4. Перспектывы сацыяльна – эканамічнага і культурнага развіцця Беларусі на 2006-2010 гг.

2-3 сакавіка 2006 г. у Мінску адбыўся трэці Усебеларускі народны сход, які сабраў 2500 дэлегатаў з усіх рэгіёнаў краіны.

На сходе з дакладам “ Дзяржава для народа” выступіў Прэзідэнт Беларусі А.Р. Лукашэнка. У цэнтры ўвагі даклада і выступаючых дэлегатаў былі вынікі развіцця краіны за мінулае пяцігоддзе і праект Праграмы сацыяльна – эканамічнага развіцця Рэспублікі Беларусь на 2006 – 2010 гг.

Як падкрэсліў А.Р. Лукашэнка, галоўны дэвіз новай пяцігодкі: “Дзяржава для народа, для нашага челавека!”. Зыхозячы з гэтага была пастаўлена задача стварэння ўмоў для ўсебаковага развіцця чалавека: фізічна здаровага, духоўна багатага, адукаванага, успрымальнага да навукова – тэхнічных навін. А гэта патрабуе няўхільнага развіцця адукацыі, навукі, культуры і спорта, павышэння сацыяльных стандартаў і сацыяльных магчымасцей добра зарабляць для тых, хто можа і жадае сумленна працаваць.

Вырашэнне гэтых задач магчыма толькі на падставе больш якаснага развіцця эканомікі, у аснове чаго павінна быць:

1) укараненне навейшых тэхналогій;

2) пераход да рэсурса – і энергазберагаючага тыпа вытворчасці, развіццё транспарта;

3) апераджальнае развіццё навукаёмістых галін і экспартнаарыентаваных вытворчасцей;

4) развіццё і спецыялізацыя паслуг.

За 2006-2010 гг. ВУП павінен узрасці у 1,5 разы, прадукцыі прамысловасці – на 50%, сельскай гаспадаркі – на 40%, аб’ём реалізацыі паслуг насельніцтву – на 60%. Пры гэтым інфляцыя павінна быць не больш 5% у год.

У адпаведнасці з планам праз пяць год сярэднія памеры заробкаў і пенсій павінны падвоіцца. Ставіцца задача забяспячэння ўсіх 44 сацыяльных стандартаў жыцця насельніцтва, вырашэння праблемы беспрацоўя, асабліва сярод моладзі і насельніцтва малых гарадоў і пасёлкаў. На сацыяльныя патрэбы выдзяляецца 65% дзяржаўнага бюджэта.

Звернута ўвага на дэмаграфічную сітуацыю ў краіне. Гэта павышэнне нараджальнасці, паніжэнне смяротнасці і ўмацаванне сям’і, рэалізацыя прэзідэнтскай праграмы “Дзеці Беларусі”. Вырашэнне гэтай задачы арганічна связана з удасканаленнем сістэмы аховы здароў’я.

Гаворачы аб духоўна – культурным развіцці грамадства, Прэзідэнт краіны А. Лукашэнка зазначыў, што асаблівая увага павінна быць звернута на ўдасканаленне ідэалагічнай работы. Стрыжнем ідэалогіі беларускай дзяржавы вызначаны сацыяльная справядлівасць і патрыятызм. Нацыянальная ідэя павінна грунтавацца на ўяўленні кожным грамадзянінам сваёй адказнасці за лёс Бацькаўшчыны, сваёй нацыі. І ў гэтай справе вялікая роля надаецца гістарычнай навуцы.

Прыарытэтамі адукацыі на пяцігодку з’яўляюцца шырокае развіццё дашкольнай і павышэнне якасці сярэдняй адукацыі, далейшае ўмацаванне сувязі вышэйшай адукацыі з прыкладной навукай. Рэформа ў адукацыі павінна адпавядаць патрабаванням дня. У 2010 г. расходы на адукацыю будуць даведзены да 10% ВУП, супраць 6,6% у 2005 г.

Значная ўвага ў новай пятігодцы будзе надавадцца пытанням нацыянальнай бяспекі і знешней палітыкі. Гэта дыктуецца станам міжнароднага жыцця ва ўмовах адкрытай агрэсіўнасці ЗША ў адносінах да “недэмакратычных” краін. Шматвектарнасць знешняй палітыкі Беларусі прадугледжвае раўнапраўныя адносіны краіны з усімі дзяржавамі на аснове міжнароднага права. Але асаблівая ўвага будзе надавацца ўмацаванню адносін з Расіей і краінамі СНД. Як зазначыў Прэзідэнт А. Лукашэнка, нашы прынцыпы на міжнароднай арэне зводзяцца да наступнага: рэалізм,паслядоўнаць у палітыцы, наступальнасць у эканоміцы.

Ажыццяўленне планаў новай пяцігодкі дазволіць вывесці на новы ўзровень развіцця нацыянальную эканоміку і жыццё беларускага народа. Паспяховае вырашэнне гэтых задач патрабуе адпаведнага і дэалагічнага забяспячэння.

Пытанні для самакантролю

1.Калі была прынята праграма пераходу да рынку, і якія асноўныя палажэнні яна уключала?

2. Якія асноўныя праграмы па стабілізацыі і развіццю эканомікі Беларусі прымала кіраўніцтва краіны з 1994 г?

3. Ахарактарызуйце праграму сацыяльна-эканамічнага развіцця Беларусі на 1996-2001 гг.; праграму на 2001-2005 гг.

4. Раскрыйце асноўныя напрамкі развіцця краіны на 2006-2010 гг.

5. Якія этапы прайшоў працэс інтэграцыі Беларусі і Расіі,якія цяжкасці на гэтым шляху сустракаліся і сустракаюцца?

6. Што вы ведаеце аб супрацоўніцтве Беларусі з міжнароднымі арганізацыямі?

ЗАКЛЮЧЭННЕ

Гісторыя Беларусі – калектыўная памяць народа, невычарпальная крыніца гістарычнага вопыту і духоўнасці, шлях да пераадолення гістарычнага невуцтва і нацыянальнага негілізму. Яна з’яўляецца важным сродкам выхавання ў людзей пачуцця патрыятызму, гонару за прыналежнасць да беларускай нацыі, павагі да людзей усіх нацый і народнасцей, адданасці сваёй Айчыне.

Гістарычны вопыт з’яўляецца багаццем краіны, састаўной часткай яе інтэлектуальнага патэнцыялу і культурных здабыткаў, асновай нацыянальнай самасвядомасці. Народы, якія не ведаюсь сваей гісторыі, не маюць будучыні. Гісторыя Беларусі – гэта летапіс стваральнай працы людей, іх дасягненняў у матэрыяльнай і духоўнай вытворчасці. Яна сведчыць пра шлях беларускага народа і яго далёкіх продкаў ад каменнай сякеры да сучаснай вытворчасці з сістэмай машын і механізмаў, сродкамі аўтыматызацыі, інфарматыкі і радыёэлекторнікі, ад амаль суцэльнага непісьменства да адной з самых адукаваных, інтэлектуальна багатых нацый у сусветным супольніцтве.

Гісторыя Беларусі – гэта летапіс барацьбы за свабоду і незалежнасць, супраць заваёўнікаў і рабаўнікоў. Нашым продкам часта прыходзілася адраджаць свой край, уздымаць яго з руін і папялішчаў. Толькі ў ХХ ст. па нашай зямлі пракаціліся віхуры сусветных войнаў 1914-1918 гг. і 1939-1945 гг. У 1986 г. наш народ напаткала чарнобыльская бяда.

Гісторыя Беларусі – гэта летапіс барацьбы за захаванне беларускага этнасу, яго культура, мовы, побыту, звычаяў і традыцый, за нацыянальна-культурнае адраджэнне, стварэнне і развіццё беларускай дзяржаўнасці.

Беларускі народ ніколі не быў простым сведкам і назіральнікам сусветнага гістарычнага працэсу. Як неад’емная частка чалавецтва і еўрапейскай цывілізацыі, ён заўсёды быў актыўным суб’ектам і ўдзельнікам тых гістарычнх падзей, якія так ці інакш закраналі яго самаго, блізкіх і больш далёкіх суседзяў, усё чалавецтва. Вось чаму гістарычны вопыт і гістарычная памяць нашага народа – магутны рэсурс, неабходны для асэнсавання і пабудовы нашай будычыні ў ХХІ ст. Бо, як трапна зазначыў у свой час вядомы рускі гісторык В.В.Ключэўскі, “История народа, научно-воспроизведенная, становится приходно-расходной его книгой, по которой подсчитываются недочёты и передержки его прошлого».