2. Александрия және Антиохиялық мектептердің ерекшелігі

Антиохиялық мектеп(греч. Θεολογική σχολή της Αντιόχειας) - Антиохия мектебі ерте патристиканың ортақ тармағы. III ғасыра негізі қаланды, IV ғасырды дамыды. Қасиетті жазудың аллегориялық және мистикалық түріне жүгіне отырып,александриялық мектепте Библияны талқылады.Сол кезде александриялықтар Платонның христиандық туралы іліміне негізделсе, ал антиохиялықтар Аристотельдың арқасынан жүрді. Олар азаннан кешке дейін отырып Құдайдың көрінісін геометриялық фигуралар арқылы көрсетуге тырысты. Антиохиялықтар Құдайлық танудағы тарихтағы монихейлік және аполлинаризмдікке қарсы күресінде олар Христостың адамдық келбетін қолдады. Ал Александриялықтар Құдайлық келбетін қолдады. Осының ең ірі өкілдері Евсевий Эмесский, Кирилл Иерусалим, Тарсийский Диодоры, Иоанн және Феодорит Кирский. Ал Антиохиялық мектептің оқушылары Несторий және Феодор Мопсуестийский болды. 3. Либералдық теологияның орны

Либералдық теология 19-ғ Германияда протестанттық құдайтанушылардың ортасында пайда болды. Либералдық теологияның дамуына неміс философтары және құдайтанушы Шлейермахер. Сонымен қоса  Фердинанд Баур және Тюбингендік мектеп өкілдері өз үлестерін қосты. Дамыған кезеңі 19-ғ соңы мен 20-ғ басы. Дүние жүзі соғысынан сонан кейін кризистен кейін либералдық теология бәсеңдеп, онын орнын диолектикалық теология басты. Либералдық теологияның басты акценті христиандық тануды мәдени және тарихи феномен ретінде қарастырды. Библияны белсенді зерттеу барысында тарихи – сын методы қолданылды, олар көбіне технологиялық және герменевтикалық анализге сүйенді, сол кездегі филологиялық қол жетулерді тарту үшін. Жоғарғы білім Исус Христосты тануға берілді. Сол кезде Исус Тюбингендік мектепке қарағанда, мифологиялық кейіпкер ретінде қабылданбады. № 6 ЕМТИХАН БИЛЕТІ 1. Ұлы Альберттің аверроизммен күресі

Ұлы Альберт- (1193-1280), неміс филлософы және құдайтанушы, ортодоксалды- схоластика өкілі, монах- доминикан. Падуеде оқыған, Парижде оқытушы болған, сонымен қоса Кельнеде және немістің басқа қалаларында оқытушылық қызметін атқарған. Өзінің пікірлері арқылы Аристотель шығармаларына қайтақұру және католиктік құдайтану энциклопедиялық қисынындағы системасына жол ашты және осыны оқушысы Фома Аквинский арықарай жалғастырды. Олар бірге схоластика мен ересейдегі оппозициялық ағымға қарсы күрескен, сонымен бірге , Альберт критикует теорию универсального деятельного разума Авиценны (Ибн Сины) и отождествляет этот разум с Богом, чей свет разумения сообщается индивидуальным деятельным разумам отдельных людей; выступает он и против учения Аверроэса (Ибн Рушда) о едином, вечном и общем для всех разуме. Согласно Альберту, разум, который до опыта подобен “чистой доске” , приобретает знания посредством двух интенций. Первая интенция есть актинтеллекта, направленный на внешний объект, и сформированное таким образом понятие об определенной вещи; вторая же интенция предполагает акт интеллектуальной рефлексии, объектом которой выступают уже не вещи, асодержание самого мышления (т. е. универсальные понятия, логические законы и т. п.). При этом универсалия как абстракция, содержащаяся “после вещи” в человеческом разуме, представляет собой лишь один из трех возможных способов существования общей природы вещей: два других — это идея, пребывающая “до вещи”) в божественном уме, и пребывающий “в вещи” индивидуализированный материей вид ,или форма.