53.Przedstaw proces normalizacji stosunków rfn z panstwami bloku wschodniego

Założenia polityki RFN wobec krajów wsch:

- RFN jako jedyny akcesom prawny ciągle isniejącej po 1945r. Rzeszy Niemieckiej

-- dążenie do zjednoczenia Niemiec jako nakaz konstytucyjny

-- naród niemiecki posiada niezbywalne prawo do samostanowienia

-- Berlin jako całość podporządkowany jest mocarstwom,natomiast jego zachodnia część należy do RFN

RFN zaczęła prowadzić aktywną politykę wschodnią co było z objęciem stanowiska kanclerza Willego Bierdla, w rządzie wielkiej koalicji gdzie był premierem spraw zagranicznych.

1969- polityka ogólnoeuropejskiego ładu pokojowego prowadzona przez kanclerza RFN Willego Bierdla,

10 VII 1970 -- układ RFN-ZSRR o wyrzeczeniu się siły lub groźby jej użycia.

Uzgodniono respektowanie granic wszystkich państw europejskich oraz nienaruszalność granic teraz i w przyszłości, w tym granicy na Odrze i Nysie jako Zach granicy Polski oraz granicy NRD z RFN.Strony miały nigdy nie występować z roszczeniami teerytolialnymi.

7 XII 1970 – podpisanie traktatu o normalizacji stos. między RFN a Polską.Zawierał klauzulę graniczną co dawało mu formę traktatu granicznego. Uznanie Zach.granicy Polski przez RFN.

3 IX 1971 – porozumienie berlińskie – zakaz stosowania siły na terytorium Berlina i obowiązek pokojowego rozstrzygania sporów.

21 XII 1972 – traktat o podstawach stos. między dwoma państwami niemieckimi.RFN uznała NRD za państwo niezależne,granicę NRD-RFN za państwową lecz nie uznała NRD jako zagranicy w stosunkach do samej siebie.

11 XII 1973 – traktat o stos. wzajemnych między RFN a Czechosłowacją. Czechosłowacja zrezygnowała z roszczeń odszkodowawczych i ewentualnej odpowiedzialności karnej Niemców Sudeckich.Uznano nienaruszalność granic teraz, a w przyszłości integralności terytorialnej,żadnych roszczeń terytorialnych teraz i w przyszłości.

54.Podaj geneze I postanowienia Aktu Końcowego kbwe

KBWE, Konferencja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, wielostronne rokowania na szczeblu rządowym prowadzone od początku lat 70. przez państwa europejskie oraz Stany Zjednoczone i Kanadę z racji ich przynależności do NATO. Idea takiej konferencji pojawiła się już w latach 60. w związku z powolnym odchodzeniem od zimnej wojny na rzecz współpracy w zakresie bezpieczeństwa międzynarodowego. Zgłaszał ją też minister spraw zagranicznych Polski, A. Rapacki na XIX sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ w 1964, a popierały inne kraje Układu Warszawskiego. 1973-1974 trwał proces KBWE, spotkania i konferencje przygotowawcze. Strona radziecka podkreśliła konieczność omówienia problemów umocnienia bezpieczeństwa i rozwoju współpracy gospodarczej, a także zatwierdzenia terytorialnego status quo w Europie. Państwom NATO zależało na obniżeniu ryzyka konfliktu zbrojnego w Europie oraz kwestiach praw człowieka. Przełom nastąpił w grudniu 1974, gdy rozwiązano problemy dotyczące kontaktów międzyludzkich i praw człowieka. Zwołanie konferencji było możliwe dopiero w chwili odprężenia w stosunkach Wschód–Zachód (normalizacja stosunków między RFN a Polską, ZSRR, NRD i Czechosłowacją, podpisanie porozumienia w sprawie Berlina Zachodniego, rozpoczęcie rokowań rozbrojeniowych w Wiedniu). Na ostatnim etapie rokowań w 1975 przywódcy 37 państw podpisali Akt końcowy KBWE. Od tej chwili rozpoczął się tzw. etap weryfikacyjny, który miał na celu realizację postanowień konferencji oraz doprowadzenie do dalszych spotkań (1977 w Belgradzie, 1980 w Madrycie). Proces KBWE był kontynuowany w formie spotkań ekspertów wielu dziedzin, rokowań międzynarodowych oraz konferencji przeglądowych na szczeblu rządowym. 1989 i 1990 w Wiedniu odbyły się dwie rundy rokowań poświęcone redukcji zbrojeń konwencjonalnych i liczebności żołnierzy.

Akt końcowy KBWE, zwany Wielką Kartą Pokoju, dokument przyjęty na zakończenie Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie w 1975 w Helsinkach. Podpisany przez wszystkie( z wyjątkiem Albanii) państwa europejskie (33) oraz Stany Zjednoczone i Kanadę. Nie był umową w rozumieniu prawa traktatowego, stanowił uroczystą deklarację intencji o znaczeniu politycznym i moralnym, wyrażał wolę współdziałania państw w podzielonej na dwa ideologiczne bloki Europie. Akt zwany również Wielką Kartą Pokoju był deklaracją dziesięciu zasad rządzących

wzajemnymi stosunkami między uczestnikami konferencji. Został przyjęty na zakończenie Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie w 1975 w Helsinkach. Podpisany przez wszystkie(z wyjątkiem Albanii) państwa europejskie(33) oraz Stany Zjednoczone i Kanadę. Nie był umową w rozumieniu prawa traktatowego, stanowił uroczystą deklarację intencji o znaczeniu politycznym i moralnym, wyrażał wolę współdziałania państw w

podzielonej na dwa ideologiczne bloki Europie. Zasady te, to:

1. Suwerenna równość

2. Powstrzymanie się od groźby użycia siły lub użycia siły

3. Nnienaruszalność granic

4. Integralność terytorialna państw

5.Pokojowe załatwianie sporów

6. Nieingerencja w sprawy wewnętrzne

7. Poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności łącznie z wolnością myśli,

sumienia, religii i przekonań

8. Rrównouprawnienie i prawo narodów do samostanowienia

9. Współpraca między państwami

10. Wykonywanie w dobrej wierze zobowiązań wynikających z prawa międzynarodowego.

W dokumencie tym po raz pierwszy podzielone pod względem ideologicznym

państwa przyjęły wspólny katalog reguł postępowania względem siebie w celu

umocnienia bezpieczeństwa.

Akt zawierał również artykuł poświęcony mniejszościom narodowym

(część IV p. 8) stanowił, iż państwa, na których terytorium owe

mniejszości występują, będą respektować ich prawa do równości wobec

prawa, zapewnią im pełną możliwość korzystania z praw człowieka i

podstawowych wolności chroniąc w ten sposób ich uzasadnione

interesy w tej dziedzinie.

Akt końcowy wymienia dziedziny zainteresowania KBWE/OBWE ujęte w

"koszykach":

1. Zagadnienia bezpieczeństwa Europy (koszyk pierwszy) obejmuje w części pierwszej katalog dziesięciu równorzędnych zasad, wymienionych powyżej. Część druga stanowi dokument określający środki służące budowaniu zaufania oraz wybrane aspekty

bezpieczeństwa i rozbrojenia. Państwa NATO i ówczesnego Układu Warszawskiego 19 listopada 1990 podpisały w ramach KBWE pierwszy układ o redukcji broni

konwencjonalnej. Pakt ten miał międzynarodowa moc obowiązującą.

2. Współpraca w zakresie gospodarki, nauki, techniki i ochrony środowiska (koszyk drugi) składa się z zaleceń współpracy w dziedzinie handlu, współpracy przemysłowej, nauki i technologii, ochrony środowiska. Znaczenie tego koszyka jest coraz większe gdyż

centrum zainteresowania obejmują problemy gospodarczej transformacji i kwestie współpracy w basenie Morza Śródziemnego. 3. Współpraca w kwestiach humanitarnych i dziedzinach pokrewnych (koszyk trzeci) obejmuje cztery podstawowe zagadnienia: kontakty międzyludzkie, informacja, współpraca i wymiana w dziedzinie kultury oraz współpraca i wymiana w dziedzinie edukacji.

4. Kontynuowanie procesu Konferencji (koszyk czwarty) państwa - uczestnicy Konferencji zobowiązały się do kontynuowania współpracy organizując konferencje przeglądowe dla polepszenia bezpieczeństwa i zintensyfikowanie współpracy.

Do części I włączono też dokument o środkach budowania zaufania i niektórych aspektach bezpieczeństwa i rozbrojenia. Wyrażał on wolę redukowania konfrontacji militarnej na rzecz odprężenia, rozbrojenia i bezpieczeństwa.

Część II dotyczyła współpracy w zakresie gospodarki, nauki, techniki oraz ekologii, a część III współpracy w dziedzinie humanitarnej:

* 1) kontaktów między ludźmi - poszerzenia zakresu ich swobody;

* 2) informacji - poprawy stanu jej rozpowszechniania i wymiany;

* 3) współpracy i wymiany w dziedzinie kultury oraz oświaty.