Нацыянальны парк «Браслаўскія азёры»

Браслаўшчына — край надзвычай прыгожых азёраў. У іх загадкавых назвах чуваць водгулле старадаўніх легенд, што з пакалення ў пакаленне пераказваюцца мясцовымі жыхарамі. У цэнтры сучаснага Браслава — Замкавая гара. Там ляжыць гранітны валун, на якім змешчаны надпіс: «Замкавая гара з’яў-ляецца месцам заснавання горада Браслава».

Браслаўскае гарадзішча — адно з самых вялікіх у Беларусі. Археалагічныя даследаванні паказалі, што першыя пасялен-ні бяруць пачатак з VIII—IX стагоддзяў. Пазней браслаўскія землі апынуліся ў складзе Полацкага княства. Менавіта ў гэты час гарадзішча набыло выгляд умацаванай цытадэлі. Паводле тагачаснай традыцыі цытадэль назвалі ў гонар яе заснавальні-ка — Браслаўля. Праўда, ёсць меркаванне, што ў аснове назвы Браслаў ляжыць слова «брасла». Яно азначае «брод» — месца, дзе можна перайсці цераз раку ці возера.

Гэты дзівосны куток на поўначы Віцебшчыны даўно аблюба-валі турысты. Апошнія дзесяцігоддзі іх колькаць хутка расце. Сярод моладзі асаблівую папулярнасць набыў аўтамабільны турызм. Каб зберагчы навакольную прыроду, папярэдзіць эка-лагічныя праблемы, урад Беларусі прыняў рашэнне заснаваць Нацыянальны парк «Браслаўскія азёры». Яго працягласць з поўначы на поўдзень — болыш за пяцьдзясят кіламетраў.

У час падарожжаў па Браслаўшчыне зачароўвае маляўнічы і разнастайны рэльеф. Найперш прыцягваюць увагу шматлікія пагоркі самай рознай велічыні і вышыні. Адны стаяць асобна, другія злучаны ў дзіўныя казачныя ўмацаванні. Паміж імі ля-жаць люстэркі азёраў.

Браслаўская града — своеасаблівы, створаны прыродай пом-нік на тэрыторыі сучаснай Беларусі. Прыблізна дваццаць ты-сяч гадоў назад на яе месцы ляжаў магутны, у некалькі соцень метраў, ледавік. Геолагі лічаць яго галоўным «архітэктарам» сённяшняга аблічча Браслаўшчыны. Найбольш прыкметныя сляды ледавіка — камы, якія надаюць рэльефу характэрныя рысы. Слова «камы» азначае «грэбень». Камамі называюць

пагоркі круглаватай формы. Яны ўтварыліся пры паступовым растайванні ледавіка.

Да маўклівых сведкаў тых часоў адносяцца і камяні. Асоб-ныя з іх нагадваюць сапраўдных волатаў. Напрыклад, самы вялікі валун мае вагу звыш сарака тон. Мажліва, да яго тыся-чу гадоў назад прыходзілі мясцовыя жыхары, каб пакланіцца язычніцкаму богу Вялесу. Вялес лічыўся ахоўнікам і заступ-нікам свойскай жывёлы. У народных легендах Вялес вядомы яшчэ пад адным іменем — Волас. Браслаўцы вельмі шанавалі яго. Невыпадкова самыя прыгожыя і самыя глыбокія азёры Браслаўшчыны назвалі Волас Паўночны і Волас Паўднёвы. Вада ў азёрах надзвычай празрыстая і чыстая.

Безумоўна, азёры — галоўнае багацце блакітнавокага краю, яго славутасць. Азёры займаюць значную частку тэрыторыі парку. Яны злучаюцца паміж сабой маляўнічымі рэчкамі, у якіх водзіцца шмат відаў рыбы. Невыпадкова турысты, што наведваюць Браслаўшчыну, доўга ўспамінаюць і смачную юшку, і рыбацкае шчасце. У прыбярэжных мясцінах — пту-шынае царства, дзе раскашуе больш за сто восемдзесят відаў птушак. З іх многія занесены ў Чырвоную кнігу Беларусі. Калі пашчасціць, можна на свае вочы пабачыць знакамітых крыла-тых рыбаловаў.

Прыкладна пяцьдзясят працэнтаў тэрыторыі Браслаўскага парку займаюць лясы. У браслаўскіх лясах знайшлі надзей-ны прытулак буры мядзведзь, еўрапейская рысь, барсук, воўк і іншыя звяры. Хочацца верыць, што і далей яны будуць сустра-кацца ве толькі на старонках Чырвонай кнігі.

Гэта самыя кароткія звесткі пра Нацыянальны парк «Бра-слаўскія азёры». Аднак нездарма людзі кажуць: лепш адзін раз убачыць, чым сто разоў пачуць. Нястомных і цікаўных ванд-роўнікаў у любую пару года чакаюць маршруты і адкрыцці. (474 словы)