Ой, у ляску, ляску на жоўтым пяску

Ой, у ляску, ляску на жоўтым пяску,

Святы вечар!

Іскарка ўпала,цэркаўка стала.

У адно вакенца ўсходзіць сонца,

У другое вакенца заходзіць сонца,

У трэцяе вакенца рэчачкі цякуць.

Па тых рэчачках чаўнакі плывуць,

А ў тых чаўночках Мішачка сядзіць,

Мішачка сядзіць, стружачку стружа,

Стружачку стружа, у рэчку пускае.

-Плыві, стружачка, к маёй Валечцы.

Зап. ад Ляшчанка Лідзіі Аляксееўны

в. Набаркі

Ай, ясна-красна каліна ў лузе

Ай, ясна-красна каліна ў лузе,

Святы вечар.

Ай, ясней-красней Кацечка ў таткі,

Па дварэ хадзіла – ўвесь двор красіла,

У сені ўвайшла – сені заззялі,

У хату ўвайшла – баяры ўсталі,

Баяры ўсталі, шапкі знімалі,

Шапкі знімалі, у яе пыталі:

• Ці ты папоўна, ці каралёўна?

• Я ж не папоўна, не каралёўна,

Слаўная панначка Йванава дочка.

Калядная

Для незамужняй дзяўчыны

Бацькава дачка, як ягадачка.

Святы вечар добрым людзям.

(Паўтараецца пасля кажнага радка)

Як у сені ўвайшла, сені заззялі.

Яна ў хату ўвайшла, а мы стаялі.

А мы стаялі, шапкі здымалі.

-Ці ты цароўна, ці каралёўна?

-Я не цароўна, не каралёўна.

Бацькава дачка, ясна панначка.

Каб вас, калядак, нядзель з дзесятак

Каб вас, калядак, нядзель з дзесятак,

Ай, люлі-люлі, нядзель з дзесятак.

А што б ранейка, дык сняданейка,

Што вячэрайка, дык гулянейка,

Мы бы, дзевачкі, нагуляліся б,

Нашы праснічкі наваляліся б,

Верацёначкі паламаліся б.

Зап. ад Сазанавец Ганны Васільеўны

в. Вяленік

Вясельныя песні

Вяселле - выключная з’ява ў беларускім фальклоры. Ні адна падзея ў сямейным жыцці селяніна не суправаджаецца такой паслядоўнай сістэмай абавязковых абрадаў і песень, як вяселле. У беларускіх вясельных песнях выразна выказваюцца адносіны роду да ўступаючых у шлюб, іх бацькоў, а таксама раскрываюцца ўзаемаадносіны паміж жаніхом і нявестай, якія ствараюць новую самастойную ячэйку роду.

Да ў нас сёння ўсё заповінкі бывалі

Да ў нас сёння ўсё заповінкі бывалі,

Да й мы сёння да й таварышку прапілі.

Не будзе з намі па кірмашыку хадзіці,

Не будуць яе кавалерыкі любіці.

Не будуць яе кавалерыкі любіці,

Не будуць яе й баранкамі карміці.

І абараначкі ўсё падманачкі падмануць,

Мяне, маладую, і ад татачкі павядуць.

Каравайніца- маці

Каравайніца- маці

Не ўмее жыта жаці,

Толькі ўмее па вяселлях хадзіці,

Караваі мясіці.

А ў гэтай маці кашулькі няма,

Пашла яна да суседачкі прасці:

-А суседачка мая,

Ды пазыч мне кашульку.

А пазыч мне кашульку

Каравай замясіці.

Я каравай замяшу

І кашулю прынясу.

Ой, там, пад гарою, цэркаў стаяла

Ой, там, пад гарою, цэркаў стаяла,

Там млода дзеўчына з нялюбым шлюб брала.

З нялюбым шлюб брала і ў шлюба пытала:

-Ой, шлюба, мой шлюба, ці добра мне будзе?

Ці добра мне будзе, з нялюбым шлюб узяўшы?

• Дзеўчына, дурная, розуму не маеш,

Розуму не маеш, што ў шлюба пытаеш.

Лепш з мілым другам век горы капаць,

Як з нялюбым другам на шлюбе стаяць.

Горы капаўшы – вадзіцы нап’ешся,

А з нялюбым другам – слязьмі заліешся.

Горы капаўшы – сядзіш сапачынеш,

А з нялюбым шлюб узяўшы – навекі загінеш.

Зап.у 1966г. у в. Ліпніца Кліч. р-на