1.Саясат дегеніміз не? 7

_____________________________________________________

Аристотель ( б.э.д. 384 – 322 жж.)

Ежелгігрек философы, Платонның шәкірті және жас Александр Македонскийдің тәрбиешісі. Б.э.д. 335 жылы Афинада өзінің «перипатетиктер мектебі» ретінде кең танылған (негізінен бұлай аталуына Аристотельдің сухбат барысында серуендеуді ұанататын әдеті себеп болған деседі) философиялық мектебінің негізін қалады. Аристотельдің логика, физика, метафизика және астрономия, метеоролгия, биология, этика және саяси ғылымдар сияқты әртүрлі мәселелерді қарастырған 22 трактаты сақталған. Орта ғасырларда Аристотельдің еңбектері ислам философиясына терең ықпал етті, ал соңынан христиандық теологияға да енгізілді. Оның саясат туралы ең танымал еңбегі – «Саясат», мемлекет үшін идеалды болатын конституцияларды зерттейді..

_____________________________________________________________

идеологиялық ұстанымдары бар және оны ресми ұйымдардағы – саяси партиялардың қызметі арқылы жүзеге асыруға талпынатын жеке тұлғалардың әрекетіне теңестіріледі. Осыған байланысты партиялық қызметкерлерді «саяси қызметкер» санатына жатқызады, ал мемлекеттік қызметкерлерді «саяси емес қызметкер» санатына жатқызады (әрине, соңғылар бейтарап және таза кәсіби қызметкер ретінде әрекет ететін болса ғана). Осы секілді негізгі қызметі заңдарды әділдік және нақты фактіге қарап түсіндіру болып табылатын сот судьялары да «саяси емес қызметкер» ретінде қарастырылады , - бірақ олар әділдіктен тайып, жеке басының мүдделілігі немесе қандай да бір жағдайдың ықпалымен шешім қабылдайтын болса оларды да «артықша саясатшылдықта» айыптауы мүмкін.

С

Антисаясат - ресми саясаттан , саяси үрдістің дәстүрлі механизмдерінен түңілу; қоғам тарапынан «қатыспаушылыққа» бағытталған ұстаным, «жүйеге» қарсы күресуші партияларды қолдау, ең соңында алуан түрлі «тікелей ықпал етуші саяси шаралар» түрінде көрініс береді

аясатты мемлекетке теліп қарастыру әдеті, қоғамдық көзқарас бойынша неліктен саяси қызметті тек қана кертартпа құбылыс ретінде түсінетіндігіміздің, ал саясаткерлер туралы мейлінше және ұдайы ұнамсыз пікірде болатындығымыздың сырын аша түседі. Мұның бұлай болатын себебі, күнделікті сана саясат саласы мен мемлекеттік сан – алуан қызметкерлердің іс-әрекетерінің арасында тепе-теңдікті қоюға бейім келеді. Біздің бәрімізге билікке құштар екіжүзді - саясаткердің бейнесі етене таныс, оның қоғамдық борыш және идеологиялық ұстанымдар туралы айтатын әңгімесінің төрікінінде өзінің жеке басының мүддесінен өзге ештеңе болмайды. Бүгінде бұл бейне бұрынғыдан да кәуділігі жәйтке айналған, үйткені қазіргі заманғы бұқаралық ақпарат құралдарына қоғамның назарын үкіметтегі жемқорлық пен әділетсіздікке аудару әлдеқайда жеңіл. Қоғамда саясат туралы әлде бір эгоисттік, екіжүзділік және пәтуәсіздік сияқты сүйекке сіңіп кеткен теңестірулермен бір қатарда, «саясаттың асханасын» қабылдамау және онымен шұғылданатын адамдарды жек көрушілік сезімі өрістеп келеді: оларды «әсіре саясатшылдар» және «креслосына жабысып алған бюрократтар» ретінде әңгіме етеді. Осылайша антисаясаттың (antipolitics) негізі қаланады. Осыған байланысты көбіне Никколо Макиавеллидің еңбектері еске алынады, ол өзінің «Әмірші» (1531) атты еңбегінде өз заманының билеушілерінің қатыгездігі мен аярлығы және зұлымдығы туралы реалистік сипатама берген болатын.