- •1. Тэорыя літаратуры як галіна навукі
- •2. Змест, мэты і задачы курса «Тэорыя літаратуры», яго структура
- •1. Ранні этап у развіцці тэарэтыка-літаратурнай думкі
- •2.1. Агульная характарыстыка развіцця тэарэтыка-літаратурнай думкі ў хіх — пачатку хх стст.
- •2.2. Міфалагічная школа
- •2.3. Біяграфічны метад
- •2.4. Культурна-гістарычная школа
- •2.5. Параўнальна-гістарычны метад
- •6. Псіхалагічная школа
- •7. Фармальны метад
- •Сацыялагічны метад
- •3.1. Агульная характарыстыка развіцця тэарэтыка-літаратурнай думкі ў сярэдзіне — другой палове хх ст.
- •8. Псіхааналітычная школа
- •9 «Новая крытыка»
- •8. Фенаменалагічная школа
- •9. Літаратуразнаўчая герменеўтыка
- •10. Структуралізм. Постструктуралізм. Дэканструктывізм
- •11. Тэарэтыка-літаратурная думка на беларусі
- •12. Азначэнне мастацтва
- •Творчы характар мастацтва. Мастацтва як з’ява эстэтычная
- •13. Мастацкі вобраз
- •14. Віды мастацтва. Некаторыя асаблівасці класіфікацыі і сістэматызацыі відаў мастацтва
- •15. Пазнавальны аспект мастацтва
- •16. Аўтарскі пачатак у мастацтве
- •17. Мастацтва ў суаднесенасці
- •З іншымі формамі грамадскай свядомасці,
- •Галінамі культуры
- •І творчай дзейнасці людзей
- •18. Паняцце літаратуры. Генезіс і эвалюцыя мастацкай славеснасці і поглядаў на яе
- •19. Мастацкія магчымасці слова
- •20. «Нярэчыўнасць» вобразаў у літаратуры. Слоўная пластыка
- •21. Прасторава-Часавыя магчымасці мастацкай літаратуры 1
- •22. Пазнавальныя магчымасці літаратуры, яе ярка выражаныя праблемнасць і інтэлектуалізм
- •23. Месца і роля літаратуры ў агульнай мастацкай «сям’і». Літаратура ў сучасным тэхнізаваным свеце
- •24. Літаратура і міфалогія
- •25. Успрыманне літаратуры і праблема «чытач — аўтар». Рэцэптыўная эстэтыка
- •. Гісторыка-функцыянальнае вывучэнне літаратуры
- •26. Літаратурная крытыка як адзін з істотных кампанентаў і фактараў функцыянавання літаратуры
- •27. Тыпы Літаратуры паводле
- •Мастацка-эстэтычных вартасцей твораў
- •І іх функцыянальнай ролі
- •Ў чытацкай аўдыторыі
- •Белетрыстыка
- •28. Ваганні і змены ў складзе каштоўнасна-функцыянальных слаёў літаратуры. Фактары літаратурнага поспеху
- •29 Агульнае паняцце аб мастацкім творы і асаблівасцях яго складу
- •. Паэтыка. Тэарэтычная паэтыка
- •30. Тэма, праблема, ідэя
- •. Канфлікт
- •31. «Свет мастацкага твора»: значэнне паняцця
- •32. Агульнае паняцце аб персанажы
- •33. Партрэт персанажа
- •. Формы паводзін персанажа
- •35. Прырода ў мастацкім творы. Пейзаж
- •36. Час і прастора ў мастацкім творы
- •37 Дэталь у мастацкім творы
- •38. Сюжэт, яго разнавіднасці, састаўныя часткі і функцыі. Сюжэт і канфлікт
- •39. Склад і спецыфіка мастацкай мовы
- •40. Паняцце мастацкага тэксту. Рамачныя кампаненты тэксту. Тэкст і твор. «Чужое» слова ў тэксце. Інтэртэкстуальнасць
- •41. Паняцце стылю твора. Літаратуразнаўчая стылістыка як навуковая дысцыпліна
- •42. Кампазіцыя
- •43. Прынцыпы навуковага разгляду літаратурнага твора
- •44. Літаратурны род
- •. Літаратурны від і жанр
- •45. Эпас (эпічны род). Сістэма эпічных відаў і жанраў
- •46. Драма (драматычны род). Сістэма драматычных відаў і жанраў
- •47. Лірыка (лірычны род). Сістэма лірычных відаў і жанраў
- •48. Ліра-эпас
- •49. Азначэнне літаратурнага працэсу.
- •50. Праблема пераемнасці і абнаўлення, традыцый і наватарства
- •51. Літаратурныя сувязі і ўплывы
- •52 Стадыяльнасць літаратурнага развіцця.
- •53. Асноўныя стадыі-этапы літаратурнага працэсу на Беларусі
- •54. Барока
- •55. Класіцызм
- •56. Сентыменталізм
- •57. Рамантызм
- •58. Агульнае паняцце аб рэалізме. Шляхі станаўлення і развіцця рэалізму ў сусветнай літаратуры
- •. Рэалізм і сучаснае літаратуразнаўства.
- •59. Натуралізм
- •60. Дэкаданс. Мадэрнізм. Авангардызм. Постмадэрнізм
- •61. Сімвалізм
- •62. Імпрэсіянізм
- •63. Экспрэсіянізм
- •64. Футурызм
- •65. Дадаізм
- •66. Сюррэалізм
- •67. Экзістэнцыялізм
- •68. Школа «плыні свядомасці»
- •69. «Новы раман»
- •70. Драма і тэатр абсурду
Сацыялагічны метад
Сацыялагічны метад у літаратуразнаўстве — гэта канцэпцыя, згодна з якой развіццё літаратуры надзвычай моцна абумоўлена сацыялагічнымі (грамадскімі) фактарамі. Найбольш значнае пашырэнне дадзеная канцэпцыя атрымала ў сусветнай літаратурнай навуцы на рубяжы ХІХ—ХХ стст. Яна стала таксама (у сувязі з вядомымі прычынамі) метадалагічнай асновай савецкага літаратуразнаўства.
Нягледзячы на тое, што праблема ўзаемадзеяння літаратуры і мастацтва з грамадствам была пастаўлена яшчэ ў антычныя часы (працы Платона і Арыстоцеля, у якіх ужо ёсць спробы вызначыць некалькі тыпаў публікі, паразважаць аб асаблівасцях уздзеяння мастацтва на асобнага чалавека і грамадства ў цэлым), пытанне аб сацыяльнай прыродзе літаратуры, а таксама аб адпаведных метадах яе вывучэння акрэслілася толькі к сярэдзіне ХІХ ст. Найбольш у гэтым накірунку зрабіў І. Тэн — пачынальнік культурна-гістарычнай метадалогіі, у якой сацыялагічны момант займаў даволі значнае месца.
У Расіі адным з першых папулярызатараў сацыялагічнага падыходу да літаратуры на аснове культурна-гістарычнай метадалогіі стаў А. Пыпін.
У другой палове ХІХ ст. аформілася і атрымала значны рэзананс марксісцкая сацыялогія. К. Маркс і Ф. Энгельс закранулінаступныя пытанні сацыялогіі літаратуры і мастацтва:агульныя асаблівасціўзаемадзеяння літаратуры і грамадства; літаратураяк спецыфічнаягалінакласавай ідэалогіі; месцаі палажэннемастака ў грамадстве, падзеленым на пэўныя грамадскія групы (класы); рэалізм як мастацкі метад,яго спецыфіка;сутнасць г. зв. сацыялістычнайлітаратуры; агульначалавечы зместтвораў мастацтва.
Паслядоўнікамі і далейшымі распрацоўшчыкамі марксісцкай метадалогіі ў дачыненні да літаратуры і мастацтвавыступілі такія заходнееўрапейскія крытыкі, грамадскія і палітычныя дзеячы, як Ф. Мерынг, П. Лафарг, Р. Люксембург, К. Лібкнехт, К. Цэткін і некат. інш.
У Расіі на рубяжы ХІХ–ХХ стст. вельмі многа зрабіў для сацыялогіі літаратуры і мастацтва, адштурхоўваючыся ў цэлым ад марксісцкай метадалогіі, Г. Пляханаў. Адна з лепшыхяго прац у гэтым накірунку — «Французская драматычная літаратура і французскі жывапіс ХVІІІ ст. з пункту гледжання сацыялогіі» (1905).
Наступны этап у распрацоўцы пытанняў сацыялогіі літаратуры і мастацтва з марксісцкіх пазіцый звязаны з дзейнасцю У. Леніна. Класічнымі ўзорамі прымянення Леніным сацыялагічнага метадуў дадзеным рэчышчысталі артыкулы аб А. Герцэне і Л. Талстым.
Услед за Леніным (і паралельна з ім) сацыялагічны падыход да літаратуры і мастацтва на марксісцкай глебе культывавалі ў Расіі В. Вароўскі, М. Альмінскі, А. Луначарскі і інш.
Савецкае літаратуразнаўства, як ужо адзначалася вышэй, адводзіла сацыялагічнаму метаду вельмі важную ролю. Наогул яно, скажам так, мусіла спавядаць яго. Таму, відаць, невыпадкова ў савецкай літаратурнай навуцы на першапачатковым этапе яе развіцця (1920–1930-я гг.) асабліва шырокае распаўсюджанне атрымаў г. зв. вульгарны сацыялагізм. Найбольш моцна ён выявіўся ў працах В. Фрычэ, В. Келтуялы, В. Пераверзева, у многіх тэарэтыкаў Пралеткульта і ЛЕФ, у выступленнях крытыкаў часопісаў «На посту» і «На литературном посту». Вульгарныя сацыёлагі лічылі, што літаратурная творчасць ва ўсіх яе праявах, аж да індывідуальнага стылю пісьменніка, самым непасрэдным чынам залежыць ад эканамічных адносін у грамадстве, а таксама ад класавай прыналежнасці пісьменніка. Яны атаясамлівалі змест і мэты мастацкай літаратуры са зместам і мэтамі грамадскіх навук, ператвараючы тым самым прыгожае пісьменства ў «вобразную ілюстрацыю» да сацыялогіі.
Барацьба з вульгарным сацыялагізмам была распачата ў савецкім літаратуразнаўстве адразу ж пасля яго ўзнікнення. Але яна з’яўлялася малаэфектыўнай у сувязі з усталяваннем культу асобы Сталіна. Поўнасцю вульгарны сацыялагізм быў пераадолены савецкай літаратурнай навукай толькі дзесьці к сярэдзіне 1960-х гг.
У замежнай літаратурнай навуцы ХХ ст. сацыялагічная метадалогія таксама атрымала сваё пэўнае развіццё.
Так, у Германіі ў 1920-я гг. даследчыкам Л. Шукінгам распрацоўвалася г. зв. сацыялогія літаратурнага густу. Яшчэ адзін нямецкі вучоны В. Гаўзенштэйн паспрабаваў стварыць сацыялогію мастацтва, вельмі блізкую да метадалогіі савецкага вульгарнага сацыялагізму.
У сярэдзіне — другой палове ХХ ст. найбольш шырокае распаўсюджанне на Захадзе атрымалі такія сацыялагічныя накірункі, як вучэнне франкфуртскай школы (Т. Адарно, Г. Маркузе і Э. Фром), канцэпцыя «замкнёных» цывілізацый (А. Тойнбі, Э. Курцыус), англійская сацыяльна-філасофская школа крытыкі і літаратуразнаўства (Р. Хогарт, Р. Уільямс, Ф. Лівіс).
Сацыялагічная метад (у разумных межах) даволі плённа выкарыстоўваўся на Беларусі ў 1920-я гг. І. Замоціным, М. Гарэцкім, Я. Барычэўскім і некат. інш. вучонымі і крытыкамі. Даў на Беларусі аб сабе знаць і вульгарны сацыялагізм. Яго элементы (прычым, у немалой колькасці) прысутнічаюць у шэрагу выступленняў крытыкаў БелАПП, а таксама ў некаторых працах Ц. Гартнага і М. Піятуховіча. Тое-сёе ад вульгарнага сацыялагізму ёсць і ў праграмных устаноўках «Маладняка». Цалкам не ўдалося пазбегчы абодвух крайнасцей — фармалізму і вульгарнага сацыялагізму — аднаму з самых арыгінальных крытыкаў 1920-х гг. А. Бабарэку. Вульгарны сацыялагізм у сваім класічным варыянце атрымаў выражэнне на Беларусі ў дзейнасці прадстаўнікоў г. зв. «аглабельнай» крытыкі (Л. Бэндэ, А. Кучар, Я. Бранштэйн і інш.).
Сёння, згодна з меркаваннямі пераважнай большасці айчынных і замежных вучоных, «сацыялагічны метад не з’яўляецца самастойным літаратуразнаўчым метадам, а толькі адным з аспектаў разгляду літаратуры. Нельга, напрыклад, яго паставіць побач з гісторыка-тыпалагічным, гісторыка-функцыянальным, сістэмным і іншымі метадамі, бо ён прысутнічае ў кожным з іх» 1. Разам з тым нельга не пагадзіцца з думкай А. Казлова наконт таго, што «сацыялагічнае літаратуразнаўства ў яго разнастайных варыяцыях з’яўляецца не толькі адным з самых традыцыйных, але і адным з самых стабільных. Якія б модныя і вытанчаныя метады даследавання не ўзнікалі, яны не ў стане выцясніць сацыялагічную метадалогію, якая зыходзіць з простай і дакладнай пасылкі, што літаратура — адлюстраванне жыцця грамадства» 2.