Өз басын қатерге тігу

Хазіреті Мұғауияның ел басқарған (49/669 жылдары) тұсында Ислам әскерлері Ыстанбұлды тұңғыш рет қоршауға алған болатын. Хз. Мұғауия Суфиян ибн Ауф (р.а.) басқарған үлкен бір жасақты Византияға бағыттап, өз баласы Язидтің де дәл сол жасақта болғанын қалап еді. Алайда Язид болса әр нәрсені бір сылтауратып жантәттілікке салынған соң әкесі де оны көп қолқалай қоймады.

Соғысқа шыққан әскерлердің жолда аштық, ауру секілді небір қиындықтарға душар болғандығын естігенде Язид:

- «Мен қайтейін әскердің қиналғанын,

Гүлсім жатса қасымда қыздай жаным»,- деп өлеңдеткен күйі бармай қалып қойғандығы үшін өзіне риза кейіпте еді. (Үммү Гүлсім Язидтің әйелі болатын.)

Баласының бұндай ұнамсыз өлеңі Хазіреті Мұғауияның (р.а.) да құлағына жеткенде тез арада оған адам шаптырып, Византия жеріндегі мұсылман әскерлеріне қосылып, солар көрген ауыртпалықтар мен қиындықтарды бірге бөлісуін қадап айтып қатал бұйрық берген еді.

Жиырма төрт жасар Язид лажсыз қатал үкімге бас иіп әкесі дайындатқан жаңа бір жасақты ерткен күйі екінші жасаққа барып қосылды. Бұл жасақта үлкен сахабалар: Ибни Аббас, Ибни Зүбейр, Әбу Әйюб әл Әнсарилер (Аллаһ Тағала бәрінен разы болсын!) бар болатын. Византия жерінде ұзақ сапарда болған Ислам жасағы Ыстанбұлға дейін келіп, бірнеше күн бойы гректермен шайқасты.

Осы қақтығыстар кезінде мұсылман әскерлерінің бірі Абдулазиз ибн Зүрара ерекше көзге түсті. Ол дұшпан әскеріне жалғыз өзі бірнеше рет жойқын соққы берген күйі соңында шейіт болған еді. Бір сәт оның жалғыздан жалғыз шапқан күйі дұшпан әскерінің арасына қойып кеткенін көргендер:

- Сүбханаллаһ! Мынаның өзін-өзі отқа тастағаны несі?!- деп даурығысқан болатын. Хазіреті Әба Әйюб (р.а.) болса оларға істің жай-жапсарын түсіндіре былай деді:

- Уа, халайық! Сіздер Құрандағы «Өз-өздеріңді қауіпке итермелемеңдер» деген аятты мегзеген боларсыздар. Ол аят Әнсарлар жайында түскен болатын. Аллаһ Тағала дінін күшейтіп, Исламға жанашыр жандарды көбейткен тұста біз өзарамызда Аллаһтың Елшісінен жасыра «Енді біздің керегіміз шамалы секілді. Ендігі жерде өз мал-жанымызға қарасақ та жетер» деген едік. Алайда құдыреті күшті Жаратушы біздің ол пікіріміздің қате екендігін ұқтыра іле-шала «Аллаһ жолында жұмсаңдар! Өздеріңді қауіпке итермелемеңдер» деген аятын түсірген еді. (Бақара сүресі-195) Яғни Құрандағы адамның өзін қауіпке итермелеуі - Аллаһ жолындағы табанды күрестен бас тартып, өзінің мал-жанымен қайғы болып кету деген сөз...

Хазіреті «Әйюб сұлтан» сол сапарда көз жұмып, қазіргі мекеніне жерленген болатын²³.

Қос уыс құрма

Сахабалардан Бәшир ибн Саадтың қызы мен Нұғман ибн Бәширдің қарындасы әңгімелеуде:

Анам Амра бинту Рәуаха (р.а.) мені өзіне шақыртты. Етегіме екі уыс құрма салып беріп:

- Қызым, бұл әкең мен нағашы ағаң Абдуллаһ ибн Рәуаханың тамағы, апарып бере ғой,- деді.

Жолда кетіп бара жатып Пайғамбарымызды (с.а.с.) кездестірдім. Одан әкем мен нағашы ағамның қайда екендіктерін сұрадым. Ол маған:

- Қызым, бері келе ғой, қолыңдағы не нәрсе?- деп сұрады.

Мен:

- Уа, Расулаллаһ! Бұл құрма ғой. Әкем Бәшир ибн Саад пен нағашы ағам Абдуллаһ ибн Рауахаға шешем беріп жіберді,- дедім.

Пайғамбарымыз(с.а.с.):

- Онда бері әкеле ғой,- деді.

Мен етегімдегі құрмаларды Расулаллаһтың уысына төктім. Құрмаларым қос уысына толмай қалды. Пайғамбарымыз бір орамал алдырып, құрмаларды сол орамалдың үстіне шашырата төкті. Сөйтті де жанындағыларға айтып, қаланы айналдыра ор қазып жатқан мұсылман сарбаздардың бәрін тегіс құрма жеуге шақыртты. («Хәндақ» соғысы қарсаңы болатын.)

Пайғамбар шақыртуымен Хәндақ сарбаздарының бәрі тегіс жиылып келіп құрмаға қол созды. Алайда, бір таңғаларлығы, келген әскерлердің барлығы қанша жесе де орамалда үйіліп тұрған құрмаларды тауыса алмаған болатын. Тіпті тауыспақ түгілі құрмалар өз-өзінен көбейіп орамалға сыймай кеткен еді.

Иә, бұл сүйікті Пайғамбарымызға (с.а.с.) тиесілі көп мұғжизалардың бірі ғана ғой.