3. Әлеуметтанудың классикалық тұжырымдарының дамуы

1. Әлеуметтанудың ғылым ретінде пайда болуы

Әлеуметтану негізін қалаушы О.Конт (1798-1857). Еңбектері: «Позитивтік философия курсы», «Позитивистік катехезис», «Позитивтік философия рухы туралы талдау» және т.б.

Әлеуметтану курсының зерттеу негізі «әлеуметтік жүйе».

Әлеуметтік ұйымдасудың ең өзегі отбасы. Отбасынан тайпа, ұлт, халық өсіп шығады. Отбасының құруы қоғамның құруына әкеледі. Отбасы сонымен қатар мәдениетті сақтау, дәстүрлерді жалғастыру, қоғам бірлігін, тұрақтылығын қамтамасыз ету қызметтерін атқарады.

Әлеуметтік ұйымдастырудың тағы бір өзегі – бұл еңбек бөлінісі. Еңбек бөлінісінің арқасында әлеуметтік топтар құрылады, отбасылар арасында байланыс орнайды, біртұтастық және мораль пайда болады.

Адам өз іс-әрекетінде ақылды емес, сезімді басшылыққа алады. Сондықтан адам мінез-құлқын ішкі сезімі арқылы реттейтін әлеуметтік институттар қажет. Бұл салада жетекші орын дінге тиісті.

Қоғамда билік рухани және зайырлы болып бөлінуі қажет. Бұл адамгершілік беделдің дүниелік-заттық беделден бөлінуін қамтамасыз етеді.О.Конт жеке меншікті жақтады.

О.Конттың пікірінше адам ақылының дамуы үш кезеңнен өтті:

1. Теологиялық кезең 1300 жылға дейін.

2. Метафизикалық кезең 1300-1800 ж.ж. (Реформация, Ағарту, Буржуазиялық төңкерістер).

3. Позитивтік кезең 1800 жылдан басталады.

Ломбер Жак Кетле (1796-1874). Еңбектері: «Әлеуметтік жүйе және оны басқаратын заңдар», «Әлеуметтік физика немесе адамзат қабілеттерінің дамуын зерттеу тәжірибесі».

Кетленің ойынша тіпті жеке оқиғалар да (мыс. қылмыс) қоғамдық өмірде қайталанып отыратын заңдылыққа ие.

Кетле әлеуметтану ғылымында тұңғыш рет статистикалық әдістерді қолданды. Статистикалық әдістер нақты ақпарат алуға мүмкіндік береді деп санады. Статистикалық әдіс бұл нақты сандар мен көріністерді қолдану.

Кетле әлеуметтік факторлардың екі түрін бөліп шығарды:

1) әлеуметтік константтар, бұлар әлеуметтік ахуалға тұрақты әсер етеді. Мыс: жынысы, жасы, мамандығы және т.б.;

2) кездейсоқ факторлар, бұлар орташа әлеуметтік ағымнан ауытқушылық.

Джон Стюарт Милль (1806-1873) – ағылшын пәлсапашысы. Еңбектері: «Логика жүйесі», «Әлеуметтік философияда көрініс табатын кейбір саяси-экономикалық негіздер».

Оның ойынша қоғамда өз алдына өмір сүретін әмбебап заңдар жоқ. Ал әлеуметтік заңдар дегеніміз нақты мәдени ортада көрініс тапқан психологиялық өзгерістер.

Милль ғылыми ортада қалыптасқан: «адам табиғаты бастапқы ма, әлде әлеуметтік орта бастапқы ма?» - деген таласты шешуге талпыныс жасады.

Оның ойынша әлеуметтану жеке-даралық емес, бұқаралық-топтық мінез-құлықты зерттеуі қажет. Қоғам – бұл топ не ұлт сияқты бұқаралық күштер әрекеті емес, басқаша яғни кездейсоқ пайда болып отыратын қарым-қатынастар үрдісі.

2. Г.Спенсердің эволюциялық тұжырымы

Герберт Спенсер (1820-1903) – ағылшын пәлсапашысы. Еңбектері: «Негізгі бастамалар», «Психология негіздері», үш томдық «Әлеуметтану негіздері», «Әлеуметтану зерттеу пәні ретінде», «Этика негіздері» және т.б.

Спенсер жеке бостандық пен еркін бақталастық ұстанымдарын насихаттады. Қоғамның жаратылыстық дамуына кез-келген араласушылық әрекеттер өте жағымсыз жағдайларға ұрындырады деп есептеді.

Спенсер қоғам өміріндегі мемлекет ролін шектеуді жақтады. Ол тіпті мемлекет кедейлерге көмектесу, немесе болашақ ұрпаққа тәрбие беру сияқты әрекеттерден де бас тартуы қажет деп есептеді.

Спенсердің эволюциялық даму заңы үш негізге сүйенеді. Бұлар: зат, қозғалыс және күш, яғни мағынасы кез-келген затты белгілі бір күш қозғалысқа келтіреді.

Эволюция кез-келген затты біртектіліктен көптектілікке, айқынсыздықтан айқындылыққа әкеледі.

Эволюция жүйелер теңдігіне жеткенде тоқтайды. Егер жүйелер теңдігі бұзылса қоғамның жіктеліп, шашырауы басталады. Осыдан кейін жаңа эволюциялық үрдіс басталады. Сөйтіп қоғам дамуы үздіксіз қайталанып отыратын теңдік бұзылу жинақтау кезеңдерінен тұрады.

Спенсер эволюциялық үрдістің үш түрін бөліп шығарды. Бұлар бастапқы жаратылыстық, жаратылыстық және жаратылыстан жоғары. Бастапқы екеуінде қоғам табиғаттың бір бөлшегі ретінде дамиды. Ал жаратылыстан жоғары, бұл айқын дамыған ақыл-ой мен еңбек тәжірибесіне негізделген даму үрдісі.

Әлеуметтік институттар – адамдардың бірлесіп сүруін қамтамасыз ететін өзін-өзі ұйымдастыру тетіктері.

Спенсер әлеуметтік институттарды бес түрге жіктеді.

1. Үй-жайлық институттар, бұлар отбасы, некелік қатынастар, бала тәрбиесі, туыстық, көршілік қарым-қатынастар.

2. Рәміздік институттар, бұлар адамдар арасындағы күнделікті өзара түсіністікті қамтамасыз ететін дәстүр, талғам, рәміз және т.б.

3. Саяси институттар, бұлар топтар арасындағы жанжал-егес негізінде пайда болды. Соғыс пен егестер қоғамның топтық құрылымы мен саяси ұйымдардың пайда болуына әкелді. Бұл топқа мемлекет, құқық, әскер, полиция және т.б. кіреді.

4. Діни институттар, бұлар қоғамның рухани бірлігін қамтамасыз етеді.

5. Кәсіби-өнеркәсіптік институттар, бұлар қоғамдағы еңбек бөлінісінің нәтижесінде пайда болды. Бұған өнеркәсіп орындары, кәсіподақтар және т.б. материалдық өндіріс аймағындағы ұйымдар кіреді.

Спенсер әлеуметтік құрылымның мынадай белгілерін көрсетті:

1. Қоғам қашанда өсіп отырады, яғни адамдар саны, байлық, қор көбейіп отырады.

2. Қоғамның өсуі, оның құрылымының күрделенуіне әкеледі.

3. Әлеуметтік құрылымның күрделенуі, қоғам бөліктерінің атқаратын қызметтерінің жекеленуіне әкеледі.

4. Келесі кезекте қоғам бөліктерінің арасындағы қарым-қатынас күшейеді.

5. Қоғамдық тұрақтылық, оның бөліктерінің қызметтерінің тұрақтылығы арқасында қамтамасыз етіледі.

3. Марксизмнің әлеуметтік тұжырымдары

Марксизм тұжырымының негізін қалаушылар К.Маркс (1818-1883) және Ф.Энгельс (1820-1895) болды.

Марксизм басқа ғылыми бағыттардан, өзінің таптық қарсылыққа бағытталуымен ерекшеленді. Егер басқа ілімдер өмір сүріп тұрған қоғамдық жүйені жаңартуға бағытталса, марксизм бұл жүйені түпкілікті жоққа шығарды.

К.Маркс пен Ф.Энгельс тұңғыш рет қоғамдық дамуды жіктеуді іске асырды. Олар қоғам дамуын бес қоғамдық-экономикалық формацияға бөлді. Бұлар: ерте дәуір, құл иелену дәуірі, феодалдық дәуір, капиталистік дәуір және коммунизм. Әрбір формация тарихи дамудың келесі кезеңі болып табылады. Бір дәуірден келесі дәуірге өткенде шаруашылық әдіс, саяси жүйе, әлеуметтік ұйымдасу және т.б. қоғамдық көрсеткіштер өзгеріске түседі.

Формацияның өмір сүруі өндірістік күштер мен өндірістік қатынастар арасындағы теңдікке, келісімге тәуелді. Бұл екеуінің арасында қайшылық туса, әлеуметтік төңкеріс іске асырылады.

Әлеуметтік құрылымды, - Маркс, - қоғамның таптарға бөлінуі деп түсіндірді, қоғамның таптарға бөлінуінің себебі еңбек бөлінісі мен жеке меншік.

Үстемдік етуші тап негізгі өндірістік құралдарды, еңбек бөлінісі мен заттық құндылықтарды өз бақылауында ұстайды. Белгілі бір тапқа жату тегі адамның қоғамдағы орнын айқындайды.

Қоғамның басқа мүшелері үстемдік етуші тапқа өз еңбек күшін сатып өмір сүреді.

Екі таптың экономикалық мүдделері қарама-қайшы болғандықтан, олардың арасында таптық күрес пайда болады. Таптық күрес қоғамдық дамудың қозғаушы күші болып табылады.

Қоғамдық тап біртекті, айырмасыз тобыр емес. Таптың өз ішінде де өмір үлгісіне, діни сеніміне, ұлтына және т.б. ерекшеліктеріне қарай айырмашылықтар болады.

К.Маркс пен Ф.Энгельстің әлеуметтік егес тұжырымы батыс әлеуметіне үлкен әсер етті.