż psychicznie czuły by się w nich jak w związkach homoseksualnych. Jeżeli jednak z pobudek społecznych osoba dotknięta omawianą dewiacją zawrze małżeństwo, jest ono skazane na rozkład, gdyż osoba taka nie jest w stanie przyjąć i przekazać na zawsze prawa do ciała, mimo że fizycznie jest zdolna do aktów małżeńskich, a nawet do posiadania potomstwa. Należy więc uznać za nieważne małżeństwo, jeśli da się udowodnić, że w chwili wyrażania konsensu kontrahent był dotknięty transseksualizmem.

Natomiast zasadniczo mogą zawierać małżeństwo transwestyci, gdyż zaburzenie to nie narusza w poważnym stopniu zdolności wypełniania obowiązków małżeńskich. Gdyby faktycznie było inaczej, można sprawę badać z kan. 1095 nr 3. Ustalenie niezdolności z powodu transwestytyzmu jest bardzo trudne; chyba że transwestytyzm będzie objawem innego, poważniejszego zaburzenia psychoseksualnego lub psychicznego.

Inne zboczenia I zaburzenia

W podobny sposób, jak wyżej wymienione anomalie, należy traktować i inne, czy to już znane, jak sadyzm, masochizm, fetyszyzm seksualny, czy też z czasem bliżej określane, jeśli anomalie te dotyczą sfery psychoseksualnej i jeśli są tak daleko posunięte, że człowiek nie jest panem samego siebie.

Istnieją też pewne anomalie, a należące do sfery psychoseksualnej, które nie powodują niemożności przekazania przedmiotu zgody małżeńskiej. Należy do nich np. ekshibicjonizm, narcyzm, zoofilia. Nie można stosować do nich normy zawartej w kan. 1095 nr 3. Zaburzenia tego rodzaju albo nie są niepokonalne i nie powodują nieważności małżeństwa, albo są objawami głębszej choroby psychicznej i należy je rozpatrywać w tych kategoriach.