2. Практикалық сабақ. Саяси психология және саясаттану психологиясы

1.Саясаттану психологиясы

2.Саясат әрекет ретінде

Саясаттың психологиясы – отандық кеңістік қоғамтанудың дәуірінде жеткілікті жасанды құрастырылған, зерттеулердің бағыты, және де саясаттанумен әлеуметтік психологияның тоғысында туындаған бағыт. Алғашында, батыс дәстүрінің әсерінен және отандық саяси ғылымның дамуының нәтижесінде «саясаттың психологиясы» әлеуметтік психологияның салыстырма автономды өрімі ретінде дамыды. Бірақ, уақыт өте келе, біртіндеп, ол ерекше, жеткілікті тәуелсіз ғылыми бағыттың дәрежесі – саясаттанудың шегіндегі саяси-психологиялық анализдің бір өрімі бола бастады. Бүгінгі күнде саясаттың психологиясы көбінде оның пән аралық шығу тегімен байланысты маргиналды дәрежесін сақтап келеді. Бір жағынан ең әуелі, әлеуметтік-психологиялық ғылымның «саяси кеңістігі» арнасында жүзеге асырылатын эмпирикалық зерттеулердің ағыны жалғасып келеді. Ал басқа жағынан, саясаттану жүйесінде «саясаттың психологиясы» өздігінен анықтамасының, тек эмпирикалық-тәсілдік емес, сонымен қатар, мүмкіндігінше теориялық-методологиялық ізденісі болып жатыр.

ХХ ғ. 80-і-жылдары «саясаттың психологиясы» негізгі басты үш теориялық негіздемеге ие болған. Бірінші негіздеме саяси психологиясымен байланысты болды және, отандық дыбыстауда, адами фактордың саяси өмірдегі рөліне қатысты, марксистік ойдың негізгі ережелеріне қатыстырылды. Тарихтың материалдық түсінігі шегінде, тек қана бақылап қарау түрінде немесе объект түрінде ғана емес, ал адами сезімдік әрекет, тәжірибе, ретінде, өзіне маңызды субъективті компонентті кіргізеді. Әрекет, бізге белгілі болғандай, субъектісіз елестетілмейді. Саясаттың адами әрекеттін ерекше түрі ретінде адамдар жеке индивидтер, ретінде, солайша ерекше спецификалық әлеуметтік психологиялық ерекшеліктерге әлеуметтік-ұйымдастырылған адами әр түрлі қоғамдастырықтар сияқты адами әрекет субъектісі – адамдар болып табылады. Негізінен, толыққанды ережелерге сүйеніп, «саясаттың психологиясы» оларды Батыста бұрыннан белгілі және дамыған өз-өзін ұстау амалмен қоса алмады. Ал бұндай қосылыста барлық методологиялық сұрақтармен елестейтін қайшылықтарды алып тастайтын саясаттың әрекет ретіндегі түсінігі қалыптасады. «Саясаттың психологиясының» екінші негізі болып әлеуметтанумен әлеуметтік психология табылды. Олар «саясаттың психологиясына» негізгі методологиялық зерттеу тәсілдері мен нақты-ғылыми аналитикалық амалдар методологиясын, саяси психологиялық және әлеуметтік саяси үрдістерге қатысын шығарды. «Саясаттың психологиясының» үшінші негізі болып айнымастан тарихи материаллизмде қалыптасқан марксистік саяси ғылым табылды. Бірақ, көптеген ішкі дағдарысты іштен өткізіп, 80-ші жылдары, ал монополизмге тартыныстарынан алыс болып, негізінен, өзінше идеологиялық «шатыр» ретінде қызмет атқарды. «Саясаттың психологиясының» зерттеу күштерінің анықтаудан басқа сол кездегі отандық саясаттану негізінде оған өзінің, арнайы зерттеу пәнін кешенді, көп өлшемді саты зерттеу және табу шегінде жеткілікті өз-өзін анықтау мүмкіндіктерін берді. «Саясаттың психологиясының» негізі болып сол кездің өзінде, жасырын түрде болса да әрекетті амал-тәсілі қалыптасқан. Саясаттың әрекеттік түсінуінің толық емес зерттелуіне қарамастан, осы амал-тәсілдің бастамалары бірігей қару негізінде саясаттында «адамдардың ереше әрекеті деп алып» оған қатысатын адамдардың психологиясында біріктіруге мүмкіндік берді. Осындай амал, тіпті бастамалық түрде де саяси-психологиялық анализ үшін тірек топтамаларының қатарын бөлуге мүмкіндік берді. Бұл адамдардың саясатқа қатысуының себептері және саяси әрекеттін оның субъектісі көзқарасынан мағыналы құрамы және бұл, осындай әрекетпен қанағаттандырылатын қажеттіліктер. Бұл, әрине, мақсаттар, құндылықтар, талаптар және үлгілер, осылардың арқасында жеке кісі немесе топ кейбір саяси бүтіннің бөлігіне айналады, онымен өзін сәйкестендіреді. «Тарих» емес, тек адам ғана, шынымен тірі адам – міне осы бұның барлығын жасайды, барлығына ие және барлығы үшін күреседі. «Тарих» адамды өзін мақсаттарына жету үшін қолданатын кейбір ереше тұлға емес. Тарих – өз мақсаттарын көздейтін адамнын әрекеті ғана. Осы келтірілген авторларға түрліше қарауға болады, бірақ оларға логикада және келтірілетін анализдің сенімділігіне қарсы қояр айғақ таба алмаймыз. Осыдан, саясаттың шекті ұстамдылықты «бихевиористік» түсінігі шығады – ол адам әрекетін және іске асыратын адами әрекетін белгілі саласы. Әрекет субъектісіз елестетілмейді. Субъект болса мотивациялық факторларсыз, яғни осы өзінің әрекеттілігінің психологиялық құрамдасынан әрекет ете алмайды. Өз кезінде Г. В. Плеханов былай жазған: «Алдын ала болмаған және артынан сананын белгілі жағдайы ізінен жүрмейтіндей ешбір тарихи факт жоқ. Осыдан – қоғамдық психологиянын зор маңыздылығы онымен құқық тарихында және саяси мекемелерде санасу қажет». Оның шын немесе шын емес болғанын – осындай сенімді орынмен санаспау қиын. Осыдан басқа, осындай пікірлерді, қарсы шығатын мысалдарды келтіру қиын-әрине, егер, адамның өзінің маңайындағы болып жатқанға әсер ету қабілетіне сенімсіздік көрсетпесе. Өткенді қайта қалпына келтіріп және жалпылағанда, тарихта саясатты зерттеуде үш психологияның рөліне үш негізгі амал болған, деп есептеуге болады. Біріншіден, максималистік позиция. Ол әртүрлі уақытта көнілді, бірақ ғылыми әдебиеттегі ең жарқын мысал-бір мағыналы пікірдегі, ХХ-ғасырдың екінші жартысында профессор А. Энционидін еңбектері. Өйткені, А. Энциони саясатты адамдар «жасайды» деп санағандықтан, онда психологиянын саясатты зерттеуде және әсер етуінде мүмкіндіктері «шексіз». Бұл психологтардың өздері кейде қорқатын супер-психологизаторлық амалы. Әйтседе, психо және социодраманың классигі Дж.Морено бір кезде асығыспен айтқан, яғни уақыт өтуімен, бір кезде келесі ғасырда «Ақ үйдегі жоғары ментор» болып (АҚШ президенті) «адам психологиясын жақсы білетін дәрігер немесе психолог» болу қажет, бірақ оған әлі алыс. Екіншіден, минималистер көзқарасы оның жақтастары, олар аз емес, керісінше бірінші орынға қазыр да бұрын басқа объективті факторларды қоюда әлеуметтік, экономикалық және басқада, психологиялық факторларға ешқандай мән бермей, бірақ бұл да көзқарас саяси тарихта өзінің әлсіздігін көрсетті. Оның ең көп жеткен нәтижесі – бұл барлық саяси сұрақтартарды «күш тұғырынан» шешуге ұмтылысы, тек объективтік күш аргументтерімен «бұлшықты өсіруді» қолдану. Бірақ көп жағдайларда бұл өте нашар саясат болды. Психологтардың реттеу әрекетіне қажет жағдайлар туындады. Бұл, әрине «минималистердің» көзқарастарын жоққа шығарғанымен олардың қатарын азайтқан жоқ. Үшіншіден, компромиссті, синтетикалық амал болған, қазыр бар және де дамып келеді. Оның жақтастары, психологияның күрделі рөлін және түсінгенімен, бірақ психологиянын тек саясатқа әсер ететін көп факторлардың жалпы тобындағы дауыстардың бірі екенін түсінді. Саясат өзімен қоғамдық өмірдің өте күрделі феноменін түсіндіреді, яғни әрекетінің кез келген түрінін аспектілерін түсіндіре алатын, ешбір бірігей ғылым жоқ және болмайды. Яғни, саяси-психологиялық модельдерді қоса, саясаттың күрделі модельдерін құрастыру қажет. Ақырында осы көзқарастан, саясат – алдымен белгілі мотивтерімен, мақсаттарымен және әрине, нәтижелерімен байқалатын адам әрекеті. Басты мотив және жетістікке жету жағдайында, осы әрекеттің нәтижесі болып әркелкі адам топтарымен жеке индивидтерінің қызығушылықтарының сәйкес болуы табылады. Осы нәтижелермен өз формалардын кез-келген саяси институттарда қол жеткізіп, саясат, ерекше әрекет ретінде, құрамы болып сыртын толтырып саяси процесстерін, белгілі нәтижелерге әкелді.