Сцэна дзевятая

Вільня. Катэдральны сабор. Вітаўт на каленях у акружэнні

народу і духавенства.

В і та ўт

Жыві і веруй, мой святы народ, Ты ўсклаў на галаву маю карону I абавязак княства зберагчы,

Абараніць людзей ад злых напасцяў, I з ворагаў сяброў сабе рабіць, I сябру дараваць, калі ён — вораг. Скарацца, адбівацца, нападаць I церабіць мячом сваю дарогу! Як цяжка князем быць і верыць Богу...

З'яўляюцца Купала і Беражніцы.

Купала

I будзе тое, што калісь было, А што было на гэтым свеце — будзе. Тры чары ўсе адвеку людзі п'юць, Медзь, золата і срэбра баль свой правяць! Хто родзіцца, той мусіць паміраць, Памрэ ж затым, каб зноўку нарадзіцца. Ўсё бурыцца, каб зноў нам будаваць, Будуецца затым, каб разбурыцца. Ты сёння плачаш, каб смяяцца заўтра, А потым зноўку будзеш слёзы ліць. Вайна прыходзіць, каб чакалі міру, А мір — чаканне новае вайны. Замкнёны круг да часу да пары, Гараць, гараць купальскія кастры.

Купала ўскладае на галаву Вітаўта карону. Вакол князя танцуюць

беражніцы.

1993

2