24.Выхаваўчая функцыя.

Выхаваўчая функцыя заключаецца ў тым, што вывучэнне айчыннай гісторыі выхоўвае ў народа маральнасць, фармуе гуманістычныя грамадзянскія якасці патрыятызму, дапамагае зразумець такія катэгорыі, як гонар, абавязак перад грамадствам, дазваляе ацэньваць палітычных кіраўнікоў па выніках іх спраў.

Выхаваўчая функцыя адыгрывае важную ролю у фарміраванні навуковага светапогляду, дазваляе ажыццяўляць усебаковае выхаванне людзей, г.зн. спалучаць у выхаванні на аснове гістарычных матэрыялаў патрыятычныя, інтэрнацыяналістычныя, працоўныя, ідэалагічныя, маральныя моманты.

Выхаваўчае значэнне маюць падзеі, факты, учынкі і дзейнасць гістарычных асоб. Без ведання мінулага свайго народа і чалавецтва ў цэлым нельга лічыць сябе культурным чалавекам. «Можна не ведаць, не адчуваць цягі да вывучэння матэматыкі, грэцкага або лацінскага моў, хіміі, - пісаў Н. Г. Чарнышэўскі, - можна не ведаць тысячы навук і ўсё-такі быць адукаваным чалавекам, але не любіць гісторыі можа толькі чалавек зусім неразвіты разумова» Адукаваны чалавек не можа быць абыякавым да пакут людзей, несправядлівасці, да гераічных учынкаў сваіх продкаў. Ён не можа не асуджаць злачынства, палітыку тэрору і гвалту. Важна мець на ўвазе, што пройдзе крыху часу, і вы, цяперашнія студэнты, станеце не толькі кваліфікаванымі спецыялістамі, але і парламентарыямі, грамадскімі дзеячамі і партыйнымі лідэрамі, будзеце вызначаць лёс краіны. Наша фарміруецца дзяржава мае патрэбу ў маладых, разумных, творчых дзеячаў. У гэтых умовах асаблівае значэнне набывае выхаванне якасцяў годнага грамадзяніна.

25.Палітыка-ідэалагічная функцыя.

Гістарычная навука дапамагае палітыкам і дзяржаве ў выпрацоўцы збалансаванай палітыкі, накіраванай на далейшы прагрэс краіны. Палітыкам трэба памятаць, што гісторыя заўседы шматварыянтна пры выбары чалавекам дзеяння, але яна адзіна магчымая як адбыўшаяся падзея. Гісторыя, вывучаючы заканамернасці выбару, дапамагае палітыкам прымаць рашэнні на карысць усяго грамадства.

Гісторыя як навука, выяўляючы на ​​аснове тэарэтычнага асэнсавання гістарычных фактаў заканамернасці развіцця грамадства, дапамагае выпрацоўваць навукова абгрунтаваны палітычны курс, пазбягаць суб'ектыўных рашэнняў. У адзінстве мінулага, сучаснасці і будучыні - карані цікавасці людзей да сваёй гісторыі. Руская гісторык В.О. Ключэўскі (1841-1911), вызначаючы практычнае значэнне ведаў гісторыі, гістарычнай свядомасці, адзначаў: «Кожнаму народу гісторыя задае двухбаковую культурную працу - над прыродай краіны, у якой яму наканавана жыць, і над сваёю уласнай прыродай, над сваімі духоўнымі сіламі і грамадскімі адносінамі»

26. Гістарычная крыніца.

Гістарычная крыніца: аб'ект, які ўтрымлівае інфармацыю пра мінулае жыццё людзей і ўключаны ў працэс навуковага вывучэння.

Існуе шэраг класіфікацый гістарычных крыніц, напрыклад, прапанаваная беларускім крыніцазнаўцам С. Ходзіным:

I. Дакументальныя крыніцы:

1) дакументы заканадаўства (помнікі права);

2) актавыя крыніцы (дамоўнага характару);

3) матэрыялы справаводства;

4) статыстычныя матэрыялы.

II. Апавядальныя крыніцы:

1) мемуарная літаратура і эпісталярныя крыніцы;

2) літаратурныя і публіцыстычныя творы.