Үңгірдегі жылан

Хазіреті Мұхаммед Мұстафа (с.а.с.) Аллаһ Тағаланың әмірімен Меккеден Мәдинаға көшпек болып:

- Жолдың бар ауыртпалығына шыдап, тіпті малын да жанын аямастан жаныма серік болып менімен көшетінің бар ма?- деп сұрағанда, елден бұрын хазіреті Әбу Бәкір (р.а.):

- Сенің жолыңда мал - жан ғана емес әкем мен шешем де құрбан болсын, уа, Аллаһ Тағаланың сүйікті құлы! Бұндай абыройлы іске мені ерте гөр!- деп тілегін білдіріп, Аллаһтың Елшісі (с.а.с.) оны қасына ертті.

Екеуі көп өтпей-ақ ай жарығымен жұлдызды түні жол түзеп жүріп кетті. Әбу Бәкір сыддық жаны қалмай Пайғамбарымызды қорғаштап, біресе оңына, біресе солына шығып, дұшпан көзіне түсірмей қалқалап келе жатты.

Бұны байқаған Пайғамбарымыз Әбу Бәкірге сынай көз тастап:

- Ей, Әбу Бәкір! Мұншалық неге ақ тер көк терге түстің? Жоқ әлде қорқып келемісің?- дегенде, ол:

- Жоқ, Расулаллаһ! Сіздің қасыңызда мен ешқашан қорыққан емеспін. Сіздің бір тал шашыңызға болсын біреудің жамандығы тигенше мен секілді мыңдаған бейбақтың мойны қиылмай ма одан да, уа, діннің сәулетшісі,- деп өзінің сүйікті пайғамбарымызға деген адалдығын тағы бір дәлелдеген болатын.

Пайғамбарымыз болса оған:

- Уайымдай берме, Аллаһ Тағала бізбен бірге ғой,- деді.

Екеуі біраз жол жүріп жолшыбай бір таудағы межелеген үңгірге де келіп жетті.

Үңгірге кірмес бұрын Әбу Бәкір (р.а.):

- Я, Расулаллаһ! Сәл аялдасаңыз, әуелі үңгірге мен кіріп көрейін. Жылан-шаяны болса зияны сізге тиіп кетіп жүрмесін!-деп қиыла өтініш білдірді.

Пайғамбарымыз келіскендігін білдірді. Әбу Бәкір (р.а.) үңгірге бас сұққанда іштегі бар жәндік атаулы індеріне тарасты. Ол болса дереу үстіндегі жейдесін шешіп, әлгі жылан-шаяндардың тесіктерін нығап бекітті. Бірақ бір оймақтай тесікті бекітуге шүберек қалмаған болатын. Көп ойланып жатпастан оны дереу табанымен тіреді. Сөйтті де Екі әлемнің шуағы Пайғамбарымызды (с.а.с.) «келіңіз» деп аса бір ілтипатпен ішке кіруге шақырды. Қос әлемнің мақтанышы Пайғамбарымыз болса «бисмиллаһ» деп Аллаһтың атын ауызға алған күйі ішке бас сұқты.

Таңды сонда атырды. Қызарып таң атқанда Хазіреті Әбу Бәкірдің үстінде көйлегінің жоқ екендігін байқаған Пайғамбарымыз одан оның себебін сұрады. Хазіреті Әбу Бәкір оған:

- Уа, Аллаһтың Елшісі! Сенің жолыңда көйлегімді жыртып, сізге зияны тиіп кетпесін деп үңгірдегі жылан мен шаяндардың тесіктерін бекіттім,- деп жауап бергенде, Пайғамбарымыз (с.а.с.):

- Уа, Жаратқан! Қиямет күні Әбу Бәкірді де менің дәрежеме шығарып менімен бірге болғыз!- деп дұға етті.

Дәл осы сәт Әбу Бәкірдің түрінің солғын тартқанын байқаған Пайғамбарымыз оның себебін сұрады. Әбу Бәкір (р.а.) болған мына бір оқиғаны баяндады:

- Сізден рұқсат алып үңгірге кіріп тесік тесіктің бәріне киімімді жыртып бекіткеніммен бір тесік сол күйі ашық қалған болатын. Ол тесікті қайтерімді білмей аяғыммен жаппақ болдым. Сол сәт ар жақтан бір жыланның аяғымды бірнеше рет шаққанын сездім. Алайда аяғымды тартып алсам жылан шығып кетіп сізге бір зиянын тигізіп жүре ме деп, сол күйі аяғымды ала алмадым…

Бұны естігенде Пайғамбарымыз:

- Аяғыңды ал, бері шықсын,- деді.

Хазіреті Әбу Бәкір (р.а.) аяғын тартып алғанда іштен түрі тым сұсты улы жылан шықты.

Пайғамбарымыз (с.а.с.) жыланға:

- Ей, ұятсыз жылан! Аллаһ Тағаладан қорықпай, менен де ұялмай үңгірлес әрі сырлас досымды қалай дәтің барып шақтың?- деп ұрысқанда, жыланға тіл бітіп ол былай деп жауап берді:

- Әй, Рахман Құдайдың сүйікті құлы! Әй, Әнсарлар мен жындардың Пайғамбары! Саған ғашық әрі ынтызар тек адамдар ғана емес. Сенің жамалыңды бір көруге жан-жануарлар да, ұшқан құс та, жер бауырлаған жылан да, тіпті жер астында күн кешкен құрт құмырсқалар да аса құмар. Мен де сенің баға жетпес асыл қасиеттеріңді естіген сәттен бастап өзімді ұмытып есім кете сені бір көруге ғашық болдым. Содан бері көзімнен сағыныш жасы кетпей сенің осы үңгірге бір соғарыңды естіп зарыға күткен едім. Нұр жамалыңды бір көруге құмартып сарыла күткенім сонша, күн-түн демей үңгірдің аузын бағып, аш-сусыз қалған жайсыздықтарды да елемедім. Сізді бір көріп барып мауқымды бассам дедім. Сіз үңгірге келгенде менің қуанышымда шек жоқ еді. Өзімді әлемдегі ең бақытты жандай сезінгенім сонша, төбем көкке бір елі жетпей қалған болатын. Алайда менің қуанышымды мына досыңыз су сепкендей басты да тастады. Ең болмаса бір тесік те қалдырмастан табанымен тіремек болды. Досыңның араға жол бермеген қылығына ашуланғандықтан ұят та, қорқу да жайын қалып, өз-өзіме ие бола алмай әлгіндей жайсыз әрекетке бой алдырдым,- деп ағынан жарыла кешірім тілегенде, екі әлемнің шапағатшысы Пайғамбарымыз жыланды кешірді.

Пайғамбарымыз хазіреті Әбу Бәкірдің аяғына мүбарак түкірігінен жағып еді ол сол сәтте-ақ жазылып шыға келді¹⁵.