9. Polskie Państwo Podziemne w latach 1939-1945

Aby móc zacząć pisać o Państwie Podziemnym w Polsce, należałoby najpierw przedstawić ogólną definicję Państwa Podziemnego. Państwo Podziemne jest to państwo posiadające swoje konstytucyjne organa: administrację, sądownictwo, siły zbrojne, parlament działające w warunkach okupacji, zajęcia terytorium państwa przez okupanta lub okupantów. Polskie państwo podziemne głównie kojarzone jest z II wojną światową, ale funkcjonowało już wcześniej. A było to podczas powstania styczniowego w latach 1863 – 1864. Powodami powstania Polskiego Państwa Podziemnego w okresie II wojny światowej było uderzenie wojsk III Rzeszy Niemieckiej 1 września 1939 r. oraz wkroczenie 17 września bez wypowiedzenia wojny, armii Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR). Jednak głównym tego powodem było podpisanie 28 sierpnia 1939 roku tajnego traktatu w Moskwie, przez ministrów spraw zagranicznych Niemiec i ZSRR J. Ribbentropa i W. Mołotowa, na mocy, którego Polskę wykreślono z mapy Europy. Układ ten został nazwany układem „o granicach i przyjaźni” (obecnie nazywany nieraz „czwartym” rozbiorem Polski). Polska znalazła się pod okupacją niemiecka i sowiecką. Litwę włączono do strefy interesów radzieckich, zaś woj. lubelskie i część warszawskiego – do strefy niemieckiej. Władze polskie zostały zmuszone do emigracji. Przeciw wojskom niemieckim od 1 września do 5 października 1939 i od 17 września przeciwko wojskom ZSRR powstała tzw. kampania wrześniowa, która rozpoczęła II wojnę światową 1939-1945. Mimo formalnego przystąpienia do wojny Anglii i Francji (3 września), zachodni sojusznicy Polski nie włączyli się czynnie w toczące się walki. Gdy walki obronne nie dawały spodziewanych rezultatów, zaczęły się tworzyć tajne konspiracje. Polski ruch oporu w początkowym okresie wojny i okupacji hitlerowskiej (IX. 1939 – VI. 1941)

Pierwsze organizacje antyokupacyjne podziemia polskiego powstawały jeszcze w czasie trwania kampanii wrześniowej. Miały one charakter wojskowy i zorganizowane były przez oficerów walczącej jeszcze, ale już pokonanej i rozbitej armii polskiej. Głównym ich zadaniem miało być kontynuowanie walki przeciwko Niemcom we współdziałaniu z zachodnimi sojusznikami Polski – Francją i Anglią. Organizacje te nie miały, więc w tym czasie jeszcze wyraźnie określonego oblicza politycznego, a ich program działania, poza ogólnym celem walki, nie był sprecyzowany. Nie sprecyzowano również form i metod działania polskiej konspiracji wojskowej. Równolegle do konspiracji wojskowej rozwinęła się także konspiracja polityczna. Podstawą jej kształtowania się był dotychczasowy układ społeczno-polityczny. Podstawowe stronnictwa i kierunki polityczne, po klęsce wrześniowej i okupacji kraju, zaczęły się odbudowywać w latach 1939-1942. Najważniejszymi siłami demokracji polskiej były ruchy robotnicze, chłopskie i burżuazyjne. Ruch robotniczy w Polsce reprezentowany był przez dwa kierunki polityczne: socjalistyczny i komunistyczny (Polska Partia Socjalistyczna i Komunistyczna Partia Polski oraz związane z nimi organizacje). Oba te kierunki zwalczały się jednak nawzajem. PPS w końcu września 1939r.po formalnym rozwiązaniu utworzyło organizacje pod nazwą WRN (Wolność, Równość, Niepodległość), rezygnując z głoszenia haseł socjalistycznych. W początkowym okresie okupacji partie te nie odegrały większej roli w podziemiu polskim.

Stosunkowo najszybciej i bez większych trudności wewnętrznych odbudowały się w konspiracji niektóre kierunki burżuazyjne i ruch chłopski. W październiku wznowiło swą działalność Stronnictwo Narodowe oraz spokrewniony z nim ONR (Obóz Narodowo-Radykalny). Stronnictwo Ludowe rozpoczęło swą działalność podziemną w lutym 1940r. Natomiast nieco później zorganizowała się w konspiracji chadecja (Stronnictwo Pracy-lewica i centrum oraz Unia-prawica). Również w ciągu 1940 r. wznowili swoją działalność demokraci (Stronnictwo Demokratyczne i Polska Ludowa Akcja Niepodległościowa).

W strukturze Państwa Podziemnego największą rolę odgrywał „pion wojskowy”. 27 września 1939 roku w Warszawie gen. Michał Karaszewicz-Tokarzewski w oparciu o pełnomocnictwa od Naczelnego Wodza założył Służbę Zwycięstwu Polski (SZP). Służba Zwycięstwu Polski, prekursorka Związku Walki Zbrojnej (ZWZ) i Armii Krajowej (AK) była w intencji organizatorów początkowo organizacją wojskowo-polityczną^ miała być czymś – jak to zresztą mówił otwarcie gen. Karaszewicz-Tokarzewski – na wzór Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) powołanej przez Piłsudskiego w 1914 r. Tymczasem w Paryżu w XI 1939 r. Komitet Ministrów ds. Kraju przygotował własną koncepcję ruchu oporu i powołał Związek Walki Zbrojnej (ZWZ), którego Komendantem Głównym został gen. Kazimierz Sosnkowski. 30. VI. 1940 w związku z zasadniczą zmianą sytuacji (klęska Francji) gen. Sosnkowski mianował Komendantem Główwm ZWZ gen. Stefana Roweckiego – „Grota). 14 lutego 1942 r. rozkazem Naczelnego Wodza (gen. Sikorskiego) przemianowano ZWZ w Armię Krajową stanowiącą integralną część Polskich Sił Zbrojnych. Ogromny wysiłek włożony przez oficerów KG AK, osobiście przez komendantów gen. Roweckiego i jego następcę gen. Tadeusza „Bora” -Komorowskiego przyniósł widoczne owoce. W warunkach konspiracji doprowadzono do poważnej rozbudowy i ujednolicenia podziemia wojskowego: jesienią 1941 r. w ZWZ zaprzyjaźnionych było ok. 40 tyś. oficerów i żołnierzy, latem 1942 AK liczyła ponad 140 tyś. żołnierzy, a w marcu 1944 r., gdy rozpoczynała się mobilizacja, ponad 300 tyś. ludzi – była to największa armia podziemna w okupowanej przez Niemców Europie.

Początkowo głównym zadaniem AK było przygotowanie powstania powszechnego na wypadek klęski militarnej Niemiec na froncie zachodnim; z tego wynikała koncepcja prowadzenia tzw. ograniczonej walki bieżącej (dywersja, sabotaż, wywiad, kontrwywiad, propaganda, działania partyzanckie). Od IX 1941 do VIII 1942 na wschód od przedwojennej granicy RP, na zapleczu frontu wschodniego działała specjalna formacja dywersyjna pod kryptonimem „Wachlarz”; ważną rolę w organizowaniu antyniemieckiej dywersji odegrali „cichociemni”. W lipcu 1942 r. komendant główny AK gen. Rowecki zdecydował o przejściu od biernego oporu do ograniczonej walki.

W październiku 1942 r. jednostki sabotażowo-dywersyjne AK – Związek Odwetu i „Wachlarz” – połączono w Kierownictwo Dywersji (Kedyw), którego szefem został płk Emil Nil-Fieldorf. Wraz z Biurem Informacji i Propagandy oraz kontrwywiadem i specjalną komórką „N” do celów dywersji propagandowej wśród Niemców Kedyw wszedł w skład Kierownictwa Walki Konspiracyjnej z komendantem głównym AK na czele. Do oddziałów Kedywu zaczęty coraz częściej trafiać grupy harcerzy z Szarych Szeregów, które organizowały własne jednostki dywersyjne. Szczególną sławę zdobyła brawurowa akcja pod Arsenałem w Warszawie 26 marca 1943 roku, gdy oddział Tadeusza Zośki-Zawadzkiego pod dowództwem Stanisława Orszy-Broniewskiego, komendanta chorągwi warszawskiej, odbił 25 więźniów, w tym Jana Rudego-Bytnara z grup szturmowych Szarych Szeregów. Od początku 1943 do połowy 1944 roku zlikwidowano np. ponad 2 tyś. agentów gestapo, odbito kilkuset więźniów w Warszawie i innych miastach. W odwecie za prześladowania i okrucieństwa 1.11.1944 roku zastrzelono m.in. w Warszawie szefa policji dystryktu warszawskiego gen. SS Franza Kutscherę. Wykolejono ponad 700 transportów z dostawami sprzętu wojennego. Lata 1943-1944 przyniosły poważny rozwój partyzantki AK. Od wiosny 1944 r. oddziały partyzanckie panowały nad dużymi obszarami wsi lubelskiej, kieleckiej, warszawskiej, wileńskiej czy krakowskiej. W 1944 r. plan powstania powszechnego zastąpiono planem „Burza”. Zakładał on wejście oddziałów Armii Krajowej, znajdujących się już w polu, i tych jeszcze w podziemiu, we współdziałanie taktyczne z armią sowiecką. Zdaniem historyka Andrzeja Chmielarza w zamierzeniach niewiele odbiegała od przygotowywanego od 1940 roku powstania powszechnego. Różnica polegała na tym, że „Burza” miała być uruchamiana stopniowo, a nie jednocześnie jak powstanie powszechne. Działania zbrojne w akcji „Burza”, które rozpoczęły się wiosną 1944 r. na Wołyniu, przeradzały się w lokalne powstania wybuchające w miarę przesuwania się frontu niemiecko-sowieckiego. Tworzona pułki i dywizje; oddziały AK wypierały okupanta, zdobywały miasta, opanowywały regiony. Wkład militarny realizacji planu „Burza” najpoważniejszy na Wołyniu; Lubelszczyźnie w lutym-czerwcu 1944 i w kilkudniowej bitwie o Wilno w lipcu 1944 dostarczał rządowi w Londynie ważkich argumentów wobec aliantów. Ukazywał nieustępliwość kraju wobec Niemców, zaprzeczał propagandzie sowieckiej i pokazywał walor działań Armii Krajowej. Na początku lipca 1944 r. w czasie spotkania Mikołajczyka, Sosnkowskiego i Kukiela ten ostatni zwrócił uwagę, że: „to co obecnie Armia Krajowa robi (…) jest już czymś więcej wojskowo, aniżeli było powstanie 1863 r. Czy więc nie należałoby już obecne stadium działań nazywać powstaniem ze względów moralno-propagandowo-politycznych”. Generał Marian Kukieł, minister i wybitny historyk wojskowości, jedyny spostrzegł już w lipcu 1944 r., że to, co się dzieje w kraju jest powstaniem.

W czasie osłabienia militarnego Anglii, polskie podziemie ograniczało się do tzw. walki cywilnej. Obejmowała ona szeroką skalę form i metod. Do najważniejszych jej przejawów zaliczyć należy: podtrzymywanie w społeczeństwie powszechnej atmosfery wrogości wobec okupanta, wydawanie i rozpowszechnianie tajnej niepodległościowej prasy polskiej, organizowanie tajnego szkolnictwa narodowego w jak największym zakresie, opieka nad więzionymi przez okupanta współobywatelami oraz nad ich rodzinami, udzielanie pomocy zamkniętej w gettach i skazanej na eksterminację fizyczną ludności żydowskiej oraz akcja tzw. małego sabotażu. Dla spełnienia kierowniczej i koordynującej roli akcji oporu cywilnego wobec całego społeczeństwa polskiego delegat rządu utworzył w 1941 r. podległe sobie Kierownictwo Walki Cywilnej (KWC).

Podziemie polskie w okresie krystalizowania się dwóch koncepcji walki zbrojnej przeciw okupantowi (VII. 1941 – IV. 1943) W lipcu 1941 r. znacznie zmienił się stosunek rządu emigracyjnego wobec ZSRR. Spowodowane to było najazdem Niemiec na ZSRR i udziałem Związku Radzieckiego w sojuszu państw antyhitlerowskich. Prowadzenie dotychczasowej polityki rządu przeciw ZSRR stało się bezsensowne. Dlatego 30 lipca 1941 r. rząd gen. Sikorskiego zawarł układ sojuszniczy ze Związkiem Radzieckim, w którym oba rządy podjęły jednocześnie postanowienie o wspólnej walce zbrojnej z Niemcami hitlerowskimi na froncie wschodnim. Z tego powodu na terenie ZSRR rozpoczęto formowanie armii polskiej, dowodzonej przez gen. Władysława Andersa. Wojna niemiecko-radziecka dała także Polakom możliwość podjęcia przez całe podziemie polskie aktywnej walki zbrojnej z niemieckim zapleczem.

Po agresji Niemiec hitlerowskich na ZSRR nastąpił rozwój partii socjalistycznych, które poczęły się łączyć: prawica socjalistyczna w jednolitą organizację krajową pod nazwą Polscy Socjaliści (PS), a lewica socjalistyczna w WRN. Powstało wiele organizacji antyfaszystowskich: Związek Walki Wyzwoleńczej (ZWW), Front Walki za Naszą i Waszą Wolność (FWzNiWW), Polska Ludowa (PL) i inne. Większość z nich dążyło do jedności narodowej w walce przeciwko okupantowi o Polskę niepodległą i demokratyczną. W styczniu 1942 r. nowopowstała Polska Partia Robotnicza (PPR) miała za zadanie połączyć większość organizacji antyfaszystowskich. W połowie 1942 r. rozwinęła się w ogólnonarodową organizację polityczną, która współdziałała z rządem gen. Sikorskiego dla realizacji wspólnych zadań. Równolegle do działalności politycznej PPR rozwijała również działalność wojskową, zmierzającą do aktywnych działań partyzanckich oraz masowej dywersji. Dla realizacji tych zadań Komitet Centralny PPR utworzył już w styczniu 1942 r. własną organizację zbrojną pod nazwą Gwardia Ludowa (GL), do której każdy chętny Polak mógł wstąpić.

Działalność PPR spotkała się z gwałtownym sprzeciwem części obozu londyńskiego, który w dalszym ciągu uważał ZSRR za wroga Polski. Stosunki polsko-radzieckie uległy pogorszeniu, gdy armia gen. Andersa została wyprowadzona z ZSRR. Źródłem nowych konfliktów stała się zwłaszcza sprawa ziem i granic wschodnich, co zostało wykorzystane przez obóz londyński. Rozpoczął on akcje zmniejszania roli PPR i GL w podziemiu polskim. W tym celu wykorzystali także sytuacje ogólnego przygnębienia społeczeństwa, spowodowaną masowym terrorem stosowanym przez okupanta. Sądzili, iż jest to skutkiem antyokupacyjnego sabotażu, uprawianego przez podziemie polskie. Jednak szybko ich przypuszczenia okazały się nieprawdziwe i pod koniec 1942 r. do walki przeciwko pacyfikacyjnym oddziałom niemieckim wystąpiły oddziały GL, partyzantka radziecka, Bataliony Chłopskie (BCh) i AK. Odzewem na to była hitlerowska akcja polityczna, osnuta na tle prowokacji katyńskiej, zmierzająca do rozbicia koalicji antyhitlerowskiej i rozpętania walk bratobójczych w podziemiu polskim. Podchwycona przez rząd emigracyjny akcja niemiecka doprowadziła do zerwania stosunków dyplomatycznych między rządem radzieckim a polskim rządem emigracyjnym i do zaostrzenia sytuacji politycznej w kraju. Dwa obozy polityczne w podziemiu polskim (V. 1943 – I. 1944)

Wiosną i latem 1943 r. Armia Radziecka ostatecznie przejęła inicjatywę strategiczną na froncie wschodnim, dlatego w społeczeństwie polskim powoli wzrastały sympatie do ZSRR (mimo antyradzieckiej polityki obozu londyńskiego). Wzrosły także wpływy PPR jedynej partii w podziemiu polskim opowiadającej się otwarcie za sojuszem i dobrosąsiedzkimi stosunkami ze Związkiem Radzieckim. Zwycięstwa ZSRR miały istotny wpływ na rozpowszechnienie ruchu partyzanckiego w Polsce. Obok zadań samoobrony (atakowanie karnych ekspedycji niemieckich, niszczenie administracji okupacyjnej na wsi, uwalnianie więźniów, karanie przejawów współpracy z okupantem itp.), które realizowały zarówno oddziały GL, jak i oddziały AK i BCh(Batalionów Chłopskich), głównym celem działania Gwardii Ludowej było atakowanie systemu komunikacyjnego okupanta na ziemiach polskich. W takiej sytuacji Hitlerowcy postanowili działać. Rozpoczęto masową brankę ludzi (szczególnie młodzieży) na przymusowe roboty do Rzeszy; masowe pacyfikacje; rozstrzeliwania coraz większej liczby zakładników oraz wzmożony rabunek okupowanych terenów GG (Generalnej Guberni). W ciągu 1943 r. okupant hitlerowski dokonał ostatecznej zagłady Żydów polskich, zgromadzonych w gettach na terenie GG i w innych częściach Polski. Po nieudanej próbie likwidacji getta warszawskiego w styczniu 1943 r. hitlerowcy przystąpili ponownie do akcji likwidacyjnej 19 kwietnia, lecz w odpowiedzi ma podjętą przez hitlerowców akcję ostatecznej likwidacji pozostałej przy życiu ludności żydowskiej w Warszawie (około 70 tys.) rozpoczęło się powstanie Żydowskiej Organizacji Bojowej, dowodzonej przez M. Anielewicza, do którego przyłączył się również Żydowski Związek Wojskowy (ŻZW) oraz część ludności cywilnej. Przeciwko grupom bojowym ŻOB, liczącym łącznie około 500-600 ludzi, hitlerowcy użyli ponad 2000 żołnierzy. Do 24 kwietnia broniący się stawiali opór w kilku zwartych blokach domów, następnie do 8 maja walczyli w poszczególnych budynkach i umocnionych piwnicach. Niewielkie grupy powstańców przetrwały do połowy lipca w niszczonym przez Niemców getcie. Powstańcy otrzymali pomoc w postaci niewielkich ilości broni i amunicji od AK, GL i Korpusu Bezpieczeństwa podporządkowanego AK. 18 maja załamał się zorganizowany opór Żydów. Nieliczni zdołali wydostać się z getta, ci, którzy nie zginęli w trakcie walk, zostali przez Niemców wywiezieni do Treblinki i zamordowani. Getto zostało doszczętnie zburzone. W wyniku realizacji planu zagłady Żydów polskich wymordowanych zostało ich ogółem około 3 milionów. Konspiracja w przededniu wyzwolenia kraju przez armię radziecką i w okresie narodzin państwa ludowego (I.1944 – I.1945)

W l943 rozpoczął się proces powstawania ludowej państwowości polskiej. PPR postanowiła utworzyć demokratyczny front narodowy, jednoczący w pierwszym rzędzie masy ludowe i siły demokratyczne kraju pod jej politycznym kierownictwem. W tym celu 15 grudnia opublikowano Manifest, zapowiadający powołanie Krajowej Rady Narodowej (KRN), jako demokratycznej reprezentacji Polski, działającej w okupowanym kraju. 1 lipca 1943 r. dowództwo Główne Gwardii Ludowej wysunęło koncepcję utworzenia Armii Ludowej (AL), która miała być siłą zbrojną KRN. W lutym 1944 r. na zjeździe lewicy chłopskiej w Warszawie powstała również nowa organizacja ruchu ludowego pod nazwą Stronnictwo Ludowe „Wola Ludu”. W ten sposób podstawą układu politycznego w KRN stał się sojusz komunistów, lewicowych socjalistów i radykalnych ludowców. W roku 1944 ludowy ruch partyzancki w Polsce osiągnął szczytową fazę rozwoju. Czołową siłą tego ruchu była Armia Ludowa (AL), utworzona w styczniu 1944 r. na mocy dekretu KRN. Naczelnym dowódcą AL. Został gen. Michał Żymierski. W skład Armii Ludowej weszły organizacje wojskowe ugrupowań politycznych KRN, a więc: Gwardia Ludowa PPR, część Milicji Ludowej RPPS (Robotnicza Partia Polskich Socjalistów), niektóre oddziały Batalionów Chłopskich oraz inne organizacje o mniejszym znaczeniu.

W obliczu zbliżającego się wyzwolenia kraju działalność zbrojna AL latem i jesienią 1944 r., a zatem także w styczniu 1945 r., skupiała się głównie na atakowaniu linii komunikacyjnych wroga, wiązaniu jego sił na zapleczu przez ustawiczne akcje nękające, na niszczeniu gospodarki okupanta na ziemiach polskich. Większość z 900 akcji przypada na walkę z niemieckim transportem. Największą bitwą partyzancką na ziemiach polskich była walka stoczona w czerwcu 1944 r. w lasach Janowskich, Lipskich i Puszczy Solskiej na Lubelszczyźnie przez oddziały partyzanckie AL., BCh i radzieckie z trzema dywizjami niemieckimi. Niemcom, którzy ponieśli krwawe straty, nie udało się zniszczyć ludowych sił partyzanckich. Tego typu akcje ograniczono do minimum, z uwagi na niedalekie już wyzwolenie kraju i starano się je wykonywać w taki sposób, aby nie dewastować majątku narodowego.

ZSRR miało znaczny wpływ na dalsze losy Polski. Po stoczonej przez Związek Radziecki z Niemcami bitwie pod Lenino, w której po stronie Związku walczyła utworzona przez ZPP (Związek Patriotów Polskich-organ powstały w marcu 1943 r. z inicjatywy komunistów polskich, który po zerwaniu przez rząd emigracyjny stosunków z ZSRR stał się wyłącznym reprezentantem Polaków w Związku Radzieckim) armia polska, znacznie polepszyły się stosunki polsko-radzieckie. O polepszonych stosunkach świadczyć może powstała w marcu 1944 r. 1 Armia Polska w ZSRR, która wraz z armią radziecką oraz 1 Armią ludowego Wojska Polskiego (Armia WP) walczyła o wyzwolenie Polski oraz miała przyjść z pomocą powstaniu warszawskiemu.

Powstanie warszawskie było jednym z elementów planu „Burza”, zakładającego, że Armia Krajowa, walcząc z oddziałami niemieckimi, będzie występowała wobec wkraczającej na ziemie polskie Armii Czerwonej jako pełnoprawny gospodarz. Latem 1944 r. Rosjanie, wypierając Niemców, zbliżyli się do stolicy. 1 sierpnia w Warszawie wybuchło powstanie. Rozpoczęte z rozkazu Komendanta Głównego AK, w porozumieniu z Delegaturą, czyli najwyższym przedstawicielstwem rządu Rzeczypospolitej na uchodźstwie, trwało do 2 października 1944 r. (63 dni). Oprócz oddziałów AK wzięły w nim udział niewielkie siły Armii Ludowej (AL.) i innych polskich organizacji zbrojnych, działających w podziemiu. Powstanie upadło, nie doczekawszy się wsparcia ze strony stacjonującej po drugiej stronie Wisły Armii Czerwonej. Pomoc zachodnich aliantów, przekazywana drogą powietrzną, była niewystarczająca. W stolicy zginęło około 18 tysięcy powstańców i ponad 150 tysięcy cywilów. Warszawa została zrównana z ziemią.

31 grudnia 1944 r. zakończył się prawie półroczny okres działalności PKWN (Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego) na wyzwolonych terenach kraju. Jego miejsce zajął powołany przez KRN Tymczasowy Rząd Rzeczypospolitej Polskiej, co było widocznym wyrazem stabilizacji młodej władzy ludowej. PKWN w okresie od lipca do grudnia 1944 r. podjął prace nad realizacją dalekosiężnego programu społeczno-gospodarczej odbudowy Polski. Uruchomiono przemysł i transport; przekazano chłopom i robotnikom rolnym ziemie z rąk obszarników; zorganizowano polskie szkolnictwo ogólnokształcące i zawodowe; powołano do życia prasę, radio, teatr i film. Działalność PKWN i innych organizacji ludowych spotkała się z agresywnym sprzeciwem obozu londyńskiego, który stosował przeciw nim wszelkiego rodzaju akcje terrorystyczne, np. mordowano żołnierzy, przedstawicieli władzy ludowej oraz aktywnych działaczy stronnictw demokratycznych. Jednak słaba sytuacja polityczna obozu i sukcesy ZSRR oraz 1 Armii WP na frontach zachodnich i północnych spowodowały osamotnienie podziemia londyńskiego w tej walce. Nowa wielka ofensywa Armii Radzieckiej rozpoczęła się 12 stycznia 1945 r. natarciem wojsk I Frontu Ukraińskiego, które już 19 stycznia wyzwoliły Kraków, nie dopuszczając do zniszczenia miasta. W dniach 12 – 15 stycznia do ofensywy przeszły również wojska pozostałych frontów: I, II i III Białoruskiego. W pierwszych dniach ofensywy radzieckiej opór wojsk hitlerowskich został złamany, co doprowadziło do błyskawicznego wyzwolenia pozostałej części okupowanych ziem polskich oraz do przesunięcia się walk frontowych na dawne ziemie piastowskie, wchodzące do 1939 r. w skład Niemiec. W styczniowej ofensywie Armii Radzieckiej uczestniczyły jednostki odrodzonego Wojska Polskiego. W dniach 14 – 16 stycznia wojska I Frontu Białoruskiego, forsując Wisłę na północ od Warszawy, zmusiły Niemców do zaniechania obrony Warszawy i rozpoczęcia odwrotu znad linii Wisły. W tej sytuacji do bezpośrednich walk o Warszawę weszły jednostki 1 Armii WP, które 17 stycznia 1945 r. wyzwoliły miasto. W tym samym czasie prowadzone były walki na froncie zachodnim i północnym. W walce przeciw III Rzeszy wystąpiła Armia Radziecka oraz 1 Armia WP. Walki trwały od stycznia do maja 1945 r. Skutkiem tych walk Polska odzyskała ziemie nad Bałtykiem, Odrą i Nysą Łużycką, które w 1945 r. zostały do niej formalnie przyłączone na konferencji w Poczdamie. 16 sierpnia tego samego roku sprawę granicy wschodniej rozwiązał układ podpisany w Moskwie. Natomiast nasza południowa granica została wytyczona w Układzie z Czechosłowacją, który podpisano dopiero 16 czerwca 1958 r. Krótko przed końcem wojny poczęto rozwiązywać organizacje polskiego podziemia m.in. w styczniu 1945 r. rozwiązana zostaje AK, a latem tego samego roku, zaraz po zakończeniu działań wojennych w Europie, ogłoszona zostaje amnestia, która poważnie przyczyniła się do likwidacji zbrojnego podziemia. Wyzwolenie ziem zachodnich i północnych postawiło przed polskim państwem ludowym olbrzymie zadanie repolonizacji tych ziem i scalenia ich z Macierzą. Polskie Państwo Podziemne było fenomenem na skalę światową. Mimo bezwzględnego terroru okupantów – niemieckiego, a w pewnym okresie i sowieckiego – powstały i skutecznie działały wszystkie organy niezbędne do funkcjonowania państwa, organy tak cywilne jak i wojskowe. Była to niepowtarzalna walka o zachowanie ciągłości państwa i bytu narodu. Polska jako jedyna w okupowanej części Europy nie straciła ani na chwilę swojej państwowości.

10. Problem Polski na konferencjach międzynarodowych koalicji antyfaszystowskiej ( Teheran, Jałta, Poczdam) Najważniejszym celem Polski po klęsce wrześniowej w 1939 roku było przywrócenie niepodległej Rzeczpospolitej wraz z jej przedwojennymi granicami. Nadzieje na zrealizowanie tego celu opierano przede wszystkim na lojalności mocarstw zachodnich- najpierw Francji i Wielkiej Brytanii, później Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Udział polskich sił zbrojnych w zwycięstwie na III Rzeszą gwarantować miał respektowanie przez sojuszników interesów polskiego narodu. Sprawa skomplikowała się kiedy od momentu zaatakowania ZSRR przez Hitlera, Moskwa automatycznie znalazła się w gronie koalicji antyfaszystowskiej. ZSRR nie zamierzało zrezygnować z ziem zagrabionych Polsce we wrześniu 1939 roku, dodatkowo Stalin uchylił się przed podpisaniem Karty Atlantyckiej (14 VIII 1941) i wyrzeczeniem się podbojów obcych terytoriów oraz opowiedzeniem się za prawem każdego narodu do suwerenności i wyboru odpowieadającego mu rządu. Konflikt radziecko-polski, którego źródłem były moskiewskie zamiary oderwania wschodnich terytoriów Rzeczypospolitej, starały się zażegnać kosztem polskich interesów. Prezydent Roosevelt, wbrew swoim deklaracjom ujętym w Karcie Atlantyckiej, oświadczył wręcz, że pretensje Polski czy innych małych państw nie mogą przeszkadzać w budowaniu “światowego pokoju”. w swojej pracy omówie kwestię sprawy polskiej na konferencjach Wielkiej Trójki w latach 1939-1945. W dniach od 18 do 20 października 1943 roku odbyła się w Moskwie konferencja z udziałem ministrów spraw zagranicznych trzech mocarstw: Wielkiej Brytaniii , USA i ZSRR . Obrady miały na celu m.in. przegotowanie spotkania na szczycie Churchilla, Roosevelta i Stalina, i wstępne rozpatrzenie najważniejszych problemów związanych z toczącą się wojną. Nieśmiałe sugestie brytyjskiego ministra Edena o potrzebie przywrócenia stosunków polsko-radzieckich i uznanie Armii Krajowej jako armii sojuszniczej zostały przez Mołotowa całkowicie zignorowane. Wspólnie uzgodniono, iż sprawy polskie rozstrzygnięte zostaną, poza plecami Polaków, przez Wielką Trójkę. Konferencja w Teheranie odbyła się w dniach od 28 listopada do 1 grudnia 1943 roku. Szefowie trzech mocarstw sojuszniczych: Winston Churchill (Wielka Brytania), Franklin Delano Roosevelt (USA), Józef Stalin (ZSRR) uzgadniali plany walki z agresorami i współdziałanie w dalszym prowadzeniu wojny. Od pierwszych chwil koferencji zarysował sie wspólny front Roosevelta i Stalina, którzy zabiegali nawzajem o swoje względy i odsuwali na bok Churchilla. Roosevelt w rozmowie ze Stalinem sprawę postawił jasno iż godzi się na wszystkie jego plany dotyczące Polski dopóki nie zostanie wybrany poraz czwarty prezydentem Stanów Zjednoczonych. Wśród wyborców znajdowało się od sześciu do siedmiu milionów Amerykanów polskiego pochodzenia i on nie zamierza tych głosów stracić. Premier Mikołajczyk zabiegał bezskutecznie o prawo udziału w tak ważnych dla Polski obradach, a gdy spotkał się z odmową, starał się o wcześniejsze spotkanie z Churchillem i Rooseveltem. Gdy i to zawiodło, przygotował memoriał, który został złożony na ręce obydwu rządów wielkich demokracji. Apelował o interwencję w celu przywrócenia stosunków polsko-radzieckich, zastrzegając się, że rząd RP nie może podejmować dyskusji o granicach przy braku gwarancji niepodległości ze strony aliantów zachodnich. Zaznaczył też, że Polska, która przystąpiła do wojny w 1939 r. w obronie swego terytorium i nigdy nie zaniechała tej walki, liczy, że wyjdzie z wojny bez strat terytorialnych. Memoriał Mikołajczyka, gdy chodziło o ziemie wschodnie, został całkowicie odsunięty na bok. Sprawa polska stanęła na konferencji już pierwszego dnia jej trwania. Stalin początkowo uważał, że za punkt wyjścia należy przyjąć granice według stanu z dnia 22 czerwca 1941 roku, w toku dyskusji przyznał jednak, że tereny zamieszkałe w większości przez ludność polską powinny być odstąpione Polsce. Kiedy Eden oświadczył, że sprawa Lwowa pozostaje nadal otwarta Mołotow odczytał pełny tekst noty brytyjskiego ministra spraw zagranicznych, lorda Curzona, do rządu Rosji Radzieckiej z 1919 roku. Z noty tej niedwuznacznie wynikało, że Lwów ma pozostać poza granicami Polski. Ignorując całkowicie rządania polskiego rządu, Roosevelt i Churchill przychylili się do sugestii Stalina przesunięcia Polski na zachód i oparcia jej granicy wschodniej (z ZSRR) w zasadzie na linii uzgodnionej jako linia demarkacyjna przez Mołotowa i Ribbentropa w przededniu agresji 1939 roku. Za to zachodnia granica miała sięgać Odry i Nysy, z szerszym niż przed wojną dostępem do morza Bałtyckiego, z włączeniem do Polski Szczecina i Gdańska. Wskazano też na konieczność wielokierunkowego przesiedlenia ludzi celem zapewnienia jednonarodowego charakteru powojenne Polski. Ponad to zaproponowano, aby uczestnicy konferencji w Teheranie przyjęli ustalenie, że „siedziba państwa i narodu polskiego między tzw. Linią Curzona a linią rzeki Odry, z włączeniem w skład Polski Prus Wschodnich i prowincji opolskiej. Jednakże ostatecznie wytyczenie granic wymaga dokładnych studiów i w niektórych punktach ewentualnego rozsiedlenia ludności”. W odpowiedzi Stalin podkreślił, że z uwagi na fakt, iż ZSRR nie ma niezamarzających portów na Bałtyku, „Rosjanom byłby potrzebny port Królewiec i Kłajpedy” oraz odpowiednia część obszarów Prus Wschodnich. Do kwestii polskiej powrócił Roosevelt ostatniego dnia konferencji, 1 grudnia 1943 roku, wyrażając nadzieję na ponowne nawiązanie stosunków między Moskwą a polskim rządem emigracyjnym w Londynie. Stalin cynicznie zarzucił rządowi Mikołajczyka rzekomą współpracę z Niemcami, nie wywołując tym zadnych zdecydowanych protestów zachodnich sojuszników Polski, mimo iż obaj doskonale zdawali sobie sprawę z bezzasadności tych oskarżeń. Stalin zaznaczył również, iż jego rząd nie ma pewności, czy Polacy z Londynu są w stanie zrewidować swoją politykę, która w wielu wypadkach godzi w interesy Związku Radzieckiego. Dla Anglików i Amerykanów było to wskazówką, że w danej sytuacji warunkiem niezbędnym do przywrócenia stosunków między stroną radziecką a rządem londyńskim jest przejęcie przez ten rząd formuły teherańskiej w sprawie wschodniej granicy Polski. Rząd emigracyjny daleki był jednak od akceptacji tej formuły. Sojusznicy zgodzili się też ze Stalinem, że przyszłe państwo polskie musi pozostawać w przyjaznych stosunkach ze swym wschodnim sąsiadem, co w praktyce oznaczać mogło tylko całkowitą zależność tego państwa od Kremla. Porozumienie zawarte w Teheranie, przeciwne żądaniom polskich polityków emigracyjnych, było zapowiedzią izolacji rządu emigracyjnego na forum międzynarodowym. W Teheranie po raz pierwszy, chociaż w sposób jeszcze nie zupełnie konkretny (decyzje miały chrakter ustnych uzgodnień), podzielono powojenną Europę na strefy wpływów. Pozostawiając Stalinowi wolną rękę w Polsce, Rumunii, Bułgarii, na Węgrzech i w państwach Bałtyckich, ignorowano tym samym prawo tych państw do suwerenności. Nie mogło juz być żadnych wątpliwości, że w ciągu najbliższych tygodni na polskie ziemie wkroczy Czerwona Armia bez politycznego polsko-rosyjskiego porozumienia, i że zachodnie demokracje nie będą się w to mieszać. Polski Rząd próbował jeszcze ratować sytuację, odbyto szereg rozmów z brytyjskimi mężami stanu, ale nie zmieniło to w niczym sytuacji. W nocy z 3 na 4 stycznia 1944 r., Armia Czerwona, na wysokości Sarn, przekroczyła wschodnią granicę Polski. Wyraźnie było widać, iż sprawa polska na konferecji w Teheranie była elementem gry politycznej. Przedstawiciele Wielkiej Trójki chcieli osiągnąć tylko własne korzyści, łamiąc w ten sposób zasady zawarte w Karcie Atlantyckiej. Stalin wiedział, jak postępować z Rooseveltem, aby przekonać go do swoich poglądów. Zmęczony i bardzo chory już Roosevelt łatwo uległ Stalinowi. Najstarszy z Wielkiej Trójki Churchill nie mógł się z nimi równać ani fizycznie, ani psychicznie. Stalin łatwo forsował swoje decyzje i dążył do rozszerzenia radzieckiej strefy wpływów. Sprawy polskie zostały potajemnie załatwione bardzo niekorzystnie, był to pierwszy etap transakcji sprzedania Polski przez jej oficjanych sprzymierzeńców. Kierując się dążeniem do utrzymania swych wpływów w Polsce, mocarstwa zachodnie pragnęły doprowadzić do szybkiej normalizacji stosunków między rządem polskim a rządem ZSRR. Miedzy wielkimi mocarstwami toczyła się wówczas wielka gra dyplomatyczna: Wielka Brytania i USA były zainteresowanie maksymalnym ograniczeniem wpływu Związku Radzieckiego na losy powojennej Europy. W planach tych alianci wyznaczyli szczególne miejsce Polsce, która – jako państwo znajdujące się w obrocie wpływów zachodnich aliantów – miała z jednej strony oddzielać ZSRR od Europy Środkowej, A z drugiej „ubezpieczać” Niemcy od wschodu. Swoje działania uznawali za mniejsze zło. Wszystko działo się kosztem Rzeczpospolitej. Podobnie jak w czasie konferencji teherańskiej, główne dyskusje toczyły się podczas prywatnych rozmów Roosvelta i Stalina – Churchill był tylko informowany o podjętych decyzjach. Już sam fakt, że zachodni przywódcy zgodzili się na odbycie tak ważnej konferencji na sowieckiej ziemi, był dowodem, że zanosiło się na zwycięstwo Stalina. Jasnym było, że ma on najwięcej atutów, przemawiających na jego korzyść. Wielka ofensywa radziecka, którą rozpoczęto od wyzwolenia zgliszcz Warszawy (17 stycznia) ruszyła na początku stycznia Sukcesy armii radzieckiej, w której skład wchodziła 1 Armia Wojska Polskiego (walczyła ona o przełamanie Wału Pomorskiego i udało się jej to, mimo poniesionych strat) były naprawdę duże. Roosevelt i Churchill ponosili tymczasem porażkę za porażką na froncie zachodnim, gdzie Niemcy ruszyli do ofensywy w grudniu 1944 roku (operacja Wacht am Rhein). Armia Czerwona była 60 km od Berlina. Stalin doskonale wiedział, że wobec sytuacji na froncie Roosevelt i Churchill muszą mu ulec. Główny spór rozegrał się o przyszły rząd polski. Kiedy rozpoczynała się konferencja, w Polsce istniały dwa konkurencyjne rządy. W Londynie działał rząd Arciszewskiego, a w kraju Rząd Tymczasowy – marionetkowy rząd ustanowiony przez Rosjan. Pierwszy popierany był przez USA i inne kraje zachodnie, a drugi przez Stalina. Roosevelt przybył z koncepcją powołania Rady Prezydenckiej w Polsce, a Churchill usiłował łączyć kwestię przyszłego polskiego rządu z kwestią granic. Roosevelt i Churchill zajęli stanowisko, że o granicach zachodnich Polski będzie można mówić dopiero wówczas, kiedy rząd Polski uznają wszystkie państwa Wielkiej Trójki. Obydwaj mężowie stanu dali do zrozumienia, że nie uznają utworzonego w kraju Rządu Tymczasowego. Natomiast delegacja radziecka uważała, że najpierw należy określić granice państwa, a dopiero w dalszej kolejności zająć się sprawą rządu polskiego. W Teheranie przyjęto za podstawę linię Odry. W Jałcie Stalin domagał się, aby zachodnia granica Polski przebiegała nie tylko na Odrze, ale także na Nysie Łużyckiej. W zawartym 26 lipca 1944 r. układzie z PKWN rząd ZSRR zobowiązał się do popierania na konferencji pokojowej praw Polski do tych granic (Stalin zataił tą sprawę). W propozycji przedłożonej przez delegację brytyjską stwierdzono, że Polska powinna uzyskać Wolne Miasto Gdańsk, część obszaru Prus Wschodnich, okręg Opola i ziemie, których domagała się Polska – na wschód od Odry. Postulat ten nie wywołał początkowo większych oporów ze strony Roosevelta i Churchilla, którzy jednak przeciwko Nysie Łużyckiej mieli ogólnikowe obiekcje, w obawie, że liczba Niemców przeznaczonych do przesiedlenia na Zachód może być zbyt wielka. Delegacja radziecka konsekwentnie wskazywała aliantom, że porozumienie w tej sprawie powinno uwzględnić historyczne granice Polski na zachodzie. Potwierdzono granicę wschodnią według uzgodnionej jeszcze wcześniej w Teheranie linii Curzona, z ewentualnością dokonania nieznacznych korekt (małe odchylenia 5-8 km na korzyść Polski). Rekompensatą za utratę terenów na wschodzie miało być dla Polski znaczne, ale nie sprecyzowane w żaden konkretny sposób rozszerzenie jej terytorium na północ i na zachód. Strona amerykańska zaproponowała, by zaprosić do Jałty z jednej strony Bieruta i Osóbkę-Morawskiego, z drugiej grupę Mikołajczyka i kilku znanych polityków z kraju. Jednak z powodu trudności, które uniemożliwiły zwołanie takiej konferencji, powołano w Moskwie tzw. komisję dobrych usług pod przewodnictwem radzieckiego ministra spraw zagranicznych Mołotowa , z udziałem ambasadorów- brytyjskiego Clark Kerra i amerykańskiego Harrimana. Zadaniem było prowadzenie konsultacji z różnymi politykami w sprawie utworzenia w Polsce Tymczasowy Rząd Narodowej będzie zobowiązany do przeprowadzenia w możliwie najszybszym czasie ogólnych wyborów, opartych na powszechnym prawie tajnego głosowania. W wyborach tych, wszystkie demokratyczne i antyfaszystowskie ugrupowania będą miały prawo wzięcia udziału i wystawienia kandydatów . Premierem tego rządu został Osóbka-Morawski, a wicepremierem Gomułka oraz Mikołajczyk, który był równocześnie ministrem rolnictwa i reform rolnych. Rząd ten uznały mocarstwa zachodnie, pomimo że był zdominowany przez komunistów. W ten sposób zostało wycofane poparcie dla rządu londyńskiego Arciszewskiego. Spreparowany w Jałcie rząd miał być tworzony na terytorium okupowanym przez armie radzieckie. Powyższa uchwała miała pewne pozory zadbania o polską sprawę, w rzeczywistości była całkowitym zwycięstwem Stalina i spotkała się z kategorycznym protestem polskiego Rządu w Londynie, który 13 lutego 1945 roku wydał oświadczenie, iż dotyczące Polski uchwały jałtańskie nie mogą być brane pod uwagę jako obowiązujące naród polski. Emigracyjny rząd polski w Londynie – cieszący się powszechnym poparciem w kraju i wcześniej również uznaniem mocarstw zachodnich – został całkowicie zignorowany. Decyzje w sprawie Polski zapadły nie tylko bez jakiegokolwiek upoważnienia polskiego rządu, ale i bez jego wiedzy. Postanowienia jałtańskie miały nie tylko znaczenie na arenie międzynarodowej, lecz również odegrały istotną rolę w kształtowaniu się sytuacji wewnętrzno-politycznej w Polsce. Sowiecki dyktator odniósł zwycięstwo przede wszystkim w sprawach polskich: rozwiązania przyjęte przez Wielką Trójkę otwierały przed nim perspektywę całkowitego związania Polski z polityką Moskwy, bez czego realizacja idei sowieckiego przywództwa w Europie Wschodniej i Środkowej byłaby praktycznie niemożliwa. Ponadto sprawa polska – choć istotna – nie była na konferencji jałtańskiej sprawą najważniejszą. Dla Roosvelta niezwykle ważne było skłonienie ZSRR do udziału w wojnie ze stawiającą wciąż potężny opór Japonią. Cel ten był dla niego tak istotny, że dla jego realizacji gotów był on iść na ustępstwa wobec Stalina w innych sprawach (jak choćby w kwestiach dotyczących Europy Wschodniej, w tym Polski), zaś Churchill zmuszony był popierać rozwiązania podjęte przez Roosvelta i Stalina z obawy przed polityczną izolacją. Trzecia konferencja szefów rządów ZSRR, USA i Wielkiej Brytanii rozpoczęła się w Poczdamie pod Berlinem 17 lipca i trwała do 2 sierpnia 1945 r. W konferencji poczdamskiej udział wzięli: Józef Stalin, Harry Truman, który objął stanowisko prezydenta po zmarłym 12 kwietnia 1945 roku F.D. Roosevelcie i Winston Churchill. W trakcie konferencji od 28 lipca Churchilla zastąpił nowy premier brytyjski Clement Attlee, przywódca socjalistów. Nastąpiło to w wyniku wyborów do parlamentu 25 lipca. Sprawa polska, dokładnie polskich zachodnich granic, omawiana wcześniej w kuluarach, została ostatecznie załatwiona 24 lipca z udziałem zaproszonych przez Trumana przedstawicieli Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej. Do polskiej delegacji weszli m.in.: przewodniczący Krajowej Rady Narodowej B. Bierut, premier E. Osóbka-Morawski, wicepremierzy W. Gomułka i S. Mikołajczyk oraz minister obrony narodowej gen. M. Rola-Żymierski. Najpilniejszą sprawą według Stalian było zerwanie wszelkich form stosunków z przebywającym w Londynie rządem Tomasza Arciszewskiego. Strona brytyjska przyjęłą to. Formalnie akredytacja Zachodu dla rządu Arciszewskiego została cofnięta wcześniej, w momencie kiedy uznały one Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej 5 lipca 1945 r. czyli rozpoczęciem obrad konferencji poczdamskiej. Po osiągnięciu porozumienia w ogólnych sprawach dotyczących Polski szefowie rządów trzech mocarstw przystąpili do podsumowania dotychczasowej dyskusji w sprawie polskich. Państwa zachodnie o początku wyrażały swą aprobatę na uregulowanie wschodniej linii granicznej wdłuż Bugu i Sanu. Zastrzeżenia budził kształt granic zachodnich. Swe stanowisko w tej sprawie Churchill i Truman uzależnieli przede wszystkim od tego, jakie oblicze przybierze powojenna państwowość polska. Zarówno strona angielska, jak i amerykańska były gotowe akceptować zwrot ziem piastowskich tylko rządowi polskiemu o orintacji prozachodniej. Obydwoje uważali, że tereny te przynależą do rosyjskiej strefy okupacyjnej Niemiec i kwestia przekazania ich polskim władzom administracyjnym należy już do wewnętrznej polityki Związku Radzieckiego. Churchill obawiał się, że przyznanie tak dużych terenów poniemieckich Polsce będzie równoznaczne z koniecznością przesiedlenia wielkiej liczby Niemców do zachodnich stref okupacyjnych. Churchill sugerował również, że Niemcy zaopatrywały się w produkty żywnościowe i węgiel głównie z terenów zajętych przez Polskę. Zdaniem Stalian nic nie stało przeszkodzie, by Niemcy handlowwały tymi towarami z Polską. Czynnikiem determinującym granice Polski z Niemcami powinna być zasada bezpieczeństwa. Nowe granice Polski miały utrudnić Niemcom rozpoczęcie agresji i ograniczyć moc produkcyjną niemieckiego przemysłu. Z powodu pewnych sprzeczności i wątpliwości państw zachodnich niezgodnych z dążeniami rządu polskiego Stalin zaproponował zaproszenie delegacji rządu polskiego do Poczdamu, na co Truman i Churchill wyrazili zgodę. W swych przemówieniach Bolesław Bierut, Wincenty Rzymowski i Stanisław Mikołajczyk przedstawili różne aspekty prawa narodu polskiego do granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej. W sprawie odszkodowań wojennych przychylono się do sugestii, by Polskę wyłączyć z bezpośredniego udziału w procesie spłat. Zdecydowano, że załatwi to za Polskę Związek Radziecki, wypłacając jej 15% swojego udziału. Zmniejszyło to obciążenie pozostałych stref, a mocarstwa zachodnie chciały uzyskać jak największe korzyści za wyrażenie zgody na ustalenie granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej. Dnia l sierpnia 1945 r. prezydent Truman w imieniu trzech mocarstw zakomunikował delegacji polskiej decyzję Wielkiej Trójki w sprawie zachodnich granic Polski. Przewodniczący delegacji Stanów Zjednoczonych stwierdził, że jest to jednomyślna decyzja, akceptując uznanie Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej przez uczestników konferencji. Ostateczne prawne określenie zachodniej granicy Polski brzmiało następująco byłe terytoria, niemieckie na wschód od linii biegnącej od Morza Bałtyckiego bezpośrednio na zachód od Świnoujścia, a stamta wdłuż rzeki Odry do miejsca, w którym wpada do Odry rzeka Nysa oraz wdłuż zachodniej Nysy do granicy Czechosłowacji, włączając tę część Prus Wschodnich, która nie została oddana pod administrację ZSRR wedle porozumienia osiągniętego na niniejszej konferencji oraz włączając obszar b. Wolnego Miasta Gdańska, oddane zstaną pod administrację państwa poslkiego i nie będą uważane za część radzieskiej strewfy okupacyjnej w Niemczech. Charakterystyczne dla tej uchwały sfomułowania o byłych ziemiach niemieckich oraz o tym, że wchodzą one bezpośrednio nie pod polską okupację, ale administrację, oznaczyły uznanie przez kontrahentów układu stanu faktycznego- polskiego włądania nad tymi terytoriami. Podjęto także decyzję przesiedlenia Niemców z terenów przyznanych Polsce na zachodzie. Ponadto konferencja przypomniała, że w Polsce mają odbyć się jak najprędzej wolne wobory i że ma ją opuścić Armia Czerwona. Zakulisowe polityczne rozgrywki toczyły się równolegle z oficjalnymi pertrakcjami. Ostatecznie Polska odzyskała ziemie zagrabione jej przez Hitlera. Te postanowienia były faktycznie rekompensatą nie tylko za krzywdy, zniszczenia wojenne, lecz również za utracone na rzecz ZSRR ziemie wschodnie. Państwa zachodnie. Polska delegacja domagała się jak największych zdobyczy. Mimo iż widziano kryjące poza tym niebezpieczeństwo coraz większego uzależnienia się od Stalina, okrutne niemieckie rządy, ogromne straty w ludziach, urażona narodowa duma spowodowały, że politycy polscy nie mogli przyjąć innej postawy. Sprawa polska po wojnie była od początku bardzo kontrowersyjna i kłopotliwa dla Wielkiej Trójki. Dotyczyła ona bowiem narodu, który pierwszy przeciwstawił sie zbrojnie Hitlerowi i który przez cały okres wojny czynnie uczestniczył po stronie koalicji antyfaszystowskiej. Sprawa ta stanowiła element gry politycznej między państwami zachodu- Wielką Brytanią i USA a Związkiem Radzieckim. Wielkim mocarstwom tak naprawdę obojętny był los słabego już państwa polskiego- walczono przede wszystkim o własne korzyści i o zdobycie jak największego wpływu na kształtowanie powojennego świata. Kwestia państwa polskiego była dla państw zachodnich dosyć odległa, dlatego w zamian za pewne ustępstwa Stalina w innych punktach obrad, oddali Polskę pod jego protekcję. W ten sposób Polska dostała się w radziecką strefę wpływów, co wpłynęło na rozwój i ustrój państwa w nastpnych latach. Polacy zawsze liczyli na pomoc zachodnich sojuszników. Wiele razy zawiedli się na nich, tym razem nie było innaczej. Sojusznicy wiele obiecywali, lecz na obietnicach i hasłach toczyło się; czasem łamano nawet postanowienia Karty Atlantyckiej. Większość decyzji w sprawie Polski zapadło nie tylko bez jakiegokolwiek upoważnienia polskiego rządu, ale i bez jego wiedzy. Mimo wielu sprzeciwu i niepowodzeń, Polacy godnie walczyli o swoją ojczyznę.

11. Uwarunkowania wewnętrzne i zewnętrzne powstania Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego i przejęcia władzy przez w Polsce przez komunistów Przygotowania polskich komunistów do przejęcia władzy w powojennej Polsce. Jesienią roku 1941 rząd ZSRR przyspieszył przygotowania komunistycznego zaplecza na ziemiach polskich. Nie było to zadaniem łatwym ponieważ większość Polaków wykazywała niechęć do radzieckiego agresora. W Polsce znajdowały się tylko niedobitki spośród polskich komunistów, które nie miały żadnych szans na rozwinięcie szerszej agitacji. Tymczasem w ZSRR przebywali działacze KPP (Komunistycznej Partii Polski) – mogli się teraz okazać przydatni. We wrześniu 1941 r. pod Warszawą lądowała na spadochronach pierwsza część inicjatywnej grupy komunistów. Mieli oni stworzyć w Polsce podziemne ugrupowanie proradzieckie. 5 I 1942 r. doszło do spotkania członków pierwszej grupy inicjatywnej z grupami komunistów działających pod okupacją niemiecką – w wyniku tego spotkania została utworzona Polska Partia Robotnicza (PPR). Na jej czele stanął Komitet Centralny z Marcelim Nowotką na czele. Do władz partii należeli też Paweł Finder i Bolesław Mołojec. W połowie stycznia 1942 r. PPR ogłosiła swój program, w którym nawoływała do podjęcia w Polsce masowej akcji zbrojnej. Stało to w jawnej sprzeczności z założeniami rządu emigracyjnego RP, Delegatury i AK – które planowały przeprowadzić ogólnopolskie powstanie dopiero w chwili załamania się ofensywy niemieckiej. PPR unikała haseł komunistycznych, krytykowała AK za “bezczynność”. Wiosną 1942 roku PPR przystąpiła do tworzenia własnej organizacji wojskowej – Gwardii Ludowej (GL). Pierwszym dowódcą GL został Bolesław Mołojec. Gwardia Ludowa zajmowała się przeprowadzaniem spektakularnych akcji terrorystycznych. Było to działanie obliczone na skutek propagandowy. Akcje GL wywoływały represje, które nie były współmierne do uzyskanych przez nie korzyści militarnych. Komuniści energicznie rozszerzali swoje wpływy. Tymczasem w II 1943 r. powstał w Moskwie Komitet Organizacyjny Związku Patriotów Polskich (ZPP), który miał na celu zrzeszyć Polaków przebywających na terytorium ZSRR. W programie ZPP zapowiedziano powstanie “naprawdę” wolnej i niepodległej Polski, połączonej “braterskimi i sąsiedzkimi” stosunkami ze Związkiem Radzieckim. Rząd emigracyjny nazwano mianem “szaleńców”, podkreślano konieczność utworzenia z ZSRR polskich jednostek wojskowych. Do czołowych działaczy ZPP należała Wanda Wasilewska. W ogłoszonym w V 1943 r. statucie ZPP stwierdzano, że Polska powinna mieć “sprawiedliwe granice na wschodzie” i “piastowską” granicę z Niemcami na Odrze. Podkreślano też, że w niepodległej Polsce konieczne będą zmiany ustrojowe. Głównymi zadaniami ZPP miało być organizowanie polskich formacji wojskowych, propaganda, działalność kulturalna i współpraca z władzami ZSRR. Tymczasem w kraju w listopadzie 1943 r. kierownictwo PPR przejął Władysław Gomułka. Historia PKWN Decyzję o jego utworzeniu podjęto w Moskwie między 18 a 20 lipca 1944 [2], a samą nazwę (kopię nazwy działającego od 1943 pod przewodnictwem de Gaulle’a Francuskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego) osobiście zaakceptował Józef Stalin[2], decydując również o składzie osobowym komitetu i podejmując końcową decyzję o utworzeniu PKWN. 22 lipca 1944 roku Radio Moskwa poinformowało, że PKWN powstał w Chełmie (pierwszym mieście polskim na zachód od Linii Curzona zajętym przez Armię Czerwoną w ofensywie białoruskiej (od czerwca 1944). W rzeczywistości pierwsi członkowie PKWN dotarli bezpośrednio do Lublina dopiero 27 lipca 1944. Do PKWN weszli działacze KRN, Związku Patriotów Polskich, Robotniczej Partii Polskich Socjalistów, Stronnictwa Ludowego, Stronnictwa Demokratycznego, Polskiej Partii Robotniczej, a także osoby bez formalnej afiliacji politycznej. Przewodniczącym PKWN został Edward Osóbka-Morawski (PPS), jego zastępcami Wanda Wasilewska (ZPP) i Andrzej Witos (SL “Wola Ludu”; później Stanisław Janusz). W PKWN zasiadali przedstawiciele ZPP i PPR oraz partii “koncesjonowanych” przez Stalina i Moskwę, tj. PPS, SL “Woli Ludu” i SD. PKWN był uznawany wyłącznie przez ZSRR. Przedstawicielem ZSRR przy PKWN był gen. Nikołaj Bułganin. Do końca 1944 r. (przekształcenia PKWN w Rząd Tymczasowy Rzeczypospolitej Polskiej) był on traktowany również przez Stalina jako tymczasowy organ administracyjny bez atrybutów rządowych (stąd np. ministrowie w PKWN nosili tytuł “kierowników resortów” – czyli “pełniących obowiązki ministrów”). Stalin zdecydował iż siedzibą PKWN będzie Lublin, w związku z tym już 21 lipca wydał “Dyrektywę Nr 220149″ nakazującą dowódcy 1 Frontu Białoruskiego niezwłoczne zajęcie Lublina, co miało nastąpić najpóźniej do 26-27 lipca 1944. Utworzenie siedziby PKWN w Lublinie miało być dodatkowym argumentem w rozmowach ze Stanisławem Mikołajczykiem, planowanych pod koniec lipca 1944. Decyzja o powołaniu PKWN zaskoczyła krajowych komunistów z PPR, którzy dowiedzieli się o tym fakcie z nasłuchu radiostacji moskiewskiej. 27 lipca 1944 roku w imieniu PKWN Edward Osóbka-Morawski podpisał w Moskwie “Porozumienie między PKWN a rządem ZSRR o polsko-radzieckiej granicy”. Tym samym zrzekł się w imieniu Polski praw i pretensji do tzw. “Kresów Wschodnich” położonych na wschód od Linii Curzona. Od 1 sierpnia siedzibą PKWN był Lublin. Organem prasowym PKWN była “Rzeczpospolita”. Swoją działalnością PKWN objął, przekazane przez władze radzieckie (sowieckie) pod jego administrację, tereny województw: lubelskiego, białostockiego, rzeszowskiego i część warszawskiego. 31 grudnia 1944 przekształcono PKWN w Rząd Tymczasowy Rzeczypospolitej Polskiej z Edwardem Osóbką-Morawskim na czele.

12. Charakter i płaszczyzny zależności Polski od ZSRR po II wojnie światowej

Po pokonaniu Niemiec przywódcy Wielkiej Trójki (Premier Wlk. Brytanii-Clement Atlee,prezydent USA Harry Truman i przywódca ZSRR-Józef Stalin) spotkali się na konferencji w Poczdamie.Ustalono tam o całkowitym rozbrojeniu Niemiec i ich podziale na cztery równe części okupacyjne i ustalono ostatecznie,że wschodnia granica Polski będzie przebiegać według linii Curzona. II Wojna Światowa trwała nadal między Stanami Zjednoczonymi,a Japonią.6 sierpnia 1945 roku Stany zrzuciły na Hiroszimę bombę atomową, a trzy dni później na Nagasaki.Japonia poniosła olbrzymie straty w ludziach i 2 września 1945 skapitulowała.Tak zakończyła się II Wojna Światowa. Po wojnie okazało się jak wielkie straty poniosła Polska.W wyniku okupacji radzieckiej i niemeickiej zginęło 6 milionów Polaków,w tym 3 miliony Żydów.Lewobrzeżna część stolicy leżała w gruzach,tak jak Gdańsk i Wrocław.Nie funkocjonowała kolej,gdyż Niemcy wysadzili większość mostów na rzekach.Polska straciła wiele dorobków sztuki:zasoby biblioteczne,zabytki świeckie i wiele innych.Jednak liczba ludzi w Polsce rosła:do kraju powracali więźniowie obozów koncentracyjnych i ludzie którzy w czasie wojny uciekli z kraju. Kierownictwo Polskiego Podziemia postanowiło prowadzić rozmowy z władzami promoskiewskimi (Rządem Tymczasowym).Spotkanie odbyło się 27 marca 1945 roku w Pruszkowie.Wtedy przywódcy Polskiego Państwa Podziemnego zostali aresztowani i wywiezieni do więzienia na Łubiance.Wśród aresztowanych byli min:generał Leopold Okulicki,wicepremier Jan Stanisław Jankowski,ministrowie Antoni Pajdak,Stanisław Jasiukiewicz,Adam Bień i przewodniczący Rady Jedności Narodowej Kazimierz Pużak.Wielu z 16 przywódców Polskiego Państwa Podziemnego nigdy nie wróciło do kraju. W dniu ogłoszenia wyroku (21 czerwiec 1945 r.) bezprawnie oskarżonej 16 przywódców,utworzono Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej.W jego skład wchodziło tylko 4 polityków związanych z rządem polskim w Londynie.Premierem rządu został Edward Osóbka-Morawski,a wicepremierem Władysław Gomułka.Drugim wicepremierem był Stanisław Mikołajczyk,który został też ministrem rolnictwa. Polska zaczęła się dźwigać z gruzów.Naprawiano mosty i ruszały znów polskie koleje.Górnicy ciężko pracując wydobywali z kopalni węgiel będący towarem eksportowym.Najszybciej odbudowano Warszawę.Dorośli i dzieci odgruzowywali zwalone domy.Po utworzeniu TRJN zaczęto realizować reformę rolną.Dużą część ziemi oddano chłopom bezrolnym,ale nie rozwiązało to problemu przeludnionej wsi. W 1947 sejm zdominowany przez PPR opracował nowy plan gospodarczy nazwany „planem 3-letnim”.Plan ten przewidywał podniesienie stopy życia Polaków do stanu przedwojennego,ale dzięki ofiarności społeczeństwa plan ten wykonano już w następnym roku.Komuniści zlikwidowali wolny handel,bezprawnie odbierano małe zakłady przemysłowe.Utworzono obozy,w których skazani np. na podstawie donosu wykonywali ciężkie prace. Kiedy powstało TRJN większość kadry oficerskiej wywodzącej się z AK,nie widziała już sensu w walce zbrojnej i apelowała do ukrytych w lasach żołnierzy,by dzięki amnestii (sierpień 1945) wrócili do legalnego życia.Ujawniło się tylko 40 tys. Osób,reszta pozostałą w konspiracji, w obawie przed aresztowaniem.Jednak szeregi AK powoli się powiększały.Przywódcy Polskiego Państwa Podziemnego mieli nadzieję,że wybuchnie kolejny konflikt światowy.Ale w czasie drugiej amnestii w lutym 1947 roku Polskie Państwo Podziemne prawie przestało istnieć.Ale dużo młodzieży uciekało i ukrywało się w lasach przez propagandę i nowe akty terroru. 1 lipca 1945 chrześcijańscy demokraci,socjaliści,ludowcy i narodowcy ogłosili rozwiązanie Rady Jedności Narodowej i wydali Testament Polski Walczącej.

Część środowisk niepodległościowych starała się o legalizację swojej działalności.Próby skończyły się licznymi aresztowaniami.Dzięki poparciu państwa zachodnich PSL Stanisława Mikołajczyka mogło działać legalnie.W maju 1946 liczba członków PSL wynosiła 800 tys. Ze względu na opór społeczeństwa TRJN przesunęły termin wyborów,ale przeprowadziło referendum składające się z trzech pytań: „1. Czy jesteś za zniesieniem Senatu? 2.Czy jesteś za utrwaleniem reform społeczno-gospodarczych? 3.Czy chcesz utrwalenia granicy zachodniej Polski na Odrze i Nysie Łużyckiej?” Według komunistów wszyscy powinni odpowiedzieć tak,dając dowód poparcia dla PPR.PSL zaapelowało do swych zwolenników by na pytanie pierwsze dali odpowiedź „nie”. Jeszcze przed ogłoszeniem wyników (sfałszowanych) referendum,4 lipca 1946 w Kielcach zginęło 40 tys. polskich Żydów.Komuniści zarzucili Polakom powszechny antysemityzm,podtrzymywany rzekomo przez Kościół katolicki i podziemie. Wybory do Sejmu Ustawodawczego zaczęły się 19 stycznia 1947.Polacy tłumnie szli do urn,chcąc zamanifestować swoje przywiązanie do niepodległości.Ale lokale wyborcze były obsadzone przez oddziały milicji i wojska,które terroryzowały głosujących na PSL i zmuszały do głosowania na PPR.Mimo to,większość społeczeństwa głosowała na PSL.Ale wyniki zostały sfałszowane i oficjalne brzmiały tak:z 90% głosujących 80% oddało głos na PPR, a na PSL jedynie 10 % głosów.Prezydentem został Bolesław Bierut, a premierem Józef Cyrankiewicz.

13. Przedstaw charakter ustroju PRL w latach 1944-1989 Historia Polski (1944-1989) jest to okres w dziejach państwa polskiego, obejmujący okres komunizmu od 1944 r., poprzez powstanie PRL, aż do obrad Okrągłego Stołu w 1989 r. W lipcu 1944 powołano w Moskwie PKWN (od grudnia 1944 r. Rząd Tymczasowy RP), a w czerwcu 1945 powstał Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej, zdominowany przez komunistów. Zachodnie mocarstwa cofnęły uznania rządowi RP na uchodźstwie. Po wyeliminowaniu legalnej opozycji (PSL), sfałszowaniu referendum w 1946 r. i wyborów w 1947, oraz pokonaniu zbrojnego podziemia (WiN, NSZ, NZW) i usunięciu w roku 1948 grupy Władysława Gomułki lansującej tak zwaną polską drogę do socjalizmu (“odchylenie prawicowo-nacjonalistyczne”) nastąpiło umocnienie totalitarnego systemu rządów (stalinizacja). Dokonywano jednoczenia na warunkach komunistów organizacji politycznych i społecznych między innymi w 1948 r. z połączenia PPR i PPS powstała PZPR natomiast rok później z SL i resztek PSL powstało ZSL. Eliminowano potencjalnych i faktycznych przeciwników władzy (wzmożony terror Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego), zacieśniono związek z blokiem krajów zdominowanych przez ZSRR (od 1949 członkostwo w RWPG, od 1955 w Układzie Warszawskim). W gospodarce system nakazowo-rozdzielczy, eliminacja sektora prywatnego (“bitwa o handel”), próba kolektywizacji gospodarki chłopskiej, forsowna rozbudowa przemysłu ciężkiego, wielkie nakłady na wojsko oraz przemysł zbrojeniowy. W wyniku wydarzeń roku 1956 (poznański czerwiec, październikowe przesilenie) częściowo zmodyfikowano system polityczno-ekonomiczny (ograniczenie represji oraz rezygnacja z kolektywizacji, zwiększenie swobód obywatelskich, próba modernizacji zarządzania gospodarką). Nie dało to jednak oczekiwanych rezultatów (nawrót do walki z Kościołem, ograniczenie swobód twórczych w nauce i kulturze). W marcu 1968 r. brutalnie stłumiono demokratyczny ruch studencki i wykorzystano w walce o władzę w PZPR do zmian i czystek personalnych połączonych z kampanią antysemicką i antyinteligencką (marcowe wydarzenia). W sierpniu 1968 r. Wojsko Polskie uczestniczyło w interwencji państw Układu Warszawskiego w Czechosłowacji. Po kryzysie politycznym w grudniu 1970 r. (grudniowy bunt robotników na Wybrzeżu) władzę przejęła ekipa Edwarda Gierka. Przyjęto koncepcję tak zwanej strategii przyspieszonego rozwoju społeczno-gospodarczego Polski. Program ten (finansowany kredytami zagranicznymi) w warunkach nieelektywnego systemu ekstensywnej gospodarki zakończył się jej załamaniem i ogromnym zadłużeniem zagranicznym, czemu towarzyszyły strajki i manifestacje (czerwcowy protest robotniczy w 1976). Powstała niezależna opozycja demokratyczna (KOR, ROPCiO, KPN), którą umocnił w 1978 r. wybór Karola Wojtyły na papieża i jego wizyta w Polsce (1979). Gwałtowne zaostrzenie się kryzysu gospodarczego przyspieszyło wybuch w lipcu i sierpniu 1980 r. masowych strajków w całym kraju (głównie centra na Wybrzeżu i Śląsku), zakończonych podpisaniem porozumień społecznych. Powstał NSZZ “Solidarność” (10 milionów członków w tym przewodniczący Lech Wałęsa). Wobec zagrożenia monopolu władzy i radykalizacji żądań społeczeństwa władze wprowadziły 13 grudnia 1981 r. stan wojenny w całym kraju. Internowano wielu działaczy “Solidarności a sam związek zdelegalizowany w październiku 1982 działał w konspiracji. W grudniu 1982 zawieszono, a 22 lipca 1983 r. zniesiono stan wojenny. Władzom nie udało się zrealizować koncepcji porozumienia narodowego. W maju i sierpniu 1988 wybuchały strajki, natomiast w grudniu 1988 r. utworzono Komitet Obywatelski “Solidarność”. Następnie przeprowadzono rozmowy obozu rządzącego z częścią opozycji (głównie “Solidarność”) w sprawie demokratyzacji ustroju politycznego i społecznego oraz naprawy systemu gospodarczego Polski (porozumienie Okrągłego Stołu w lutym i kwietniu 1989 r.). W kwietniu 1989 zarejestrowano NSZZ “Solidarność”, a w czerwcu tego samego roku odbyły się częściowo demokratyczne wybory do parlamentu. “Solidarność” odniosła zwycięstwo, powstał rząd złożony między innymi z przedstawicieli dotychczasowej opozycji (premier Tadeusz Mazowiecki).

14. Likwidacja opozycji politycznej i podziemia niepodległościowego w Polsce po II wojnie

15. Kryzysy społeczno-polityczne w okresie Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej – geneza, przebieg i następstwa polityczne Postawy Polaków wobec władzy w okresie PRL Władza ludowa dokonując przewrotu politycznego korzystała z efektów rewolucji społecznej. Komuniści odwoływali się do ambicji niewykwalifikowanych robotników i chłopów, którym umożliwili awans społeczny, dawali bezpieczeństwo materialne i władzę, żądając w zamian ślepej wiary i posłuszeństwa. Wśród komunistów zdarzali się także ideowcy, wierzący w realizację przez nowy system sprawiedliwości społecznej, choć nie chcący dostrzegać wyrządzanej niesprawiedliwości. Wraz z eliminacją opozycji komuniści coraz sprawniej manipulowali społeczeństwem. Jedną z głównych metod było wykorzystanie społecznego entuzjazmu przy odbudowie. Pod koniec 1947 r. propagandziści PPR rzucili hasło współzawodnictwa pracy, podobnego jak w ZSRR. Wychwalano, przodowników pracy przekraczających normy o 300 czy nawet 400%. Nawet śmierć jednego z pierwszych bohaterów tych wyczynów, górnika Wincentego Pstrowskiego w kwietniu 1948 r., nie zahamowała akcji popierania przez organizacje partyjne i skomunizowane związki zawodowe. Szczególnie wiele uwagi poświecono młodzieży. W styczniu 1948 r. Sejm uchwalił ustawę o przymusowej pracy i szkoleniu wojskowym młodzieży od 16 do 21 roku życia, a do jej realizacji powołano Powszechna Organizację Młodzieży „Służba Polsce”, opartą na wzorach wojskowych. Przymus pracy i indoktrynacja polityczna w warunkach skoszarowania młodzieży miały być szkołą nowych stosunków społecznych. W lipcu 1948 r., podczas Wystawy Ziem Odzyskanych, odbył się we Wrocławiu zjazd zjednoczeniowy lewicowych organizacji młodzieżowych, na którym powołano do życia jednolity Związek Młodzieży Polskiej – ZMP. Na początku lat pięćdziesiątych ugruntowały się istotne zmiany w świadomości społeczeństwa. Po latach wojny i okupacji było ono zmęczone i pozbawione najżywotniejszych sił. W porównaniu z terrorem hitlerowskim, władza ludowa wydawała się szerokim masom systemem znośnym, terror policyjny dotykał głównie działaczy niepodległościowych i ludzi nieostrożnych. Popularne stało się powiedzenie – przeżyliśmy okupację, przeżyjemy demokrację. Miedzy apatią dawnych elit i euforią aktywistów komunistycznych szarzy ludzie czerpali pewną satysfakcję z uczestnictwa w odbudowie i rozbudowie gospodarki, przywracania normalnego funkcjonowania życia codziennego czy awansu społecznego. Rosła liczba ludzi zarażonych propagandą. Terror oraz kłamstwa i półprawdy były przejawem siły nowej władzy, lecz niszczyły zarazem podstawy życia społecznego. U przeciętnych ludzi następowało rozdwojenie myślenia na „publiczne” i „prywatne”. Wyrazem tego rozdarcia stał się fakt, iż w społeczeństwie składającym się w 95% z katolików około 1,2 mln osób, w tym większość wychowana w duchu religijnym, należało do partii komunistycznej otwarcie głoszącej walkę z Kościołem i wiarą. Również materialistyczne i socjalistyczne wychowanie szkolne rozmijało się z prawdami wpajanymi dzieciom w domu, przez co rosło pokolenie o rozdwojonej jaźni. Ogromne straty poniosła świadomość narodowa, gdyż stwarzano wrażenie, że katastrofa niepodległej Polski i ujarzmienie jej przez ZSRR w formie „demokracji ludowej” jest szczytem szczęścia Polaków. Propaganda ugruntowała jednocześnie przekonanie, że postęp cywilizacyjny w kraju jest wyłącznie zasługą komunizmu, a nie zjawiskiem ogólnoświatowym. W efekcie mało, komu przychodziło do głowy, że występuje on również w innych krajach europejskich o niższym poziomie rozwoju, np. w Grecji czy w Hiszpanii. Rozbicie tradycyjnych struktur społecznych i terror powodowały zanik więzi międzyludzkich, poczucia solidarności grupowej, bezinteresowności i życzliwości. Rosło zagrożenie społeczeństwa przestępczością, gdyż MO i UB były zajęte działaniami politycznymi, a nie chwytaniem kryminalistów. Przykład z góry rodził „chamienie” obyczajów i podział na „cwaniaków” i „frajerów”. Pod wpływem nawoływań propagandy do wzrostu wysiłku oraz brutalnego 

egzekwowania dyscypliny, w społeczeństwie nasilała się pogarda dla rzetelnej pracy. Rozszerzał się alkoholizm, gdyż powszechnie dostępna wódka była dla jednych najlepszym z możliwych sposobów spędzania wolnego czasu, dla innych zaś ucieczka od rzeczywistości. Rosła atomizacja społeczeństwa wzmagana migracjami. Ożywienie kulturalne i gospodarcze z końca lat pięćdziesiątych nakładało się na przemiany w świadomości społecznej. Narodowy romantyzm ustępował minimalizacji dążeń niepodległościowych. Ugruntowywało się mniemanie, że władze w Warszawie są, mimo radzieckiej kontroli, władzami polskimi. Rozmiękczenie ideologii komunistycznej spowodowało, więc jednocześnie rozładowanie oporu społecznego w jej odbiorze. Starsze pokolenie niekomunistów uważało względną stabilizacje materialną i swobodę kulturalną za zdobycze, których nie warto narażać żądaniami liberalizacji. Tym samym uznano, że położenie społeczeństwa, dobre lub złe, jest rezultatem działań odgórnych władzy oraz że dążenia oddolne są bez szans. Większość młodego pokolenia rosła w złudnym poczuciem ograniczonej autentyczności, godząc się w imię wygody na sprzeczności i kłamstwa serwowane przez wychowawców lub propagandę. System stalinowski był w takim stopniu okropny, że nie mógł się w Polsce zakorzenić. System gomółkowski, dopuszczający pewien margines swobody, sprzyjał znieczuleniu na tkwiące w nim pierwiastki totalitarne. Rozpiętość między teorią a praktyką, między rzeczywistością prawdziwą i propagandową, ulegała zmniejszeniu, ale przez to mogła się okazać trwalsza. W strukturze społecznej Polski lat siedemdziesiątych nie zaszły większe zmiany, jeśli nie liczyć nasilenia się migracji ze wsi do miast i starzenia się ludności wiejskiej. Polityka władz i pogłębiający się kryzys społeczno – ekonomiczny wywołały natomiast poważne przemiany w świadomości społecznej. Propaganda „dynamicznego rozwoju” i możliwości konsumpcyjnych spowodowała polaryzację standardu materialnego oraz postaw moralnych. „Nomenklatura” i karierowicze, starający się do niej wejść, gotowi byli płacić za względny dobrobyt cenę posłuszeństwa władzy, której zarządzenia i ideologia brzmiały coraz bardziej niedorzecznie. Powszechnie spotykaną w tych kręgach postawą było podwójne myślenie lub cynizm. Władze liczyły na to, że postęp materialny wywoła reakcję konformistyczną w zasadniczej masie społeczeństwa. Tymczasem wraz ze wzrostem stopy życiowej Polacy dążyli też bardzo często do zaspokojenia potrzeb wyższego rzędu, poczucie sensu, ładu, poszanowania godności i sprawiedliwości. Kryzys rynkowy uderzył nie tylko w aspiracje materialne, choć tu zderzenie oczekiwań ukształtowanych przez propagandę z rzeczywistością było szczególnie dotkliwe. Zaostrzył on i dawniej obserwowane lekceważenie pracy, złodziejstwo, bezmyślność i marnotrawstwo. Wywołał również odruch moralnego protestu. Poważną rolę w kształtowaniu moralnych podstaw ruchu samoobrony odegrał Kościół rzymskokatolicki, który wskazywał, iż głoszenie prawdy jest ważnym lekarstwem na schorzenia PRL. Doniosłym argumentem za przyjęciem takiej postawy stał się także wybór kardynała Wojtyły na papieża, fakt uznany za przełomowy dla Polski przez olbrzymią większość społeczeństwa. Po wizycie Jana Pawła II w Polsce w 1979 r. odrodzenie społeczne zaczęło zataczać coraz szersze kręgi. Jednym z najbardziej charakterystycznych zjawisk społecznych lat osiemdziesiątych była emigracja. Według oficjalnych danych w latach 1981 – 1989 wyemigrowało z Polski około 250 tys. obywateli, jednak faktycznie liczba emigrantów była dużo większa. Zagrożenia lat 1980 – 1981, stan wojenny oraz okres beznadziejności w latach 1983 – 1988 kosztowały Polskę odpływ najbardziej dynamicznych przedstawicieli młodego pokolenia. Stan zdrowia społeczeństwa ulegał pogorszeniu. Przy występującym i wcześniej alkoholizmie, nową plagą stała się narkomania. Ponadto w głębokim kryzysie znalazł się system szkolny. Obok dotychczasowych przyczyn, jak niskie płace powodujące negatywna selekcję kadr nauczycielskich, przeciążenie programów wiedzą encyklopedyczną, a nie ćwiczeniem zdolności, nadmierne zagęszczenie uczniów w szkole i powszechna nerwowość, sytuacje pogorszyło wprowadzenie stanu wojennego, gdyż karnie usunięto ze szkół wielu nauczycieli z powołania, zastąpionych niedouczonymi wykonawcami poleceń administracji szkolnej. Dostęp do środków przekazu społecznego był jednym z najważniejszych pól walki władzy i społeczeństwa. Po przejściowych sukcesach pluralizmu informacyjnego w latach 1980 – 1981, stan wojenny przyniósł próbę odbudowy państwowego monopolu w tej dziedzinie, jednak nawet wówczas władze musiały poczynić ustępstwa na rzecz prasy katolickiej oraz nie zdołały zdławić wydawnictw podziemnych. Charakterystyczną cechą stanu wojennego stał się dość powszechny bojkot telewizji, zarówno przez widzów, jak i środowiska twórcze. Dla większości społeczeństwa lata osiemdziesiąte były ekonomicznym koszmarem. Niedobory podstawowych artykułów, ich fatalna jakość, poniżający wysiłek wkładany w ich zdobywanie, skomplikowany system zaopatrzenia kartkowego, wszystko to powodowało rosnące zmęczenie i nerwowość w stosunkach międzyludzkich. Chamstwo, korupcja, agresja i obojętność na losy współobywateli osiągnęły nie notowane dotąd rozmiary. Było to tym groźniejsze, iż procesom tym podlegało szczególnie młode pokolenie. Władze dodatkowo potęgowały te zmiany niszcząc niezależną kulturę oraz lansując postawy cyniczne i prymitywny hedonizm. Rozpadowi więzi społecznych i demoralizacji nie mógł nawet zapobiec Kościół rzymskokatolicki. Nadzieje z początku dekady, których kulminacją było powstanie „Solidarności”, wiązały się z odrodzeniem poczucia wspólnoty społecznej opartej na wartościach moralnych. Stan wojenny zadał tym nadziejom potężny cios. Stopniowo narastało poczucie beznadziejności i zwątpienia w sens postaw obywatelskich, a nawet rozpad więzi powstałych w latach 1980 – 1981.