1. Pojęcie prawa cywilnego.

Prawo cywilne – jest gałęzią prawa zaliczaną do prawa prywatnego. Prawo cywilne ma dwa znaczenia. Po pierwsze oznacza zespół przepisów norm, regulujące określone stosunki społeczne w pewien właściwy im sposób. Po drugie oznacza uprawnienie lub zespół i uprawnień przysługujących jakiemuś podmiotowi (prawo podmiotowe), wyznaczonych przez normy prawne, czyli przez prawo w znaczeniu przedmiotowym.

2. Źródła prawa cywilnego.

Podstawowym źródłem prawa cywilnego jest Kodeks cywilny - ustawa z 23 kwietnia 1964, obowiązująca od 1 stycznia 1965.

3. Podmioty prawa cywilnego.

1. osoba fizyczna- każdy człowiek ma zdolność prawną od urodzenia art. 33,43 KC

2. osoba prawna – każda osoba prawna na wzór osoby fizycznej wyposażona jest w zdolność prawną oznacza to że może mieć własne prawa i obowiązki a zatem osoba prawna może mieć odrębny majątek. Osobą prawną jest Skarb Państwa

3.ułomne osoby prawne- jednostki organizacji nie będące osobami prawnymi którym to ustawa przyznaje zdolność prawną. Stosuje się do nich przepisy regulujące art. 33

osoba fizyczna- prawne określenie człowieka w prawie cywilnym od chwili urodzenia i do chwili śmierci.

osoba prawna- jeden z roddzaju podmiotów p.cyw. Trwałe zespolenie ludzi i środków materialnych w ceu realizacji określonych zadań .

4. Zdolność prawna osoby fizycznej-

Zdolność prawna – zdolność do bycia podmiotem praw i obowiązków prawnych. Zdolność prawna jest atrybutem następujących podmiotów prawa:

-osób fizycznych-jednostek organizacyjnych, będących osobami prawnymi, w szczególności Skarbu Państwa

-jednostek organizacyjnych, niebędących osobami prawnymi, którym zdolność prawną nadają przepisy szczególne

5. Zdolność prawna nasciturus –

Nasciturus w prawie polskim oznacza dziecko poczęte lecz nienarodzone.

Prawo polskie przyznaje takiemu dziecku warunkową zdolność prawną w zakresie czynności, w wyniku których dziecko uzyska jakąś korzyść. Oznacza to, że jeżeli dziecko urodzi się żywe będzie mogło czerpać korzyści z dokonanych na jego rzecz w czasie życia płodowego przysporzeń.

6. Zdolność do czynności prawnej –

Ad1) PRZESŁANKI DO BRAKU ZDOLNOŚCI DO CZYNNOŚCI PRAWNYCH

1. wiek (osoby które nie ukończyły 13 lat)

2. ubezwłasnowolnienie art. 12 KC

a)całkowite b)pełne c)częściowe

można ubezwłasnowolnić całkowicie osobę która ukończyła 13 rok życia do 13 roku życia osoba nie posiada zdolności prawnej.

Ogramiczona zdolność do czynności prawnych

1. osoby które ukończyły 13 rok życia a nie ukończyły 18 roku życia

2. ubezwłasnowolnienie częściowe (dotyczy osoby dorosłej)jeżeli stan tej osoby nie uzasadnia ubezwłasnowolnienia całkowitego lecz potrzebna jest pomoc tej osobie w prowadzeniu jej spraw.

Pełna zdolność do czynności prawnych

1. uzyskanie 18 roku życia

2. brak orzeczenia o ubezwłasnowolnieniu częściowym lub całkowitym

PRZESŁANKI ubezwłasnowolnienia:

1. choroba psychiczna

2. niedorozwój psychiczny

3. inny rodzaj zaburzenia psychicznego w szczególności pijaństwo, narkomania, występujące w takim stopniu że uniemożliwia danej osobie kierowanie swoim postępowaniem

Ubezwłasnowolnienie może wystąpić wówczas gdy służy interesom (ochronie) ubezwłasnowolnionego a nie rodzinie.

SKUTKI ORZECZENIA UBEZWŁASNOWOLNIENIA;

Czynności prawne podejmowane przez osobę ubezwłasnowolnioną są nieważne pod względem prawnym. Zasada chroni osobę ale ogranicza tez udział osoby w czynnościach cywilnoprawnych

Jeżeli osoba niezdolna do czynności prawnej zawrze umowę (umowa należąca do umów powszechnie zawieranych, umowa w drobnych bieżących sprawach życia codziennego np. kupno gazety, bułki) taka umowa staje się ważna z chwilą wykonania. Gdy jednak pociąga za sobą rażące pokrzywdzenia osoby niezdolnie prawnej pomimo jej wykonania staje się umową nieważną.

Przedstawicielem osoby niezdolnej do czynności prawnych są rodzice lub opiekuni.

SKUTKI UBEZWŁASNOWOLNIENIA CZĘŚCIWEGO

1. brak kompetencji do dokonywania pewnego rodzaju czynności prawnych- tylko w wyraźnie wskazanych szczególnych przepisach czynność prawna nie może dokonywać osoba ograniczona np. nie może sporządzać testamentu art.944 KC

2. system kontroli nad dokonywaniem pewnych czynności prawnych – do pewnych czynności prawnych dokonywanych przez te osoby konieczne jest uzyskanie zgody przedstawicieli ustawowych (rodzice lub opiekunowie , kuratorzy lub doradcy tymczasowi)

Do pewnych szczególnie ważnych czynności prawnych których sam przedstawiciel ustawowy nie mógł by dokonać w imieniu osoby z ograniczoną zdolnością do czynności prawnych konieczne jest także zezwolenie sądu.

Zgoda przedstawiciela ustawowego na jednostronną czynność prawną pod rygorem nieważności musi być dokonana w chwili dokonania czynności prawnej art. 19 , natomiast zgody na zawarcie umowy przedstawiciel może udzielić po dokonaniu tej czynności prawnej. Zgoda ta przybiera postać potwierdzenia . Potwierdzić może przedstawiciel ustawowy do momentu potwierdzenia jest tzw. ważność zawieszona ale jeżeli w trakcie osoba ubezwłasnowolniona odzyska zdolność do czynności prawnych może sama potwierdzić.

3.pewna kompetencja do dokonywania pozostałych czynności prawnych –

NIE WYMAGAJĄ ZGODY OSOBY UPRAWNIONEJ (przedstawiciel ustawowy)

1.dot. czynności prawnych nie mające charakteru czynności zobowiązujących lub rozporządzających np. osoba może przyjąć darowiznę

2.dot. czynności prawnych zobowiązujących lub rozporządzających może ona zawierać umowę w sprawach życia codziennego

3.może rozporządzać zarobkiem (chyba że sąd opiekuńczy zadecyduje inaczej ważnych powodów)

4.wszelkie czynności prawne dotyczące przedmiotów majątkowych które przedstawiciel ustawowy oddał osobie ograniczonej do czynności prawnych do swobodnego użytku

Utrata zdolności prawnej

Utrata zdolności prawnej przez osobę fizyczną następuje z chwilą jej śmierci bądź w następstwie sądowego uznania za zmarłego (art. 29-32 Kodeksu cywilnego). Jednostki organizacyjne tracą zdolność prawną z chwilą wykreślenia z odpowiedniego rejestru lub likwidacji tej jednostki.

USTANIE –

stanu związania oferty jest dla oferta uciążliwe ponieważ musi się liczyć z przyjęciem oferty przez oblata i w związku z tym pozostawać w gotowości do wykonania umowy

Rodzaje osób prawnych

Skarb państwa – jest jedyna osoba prawną, która kodeks cywilny wyposaza w osobowość prawna . Skarb państwa jest

rozumiany jako państwo działające w stosunkach cywilnoprawnych.

Cechy szczególne:

~ Istnieje tak długo jak istnieje państwo

~ jego powstanie nie wymaga wpisu do rejestru

~ nie ma swojej siedziby

~ nie ma organów

inne państwowe osoby prawne – Czyli jednostki, których mienie jest przede wszystkim w sensie ekonomicznym,

mieniem państwowym. Maja one własny majątek i nie odpowiadają za zobowiązania skarbu państwa. Realizują one

gospodarcze cele państwa a także pełnia określone funkcje publiczn.

Komunalne – jednostki samorządu terytorialnego na podstawie konstytucji maja osobowość prawną.

Inne osoby prawne

~ Korporacyjne osoby prawne – charakteryzują się tym, że stanowią związki członków osoby prawnej. Członkowie takiej

osoby płacą składki lub wnoszą udziały co stanowi majątek tej osoby prawnej. Każdemu z członków przysługują pewne

uprawnienia związane z decyzjami związanymi z działalnością osoby prawnej

~ Osoby prawne typu zakładowego – Substratem takich osób prawnych jest majątek lub dystynatariusze

~ Osoby prawne kościelne – kościoły żądzą się w Polsce własnymi prawami akceptowanymi przez państwo stąd z poszczególnymi kościołami zostały zawarte uregulowania nadające im osobowość prawną.

Czynność prawna – czynność konwencjonalna (skonstruowana przez normę prawną) podmiotu prawa cywilnego, zawierająca treść określającą konsekwencje prawne zdarzenia prawnego. Jest to całość zdarzenia prawnego, w skład którego wchodzi co najmniej jedno oświadczenie woli.

Oświadczenie woli – pojęcie z zakresu prawa cywilnego oznaczające przejaw woli ludzkiej zmierzający do wywołania skutku prawnego w postaci powstania, zmiany, ustania stosunku prawnego. Oświadczeniem woli jest każde zachowanie człowieka wyrażające jego wolę w sposób dostateczny. Może być złożone nie tylko na piśmie, ale także ustnie, jak również wyrażone przez gest. Definicja oświadczenia woli w prawie polskim została zawarta w art. 60 kodeksu cywilnego.

Złożenie oświadczenia woli

Oświadczenia woli dzielą się na:

o. w., które dla swojej skuteczności nie wymagają złożenia innej osobie; o. w. nabiera skuteczności z chwilą jego złożenia (np. udzielenie pełnomocnictwa) oraz

o. w., które mają być złożone drugiej osobie; w tym przypadku o. w. uznaje się za złożone z chwilą, gdy doszło do danej osoby w taki sposób, że mogła sie ona zapoznać z jego treścią (teoria doręczenia - art. 61 KC; np. o. w. o przyjęciu oferty zawarcia umowy) - zob. ZlozenieOswiadczeniaWoli.

Wykładnia

Zagadnienie wykładni (interpretacji) zyskuje na znaczeniu w sytuacji, gdy oświadczenie woli jest złożone w taki sposób, że nie można zidentyfikować jego sensu. Wykładania stanowi pewien proces myślowy, który dokonuje się przez przypisywanie niezrozumiałym terminom czy znakom określonego znaczenia według przyjętych reguł znaczeniowych.

Czynności formalne wymagają oświadczenia woli w określonej prawem formie.

Rodzaje czynności prawnych:

jednostronne (do ich dokonania wystarczy oświadczenie jednej ze stron)

dwustronne (wymagane jest zgodne oświadczenie woli dwu lub więcej stron - umowy)

na wypadek śmierci mortis causa

między żyjącymi inter vivos

rozporządzając

zobowiązujące

przysparzające

odpłatne (kupno-sprzedaż)

nieodpłatne (darowizna, kontrakt użyczenia)

przyczynowe (KAUZALNE, a nie kauzatywne

–czynność prawna spowodowana przyczyną prawną causa (causa

solvendi – umorzenie długu, causa obligandi vel acquirendi- nabycie prawa lub korzyści majątkowej, causa donandi-

obdarowanie) – zawartą w samej czynności prawnej (stanowi jej istotny składnik essentialia negotii) i decydującej o jej

ważności (nieporozumienie stron co do causa powoduje nieważność czynności)

oderwane (abstrakcyjne) – causa znajduje się poza treścią samej czynności prawnej, przez co wywołuje ona skutki

niezależnie od tej przyczyny prawnej - causa, której ew. wadliwość nie szkodzi samej czynności prawnej

Forma czynności prawnej – sposób, w jaki czynność prawna zostaje wyrażona na zewnątrz. Przykładowo umowę można zawrzeć w formie ustnej lub w formie pisemnej. Umowę w formie pisemnej można z kolei sporządzić np. w postaci własnoręcznie podpisanego dokumentu czy aktu notarialnego.

Istnieje jednak również szereg czynności prawnych, które ze względu np. na ich dużą wartość ekonomiczną (m.in. sprzedaż nieruchomości, przedsiębiorstwa, rzeczy większej wartości, ustanowienie zastawu) wymagają od ich stron szczególnej rozwagi, a w związku z tym odpowiedniego zabezpieczenia dowodowego stron na wypadek sporu, szczególnie gdy w jego ramach kwestionuje się sam fakt dokonania czynności. Temu celowi służą uregulowane w prawie formy kwalifikowane, które przedstawiono poniżej. Strony same – w ramach swobody kształtowania treści umów mogą ustalić, czy i jakie wymogi dotyczące formy mają między nimi obowiązywać. W wielu wypadkach ustanawiają je również ustawy. Rygor formy co do zasady dotyczy całej czynności prawnej, jednak niekiedy, w przypadku umów, może obejmować oświadczenie woli tylko jednej ze stron. Przykładem tego jest umowa darowizny, w której wymóg formy aktu notarialnego przewidziany jest tylko dla oświadczenia darczyńcy.

Umowa, kontrakt (łac. contractus) – w prawie cywilnym zgodne porozumienie dwóch lub więcej stron ustalające ich wzajemne prawa lub obowiązki. Według bardziej szczegółowej definicji umowa to stan faktyczny polegający na złożeniu dwóch lub więcej zgodnych oświadczeń woli (konsens) zmierzających do powstania, uchylenia lub zmiany uprawnień i obowiązków podmiotów składających te oświadczenia woli. Umowy są zawsze co najmniej dwustronnymi czynnościami prawnymi.

Wada oświadczenia woli (prawo cywilne) – wskazuje, w jakich okolicznościach pewne stany psychiki lub wiedzy człowieka, towarzyszące składaniu oświadczenia woli, uwzględniane są przez system prawny, określają wpływ na ważność czynności prawnych. W polskim systemie prawnym koncepcja wad oświadczenia woli bierze pod uwagę nie tylko stan psychiki i wiedzy osób składających oświadczenie woli, ale także interesy i dobrą wiarę osób, do których oświadczenie woli jest skierowane. Wadami oświadczeń woli w prawie polskim są:

brak świadomości lub swobody powzięcia decyzji i wyrażenia woli (należy rozumieć to jako sytuację gdy osoba składająca oświadczenie woli znajdowała się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli - w szczególności dot. to choroby psychicznej)

pozorność ("Pozorność wyraża się w braku zamiaru wywołania skutków prawnych i jednoczesnym zamiarze stworzenia okoliczności mających na celu zmylenie osób trzecich"* Założeniem unormowania jest zgoda drugiej osoby na złożenie oświadczenia woli dla pozoru. Tytułem przykładu można przytoczyć: zawarcie umowy pozornej w celu uniemożliwienia prowadzenia egzekucji z nieruchomości)

błąd (mylne wyobrażenie lub brak tego wyobrażenia u osoby oświadczającej swoją wolę o rzeczywistym stanie rzeczy) - w tym podstęp (celowe, świadome działanie osoby, która ten błąd wywołuje)

groźba (wymuszenie oświadczenia woli i stanowi jego wadę jeśli jest poważne i bezprawne)

Sankcje wadliwych czynności prawnych

Wadliwa czynność prawna jest to czynność, której dokonanie nastąpiło z

naruszeniem wymogów wynikających z przepisów prawa. Jest to kategoria szeroka,

która obejmuje różnego rodzaju nieprawidłowości w toku podejmowania czynności

prawnych.

Dokonanie wadliwej czynności prawnej pociąga za sobą negatywne konsekwencje w

postaci sankcji prowadzącej do tego, że taka czynność nie ma pełnej skuteczności

prawnej.

Na gruncie polskiego prawa cywilnego przewidziane są cztery rodzaj sankcji

wadliwych czynności prawnych:

1- Nieważność

2- Wzruszalność

3- Bezskuteczność względna

4- Bezskuteczność zawieszona

O tym, jaki rodzaj sankcji ma towarzyszyć danemu typowi nieprawidłowości

decyduje sam ustawodawca – w tym znaczeniu więc sankcje wadliwych czynności

prawnych mają charakter normatywny.

I. NIEWAŻNOŚĆ (zw. też nieważnością bezwzględną)

System prawny uznaje za nieważne czynności prawne w razie:

- sprzeczności oświadczenia woli z bezwzględnie wiążącymi normami prawnymi lub

zasadami współżycia społecznego (art. 58 k.c.)

- dokonania czynności prawnej przez osobę niemającą zdolności do czynności

prawnych (art. 14 § 1 k.c. z zastrzeżeniem § 1)

- dokonania jednostronnej czynności prawnej w cudzym imieniu bez umocowania

lub z przekroczeniem jego zakresu (art. 104 zd. 1 k.c. z zastrzeżeniem zd.2)

- niektórych wad oświadczenia woli (art. 82 k.c. , 83 k.c. )

- niedochowania formy ad solemnitatem (art. 73 k.c. i nast.)

Według powszechnie akceptowanego poglądu na treść pojęcia nieważności składają

się dwie podstawowe cechy:

1- Czynność prawna nie wywołuje zamierzonych skutków prawnych od chwili

jej dokonania (jest nieważna ab initio)2- Całkowita nieważność powstaje z mocy prawa (ipso iure)

Nieważność jest to skutek powszechny, działający erga omnes.

Stan nieważności jest brany pod uwagę z urzędu przez organy stosujące prawo.

II. WZRUSZALNOŚĆ (zw. też nieważnością względną)

Czynność prawna wzruszalna powoduje wszystkie określone w jej treści skutki

prawne, ale skutki te są niepewne, w tym sensie, że w sytuacjach wskazanych w

ustawie skutki te mogą ulec uchyleniu lub zmianie, jeśli uprawniona do tego osoba

skorzysta z przysługującego jej w tym zakresie prawa podmiotowego we wskazanym

terminie.

Nieważność względną czynności prawnej powodują:

1-niektóre wady oświadczeń woli (błąd, podstęp, groźba)

2-także np. dokonanie czynności prawnej w okolicznościach wskazujących na

wyzysk (art. 388 k.c. )

3-także np. wpływanie na wynik aukcji lub przetargu w sposób sprzeczny z prawem

lub dobrymi obyczajami (art. 70 k.c.)

Unicestwienie skutków czynności prawnej wzruszalnej nie następuje z mocy samego

prawa, ale wymaga podjęcia stosownego działania przez uprawniony do tego

podmiot lub sąd. Czynność prawna może być więc wzruszona przez:

-oświadczenie woli uprawnionego podmiotu (np. poprzez złożenie pisemnego

oświadczenia woli o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli

złożonego pod wpływem błędu, groźby lub podstępu)

- konstytutywne orzeczenie sądu, prowadzące do unieważnienia czynności albo do

zmiany jej treści. Wzruszalność jest uwzględniania przez sąd tylko na wniosek.

Z chwilą uchylenia się od skutków oświadczenia woli lub z chwilą uprawomocnienia

się stosownego orzeczenia sądu następuje zniweczenie skutków prawnych czynności

z mocą wsteczną (ex tunc), tj. od chwili jej dokonania.

III. BEZSKUTECZNOŚĆ ZAWIESZONA

Bezskuteczność zawieszona polega na tym, że czynność prawna od chwili jej

dokonania jest ważna, ale nie wywołuje skutków prawnych, które podlegają

„zawieszeniu” do czasu wyrażenia zgody przez osobę trzecią.

Czynność prawną dotkniętą sankcją bezskuteczności zawieszonej określa się jako

czynność niezupełną, kulejącą - negotium claudicans

Czynność taka jest bezskuteczna aż do wyrażenia zgody – z chwilą jej wyrażenia

staje się w pełni skuteczna i to z mocą wsteczną, od chwili jej dokonania. W razie

odmowy wyrażenia zgody albo w sytuacji bezskutecznego upływu terminu do jej

udzielenia czynność niezupełna staje się nieważna.Konstrukcja bezskuteczności zawieszonej ma zastosowanie tylko w wypadkach

określonych ustawowo.

IV. BEZSKUTECZNOŚĆ WZGLĘDNA

Bezskuteczność względna polega na tym, ze czynność prawna nie wywołuje

oznaczonych w niej skutków prawnych jedynie w stosunku do określonych osób.

Pozostaje przy tym w pełni skuteczna w stosunku do innych osób, zwłaszcza zaś do

drugiej strony czynności prawnej.

Mechanizm działania bezskuteczności względnej najlepiej opisać na podstawie art.

59 k.c. Jest to bowiem jedyny przepis spośród przepisów części ogólnej kodeksu

cywilnego, który przewiduje ten rodzaj sankcji.

Na gruncie tego przepisu występują trzy podmioty:

1- Uprawniony do żądania uznania czynności za bezskuteczną(czyli „osoba

trzecia”, mająca żądanie przeciwko zobowiązanemu)

2- Zobowiązany, będący jednocześnie stroną umowy

3- Kontrahent zobowiązanego, czyli druga strona umowy

Istotne znaczenie mają trzy kwestie:

1- Istnienie roszczenia jako przedmiotu ochrony

2- Zaskarżeniu według art. 59 k.c. może podlegać tylko umowa (musi ona

pozostawać z chronionym roszczeniem uprawnionego w takim związku, że

wykonanie umowy czyni całkowicie lub częściowo niemożliwym

zadośćuczynienie roszczeniu)

3- Zła wiara stron zaskarżonej umowy w przypadku umów odpłatnych

(dodatkowa przesłanka istniejąca przy umowach odpłatnych w postaci wiedzy

wszystkich stron umowy o roszczeniu uprawnionego)

Ziszczenie się powyższych trzech podstawowych przesłanek powoduje powstanie po

stronie uprawnionego (czyli „osoby trzeciej” zgodnie z terminologią art. 59 k.c.)

uprawnienia do żądania ukształtowania stosunku prawnego przez sąd.

Przedstawicielstwo – czynność prawna dokonywana przez osobę zwaną przedstawicielem, w imieniu osoby zwanej dalej reprezentowanym, oraz że pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego. Przedstawicielstwo może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) lub na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo). Przykładowo: przedstawicielem ustawowym małoletnich dzieci są ich rodzice, natomiast prokurent jest pełnomocnikiem przedsiębiorcy podlegającego obowiązkowi wpisu do rejestru przedsiębiorców.

Przedstawicielstwo w zasadzie może dotyczyć każdej czynności prawnej, chyba, że ma ona ściśle osobisty charakter. Poza przypadkami wyraźnie wskazanymi w ustawie (np. art. 944 KC), niedopuszczalność dokonania czynności prawnej może wynikać z „właściwości” czynności prawnej.

Zakres działania przedstawicielstwa może obejmować wyłącznie prowadzenie działalności w zakresie reklamy i promocji przedsiębiorcy zagranicznego.

Pełnomocnictwo – w doktrynie prawa terminem pełnomocnictwo określa się zarówno:

czynność prawną, której treścią jest oświadczenie woli mocodawcy upoważniające osobę lub osoby do dokonywania w jego imieniu czynności prawnych określonych w pełnomocnictwie. Na podstawie tego umocowania pełnomocnik jest upoważniony do reprezentowania (zastępstwa) mocodawcy, w zakresie określonym w pełnomocnictwie, w stosunkach prawnych z innymi podmiotami prawa;

sam dokument pełnomocnictwa.

Pełnomocnictwo upoważnia, ale nie obciąża pełnomocnika obowiązkiem reprezentowania mocodawcy.

pełnomocnictwo ogólne – które obejmuje jedynie umocowanie do czynności zwykłego zarządu (np. do pobierania czynszu). Wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności

pełnomocnictwo rodzajowe (gatunkowe) – wskazuje określoną kategorię czynności prawnych do których umocowany jest pełnomocnik (np. do sprzedawania nieruchomości,

zawierania umowy o pracę); pełnomocnictwo rodzajowe nie jest dopuszczalne w zakresie tych czynności prawnych, co do których wymagane jest pełnomocnictwo szczególne

pełnomocnictwo szczególne – dotyczy indywidualnie określonej czynności prawnej (np. sprzedaży oznaczonej nieruchomości); ten typ pełnomocnictwa jest dopuszczalny do wszystkich typów czynności prawnych, niemających ściśle osobistego charakteru

Prokura – specjalny rodzaj pełnomocnictwa dla osoby fizycznej posiadającej pełną zdolność do czynności prawnych (prokurenta), którego udzielić może każdy przedsiębiorca podlegający wpisowi do rejestru przedsiębiorców (w Krajowym Rejestrze Sądowym). Prokura upoważnia do dokonywania czynności (sądowych i pozasądowych) związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Z czynności tych wyłączone jest zbywanie i obciążanie przedsiębiorstwa i nieruchomości, co do których konieczne jest pełnomocnictwo szczególne.

Prokury nie można przenieść na inną osobę, prokurent może natomiast udzielić innej osobie pełnomocnictwa szczególnego do poszczególnej czynności.

Podmioty uprawnione do udzielania prokury mogą także udzielać zwyczajnych pełnomocnictw.

Pełnomocnictwo do działania w imieniu mocodawcy gaśnie z różnych przyczyn:

-na skutek okoliczności zawartych w treści samego pełnomocnictwa (termin, wykonanie pewnej czynności, ustanie stosunku podstawowego)

-z powodu odwołania pełnomocnictwa – odwołanie jest możliwe w każdym czasie i bez konieczności jakiegokolwiek uzasadnienia; odwołanie jest jednostronnym i nieformalnym oświadczeniem woli, wymaga zakomunikowania pełnomocnikowi; mocodawca może zrzec się uprawnienia do odwołania pełnomocnictwa tylko z przyczyn uzasadnionych treścią stosunku prawnego, będącego podstawą pełnomocnictwa

-śmierć pełnomocnika lub mocodawcy; mocodawca może jednak w treści pełnomocnictwa zastrzec, że umocowanie nie wygaśnie – zastrzeżenie takie jest skuteczne tylko wtedy, gdy wprowadzono je z przyczyn uzasadnionych treścią stosunku prawnego, będącego podstawą pełnomocnictwa (w takim przypadku w miejsce zmarłego pełnomocnika lub mocodawcy wchodzą jego spadkobiercy)

-likwidacja osoby prawnej – wywołuje skutki analogiczne do śmierci osoby fizycznej

-zrzeczenie się pełnomocnictwa przez pełnomocnika – nikt nie powinien być mocą cudzej decyzji uwikłany w stosunek prawny wbrew własnej woli nawet wtedy, gdy nie wynikają z tego żadne dla niego obowiązki

-utrata przez pełnomocnika zdolności do czynności prawnej (jest to sporne); jednak samo tylko ograniczenie

zdolności czynności prawnej nie powoduje wygaśnięcia pełnomocnictwa

W razie wygaśnięcia pełnomocnictwa z jakiejkolwiek przyczyny pełnomocnik jest obowiązany zwrócić dokument pełnomocnictwa. Może jedynie żądać poświadczonego odpisu z tym jednak zastrzeżeniem, że wygaśnięcie umocowania powinno być na tym odpisie zaznaczone.

Prawo rzeczowe- ujmuje normy które skutecznie wyznaczają bezwzględne prawo podmiotowe czyli skuteczne wobec wszystkich a odnoszące się do rzeczy.

Prawo rzeczowe i przedmioty praw rzeczowych

1. Pojecie prawa rzeczowego

1. w znaczeniu przedmiotowym – oznacza zespół przepisów prawa cywilnego, które normują powstanie, treść, zmianę i

ustanie prawa własności oraz innych form korzystania z rzeczy

2. w znaczeniu podmiotowym – to takie prawo cywilne, które jednocześnie spełnia dwie przesłanki

a. dotyczy rzeczy

b. jest prawem bezwzględnym

2. Rzeczy jako przedmioty praw rzeczowych

W myśl art. 45 KC rzeczy – są to tylko przedmioty materialne

:

1. 1. są materialnymi częściami przyrody

2. 2. mają charakter samoistny, są na tyle wyodrębnione, że mogą w obrocie być traktowane jako dobra samoistne

3. 3. Przedmiotem praw rzeczowych może być tylko rzecz istniejąca i zindywidualizowana

4. 4. Rzeczami mogą być tylko poszczególne przedmioty

nie są rzeczami:

1. prawa oraz różnego rodzaju energie

2. części składowe rzeczy

3. res omnium communes(woda , powietrze itp.)

4. zwierzęta

5. zwłoki i części ciała, chyba że są przygotowywane do badań.

6. rzecz przyszła

[pieniądze są rzeczami sui generis(ich wartość wynika z pewnych ustaleń )].

Rzeczy dzielimy na:

1. nieruchomości – art. 46. KC są to części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności, jak również

budynki trwale z gruntem związane, lub części takich budynków, jeśli nie stanowią na mocy przepisów szczególnych

odrębnego od gruntu przedmiotu własności.

a. Nieruchomości gruntowe – kiedy spełnione są przesłanki:

i. Część powierzchni ziemi stanowi wyodrębnioną całość tzn. jest oznaczona co granicami

ii. Jest odrębnym przedmiotem własności

Rzeczy oznaczone co do gatunku – czyli takie, które wykazują cechy indywidualne

Rzeczy oznaczone co do tożsamości – czyli takie, które odpowiadają tylko pewnym cechą rodzajowym

Części składowe rzeczy - po połączeniu ich z rzeczą główna tracą swój samoistny charakter co oznacza, że z chwilach

połączenia przestają być rzeczami – art. 47 przesłanki rzeczy składowej:

1. musi być połączone z rzeczą główna nie tylko w sensie gospodarczym ale fizycznym

2. połączenie musi być tak silne, że odłączenie połączonego przedmioru spowodowało by zasadnicze zmiany bądź w całości,

bądź w przedmiocie odłączanym

3. połączenie musi być trwałe a nie dokonane tylko dla przemijającego użytku

Części składowe gruntu:

š art. 48 – z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, sa to budynki i inne urządzenia trwale związane z

grubym, także drezwa i rośliny.

š Art. 191 – mówi o ruchomościach, połączonych z rzeczą główna w taki sposób, że stała się jej częścią składową.

Przynależności – art. 51 KC rzecz jest przynależnością innej rzeczy jeśli sa spełnione warunki:

1. 1. przynależnością może być tylko rzecz ruchoma

2. 2. pomimo związków z rzeczą główną musi stanowić rzecz odmienną

3. 3. musi pozostawać z rzeczą główną w stosunku gospodarczego podporządkowania

4. 4. musi być potrzebna do korzystania z rzeczy głównej zgodnie z jej przeznaczeniem

5. 5. musi pozostawać z rzeczą główna w faktycznym związku

6. 6. przynależnością jest tylko rzecz stanowiąca własność właściciela rzeczy głównej

Pożytki - art. 53 i 54 KC

[ pożytki rzeczy – czyli dochody jakie przynosi rzecz

a. pożytki naturalne – płody rzeczy, odłączone od niej rzeczy składowe

b. pożytki cywilne – pożytki jakie przynosi rzecz na podstawie stosunku prawnego

[ pożytki prawa – pożytki jakie przynosi prawo zgodnie ze swoim społeczno-gospodarczym przeznaczeniem. (np. odsetki od

wkładów w PKO).

Superficies solo cedit (łac. To co jest na powierzchni przypada gruntowi) - rzymska zasada prawna odnosząca się do związania własności budynku (oraz innych rzeczy połączonych z gruntem) wzniesionego na gruncie z własnością tego gruntu, tj. co do zasady częścią składową gruntu są wszystkie rzeczy, a także rośliny, trwale złączone z tą nieruchomością ziemską. W polskim porządku prawnym zasada uregulowana jest w art. 48 i 191 kc, aczkolwiek ta nie ma charakteru bezwzględnie obowiązującego - w pewnych warunkach nieruchomości wzniesione na cudzym gruncie nie są związane z własnością gruntu (np. obiekty wybudowane na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste, rodzinne ogródki działkowe).

Dla polskiego prawa rzeczowego charakterystyczne jest zamknięcie przez ustawodawcę katalogu praw rzeczowych – tzw. zasada numerus clausus praw rzeczowych: własność, użytkowanie wieczyste, użytkowanie, służebność, zastaw, hipoteka, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu.

Własność – najszersze, podstawowe prawo rzeczowe, pozwalające właścicielowi korzystać z rzeczy i rozporządzać nią z wyłączeniem innych osób (w jego ramach właściciel korzysta z maksimum uprawnień względem rzeczy). Oznaką korzystania z rzeczy są uprawnienia do posiadania, używania, pobierania pożytków i innych dochodów z rzeczy (pożytki rzeczy – naturalne, np. płody, jabłka z sadu i cywilne, np. czynsz z tytułu dzierżawy lub najmu, odsetki od pożyczki albo leasingu itp.) oraz dysponowania faktycznego rzeczą (przetwarzanie rzeczy, zużycie, a nawet zniszczenie). Z kolei przez rozporządzanie rozumie się uprawnienia do wyzbycia się własności (np. przeniesienie, zrzeczenie, czy rozrządzenie na wypadek śmierci) i do obciążenia rzeczy poprzez ustanowienie ograniczonego prawa rzeczowego, np. zastaw, hipoteka lub poprzez dokonanie czynności – zobowiązań dotyczących rzeczy o skutkach obligacyjnych tj. oddanie w dzierżawę, najem, pożyczkę, leasing. Uprawnienia te nie stanowią granic prawa własności, które zakreśla obowiązujące ustawodawstwo.

Użytkowanie wieczyste – specyficzne dla polskiego prawa cywilnego prawo podmiotowe dotyczące nieruchomości gruntowej, jeden z trzech rodzajów praw rzeczowych, obok własności i praw rzeczowych ograniczonych. Polega na oddaniu w użytkowanie nieruchomości gruntowej będącej własnością skarbu państwa, województwa, powiatu bądź gminy lub związku tych jednostek osobie fizycznej lub prawnej na czas określony 99 lat (wyjątkowo krócej, lecz nie mniej niż 40 lat). Dotyczy głównie gruntów położonych w granicach administracyjnych miast.

Prawa rzeczowe ograniczone – w polskim prawie cywilnym jeden z trzech rodzajów praw rzeczowych, obok własności i wieczystego użytkowania. Zwane są także prawami na rzeczy cudzej (iura in re aliena), co jednak nie jest ścisłym określeniem.

Kodeks cywilny nie zawiera definicji praw rzeczowych ograniczonych, a tylko ich enumeratywne wyliczenie. Nauka prawa cywilnego definiuje prawa rzeczowe ograniczone jako prawa rzeczowe zapewniające uprawnionemu tylko ściśle określony zakres uprawnień względem rzeczy. To właśnie jest zasadnicza różnica między prawami rzeczowymi ograniczonymi a pozostałymi prawami rzeczowymi.

Jako charakterystyczne cechy praw rzeczowych ograniczonych wyróżnia się następujące:

są skuteczne wobec wszystkich (erga omnes), co wynika z tego, że są to prawa rzeczowe,

mają za przedmiot tylko rzeczy (wyjątkowo – prawa) i polegają na korzystaniu z rzeczy (z wyjątkiem zastawu i hipoteki),

obowiązki właścicieli rzeczy, będące odpowiednikami (korelatami) uprawnień służących beneficjentom praw rzeczowych ograniczonych, mają naturę bierną i polegają tylko na znoszeniu (pati) i powstrzymaniu się od działań (non facere) naruszających prawa beneficjenta (z wyjątkiem ciężaru realnego, spółdzielczego prawa do lokalu i niektórych wyjątkowo ukształtowanych służebności).

Posiadanie – instytucja prawa rzeczowego oznaczająca stan faktyczny, polegający na władaniu określoną rzeczą przez posiadacza. Stan ten pozostaje pod ochroną prawa, jak również niesie za sobą szereg skutków o zróżnicowanym charakterze prawnym. Może się wiązać z przysługującym posiadaczowi tytułem prawnym do rzeczy.

Prawo zobowiązań – dział prawa cywilnego, obejmujący zespół norm prawnych regulujących formy wymiany dóbr i usług. Reguluje obrót majątkowy między podmiotami prawa cywilnego.

W polskim prawie źródłem prawa zobowiązań są przede wszystkim przepisy kodeksu cywilnego oraz przepisy innych ustaw i postanowienia umów międzynarodowych w zakresie prawa cywilnego.

Zobowiązanie na mocy prawa wygasa w momencie wywiązania się z niego stron biorących w nim udział. Zobowiązanie ze stanowiska wierzyciela nazywa się wierzytelnością, zaś ze stanowiska dłużnika – długiem. Wierzytelność jest prawem podmiotowym wierzyciela. Wyróżnia się jego dwa rodzaje:

-uprawnienia zasadnicze (główne):

-uprawnienie do uzyskania świadczenia,

-uprawnienie do uzyskania odszkodowania zamiast lub oprócz świadczenia (po zaistnieniu określonych prawem przesłanek),

-uprawnienia akcesoryjne (uboczne):

-uzyskanie odsetek oprócz sumy głównej,

-uzyskanie wiadomości o przedmiocie świadczenia,

-uzyskanie rachunku z zarządu mieniem,

-uprawnienie do zabezpieczenia roszczeń zasadniczych,

-uzyskanie spisu masy majątkowej lub zbioru rzeczy

-inne.

TRZY TYPY ZAWIERANIA UMÓW

1. oferta i przejęcie

2. negocjacje

3. aukcja i przetarg

Oferta- rozumie się oświadczenie drugiej stronie woli zawarcia umowy określające istotne postanowienia tej umowy art.66 §1 KC chodzi tu zatem o stanowcze propozycje zawarcia jakiejkolwiek umowy która to propozycja zarazem zawiera konieczne elementy jej treści. Dzięki tym cechom oferty, umowa może dojść do skutku (zostać zawarta) w następstwie prostego jej przyjęcia przez adresata. Przyjęcie oferty jest także oświadczeniem woli wyraża ona wolę zawarcia umowy o treści określonej w ofercie.

Akontralia -stanowcze określenie woli.

Stanowcze propozycje które określają ogólną gotowość wykazuje zainteresowanie daną sprawą nie są ofertami. Dodatkowo propozycje niepełne które nie zawierające koniecznych elementów umowy również nie mają charakteru oferty- zaproszenie do zawarcia umowy.

W niektórych przypadkach mogą pojawić się wątpliwości czy dane oświadczenie należy interpretować jako ofertę czy jako zaproszenie do zawarcia umowy.

Wątpliwości te należy rozstrzygać na podstawie ogólnych reguł wykładni oświadczenia woli art. 65 KC, jeśli jednak zastosowanie tych reguł nie doprowadzi do jednoznacznych wyników należy się posłużyć normą zawartą w art. 71 KC zgodnie z którym ogłoszenie reklamy, cenniki i inne informacje skierowane do ogółu lub do poszczególnych osób należy uznać w razie wątpliwości nie za ofertę lecz za zaproszenie do zawarcia umowy.

SKUTKI ZŁOŻENIA OFERTY art. 66 § 2 jest powstanie stanu związania ze złożoną ofertą. Stan związania polega na tym że adresat oferty oblat sam może poprzez przyjęcie oferty lub przez jej nie przyjęcie doprowadzić do niezawarci umowy.

Złożenie oferty w doktrynie traktuje się oświadczenie woli stanowiące jedynie element procesu powstawania czynności prawnej dwustronnej umowy. W świetle tej koncepcji oblatowi przysługuje kompetencja do przyjęcia oferty.

Stan związania z ofertą powstaje w różnym czasie - decyduje o tym czy oferta jest:

1) adresowana do indywidualnie określonego adresata- wiąże ona momentu przedstawienia jej adresatowi w taki sposób żeby mógł on się zapoznać z jej treścią

2) nieokreślonego kręgu adresatów – wiąże od momentu ogłoszenia

Termin związania może wynikać z samej oferty

Termin ustaje zgodnie z przepisami stawy art. 66 § 2 KC

Gdy oferta została złożona w obecności drugiej strony albo za pomocą środka bezpośredniego porozumienia się na odległość przestaje wiązać jeżeli nie została przyjętaniezwłocznie a wiec w toku przeprowadzonej rozmowy.

Gdy oferta została złożona w inny sposób,(strony nie porozumiewają się osobiście np. listownie, faks) w tym przypadku oferta przestaje wiązać z upływem czasu, składający ofertę mógł w zwykłym toku czynności otrzymać odpowiedz bez uzasadnionego opóźnienia ale może zdarzyć się że odpowiedz może dojść z opóźnieniem biorąc pod uwagę np. strajk poczty art.67 KC

Jeśli oświadczenie o przyjęciu oferty nadeszło z opóźnieniem lecz z treści tego oświadczenia lub z okoliczności wynika że została wysłana w czasie właściwym umowa dochodzi do skutku chyba że składający ofertę zawiadamia niezwłocznie drugą stronę iż w skutek opóźnienia odpowiedzi poczytuje się umowę za nieważną.

Przypadku śmierci oferenta nie zostały uregulowane w przepisach

Oferta kierowana do nieokreślonego kręgu osób. Do momentu kiedy taka oferta wisi przyjmuje się że jest ważna, może mieć określony termin, dodatkowo taka oferta może być w każdej chwili cofnięta lub zmieniona. Art. 662 KC

Wyłącznie do stosowania między przedsiębiorcami oferta może być odwołana jeżeli umowa nie została jeszcze zawarta a oświadczenie o odwołaniu oferty zostało złożone oblatowi przed wysłaniem przez niego oświadczenia o przyjęciu oferty.

Jednocześnie oferty nie można odwołać jeżeli wynika to z jej treści lub określenia w niej terminu przyjęcia.

PRZYJĘCIE OFERTY oświadczenie woli o przyjęciu oferty powinno być złożone oferentowi jeżeli nie doszło do niego w sposób określony w art. 61 KC nie wywołuje ono skutków prawnych polegających na zawarciu umowy WYJĄTKI art. 69 KC dopuszcza:

1) gdy wskazuje na to ustalony w dany sposób zwyczaj lub wynika z treści oferty w szczególności składający ofertę żąda niezwłocznego wykonania umowy.

2) gdy dla określonej umowy przewidziana została forma szczególna wtedy nie tylko oferta ale i jej przyjęcie wymaga tej samej formy, ponieważ umowa dochodzi do skutku przez właściwe określenie woli wszystkich stron.

3) dodatkowo oferent może zastrzec że przyjęcie oferty powinno nastąpić w określony sposób, a zwłaszcza przez zachowanie szczególnej formy.

4)oferta nie ma kompetencji do jednostronnego określenia reguły znaczeniowej według której interpretować należy bierne zachowania adresata.

Dorozumienie przyjęcia oferty

Jeżeli przedsiębiorca otrzymał od osoby z którą pozostaje w stałych stosunkach gospodarczych ofertę zawarcia umowy w ramach swej działalności brak niezwłocznej odpowiedzi poczytuje się za przyjęcie oferty.

Przyjęcie oferty z zastrzeżeniem art.681KC oblat przyjmuje ofertę z zastrzeżeniem zmian. zastrzeżenie poczytuje się za nową ofertę. Oblat występuje w formie oferenta a oferent w formie oblata. Art. 68

Zastrzeżenie dotyczące tylko stosunków między przedsiębiorcami bo w obrocie konsumenckim zawsze złożenie oferty z zastrzeżeniem będzie nową ofertą.

Jeżeli odpowiedz na ofertę zawiera jej akceptację jednakże z zastrzeżeniem zmian lub uzupełnień nie zmieniających istotnie treść oferty to umowę uważa się za zawartą z uwzględnieniem zastrzeżeń wskazanych w odpowiedzi na nią.

Umowa nie dochodzi do skutku w przypadkach określonych w art.681 § 2 KC jeżeli z treści oferty wskazano że może być ona przyjęta bez zastrzeżeń oferent niezwłocznie sprzeciwił się włączeniu zastrzeżeń do umów albo gdy druga strona , oblat w odpowiedzi na ofertę uzależnił jej przyjęcie od zgody oferenta na włączenie zastrzeżeń do umowy a zgody tej niezwłocznie nie otrzymał.

Chwila zawarcia umowy Art. 70 §1 umowę poczytuje się za zawartą w chwili gdy oferent otrzymał oświadczenie oblata. Natomiast jeżeli dojście do oferenta oświadczenia o przyjęciu oferty nie jest wymagane umowa zostaje zawarta w chwili przystąpienia oblata do wykonania umowy.

Miejsce zawarcia umowy art.70 § 2 umowę poczytuje się za zawartą wskazując miejsce otrzymania przez oferenta oświadczenia o jej przyjęciu nie jest wymagane w chwili przystąpienia przez drugą stronę do umowy.

Negocjacje polegają na wzajemnym oddziaływaniu stron w celu zawarcia umowy. W toku negocjacyjnym strony wymieniają informacje o okolicznościach mogących mieć wpływ na decyzje zawarcia umowy często formułują swoje oceny co do gospodarczych wartości proponowanych świadczeń i usprawniając treść umowy jest to pewien rodzaj płynnej umowy o charakterze ciągłym.

Ze względu na płynność strony nie są w toku prowadzonych negocjacji związane ze swoimi oświadczeniami i zachowując swobodę co do zawarcia umowy. Mimo tego strony powinny prowadzić lub negocjować umowy w sposób zgodny z dobrymi obyczajami a w szczególności z zamiarem zawarcia umowy a nie tylko dla pozoru. Normalnie naruszenie tych powinności jest sankcją odszkodowania ale tylko w granicach art. 72 §2

Ta odpowiedzialność opiera się na podstawie deliktowej

Jeżeli w toku negocjacji jedna strona udostępnia informacje z zastrzeżeniem poufności drugiej stronie to druga strona obowiązana jest do nie ujawniania i niewykorzystywania ich do własnych celów chyba że strony uzgodniły inaczej.art.721 §1, §2- w razie naruszenia tego obowiązku strona poszkodowana może żądać od drugiej strony naprawienia pełnej szkody albo wydanej uzyskanych przez nią korzyści

Zawarcie umowy w drodze negocjacji - art. 72 § KC dopiero uzgodnienie wszystkich postanowień umowy które były przedmiotem negocjacji stanowi podstawi do uznania że umowa została zawarta ten zakres prowadzonych negocjacji określa więc minimalną treść jaka powinna być objęta konsensusem stron.

AUKCJA I PRZETARG cechą charakterystyczną jest wieloetapowość . celem jest umożliwienie podmiotowi zainteresowanemu zawarcia określonej umowy wyboru najkorzystniejszej dla niego oferty zgłoszonych przez uczestników tych postępowań i zawarcie z wybranym oferentem umowy. Wszyscy uczestnicy wymienionych postępowań mają takie same prawa i obowiązki oraz podlegają jednolitym regułom postępowania.

Ogłoszenie oferty albo przetargu. - obie te formy inicjuje podmiot dążący do zawarcia umowy nazywany organizatorem aukcji albo przetargu art. 701 §4 na zlecenie i rachunek podmiotu zamierzającego zawrzeć umowę funkcję organizatora może pełnić inny podmiot w szczególności przedsiębiorca specjalizujący się w tego typu działalności np. dom aukcyjny

Treść ogłoszenia musi zawierać :

- zaproszenie do składania oferty

- określenie przedmiotu przetargu lub aukcji

- wskazać dalszy tok postępowania mającego na celu zawarcie zamierzonej przez organizatora umowy a zwłaszcza określać czas i miejsce aukcji albo przetargu.

Zgodnie z brzmieniem art.701 §2 ogłoszenie aukcji albo przetargu nie koniecznie musi zawierać wszystkie elementy umowy wystarczy że wskazuje sposób udostępnienia ich warunków. Organizator od chwili udostępnienia warunków obowiązany jest postępować zgodnie z postanowieniami ogłoszenia oraz warunkami aukcji albo przetargu i co do zasady mogą być te warunki zmienione lub odwołane tylko wtedy gdy zmiany zostały zastrzeżone w umowie.

AUKCJA- określana dawniej jako przetarg ustny uregulowana została jako art.70 polega na tym że osoby zamierzające zawrzeć umowę, licytanci obecni w miejscu aukcji albo komunikujący się za pomocą środka bezpośredniego porozumiewania się na odległość składają ofertę słownie lub za pomocą równorzędnych znaków. Prowadzący aukcję oczekuje zarazem coraz korzystniejszych ofert składanych przez licytantów pod warunkiem że w warunkach aukcji nie zastrzeżono inaczej, oferta złożona przez licytanta przestaje go wiązać gdy inny licytant złoży ofertę korzystniejszą. Zawarcie umowy w wyniku aukcji następuje z chwilą przybicia tzw. zamknięcia aukcji po stwierdzeniu że dany licytant zaoferował najwyższą cenę, ponieważ pomimo trzykrotnego wezwania nikt nie przedstawił korzystniejszej oferty. Umowa nie dochodzi do skutku jeżeli jej wartość zależy od spełnienia szczególnych wymagań przewidzianych ustawą.

PRZETARG

Różnica między aukcją a przetargiem polega na tym że oferty osób zamierzających zawrzeć umowę nie są składane w toku równoczesnego i bezpośredniego komunikowania się. W postępowaniu przetargowym organizator oczekuje składania ofert w okresie i miejscu przez niego wskazanym. Oferty te są następnie przez niego rozpatrywane bez udziału oferenta. Przetargi dotyczą skomplikowanych umów wymagających wiadomości specjalistycznych do oceny oferty zwykle powoływana jest komisja przetargowa i jej opinia najczęściej waży na wyborze najkorzystniejszej oferty.

W razie wyboru jednej ze złożonych ofert pozostałe oferty przestają wiązać oferentów. Umowa zostaje zawarta z tym oferentem który złożył ofertę najkorzystniejszą którego oferta została wybrana chyba że w warunkach przetargu zastrzeżono inaczej.

Ze względu na to że przetarg w odróżnieniu od aukcji nie kończy się w obecności jej uczestników KC nakłada na organizatora pod sankcją odszkodowania obowiązek niezwłocznego zawiadomienia na piśmie uczestników przetargu o jego wyniku albo o zamknięciu przetargu bez dokonania wyboru ofert.

Zgodnie z art. . 701 §3 do ustalenia zawarcia umowy w drodze przetargu stosuje się przepisy dotyczące przyjęcia oferty. Umowa więc zostaje zawarta w chwili otrzymania przez składającego ofertę oświadczenia organizatora przetargu o jej wybraniu.

WADIUM-(obowiązek, złożenie ) art.704 zgodnie z tym art. Wadium ma charakter dodatkowego zastrzeżenia w warunkach aukcji albo przetargu wszystkich organizatorów. Znaczy to że zastrzeżenie takie nie jest koniecznym elementem charakteryzującym te postępowania (aukcji i przetargu)

UNIEWAŻNIENIE UMOWY – art. . 705 zgodnie z tym art. określone przedmioty mogą wystąpić o unieważnienie umowy zawartej w drodze aukcji lub przetargu

1) zarówno organizator aukcji lub przetargu który jest zarazem stroną

2) uczestnik tych postępowań (chociaż by jego oferta nie była wybrana i w związku z tym nie jest stroną umowy)

3) inna osoba pod warunkiem że umowa została zawarta na jej rachunek lub zlecenie.

PRZESŁANKI ŻĄDANIA UNIEWAŻNIENIA -naganne działanie polegające na wpływaniu na wynik aukcji albo przetargu w sposób sprzeczny z prawem lub dobrymi obyczajami przez stronę umowy, innego uczestnika postępowania albo osoby działającej w porozumieniu z nim.

POJĘCIE DOBRYCH OBYCZAJÓW ma takie samo znaczenie jak zasada współżycia społecznego określonej w art.58§2KC

OKRES PRZEDAWNIENIA jest to okres 1 miesiąca, z upływem miesiąca od dnia w którym uprawniony dowiedział się o istnieniu przyczyny unieważnienia nie później niż z upływem 1 roku (jest to stan wzruszalności umowy)

PRZEDAWNIENIE ROSZCZEŃ zasada generalna

1) przedmiotem przedawnienia są wyłącznie cywilno-prawne roszczenia majątkowe

2) pewne uprawnienia cywilno-prawne które nie mają charakteru roszczeń

3)te które nie mają charakteru majątkowego np. roszczenia o ochronę dóbr osobistych .

Umowa zamiany – rodzaj umowy cywilnoprawnej, w ramach której obie jej strony (zamieniający) zobowiązują się do przeniesienia własności rzeczy na drugą stronę umowy, w zamian za zobowiązanie do przeniesienia własności innej rzeczy.

Zamiana jest czynnością prawną konsensualną, odpłatną, wzajemną i dwustronnie zobowiązującą. Należy do umów zobowiązujących do rozporządzenia. Może być jednak umową o podwójnym skutku - zobowiązująco-rozporządzającym.

Do wyżej określonego, zdefiniowanego kodeksem cywilnym podstawowego typu tej umowy zasadniczo stosuje się z mocy art. 604 k.c. przepisy dotyczące sprzedaży, chyba że strony postanowią inaczej.

Sprzedaż – umowa cywilna, w której sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę rzeczy w gotówce lub równowartości gotówki.

Darowizna – rodzaj umowy nazwanej prawa cywilnego, która ma na celu nieodpłatne przysporzenie obdarowanemu korzyści (wzbogacenie obdarowanego) kosztem majątku darczyńcy.

W prawie polskim przepisy dotyczące darowizny są zawarte w Księdze trzeciej (Tytuł XXXIII) kodeksu cywilnego.

Najważniejsze elementy umowy darowizny:

Strony umowy

Darczyńca - jako strona zobowiązująca się do dokonania przysporzenia

Obdarowany - jako strona na rzecz której darowizna jest dokonywana

Umowa o dzieło - umowa cywilnoprawna określona Kodeksem cywilnym art. 627-646. Zakres tej umowy określa Art. 627. Przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Umowa o dzieło jest umową: zobowiązującą, odpłatną, wzajemną oraz konsensualną. Warunkiem zaistnienia umowy o dzieło jest określenie w umowie dzieła jakie ma wykonać przyjmujący zamówienie. Dziełem może być dowolna rzecz, utwór (np. program komputerowy).

Poprzez zawarcie umowy o dzieło wykonawca zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, to znaczy zobowiązuje się do uzyskania pewnego wyniku swoich działań, a zamawiający do wypłaty wynagrodzenia określonego w umowie. Wysokość wynagrodzenia powinna być określona w umowie, choć niekoniecznie kwotowo, zamiast tego mogą znaleźć się tam wskazówki do określenia wynagrodzenia po zakończeniu pracy, wskazówki te miałyby określić, czego spodziewa się zamawiający i za co mógłby zapłacić wyższe wynagrodzenie, a co będzie odpowiadało za to, że wykonawca otrzyma znacznie niższe wynagrodzenie.

Umowa zlecenia – umowa cywilnoprawna uregulowana w kodeksie cywilnym (art. 734-751). Przedmiotem umowy zlecenia jest wykonanie określonej czynności prawnej (odpłatnie lub nieodpłatnie). Ścisła definicja kodeksowa nie obejmuje zleceń dotyczących wykonania czynności faktycznych, choć niektórzy prawnicy rozszerzają znaczenie umowy zlecenia także na takie umowy, poprzez odniesienie do art. 750 K.C. dotyczącego umów o świadczenie usług gdzie indziej nieuregulowanych, których przedmiotem może być także wykonanie czynności faktycznych.

Stronami umowy zlecenia mogą być dowolne osoby fizyczne lub osoby prawne (pod warunkiem posiadania zdolności do czynności prawnych). Strony umowy zlecenia tradycyjnie nazywa się zleceniodawcą (zlecający wykonanie określonych czynności) i zleceniobiorcą (wykonującym zlecenie).

Umowa agencyjna to szczególny rodzaj umowy, do jakiej dochodzi pomiędzy stronami, które prowadzą działalność gospodarczą.

Przez umowę agencyjną przyjmujący zlecenie, czyli agent, zostaje zobowiązany (w zakresie działalności swojej firmy) do stałego pośredniczenia (oczywiście za ustalonym wynagrodzeniem) przy zawieraniu z klientami umów. Agent musi działać na rzecz osoby dającej zlecenie, czyli na rzecz zleceniodawcy. Może także zawierać umowy w imieniu zleceniodawcy. Stronami tej umowy mogą być jedynie profesjonaliści.

Umowa komisu jest jedną z umów cywilnoprawnych, na podstawie której, zleceniobiorca (komisant) zobowiązuje się do kupna lub sprzedaży rzeczy ruchomych na rzecz zleceniodawcy (komitenta), lecz w imieniu własnym. Komitent zobowiązuje się natomiast zapłacić za tę usługę wynagrodzenie (prowizję). Komisant działa przy tym wyłącznie w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa.

Rodzaj umowy:

• konsensualna;

• dwustronnie zobowiązująca;

• wzajemna;

• odpłatna.

Umowa najmu – w polskim prawie cywilnym umowa, w której wynajmujący zobowiązuje się oddać przedmiot najmu do używania najemcy, na czas oznaczony lub nieoznaczony, w zamian za wynagrodzenie w postaci czynszu płaconego przez najemcę. Przedmiotem najmu mogą być rzeczy ruchome, jak również nieruchomości, a także części rzeczy jako całości lub nawet jej części składowe. Wyłączone z najmu są rzeczy zużywalne a także prawa. Wynajmujący ma obowiązek wydania najemcy rzeczy w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywanie go w odpowiednim stanie przez cały czas trwania umowy na swój koszt. Najemca ma obowiązek płacenia czynszu, który może być ustalony w pieniądzach lub innych świadczeniach, a także używania rzeczy w sposób przewidziany w umowie i sprawowania nad nią pieczy. Stosunek najmu wygasa automatycznie z upływem okresu na jaki umowa została zawarta. Jeśli czas nie został oznaczony wygasa na skutek wypowiedzenia.

Zastaw - ograniczone prawo rzeczowe, ustanawiane w celu zabezpieczenia wierzytelności.

Najważniejszą cechą zastawu jest to, że może być ustanowiony jedynie na rzeczach ruchomych (oraz na niektórych prawach zbywalnych np: akcjach, obligacjach). Ponadto, wraz z ustanowieniem zastawu powstaje więź łącząca go z wierzytelnością, którą zabezpiecza. Wraz z zaspokojeniem wierzyciela zastaw upada (jest więc prawem akcesoryjnym, a więc jego istnienie jest zależne od istnienia wierzytelności).

Hipoteka – ograniczone prawo rzeczowe na nieruchomości oraz na wybranych prawach (własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu, wierzytelność zabezpieczona hipotecznie), służące zabezpieczeniu wierzytelności wynikającej z oznaczonego stosunku prawnego, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości, z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi każdoczesnego właściciela nieruchomości. Oznacza to, iż zbycie nieruchomości przez dłużnika nie narusza prawa wierzyciela hipotecznego – może on dochodzić zaspokojenia od kogokolwiek, kto stanie się właścicielem lub użytkownikiem wieczystym nieruchomości. Wierzyciel rzeczowy może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości.

Przyjęcie i odrzucenie spadku

Nie ma obowiązku dziedziczenia. Spadkobierca może przyjąć spadek wprost, z dobrodziejstwem inwentarza lub spadek odrzucić:

- wprost – z pełną odpowiedzialnością za długi spadkowe,

- z dobrodziejstwem inwentarza – spadkobierca odpowiada za długi spadkowe tylko do wysokości czynnej masy spadkowej (wartości aktywów spadku).

Oświadczenie o przyjęciu bądź odrzuceniu spadku może być złożone w terminie 6 miesięcy od daty, w której spadkobierca dowiedział się o tytule swego powołania. Oświadczenie może być złożone u notariusza bądź w sądzie.

Stwierdzenie nabycia spadku

Pierwsze kroki prawne spadkobierców, aby uporządkować sprawy związane z nabyciem spadku – przed sądem.

- ustalenie, czy ma miejsce spadkobranie ustawowe, czy testamentowe, oraz, kto dziedziczy i w jakim udziale (krąg spadkobierców po osobie zmarłej).

Jeśli jest to dziedziczenie testamentowe, to muszą brać udział wszyscy spadkobiercy ustawowi.

Jest to jedyne postępowanie, gdzie można podnosić zarzuty.

W wyniku tego postępowania są ustala, kto dziedziczy (na podstawie testamentu czy ustawy).

Postępowanie jest płatne w wysokości 50 zł.

Pod pewnym warunkami odrzucenie spadku może by zakwestionowane przez wierzycieli spadkodawcy.

Odpowiedzialność za długi spadkowe

Do chwili przyjęcia spadku spadkobierca odpowiada za długi spadkowe tylko majątkiem spadkowym.

Od chwili przyjęcia spadku całym swoim majątkiem.

Jeśli jest dwóch lub więcej spadkobierców, to ponoszą oni tak zwaną solidarną odpowiedzialność za długi. Ma to miejsce do chwili tzw. działu spadku.

Od tej chwili dziedziczą do wielkości udziału w spadku.

Dział spadku

Może być dokonany w umowie lub za pomocą sądowego działu spadku, Jeśli do spadku wchodzi nieruchomość, to musi być akt notarialny.

Wyjście z działu:

- podział fizyczny spadku – jeden syn samochód, drugi lokal, trzeci działkę – wyrównanie udziałów, w tym przypadku po 1/3,

- przyznanie całego spadku na rzecz jednego ze spadkobierców, który musi spłacić pozostałych,

- sprzedaż majątku spadkowego.

Przyjęcie spadku – jeśli jeden ze spadkobierców przyjął spadek z dobrodziejstwem inwentarza, to pozostali dziedziczą w ten sam sposób, mimo że tego nie zadeklarowali.

Jeśli spadkobiercą jest osoba poniżej 18 – tu lat, to zawsze ta osoba przyjmuje spadek z dobrodziejstwem inwentarza, a w ślad za tym, reszta spadkobierców (także osoby pełnoletnie), też muszą przyjąć z dobrodziejstwem inwentarza.

dziedziczenie testamentowe – spadkodawca sporządził ważny testament.

Spadkobiercą może być każda osoba fizyczna, która żyła w chwili otwarcia spadku (spadkobiercą może być dziecko poczęte, jeśli urodzi się żywe).

Dziedziczenie ustawowe:

1. Do pierwszego kręgu dziedziczenia należą:

- dzieci spadkodawcy,

- jego małżonek

W częściach równych.

Udział spadkowy małżonka nie może być mniejszy niż ¼ spadku.

2. Jeżeli dziecko spadkodawcy zmarło przed spadkodawcą, jego udział dziedziczą w częściach równych jego dzieci (wnuki spadkodawcy).

3. Trzeci krąg – jeśli spadkodawca nie posiadał zstępnych, spadek dziedziczy małżonek, rodzice oraz rodzeństwo.

Udział spadkowy małżonka wynosi ½ spadku. Druga połowa przypada w równych częściach pozostałym spadkobiercom.

4. Jeśli jedno z rodziców nie dożyło otwarcia spadku, to jego udział przypada w połowie drugiemu z rodziców, a druga połowa rodzeństwu.

5. Jeżeli jedno z rodzeństwa nie dożyło otwarcia spadku, a zostawiło własne dzieci, to one dziedziczą jego udział.

6. Z braku zstępnych, rodziców lub rodzeństwa czy ich dzieci, cały spadek przypada małżonkowi.

7. Z braku wszystkich krewnych oraz małżonka spadek przypada gminie ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy.

8. Gdyby nie miał miejsca zamieszkania, spadek przypada skarbowi państwa.

Reguła spadkobrania dziedziczenia ustawowego przypada w stosunku przysposobionego po przysposabiającym.

Testament

Jest to rozrządzenie majątkiem na wypadek śmierci:

- Określa, co ma się z majątkiem stać, kto ma być spadkobiercą.

- Testament może zawierać rozrządzenie tylko jednego spadkodawcy.

- Testament można w każdej chwili i czasie odwołać w całości lub w części.

Odwołanie może nastąpić poprzez:

- przekreślenie i parafkę,

- sporządzenie drugiego testamentu, w którym się stary odwołuje.

Testament może sporządzić jedynie osoba mająca pełną zdolność do czynności prawnych (18 lat i nieubezwłasnowolniona). Nie może sporządzić za kogoś rodzic, rodzice, czy inny pełnomocnik.

Nieważność testamentu:

1. Spadkodawca w chwili sporządzania testamentu był w stanie wyłączającym świadome lub swobodne podjęcie decyzji i wyrażenie woli.

2. Testament byłby sporządzony pod wpływem groźby (osoby drugiej).

3. Działanie spadkodawcy odbywałoby się pod wpływem błędu uzasadniającego przypuszczenie, że gdyby nie błąd, to takiego testamentu by nie sporządził.

Formy testamentów

Testament sporządza się w jednej ze wskazanych form:

1. Testament własnoręczny.

2. Testament w formie aktu.

3. Testament sporządzony w obecności dwóch świadków ustnie przed czy to wójtem, burmistrzem, prezydentem miasta, kierownikiem USC, starostą, marszałkiem województwa, sekretarzem gminy lub powiatu.

Ad 1) Spadkodawca własnoręcznie pisze testament w całości (własnoręcznie podpisany i posiadający datę).

Ad 2) Spadkodawca ustnie oświadcza wolę w obecności notariusza i sporządza dokument w formie aktu notarialnego.

Ad 3) Spadkodawca ustnie rozporządza spadkiem w obecności wymienionych osób i podpisuje w ich obecności.

Testamenty szczególne – przesłanki:

1. Istnieje obawa rychłej śmierci spadkodawcy.

2. Zachowanie zwykłej formy testamentu jest nie możliwe lub bardzo utrudnione.

3. Spadkodawca może oświadczyć ustnie ostatnią wolę, przy jednoczesnej obecności, co najmniej trzech świadków. Z tego ustnego oświadczenia sporządza się protokół, który podpisuje spadkodawca lub dwóch świadków, albo wszyscy świadkowie.

Ad 1) Występuje element subiektywny:

- odczucie spadkodawcy

- przesłanki medyczne (obiektywne) mówią, że grozi mu rychła śmierć. Kodeks cywilny tego nie wyjaśnia. Orzecznictwo sądu mówi, że należy stosować czynnik subiektywno-obiektywny.

Ad 2) Występuje wtedy, gdy spadkodawca nie może wyjechać ze swojej miejscowości lub nie może sam go sporządzić a ma taką wolę.

Ad 3) Świadkowie muszą być obecni jednocześnie. Z wypowiedzi spadkodawcy sporządza się protokół. Może on być sporządzony w terminie do 1 roku od chwili wyartykułowania.

Testament może być sporządzony w czasie podróży na polskim statku lub w samolocie.

Spadkodawca składa ustnie oświadczenie przed dowódcą statku lub zastępcą, w obecności dwóch świadków.

Świadkiem nie może być:

1. Osoba, dla której w testamencie przewidziano jakiekolwiek korzyści.

2. Krewni takiej osoby.

3. Głusi, niemi, niewidomi itd.

4. Skazany za fałszywe zeznania.

Weksel:

1. Jest papierem wartościowym.

2. Musi posiadać pewna ściśle określoną przez prawo wekslowe treść.

3. Samo złożenie podpisu pod wekslem rodzi zobowiązania wekslowe (zobowiązanie wekslowe ma charakter abstrakcyjny, czyli oderwany od przyczyny wystawienia weksla).

4. Jedynym uprawnionym do zapłaty sumy wekslowej jest ten, kto weksel fizycznie posiada.

5. Ma funkcję gwarancyjną (zabezpieczającą). Weksel wystawiony w związku z podjęciem innej czynności prawnej (Np. umowy pożyczki, kredytu, najmu) zabezpiecza każdą tę czynność.

6. Ułatwia dochodzenie roszczeń (do sądu występuje się załączając jedynie weksel i żąda się zapłaty kwoty, która na nim jest wpisana. Nie ma potrzeby wyjaśniać sytuacji wystawienia weksla).

Wyróżniamy dwa zasadnicze rodzaje weksli:

- weksel In blanco – na dokumencie jest podpis, treść bez danych i personalia. Co do szczegółów treści jest pusty. Ten weksel stosuje się przeważnie w stosunkach z bankiem.,

- weksel trasowany – polega na tym, że zawiera polecenie zapłaty wskazanej w wekslu kwoty przez osoby trzecie. Są na nim wszystkie dane już w momencie wystawienia (suma pieniędzy, data, dane osoby, która ma zapłacić.

Poręczenie wekslowe – to przyjęcie odpowiedzialności przez daną osobę za dług innej osoby.

Przez to ten, kto tę odpowiedzialność przyjmuje staje się współdłużnikiem.

Poręczyciel według prawa wekslowego to awalista.

Na poręczeniu wekslowym muszą być dane biorącego kredyt i poręczyciela.

Deklaracja wekslowa.

W prawie wekslowym występuje instytucja indosu czyli przeniesienia uprawnień z weksla przez dotychczasowego posiadacza na innego.

Umowa zamiany – rodzaj umowy cywilnoprawnej, w ramach której obie jej strony (zamieniający) zobowiązują się do przeniesienia własności rzeczy na drugą stronę umowy, w zamian za zobowiązanie do przeniesienia własności innej rzeczy.

Zamiana jest czynnością prawną konsensualną, odpłatną, wzajemną i dwustronnie zobowiązującą. Należy do umów zobowiązujących do rozporządzenia. Może być jednak umową o podwójnym skutku - zobowiązująco-rozporządzającym.

Do wyżej określonego, zdefiniowanego kodeksem cywilnym podstawowego typu tej umowy zasadniczo stosuje się z mocy art. 604 k.c. przepisy dotyczące sprzedaży, chyba że strony postanowią inaczej.

Sprzedaż – umowa cywilna, w której sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę rzeczy w gotówce lub równowartości gotówki.

Darowizna – rodzaj umowy nazwanej prawa cywilnego, która ma na celu nieodpłatne przysporzenie obdarowanemu korzyści (wzbogacenie obdarowanego) kosztem majątku darczyńcy.

W prawie polskim przepisy dotyczące darowizny są zawarte w Księdze trzeciej (Tytuł XXXIII) kodeksu cywilnego.

Najważniejsze elementy umowy darowizny:

Strony umowy

Darczyńca - jako strona zobowiązująca się do dokonania przysporzenia

Obdarowany - jako strona na rzecz której darowizna jest dokonywana

Wielość podmiotów

Po każdej ze stron umowy darowizny może występować więcej niż jedna osoba. Dotyczy to również sytuacji, gdy przedmiot świadczenia jest niepodzielny, istnieje natomiast możliwość zbycia (darowania) i nabycia określonych udziałów w takim przedmiocie; np. współwłaściciele mogą darować swoje udziały w nieruchomości jednej osobie, która stanie się w ten sposób wyłącznym właścicielem tej nieruchomości. Tak samo właściciel może darować, jedną umową lub też kolejnymi umowami, udziały w nieruchomości, której jest właścicielem (niekoniecznie wszystkie) kilku osobom. Osoby te staną się jej współwłaścicielami w określonych przez darczyńcę częściach.

Bezpłatność świadczenia

Zobowiązanie się darczyńcy do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku należy do istoty umowy darowizny. Przy świadczeniu w pełni odpłatnym (przy ekwiwalentnym świadczeniu drugiej strony) nie ma mowy o umowie darowizny.

Przedmiot darowizny

Przedmiotem darowizny mogą być wszelkie prawa majątkowe, a także prawa nie mające wartości majątkowej, jeżeli tylko mają jakąś wartość dla konkretnych stron umowy

Forma

Oświadczenie darczyńcy powinno być pod rygorem nieważności złożone w formie aktu notarialnego, jednakże darowizna staje się ważna w momencie gdy obiecane świadczenie zostaje spełnione. Wymóg aktu notarialnego jest podyktowany chęcią dania darczyńcy czasu na przemyślenie swej decyzji i niezobowiązywania go w razie jej zmiany. Czynności nieodpłatne są chronione przez prawo zdecydowanie słabiej niż odpłatne. Przy niektórych formach darowizny (np. gdy przedmiotem darowizny jest nieruchomość) wymóg spisania aktu notarialnego dotyczy obydwu stron umowy.

Cofnięcie

Darowiznę może odwołać darczyńca gdy obdarowany zachował się w stosunku do niego w sposób rażąco niewdzięczny, stosuje się wtedy przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu. Odwołanie darowizny musi być wyrażone na piśmie i jest niedopuszczalne jeśli darczyńca przebaczył obdarowanemu. Nie można darowizny odwołać gdy darowizna czyni zadość zasadom współżycia społecznego (np. darowanie dziecku ubrań przez matkę).

Odpowiedzialność darczyńcy

Darczyńca odpowiada za szkody wyrządzone przez przedmiot darowizny tylko w razie winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa. W razie niespełnienia obiecanego świadczenia odsetki mogą być liczone dopiero od dnia wytoczenia powództwa.

Niedostatek darczyńcy

Jeżeli darczyńca popadnie w niedostatek, obdarowany zobowiązany jest (w granicach istniejącego jeszcze wzbogacenia) dostarczać darczyńcy środków do życia, lub może zwolnić się od tego obowiązku zwracając równowartość darowizny.

Umowa o dzieło - umowa cywilnoprawna określona Kodeksem cywilnym art. 627-646. Zakres tej umowy określa Art. 627. Przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Umowa o dzieło jest umową: zobowiązującą, odpłatną, wzajemną oraz konsensualną. Warunkiem zaistnienia umowy o dzieło jest określenie w umowie dzieła jakie ma wykonać przyjmujący zamówienie. Dziełem może być dowolna rzecz, utwór (np. program komputerowy).

Umowa zlecenia – umowa cywilnoprawna uregulowana w kodeksie cywilnym (art. 734-751). Przedmiotem umowy zlecenia jest wykonanie określonej czynności prawnej (odpłatnie lub nieodpłatnie). Ścisła definicja kodeksowa nie obejmuje zleceń dotyczących wykonania czynności faktycznych, choć niektórzy prawnicy rozszerzają znaczenie umowy zlecenia także na takie umowy, poprzez odniesienie do art. 750 K.C. dotyczącego umów o świadczenie usług gdzie indziej nieuregulowanych, których przedmiotem może być także wykonanie czynności faktycznych.

Na podstawie umowy agencyjnej, przyjmujący zlecenie („agent”) zobowiązuje się do stałego pośredniczenia przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie („zleceniodawcy”) albo do zawierania ich w imieniu zleceniodawcy, a zleceniodawca zobowiązuje się do zapłaty umówionego wynagrodzenia (prowizji). Zarówno agent, jak i zleceniodawca są przedsiębiorcami, a agent zobowiązany jest ponadto działać w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa

Umowa agencyjna uregulowana jest w artykułach 758-7649 kodeksu cywilnego.

Umowa komisu jest jedną z umów cywilnoprawnych, na podstawie której, zleceniobiorca (komisant) zobowiązuje się do kupna lub sprzedaży rzeczy ruchomych na rzecz zleceniodawcy (komitenta), lecz w imieniu własnym. Komitent zobowiązuje się natomiast zapłacić za tę usługę wynagrodzenie (prowizję). Komisant działa przy tym wyłącznie w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa.

Rodzaj umowy:

konsensualna;

dwustronnie zobowiązująca;

wzajemna;

odpłatna.

Umowa najmu – w polskim prawie cywilnym umowa, w której wynajmujący zobowiązuje się oddać przedmiot najmu do używania najemcy, na czas oznaczony lub nieoznaczony, w zamian za wynagrodzenie w postaci czynszu płaconego przez najemcę. Przedmiotem najmu mogą być rzeczy ruchome, jak również nieruchomości, a także części rzeczy jako całości lub nawet jej części składowe. Wyłączone z najmu są rzeczy zużywalne a także prawa. Wynajmujący ma obowiązek wydania najemcy rzeczy w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywanie go w odpowiednim stanie przez cały czas trwania umowy na swój koszt. Najemca ma obowiązek płacenia czynszu, który może być ustalony w pieniądzach lub innych świadczeniach, a także używania rzeczy w sposób przewidziany w umowie i sprawowania nad nią pieczy. Stosunek najmu wygasa automatycznie z upływem okresu na jaki umowa została zawarta. Jeśli czas nie został oznaczony wygasa na skutek wypowiedzenia.