25. Тэарэтыка-метадалагiчныя асновы сацыяльна-культурнай дзейнасцi.

Паняцце сацыяльна-культурнай дзейнасці. Тэорыя сацыяльна-культурнай дзейнасці як фундаментальны навукова-адукацыйны кірунак, які сінтэзуе навуковыя дасягненні культуралогіі, сацыялогіі, псіхалогіі, педагогікі і іншых галін гуманітарнага ведання. Тэорыя як сістэма апісання, тлумачэння і прагназавання. Асноўныя крыніцы фармавання тэорыі сацыяльна-культурнай дзейнасці: вывучэнне вопыту, эксперыментальная праца, выкарыстанне дасягненняў іншых навук. Структурны склад тэорыі сацыяльна-культурнай дзейнасці: сукупнасць навукова-пэўных фактараў; паняційны апарат; сістэма выяўленых заканамернасцяў; зыходныя прынцыпы; агульнапрынятыя тыпалогіі з'яў, характэрных для гісторыі і сучаснай практыкі. Узаемасувязь курсу з сумежнымі спецыяльнымі дысцыплінамі. Асноўныя функцыі тэорыі сацыяльна-культурнай дзейнасці. Апісальная і нарматыўная сферы тэорыі. Пераламленне ў практыцы сацыяльна-культурнай дзейнасці палажэнняў і заканамернасцяў філасофіі, сацыялогіі, педагогікі, агульнай і сацыяльнай псіхалогіі, тэорыі культуры, этыкі і мастацтвазнаўства, права, тэорыі кіраванні і эканомікі. Узаемасувязі і ўзаемаадносіны тэорыі сацыяльна-культурнай дзейнасці, яе методыкі і практыкі. Роля і месца тэорыі ў пераўтварэнні сацыякультурнай сферы.

26. Функцыi I прынцыпы сацыяльна-культурнай дзейнасцi

Паняцце функцыі сацыяльна-культурнай дзейнасці. Функцыі сацыяльна-культурнай дзейнасці як своеасаблівая сацыяльны заказ установам культуры. Характарыстыка фактараў, якія вызначаюць функцыі сацыяльна-культурнай дзейнасці: стымуляванне сацыяльнай актыўнасці, духоўнай рэабілітацыі і адаптацыі асобы, забеспячэнне бесперапыннай адукацыі і духоўнага ўзбагачэння людзей; развіццё творчых здольнасцяў асобы, стварэнне максімальных умоў для паўнавартаснай індывідуальнай культурнай дзейнасці чалавека. Групы функцый (культуратворчая, хамінізацыі, сацыялізацыі). Класіфікацыя функцый як адлюстраванне самых галоўных уласцівасцяў СКД і асноўных кірункаў дзейнасці ўстаноў культуры. Ўзаемасувязь і ўзаемазалежнасць функцый у цэласным працэсе СКД. Рухомасць і змяняльнасць функцый пад уздзеяннем сацыяльна-эканамічных фактараў, рынкавых адносін, працэсаў абнаўлення беларускага грамадства.

Паняцце прынцыпу сацыяльна-культурнай дзейнасці як асноўнага зыходнага палажэння тэорыі; нормы паводзін і дзейнасці групы людзей або асобнага чалавека; абгрунтаванасці структуры і функцыянаванні таго або іншага сацыяльна-культурнага інстытута.

Фактары, якія вызначаюць прынцыпы сацыяльна-культурнай дзейнасці ў сучасным грамадстве: плюралізм у сацыяльна-культурнай дзейнасці, альтэрнатыўнасць падыходаў у яе ўтрыманні і арганізацыі; прыярытэт агульначалавечых інтэрасаў над саслоўна-групавымі падчас засваенняў духоўных і маральных каштоўнасцяў; усеагульнае масавае культуратворчасць як дамінуючая прыкмета; гуманітарызацыя зместу і гуманізацыя выхаваўчага патэнцыялу, іх адпаведнасць інтэрасам і запатрабаванням асобы, задачам сацыяльнай і духоўнай рэабілітацыі асобных груп насельніцтва; дыялектычнае адзінства і пераемнасць культурна-гістарычнага, сацыяльна-педагагічнага і нацыянальна-этнічнагавопытаў, сінтэзу традыцый і інавацый у развіцці сферы культуры. Класіфікацыя прынцыпаў. Агульідэалагічныя прынцыпы СКД (прынцып дэмакратызацыі- прынцып навуковасці- прынцып сувязі з жыццём), і іх сувязь з вобласцю ідэалагічнай працы. Агульнапедагагічныя прынцыпы СКД (прынцып дыферэнцыяванага падыходу, прынцып комплекснага падыходу, прынцып пераемнасці і сістэматычнасці) і іх уплыў на адбор метадаў і формаў выхаваўчага ўздзеяння. Спецыфічныя прынцыпы СКД (прынцып добраахвотнасці і агульнадаступнасці СКД, прынцып ініцыятывы і самадзейнасці, прынцып духоўнага напаўнення індывідуальнай культурнай дзейнасці і вольнага часу). Уплыў працэсаў сацыяльна-эканамічнага і духоўнага абнаўлення грамадства на трансфармацыю прынцыпаў сацыяльна-культурнай дзейнасці, Адпаведнае адлюстраванне, развіццё і абгрунтаванне прынцыпаў сацыяльна-культурнай дзейнасці ў практыцы дзяржаўных, недзяржаўных, і грамадскіх інстытутаў. Іх замацаванне ў дакументах заканадаўчых і выканаўчых органаў дзяржаўнай улады.