1. «Қазақтсанның қазіргі заманғы тарихы» пәніне кіріспе. Курстың пәні, мақсаты мен міндеттері. Кезеңдеу, дерекер, тарихнама.

Мақсаты - бүкіл әлем тарихының методологиялық және теориялық проблемалары туралы түсінікке ие болу. Пәнді зерттеудің міндеттері - біріншіден, қазіргі тарихнамадағы бүкіл әлем тарихының теориялық және методологиялық проблемаларын зерттеу, ХХ ғ. және ХХІ ғ. басындағы бүкіл әлем тарихының дамуының жетекші тенденцияларын анықтау. Екіншіден, тарих философиясының проблемаларын, тарихи сана мен тарихи естелік, тарихи даму түсінігін, әмбебап тарихты талдау. үшіншіден, бүкіл әлем тарихы теориясы мен методология проблемасын: бүкіл әлем тарихының пәнін, тарихи таным мен тарихи теорияны, жалпы тарихи теория, тарихи заң мен заңдылықтар мүмкіндіктерін, бүкәл әлем тарихының, тарихи деректер мен фактілердің, тарихи түсініктемелердің кезеңделуін қарастыру.

Тарихи факт. Тарихи дерек. Тарихшының тілі. «Тарихи уақыт» методологиялық аспет. Тарихи түсіндірлер. Тарих ғылымындағы дәлелдемелер. Тарихи қиял. Нарративтен теорияға қарай. Тарихнамадағы пәнаралық көзқарастың методологиялық проблемалары. Тарихи информатика және «Квантитативті тарих», «Жаңа тарих» экономикалық, әлеуметтік, саяси, психотарих. Гендерлік тарих: зерттеудің проблемалары мен әдістері. Постмодернистік шақыру және қазіргі тарихнама. Постмодернизм ғасырындағы тарихи бейнелеу. «Нарративтің қайта өрлеуі».

Деректану. Курстың мақсаты - Европа және Америка елдерінің жаңа және қазіргі заман тарихының деретанулық проблемаларын зерттеу. Курсты белгілеу қазіргі кезеңдегі шет ел және отандық деректанудың теориясы мен әдісін, Европа және Америка елдерінің жаңа және қазіргі тарихы бойынша тарихи деректерді іздестірудің шеберлігімен белгіленеді. Осыған байланысты курста тарихи құжаттардың қалай және қайда сақталуы туралы ақпарат түсінігі беріледі, аталған мамандықтың проблемалары бойынша маңызды публикациялар мен библиографиялық дерктер бойынша анықтама беріледі. Жаңа және қазіргі замандағы Батыс елдерінің деректері аймақ және ел бойынша іріктелген.

Бүкіл әлем тарихының қазіргі заман деректануының теориясы мен әдісі. Тарихи зерттеудің қазіргі заман концепциялары. Пәнаралық көзқарас және зерттеу әдісіндегі техникалық құралдардың атқаратын ролі. Тарих ғылымындағы иентеграциялық процестер және дерек проблемалары (экономикалық және әлеуметтік тарих, тарихи демография және география, әлеуметтану). Ауызша деректердің мәселесі (теориялық және әдістемелік аспект). Генеология және тарих.

Тарихнама. Гумманизмнен Ағартушылыққа қарай: жаңа кезеңнің қоғамдық ойының пайда болуы мен қалыптасуы. ХVІІІ ғ. гуманизмі

Ағартушылықтың «Философиялық тарихы». Романтизм. Француз революциясына консервативтік реакцияның әсері. Неміс классикалық философиясының әлеуметтік концепциялары. құқықтың тарихи мектебі. Л. Ранке және оның «объективтілік әдісі». Либералды-ағартушылық мектебі. Американдық романтизм. ХVІІІ ғ. аяғы - ХІХ ғ. басындағы ағылшын қоғамдық ойы: Э. Берк, Т. Мальтус, И. Бентам.

АҚШ-ғы әлеуметтік ғылымдардың қалыптасуы. Тәуелсіздік үшін күрестің тарихнамасы. АҚШ-тың қауымдық ойындағы құлдық проблемасы. ХІХ ғ. ІІ жартысындағы Германияның қоғамдық ойы. Азамат соғысы мен қайта құру кезеңіндегі АҚШ-тың қоғамдық ойы. Позитивизмнің бекітілуі. Кішігермандық тарихи мектеп. әлеуметтік ойдағы ұлыгермандық бағыт және «жаңа либерализм». Саяси экономикадағы «жаңа тарихи мектеп. К. Лампрехттың мәдени-тарихи синтезі.

Американдық қоғамдық ой және ХІХ ғ. үшінші жартысындағы тарихи ғылым. 1861-65 жж. азамат соғысының тарихнамасы. Романтикалық мектептің тоқырауы. Англосаксондық мектеп және «салыстырмалы саясат». Д. Стронгтың «тағдырды алдын ала анықтау» деген теологиялық трактовкасы және А. Мэхеннің теңіз қуаты доктринасы. ХІХ ғ. ІІ жартысындағы Франция мен Англияның қоғамдық ойы. Европалық позитивизм проблемалары. О. Конт және позитивистік әлеуметтанудың қалыптасуы. И. Тэннің «Психологиялық әдісі» және Француз революциясының тарихнамадағы проблемалары. ХІХ ғ. ІІ жартысындағы Англиядағы қоғамдық ойыдың жағдайы және әлеуметтік ғылымдардың дамуы. Ч. Дарвин, Г. Спенсер, Дж. Ст. Милль. Д. Грин және С. Гординердің тарихи-әлеуметтік концепциясы. Неміс неокантианствасы тарихының философиясы. В. Дильтай, В. Виндельбанд, Г. Риккерт, Г. Зиммель. Позитивистік әлеуметтік ойдың методологиялық күйзелісі және оның сыны. ХХ ғ. басындағы ағылшын-америка тарихи ойы: ортодоксалды позитивизм күйзелісі мен эволюциясы. Екі соғыс арасындағы ағылшын тарихи ойы. Р. Дж. Коллингвудтың тарих философиясы және А. Тойнбидің әлеуметтік философиясы. ХХ ғ. 20-40 жж. Францияның тарихи ойы. Француз әлеуметтік ойының методологиялық проблемалары. «Анналдардың» тарихи мектебі Л. Февер и М. Блок.: тарихты ғылым және қоғамның тарихи даму процесі ретінде түсіну. Симиан және Э. Лабрусстың шығармасындағы әлеуметтік-экономикалық тарих. ХХ ғ. ІІ жартысындағы герман тарихи ойы.

2. 19ғ-20ғ басында Ресей мемлекетінің ҚР-ғы аграрлық және қоны аудару саясаты. 19 ғасырдың екінші жартысындағы қоғамдық өмірдегі түбірлі өзгерістердің бірі азаттық қозғалыстың белгілі өкілдерінің қазақ жерінде айдауда болуы, 1863-1864 жылдар Польшадағы ұлт-азаттық қозғалыс барысында 10 мыңнан астам поляк революционерлері Батыс-Сібір генерал

губернаторлығына бірқатары Орынбор өлкесіне жіберілді

19 ғасырдың 80 жылдары Ресей азаттық қозғалысының жаңа сатыға көтерілу кезеңі, Батыс Сібірге, Қазақстанға жер аударуға кең жол ашылды, 1881 жылғы 29 тамызда патша үкіметі саяси жер аударылғандарды Дала өлкесіне жіберу туралы шешім қабылдады, Саяси жер аударылғандардың шоғырланған өңірі Шығыс және Орталық Қазақстан болды, 1882 ж Семей облысына - 54, 1886 ж - 44 адам, 1883 ж Ақмола облысына - 23, 1890 ж - 32 адам, 19 ғасырдың 80-жылдарында халықшылдарды Қазақ даласына жер аудару ұйқыда жатқан өлкенің қоғамдық өміріне жаңалықтар әкелді, Семей мен Ақмола облыстарында ағартушылық дамып, ғылыми ұйымдар ашылды

Зерттеу барысында, 1868 жылы Түркістан статистикалық комитет құрылды, Бай өлкені зерттеуде 1878 жылы Семейде ашылған облыстық статистикалық комитет маңызды орын алды, 1884 жылы саяси жер аударылғандардың ұсынысымен - Абай Семей облыстық статистикалық комитетіне мүше болып қабылданды, 1900 жылы Абай Орта жүз қазақ ордасы руларының шығу тарихи туралы жазбалар деген еңбегін статистикалық комитет басылымында жариялады, Бұл Семей қазақтарының рулық құрамын алғаш рет зерттеген еңбек, Жер аударылғандардың бастамасымен: 19 ғасырдың 80-90 жылдары Верный, Орал, Омбы, Семейде көпшілікке арналған кітапханалар ашылды, Тұңғыш өлкелік баспасөздің қалыптасуына азаттық қозғалыс өкілдері Зобнин, Зенков, әсіресе Коншин үлкен еңбек сіңірді

3. Қазақ жеріндегі өнеркәсіптің дамуының ерекшеліктері және оның отарлық сипаты.

Өнеркәсіптің дамуы. Темір жол.

XX ғасырдың басында патшалық Россия Қазақстанның тау-кен байлықтарын пайдалануға айрықша назар аударды. Олар мұнда тау-кен өнеркәсібін және ауыл шаруашылық шикізатын өңдеу жөніндегі кәсіпорындарды дамытуға күш салды. Алтын, күміс, түсті металл, көмір өндіретін кәсіпорындар көбейді. Осы тұста мұнай өнеркәсібі де пайда болды. (Орал – Жем мұнай ауданы).

Тау-кен өнеркәсібі негізінен Орталық және Шығыс Қазақстанда дамыды.

Темір жол.

1893-1895 жылдар аралығында Сібір теміржолы салынды. Бұл темір жолдың 178 шақырымы Қазақстан жерінде төселді.

1893-1897 жылдар аралығында Орал-Рязань темір жолы салынды. Оның 194 шақырымы Қазақстан жерінде төселді.

1906 жылы ұзындығы 1656 шақырым болатын Орынбор-Ташкент темір жолы іске қосылды. Бұл жолдардың Қазақстанды Россияның дамыған экономикалық аудардарымен байланыстыруда маңызы зор болды.

Өндіріс орындары және жұмысшылар.

1902 жылы Қазақстандағы өндіріс орындарының саны 8887-ге, ондағы жұмысшылар саны 25393-ге жетті.

XX ғасырдың басында Қазақстан жеріндегі ең ірі өнеркәсіп орындары: Қарағанды көмір шахтасы, Успен кеніші, Спасск мыс заводы, Риддер металлургия комбинаты. Осы өнеркәсіп орындарының әрқайсысында 300-400 жұмысшы болды. Ал Орынбор-Ташкент темір жол құрылысында 30000-ға жуық адам еңбек етті.

Жұмысшылардың, әсересе жергілікті қазақ жұмысшылардың жағдайы өте ауыр болды. Жұмыс күні 14-16 сағатқа созылды. Жұмысшылардың еңбек ету жағдайы да өте-мөте ауыр еді, еңбек құралдары сүймен, қайла және күрек болатын. Апатты өқиғалар жиі болып тұрды.

Қазақстанда жұмысшылардың бас көтерулері Россиядағы революциялық процестің құрамдас бөлігі ретінде 80-ші жылдардың аяғы мен 90-шы жылдардың бірінші жартасында кеңінен өрістеді. Өлкеде жұмысшы қозғалысының дамуына Россияның орталық губерниялары мен Сібірден келген орыс жұмысшылары мен жер аударылған саяси қылмыскерлер елеулі ықпал жасады. Олар өндірістегі қазақтарға өздерінің күрес тәжірибелерін үйретіп, жұмыс қозғалысына сапалылық пен ұйымшылдық элементтерін енгізіді.

XX ғасыр басында ұлттық аймақтарда отаршылдық езгі күшейді, елдегі таптық және ұлттық қайшылықтар шиеленісе түсті. Патша өкіметі бір халықты екінші халыққа айдап салып, кескілестіріп отырды, ұлт мәдениетін тұншықтарды.

Осының бәрі Қазақстанда да әлеуметтік қайшылықтарды шиеленістіріп, тап күресін өрістетуге әкілді.

4. 20 Ғ басындағы өндіріс орындарындағы жұмысшыллардың әлеуметтік жағдайы.

Қазақстанның байырғы халқының үлес салмағының азаюына ғасырдың басында орыстардың, уркраиндардың және басқа да ұлт өкілдерінің империяның ішкі аймақтарынан қоныс аудару ағымының ерекше көп өскен көші-қон үрдісі де қатты әсер етті.

Халық өсімі Столыпиннің аграрлық реформасынан кейін қоныс аударушылардың жаппай келуінен арта тусті. XX ғ. басында Қазақ өлкесінде құрылған «Қоныстандыру қоры» қазақтардың жерін тартып алып, қоныстанушыларға берумен айналысты. Қаладағы ірі әлеуметтік топ-сауда буржуазиясы (20,3%), одан кейін жұмысшылар мен қызметкерлер (33,1%).

XIX ғ. соңы - XX ғ. басында өлкеде 19 жаңа қала болды. Ақмола облысындағы ұсақ қалалар саны – 20. 1897 жылғы тұңғыш халық санағы бойынша: Оралда -36446, Верныйда –22744, Семейде – 20216, Қостанайда – 14175 адам тұрған.

Қала халқының көбеюі жолдары:

1.Қоныстанушылардың көптеп келуі.

2.Жатақтар санының артуы.

3.Ішкі демографиялық өсім.

4.Сауда қатынасының дамуы.

Құрамына қарай қала халқы қанаушы әкімдерге, дворяндар, офицерлер, саудагерлер және оларға сыбайлас қазақтардың дәулетті бөлігі және жәй еңбекшілерге (мещандар, шаруалар, жұмысшылар) бөлінді.

Қоныс аудару. Столыпиннің аграрлық реформасы.

1905-1907 жылдардағы революция патша үкіметі жалпы алғанда аграрлық мәселедегі және соның ішінде қоныс аудару мәселесіндегі тактикасын өзгертуге мәжбур етті. Патша үкіметі ауыл шаруашылығын елдің капиталистік жолмен дамуына бейімдеу бағытын ұстап, қала мен село буржуазиясынан тірек іздей бастады. Муның өзі 1906 жылғы 9 қарашадағы указбен және 1910 жылғы 14 маусымдағы заңмен бекітілген Столыпиннің аграрлық саясатынан айқын көрініс тапты. Шаруалардың селолық қауымнан шығуына, өзінің үлесті жерінің қожасы болуына және хутор немесе отруб құруына құқық берілді. Бұл заң әсіресе жағдайы нашар шаруалардан арзан бағамен жер сатып алушы ауқатты шаруалар, кулактар үшін өте пайдалы болды.

1907 жылғы 1 қантардан бастап үлесті жер үшін сатып алу төлемдерінінің күші жойылды, оларды шаруалар қауымнан шыққан кезде төлеуге тиіс еді. Осы арқылы шаруалардың бұрынғы қоныстанған жерлерінен еркін кетуі үшін ең басты шектеу алып тасталды. Жарлық «ортақ үлестегі учаскелерде жеке иелікке көшетін жекелеген үй иелерінің меншігін нығайтып, қауымнан еркін шығу құқығын» жариялады. Сөйтіп, Столыпиндік аграрлық реформа қауым мүшелері – шаруаларды азат етті және олардың көшіп-қонуына еркіндік берді: жерді пайдалану құқығын беріп, қоныс аударушылардың жаңа орында сәтсіздікке ұшыраған жағдайда туған жерінде қайтып оралу мүмкіндігін шектеді.

Столыпиннің аграрлық саясатының нәтижелерінің бірі шаруалардың шет аймақтарға, атап айтқанда Қазақстанға жаппай көшуі болды. Егер 1893 жылы мен 1905 жыл аралығында, яғни 12 жылда Россиядан қоныс аударғандар үшін қазақтардан 4,074170 десятина жер алынса, одан кейінгі жеті жылда (1906-1912 жж.) 17 миллионнан астам десятина жер тартып алынды. Қоныс аударудың басыбайлылық әдісі шаруаларды қатты күйзеліске ұшыратты. 1917 жылға дейін Қазақстанның 45 миллион десятина жеріне ие болған көшіп келгендердің саны 1,5 миллионға жетті. Өлке халқынаң үштен бірі Россияның орталық аудандарынан, Еділ бойынан, Украинадан келгендердің басым көпшілігі орыстар мен украиндар болды.

Сөйтіп, патша өкіметінің қоныс аудару саясаты Қазақстанда жер мәселесінде қайшылақтердың шиеленісуіне, еңбекші қазақ бұқарасының жерсіз қалып күйзелуіне әкеп соқты. Қоныс аудару нәтижесінде жергілікті қазақ халқының Қазақстандағы үлесі айтарлықтай кемеді.

Облыстардағы қазақстардың улесі:

Ақмола облысы – 36,6%

Семей облысы - 73%

Жетісу облысы – 60,5%

Сырдария облысы – 63,3%

Төрғай облысы – 58,7%

Орал облысы – 56,9%

Бұл көрсеткіштер облыстардағы қазақ халқының кеміп бастағанын дәлелдейді.