istoriografiq_istorii_Belarusi

кае княства з’яўлялася самастойнай палітычнай адзінкай Русі з арыгінальнай і самабытнай культурай.

Пётр Фёдаравич Лысенка нарадзіўся ў 1931 г. у в.Зарачаны Полацкага раёна, беларускі археолаг. Доктар гістарычных навук (1988 г.). Скончыў Мінскі педагагічны інстытут. З 1964 г. супрацоўнік Інстытута гісторыі АН БССР, загадчык аддзела археалогіі сярэднявечча.

П.Ф.Лысенка у працах «Города Туровской земли» (1974 г.), «Берестье» (1985 г.), «Дреговичи» (1991 г.) даказаў заснаванне Брэста дрыгавічамі, правамернасць ужывання тэрміна «Тураўская зямля». Пазіцыя даследчыка не супадае з падыходам украінскіх гісторыкаў, якія самастойнасць Тураўскай зямлі выводзяць толькі з 60-х гг. ХІІ ст.

Археалагічна комплекс помнікаў старажытнага Мінска вывучалі многія вучоныя, сярод іх А.М.Ляўданскі, А.Д.Каваленя, Э.М.Загарульскі, Г.В.Штыхаў і інш. Замчышча ў 1957 – 1961 гг. вывучаў В.Р.Тарасенка, даследаванне горада ў 70-х гг. абагульнена ў манаграфіі Э.М.Загарульскага «Возникновение Минска» (1982 г.).

У 1984 – 1986 гг. у сувязі з пабудовай станцыі метро «Няміга» былі праведзены раскопкі ў старажытнай частцы горада XII – XVIII стст. Падрыхтаваны участак, які закансерваваны для стварэння Музея старажытнага Мінска. Вынікі вывучэння наваколляў старажытнага Мінска, валасцей-удзелаў, цэнтраў малых княстваў: Барысава, Лагойска, Заслаўля, увёў у навуковы зварот Ю.А.Заяц у працы

«Сельское население Минской волости-удела X – XIII вв.» (1988 г.).

У пасляваенныя гады адносна шырока даследаваліся раннефеадальныя гарады ўсходняй часткі Беларусі. Сярод іх Мсціслаўль, Крычаў, Гомель, Брагін, Чачэрск, Рэчыца, Магілёў. Аб іх даследаванні напісаны манаграфіі Т.Н.Каробушкінай «Средневековые памятники южной и восточной Белоруссии» (1987 г.), А.А.Мяцельскага «Города Белорусского Посожья в X – XIII вв.» (1992).

Важную гаспадарча-эканамічную і гандлёвую функцыі ў феадальную эпоху выконвала Нёманска-Дняпроўская водная магістраль. На берагах Нёмана і яго прытоках сфармаваліся адносна вялікія гарады, сярод іх Гродна. Старажытнасці горада і яго наваколля даследаваліся не адным пакаленнем археолагаў. Надрукаваны ма-

награфіі Н.Н.Вароніна «Древнее Гродно» (1954 г.), М.А.Ткачова

«Замкі Беларусі» (1977 г.), І.М.Чарняўскага «Архитектурно-ар- хеологические исследования в Гродно и Могилеве» (1981 г.), Т.С.Скрыпчанка «Обмен и местное производство на территории Белоруссии в XI – XIV вв.» (1982 г.).

271

У X – XI стст. існавалі ў Панямонні і іншыя гарады. Аднак у летапісу яны адзначаны пазней: Навагрудак, Ваўкавыск, Слонім, Турыйск. Звесткі аб іх абагульнены ў манаграфіях Я.Г.Звяругі

«Верхнее Понеманье в IX – XIII вв.» (1989 г.), П.А.Рапапорта «Военное зодчество западнорусских земель X – XIV вв.» (1967 г.). Ф.Д.Гурэвіч «Древний Новогрудок» (1981 г.), у аўтарэфераце С.А.Піваварчыка «Городища X – XIII вв. Белорусского Понеманья»

(1994 г.).

Пачынальнікам «гістарычнай археалогіі» – новага кірунку ў гістарыяграфіі Беларусі, Польшчы, Літвы, Украіны – з’яўляецца М.А.Ткачоў.

Міхаіл Аляксандравіч Ткачоў (1942 – 1992 гг.), беларускі археолаг, гісторык. Доктар гістарычных навук (1987 г.), прафесар (1989 г.). Скончыў БДУ. Працаваў у Гродзенскім дзяржаўным універсітэце, выдавецтве «Беларуская Энцыклапедыя». Ініцыятар стварэння энцыклапедыі «Археалогія і нумізматыка Беларусі», «Энцыклапедыі гісторыі Беларусі». Напісаў каля 200 навуковых працаў.

Уманаграфіях «Замкі Беларусі» (1977 г.), «Абарончыя збудаванні заходніх зямель Беларусі XIII – XVIII стст.» (1978 г.), «Замкі

ілюдзі» (1991 г.) першым у беларускай гістарыяграфіі прасачыў генезіс, эвалюцыю і этапы развіцця замкаў і абарончых сістэмаў населеных пунктаў, а таксама арганізацыю абароны беларускіх гарадоў.

Упасляваеннай савецкай гістарыяграфіі замацавалася феадальная канцэпцыя грамадскага развіцця ўсходніх славян у ІХ – ХІІІ стст., якую распрацаваў Б.Д.Грэкаў.

Барыс Дзмітрыевіч Грэкаў (1882 – 1953 гг.) расійскі гісто-

рык. Акадэмік АН СССР, ганаровы акадэмік АН БССР. Доктар гістарычных навук (1934 г.). Скончыў Маскоўскі дзяржаўны універсітэт. Выкладаў у ВНУ Пецярбурга, Пярмі, Сімферопаля, Масквы. Дырэктар Інстытута гісторыі (з 1937 г.), Інстытута гісторыі матэрыяльнай культуры (1944 – 1946 гг.), Інстытута славяназнаўства АН СССР. Стваральнік канцэпцыі гісторыі Кіеўскай Русі – агульнай радзімы рускіх, украінцаў, беларусаў і інш. народаў.

Б.Д.Грэкаў у сваіх працах даказываў, што ва ўсходніх славян, як і ў германцаў, разлажэнне першабытнаабшчыннага ладу прывяло да развіцця феадальных адносінаў. Таму ў VІ – VІІІ стст. панаваў дафеадальны ўклад, а ў ІХ – пачатку ХІІ ст. – феадальны. Гісто-

272

рык сцвярджаў пра далучэнне Полацка да Кіева князем Уладзімірам у 980 г., пра аўтаномію Полацкай зямлі і пачатак барацьбы з Кіевам пры князе Брачыславе.

Супраць феадальнай канцэпцыі выступіў у 1974 г. пецярбургскі даследчык І.Я.Фраянаў.

Ігар Якаўлевіч Фраянаў нарадзіўся ў 1936 г. у г.Армавір, расійскі гісторык. Доктар гістарычных навук (1976 г.), прафесар (1979 г.). Скончыў Стаўрапольскі педагагічны інстытут. З 1966 г. працуе ў Пецярбургскім універсітэце, дэкан гістарычнага факультэта, загадчык кафедры гісторыі Расіі. Старшыня Галоўнага савета па гісторыі ў Дзяржкамітэце вышэйшых навучальных установаў Расійскай Федэрацыі.

Упрацах «Киевская Русь: Очерки социально-экономической истории» (1974 г.), «Киевскай Русь: Очерки социально-политичес- кой истории» (1980 г.), «Киевская Русь: Очерки отечественной историографии» (1990 г.) гісторык даказываў, што ва ўсходніх славян у ІХ – ХІ стст. панавалі абшчынныя адносіны пры слабым развіцці феадальнага ўкладу.

З беларускіх гісторыкаў да гэтай праблемы звярнулася В.І.Гарамыкіна. На падставе вялікага факталагічнага матэрыялу у ма-

награфіях «К проблеме истории докапиталистических обществ (на материале Древней Руси)» (1970 г.), «Возникновение и развитие первой антагонистической формации в средневековой Евро-

пе» (1982 г.) аўтар спрабавала даказаць рабаўладальніцкі характар Кіеўскай Русі і вылучала адпаведна рабаўладальніцкі перыяд у ІХ – ХІ стст. і феадальны ў ХІІ – ХІІІ стст.

Блізкую пазіцыю займаў А.П.П’янкоў. У працы «Происхож-

дение общественного и государственного строя Древней Руси»

(1980 г.) даследчык прасачыў пераход ад родавых саюзаў да сельскай абшчыны ў першыя стагоддзі нашай эры. Ён лічыў, што ў VІ – VІІІ стст. панаваў рабаўладальніцкі лад, а ў ІХ – ХІІ стст. – феадальны.

Уабагульняльных працах, прысвечаных усходнім славянам і выдадзеных па-за межамі Беларусі, не звярталася належная ўвага гісторыі беларускага рэгіёна. Выключэннем з’яўляецца кніга ака-

дэміка М.М.Ціхамірава (1893 – 1965 гг.) «Древняя Русь» (1975 г.).

Аўтар адзначаў ідэнтычнасць палітычнага ладу Полацкай зямлі ХІІ ст. палітычнай структуры Вялікага Ноўгарада. Гэтую думку падтрымаў І.Я.Фраянаў.

273

3. Гістарыяграфія гісторыі Беларусі феадальнага перыя-

ду. У савецкай гістарыяграфіі ўстанавіліся шаблонныя схемы гістарычнага працэсу ў Беларусі, якія ў значнай ступені былі заснаваны на пазіцыях расійскай дваранска-клерыкальнай гістарыяграфіі ХІХ ст. Навуковыя распрацоўкі гісторыі Беларусі феадальнай эпохі змясціліся галоўным чынам ў сферы сацыяльна-эканамічнай, часткова этнагістарычнай, знешнепалітычнай, культуралагічнай тэматыцы.

Канцэптуальныя погляды афіцыйнай беларускай гістарыяграфіі 60 – 80-х гг. без асаблівых зменаў падаваліся ў абагульняльных акадэмічных выданнях. Адносна аб’ектыўным з далучэннем новых матэрыялаў быў першы том шасцітомавай «Гісторыі Беларускай ССР» (1972 г.). Праўда, гісторыі Беларусі са старажытных часоў да адмены прыгоннага права ў 1861 г. было адведзена менш чвэрці агульнага аб’ёму выдання, а часоў ВКЛ да канца ХVІ ст. – менш 5 %.

Грунтоўнай для свайго часу працай была манаграфія У.Ц.Па-

шуты «Возникновение Литовского государства» (1959 г.). Аўтар выкарыстаў шматлікія гістарычныя крыніцы і правёў грунтоўны гістарыяграфічны аналіз праблемы. На думку А.К.Краўцэвіча, канцэпцыя генезіса ВКЛ, прапанаваная У.Ц.Пашутам, супадала з пазіцыяй польскіх даследчыкаў. Вялікае княства Літоўскае лічылася літоўскай па характары дзяржавай, а сярэдневяковая Літва атаясамлялася з сучаснай Літвой, г.зн. «ВКЛ – прадукт унутранай эвалюцыі Літвы». Пашута вылучыў тры фазы ўтварэння ВКЛ: канфедэрацыя земляў, саюз літоўскіх земляў на чале з князямі Аўкштайтыі, раннефеадальная манархія. На гэтым фоне адбыўся захоп беларускіх земляў літоўскімі феадаламі. Канцэпцыя У.Ц.Пашуты вызначала пазіцыю айчынных гісторыкаў да канца 80-х гг. ХХ ст.

У вывучэнні эпохі феадалізму дамінавала сацыяльна-эканам- ічная праблематыка. Галоўная ўвага гісторыкаў была накіравана на вывучэнне аграрных адносінаў, феадальнага горада, класавай барацьбы, разлажэння феадальна-прыгонніцкай сістэмы і зараджэння капіталістычных адносінаў.

Аграрная праблематыка знайшла сваё адлюстраванне ў працах Д.Л.Пахілевіча, П.Р.Казлоўскага, В.І.Мялешкі.

Дзмітрый Леанідавіч Пахілевіч (1897 – 1974 гг.), украінскі гісторык. Доктар гістарычных навук (1951 г.), прафесар (1953 г.). Скончыў Кіеўскі інстытут народнай асветы. У 1921 – 1945 гг. працаваў у ВНУ УССР і РСФСР. З 1946 г. у Львоўскім універсітэце.

274

На падставе інвентароў каралеўскіх эканоміяў Д.Л.Пахілевіч раскрыў эвалюцыю памеснай і сялянскай гаспадаркі ў ХVІ – ХVІІІ стст., паказаў замену адпрацовачнай рэнты грашовай пасля войнаў сярэдзіны ХVІІ ст. як сродка аднаўлення гаспадарчага жыцця, вяртанне да фальваркова-паншчыннай сістэмы ў 40-я гг. ХVІІІ ст. У

сваіх працах «Крестьяне Белоруссии и Литвы в ХVІ – ХVІІІ вв.» (1957 г.), «Крестьяне Белоруссии и Литвы во второй половине ХVІІІ в.»

(1966 г.) гісторык прааналізаваў рэформы Жыгімонта ІІ Аўгуста (1557 г.) і Антонія Тызенгаўза (1765 г.), раскрыў катэгорыі сялянства, выступіў супраць канцэпцыі аб прагрэсіруючым заняпадзе Беларусі ў другой палове ХVІІІ ст.

Павел Рыгоравіч Казлоўскі (1911 – 1996 гг.), беларускі гісто-

рык. Доктар гістарычных навук (1974 г.). Скончыў БДУ. З 1957 па 1986 гг. працаваў у Інстытуце гісторыі АН БССР. Аўтар прац па гісторыі сялянства, крыніцазнаўству і дэмаграфіі беларускай вёскі.

Манаграфія П.Р.Казлоўскага «Крестьяне Белоруссии во вто-

рой половине ХVІI – ХVІII в.» (1969 г.) стала першым у беларускай гістарыяграфіі даследаваннем сялянства вотчынных магнацкіх уладанняў. Аўтар прасачыў развіццё вытворчых сіл вёскі (колькасць насельніцтва, развіццё земляробства, жывёлагадоўлі і інш.), з дапамогай статыстычнай апрацоўкі архіўных дадзеных пацвердзіў выснову Д.Л.Пахілевіча аб заняпадзе эканамічнага жыцця ў другой палове ХVІI – пачатку ХVІII ст. і эканамічным уздыме ў другой палове ХVІII ст.

Асобная ўвага была звернута на развіццё таварна-грашовых адносінаў у другой палове ХVІIІ ст., на працэс класавай дыферэнцыяцыі сялянства, генезіс капіталізму ў беларускай вёсцы. П.Р.Казлоўскі ўпершыню ў беларускай гістарыяграфіі звязаў эвалюцыю феадальнай рэнты са зменай структуры сялянскага надзела, вызначыў долю грашовых плацяжоў сялян заходняй часткі Беларусі ў другой палове ХVІII ст., якая традыцыйна лічылася рэгіёнам поўнага панавання паншчыны.

У працах «Магнатское хозяйство Белоруссии во второй половине ХVІII в.» (1974 г.), «Землевладение и землепользование в Белоруссии в XVIII – первой половине XIX в.» (1982 г.) гісторык на падставе інвентароў, справаздачаў эканомаў і ўпраўляючых, рэестраў збору збожжа, касавых кніг і іншых крыніц даследаваў гаспадарку буйных землеўладальнікаў, якія займалі 46 % прыватнаўласніцкіх земляў на захадзе і ў цэнтры Беларусі. Ён паказаў развіццё ўнутранага рынку пад уплывам росту попыту на

275

сельгаспрадукцыю ў Заходняй Еўропе, вызначыў спецыялізацыю магнацкіх латыфундыяў.

Казлоўскі абвергнуў канцэпцыю прагрэсіруючага пагаршэння становішча сялян у перыяд феадалізму і тэзіс аб тым, што селянін з’яўляўся толькі карыстальнікам зямлі.

Васіль Іванавіч Мялешка нарадзіўся ў г.Томску ў 1921 г., беларускі гісторык. Доктар гістарычных навук (1972 г.), прафесар (1990 г.). Скончыў БДУ. У 1956 – 1991 гг. у Інстытуце гісторыі АН БССР, загадчык аддзела гісторыі Беларусі эпохі феадалізму. У 1987 г. старшыня камісіі Акадэміі навук па гісторыі сельскай гаспадаркі і сялянства Беларусі.

У працы «Очерки аграрной истории Восточной Белоруссии (вторая половина ХVІI – ХVІII вв.)» (1975 г.) Мялешка вызначыў асаблівасці аграрнай гісторыі ўсходняй часткі Беларусі. Ён паказаў аднатыпнасць структуры феадальнай уласнасці (дамінаванне шляхецкай уласнасці), гандлёвыя сувязі феадальнага маёнтка і сялянскай гаспадаркі з рынкам, глыбокае пранікненне таварна-гра- шовых адносінаў у сельскую гаспадарку, ролю промыслаў у развіцці аграрнай вытворчасці. Даследчык лічыў, што некаторыя промыслы ў першай палове ХVІII ст. мелі рысы капіталістычных мануфактураў.

Таксама В.І.Мялешка вывучаў праблему класавай барацьбы ў беларускай вёсцы. У манаграфіі «Классовая борьба в белорусской деревне во второй половине ХVІI – ХVІII вв.» (1982 г.) ён прааналі-

заваў тры формы сялянскіх выступленняў: пасіўны супраціў (скаргі, адмова ад выканання павіннасцяў, уцёкі), узброеныя акцыі (напады на маёнткі, сутычкі з узброенымі атрадамі і інш.), паўстанні (на Каменшчыне (1736 – 1754 гг.) і Крычаўскім старостве (1740 –

1744 гг.)).

Але ў пасляваенны перыяд развіцця беларускай савецкай гістарыяграфіі было слаба вывучана развіццё сялянскай гаспадаркі ва ўмовах генезісу капіталізму, яе рыначныя сувязі. Недастаткова прааналізавана эвалюцыя наёмнай працы, працэс запрыгоньвання сялянства. Прычым аграрная гісторыя ХІV – ХV стст. у цэлым заставалася слаба распрацаванай.

Праблема феадальнага горада знайшла адлюстраванне ў даследаваннях А.П.Ігнаценкі, З.Ю.Капыскага, А.П.Грыцкевіча.

Манаграфія А.П.Ігнаценкі «Ремесленное производство в городах Белоруссии в ХVII – ХVIII в.» (1963 г.) утрымлівае грунтоў-

ную характарыстыку гарадскога рамяства. Аднак спроба аўтара

276

суаднесці феадальныя майстэрні з генезісам капіталізму выглядае беспадстаўнай.

Зіновій Юльевіч Капыскі (1916 – 1996 гг.), беларускі гісто-

рык. Доктар гістарычных навук (1968 г.). Скончыў Мінскі інстытут народнай гаспадаркі. Працаваў у Мінскім аблпланаддзеле, у Інстытуце эканомікі АН БССР. Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны. У 1950 – 1990 гг. навуковы супрацоўнік Інстытута гісторыі АН БССР. Даследаваў гісторыю беларускага феадальнага горада, крыніцазнаўства, гістарыяграфію гісторыі Беларусі.

Уманаграфіях «Экономическое развитие городов Белоруссии

вХVI – первой половине ХVII вв.» (1966 г.), «Социально-экономиче- ское развитие городов Белоруссии в ХVI – первой половине ХVII вв.»

(1975 г.) Капыскі прааналізаваў становішча 37 дзяржаўных гарадоў і больш за 300 мястэчак. Пры гэтым аўтар памылкова бачыў наяўнасць капіталістычных з’яваў у гарадскім рамястве яшчэ ў ХVІІ ст., што сведчыла аб пэўнай мадэрнізацыі гістарычнага працэсу. Ён лічыў з’яўленне скупшчыкаў рамесных вырабаў, ліхвярства і крэдыту пацвярджэннем генезісу буржуазных адносін.

Анатоль Пятровіч Грыцкевіч нарадзіўся ў 1929 г. у Мінску,

беларускі гісторык. Доктар гістарычных навук (1986 г.), прафесар (1987 г.). Акадэмік Міжнароднай АН Еўразіі (1999 г.). Скончыў Мінскі дзяржаўны медыцынскі інстытут, Мінскі дзяржаўны педагагічны інстытут замежных моваў, БДУ. Працаваў урачом. З 1959 г. у Інстытуце гісторыі АН БССР. З 1975 г. загадчык кафедры Мінскага інстытута культуры (з 1993 г. Беларускага дзяржаўнага універсітэта культуры). Адначасова ў 1996 – 2000 гг. дырэктар НДІ Цэнтральнай і Усходняй Еўропы (у Мінску). Даследуе гісторыю Беларусі перыяду феадалізму.

А.П.Грыцкевіч у манаграфіях «Частновладельческие города Белоруссии в ХVI – ХVIII вв.» (1975 г.), «Социальная борьба горо-

жан Белоруссии в ХVI – ХVIII вв.» (1979 г.) вызначыў колькасць прыватнаўласніцкіх гарадоў, іх тыпы, узровень эканамічнага развіцця, сістэму кіравання, іх ролю як вайсковай апоры, грунтоўна прааналізваў магдэбургскае права.

Шмат увагі надавалася вывучэнню праблемы разлажэння феа- дальна-прыгонніцкай сістэмы і зараджэння капіталістычных адносінаў у працах А.М.Карпачова, М.М.Улашчыка, В.У.Чапко і інш.

Грунтоўным даследаваннем сацыяльна-эканамічнай гісторыі Беларусі першай паловы ХІХ ст. стала манаграфія М.М.Улашчы-

ка «Предпосылки крестьянской реформы 1861 г. в Литве и Западной Белоруссии» (1965 г.).

277

Мікалай Мікалаевіч Улашчык (1906 – 1986 гг.), беларускі гісторык, археограф, археолаг, этнограф, краязнаўца, літаратар. Доктар гістарычных навук (1964 г.). Скончыў БДУ. У 1924 – 1930 гг. працаваў у Беларускай дзяржаўнай бібліятэцы і сакратаром Кніжнай палаты БССР. Удзельнічаў у беларускім нацыя- нальна-культурным руху. Арыштаваны па справе СВБ (1930 г.), высланы ў г.Налінск Вяцкай вобласці. У 1933 г. асуджаны паўторна, этапіраваны ў Марыінскі лагер Навасібірскай вобласці, пасля ў пас. Суслава Кемераўскай вобласці. Вызвалены вясной 1935 г. без дазволу вяртання ў БССР, працаваў выкладчыкам гісторыі і геаграфіі ў розных школах і тэхнікумах. З 1939 г. у Ленінградзе, настаўнічаў. У 1941 г. арыштаваны і высланы ў г.Златавуст Чэлябінскай вобласці. Пры садзейнічанні акадэміка АН СССР Л.А.Арбелі вызвалены (1942 г.), займаўся вывучэннем аграрнай гісторыі Беларусі і Літвы ХІХ ст. У 1948 г. выкладаў у Маскоўскім дзяржаўным універсітэце. У 1949 г. звольнены з працы, рэпрэсаваны і ў 1951 г. этапіраваны ў пас. Суслава. Пасля вызвалення (1955 г.) вярнуўся ў Маскву, дзе да 1986 г. працаваў навуковым супрацоўнікам Інстытута гісторыі АН СССР.

Работа ўключае матэрыялы толькі па трох губернях (Гродзенскай, Віленскай і Ковенскай), але высновы аўтара мелі важнае значэнне для ўсёй тэрыторыі Беларусі, склаўшы зыходную пазіцыю для наступных даследаванняў па першай палове ХІХ ст. Шмат месца М.М.Улашчык адвёў аналізу сялянскай праблематыкі. Ён даследаваў дэмаграфічныя працэсы, структуру сялянскага насельніцтва, сялянскую гаспадарку і яе сувязі з рынкам, павіннасці сялян, умовы іх жыцця, антыпрыгонніцкі рух. Пры гэтым аўтар выкарыстаў шырокую базу архіўных матэрыялаў.

У манаграфіі В.У.Чапко «Сельское хозяйство Белоруссии в первой половине XIX в.» (1966 г.) праблема крызісу феадальных адносінаў была даследавана на дадзеных 800 памесцяў Беларусі.

Валянціна Уладзіміраўна Чапко нарадзілася ў 1925 г. у

Мінску, беларускі гісторык. Доктар гістарычных навук (1969 г.), прафесар (1976 г.). Скончыла БДУ. У 1953 – 1972 г. у Інстытуце гісторыі АН БССР. З 1972 г. загадчык кафедры ўсеагульнай гісторыі ў Мінскім педагагічным інстытуце. З 1978 г. у БДУ – загадчык кафедры гісторыі БССР, з 1984 г. прафесар кафедры гісторыі старажытнага свету і сярэдніх вякоў. Даследавала сацыяльна-эканамічныя працэсы ў Беларусі ў першай палове ХІХ ст.

У кнізе разглядаюцца не толькі памешчыцкая, але і сялянская гаспадарка. Такі падыход дазволіў раскрыць дзве галоўныя тэн-

278

дэнцыі ў развіцці сельскай гаспадаркі ў першай палове XIX ст.: крызіс прыгонніцкай сістэмы і пашырэнне капіталістычных формаў арганізацыі вытворчасці ў феадальных маёнтках і гаспадарцы дзяржаўных сялян.

Сведчаннем крызісу феадальна-прыгонніцкай сістэмы ў першай палове XIX ст. было ўзмацненне сялянскага руху. Даследаванню гэтай праблемы прысвечана манаграфія В.У.Чапко «Классовая борьба в белорусской деревне в первой половине XIX в.» (1972 г.), у

якой упершыню ў беларускай гістарычнай літаратуры прасочана дынаміка сялянскага руху, вызначаны яго асноўныя этапы і даецца іх характарыстыка. Аўтар прыйшла да высновы, што сялянскі рух уяўляў сабой класавую барацьбу, накіраваную супраць феадальнапрыгонніцкай эксплуатацыі.

Сацыяльна-эканамічнае развіццё гарадоў Беларусі ў канцы XVIII – першай палове XIX ст. разгледжана ў манаграфіях

В.У.Чапко «Города Белоруссии в первой половине XIX века: Экономическое развитие» (1981 г.) і А.М.Лютага «Социально-экономи- ческое развитие городов Белоруссии в конце XVIII – первой поло-

вине XIX в.» (1987 г.).

Анатоль Міхайлавіч Люты нарадзіўся ў 1951 г. у г.п.Смілавічы Чэрвеньскага раёна. Доктар гістарычных навук (1990 г.), прафесар (1991 г.). Скончыў Мінскі педагагічны інстытут. З 1982 г. старшы выкладчык, з 1985 г. загадчык кафедры Мінскага педагагічнага інстытута (з 1993 г. педуніверсітэт). Даследуе сацыяльна-эканамічнае і культурнае развіццё Беларусі ў ХVІІІ – ХІХ стст., генезіс капіталізму на Беларусі.

Акрамя агульнай характарыстыкі гарадоў і мястэчак, даследаванні ўтрымліваюць матэрыял аб развіцці рамеснай вытворчасці, мануфактураў, гандлю, раскрываюць сельскагаспадарчыя заняткі гарадскіх жыхароў, прасочваюць дынаміку гарадскога насельніцтва, змены, якія адбыліся ў яго сацыяльным, нацыянальным і канфесійным складзе.

У манаграфіях падкрэсліваецца, што зараджэнне і развіццё капіталістычных адносінаў у гарадах Беларусі перадвызначыла фарміраванне класаў буржуазнага грамадства – буржуазіі і наёмных рабочых, змену знешняга вобліку гарадоў. Але гарады Беларусі ў канцы XVIII – першай палове XIX ст. яшчэ не сталі цэнтрамі развіцця капіталістычнай прамысловасці. Яны захоўвалі рысы феадальнага горада, хаця пераходныя працэсы ўжо ішлі даволі інтэнсіўна.

279

Развіццё прамысловасці ў Беларусі ў другой палове XVIII – першай палове XIX ст. даследавана ў манаграфіях М.Т.Раманоўс-

кага «Развитие мануфактурной промышленности в Белоруссиии (другая палова XVIII – першая палова XIX в.» (1966 г.) і М.Ф.Болбаса «Развіццё прамысловасці Беларусі (1795 – 1861)» (1966 г.). У

кнізе М.Т.Раманоўскага раскрыта роля мануфактурнай вытворчасці (у тым ліку вотчыннай) як цэлага этапу, які аказаў уплыў на фармаванне капіталістычнага ўкладу ў эканоміцы дарэформеннай Беларусі. М.Ф.Болбас прасачыў дынаміку і асноўныя этапы развіцця прамысловасці Беларусі, прааналізаваў рамесную вытворчасць, мануфактуры і капіталістычныя фабрыкі, разглядзеў іх галіновую структуру, паходжанне і склад рабочых, іх становішча. Але даследчык спрошчана разумеў працэс разлажэння і крызісу феадальна-пры- гонніцкай сістэмы, зрабіў шэраг памылковых сцвярджэнняў.

У пасляваенны перыяд беларускія гісторыкі актыўна вывучалі «вызваленчую барацьбу беларускага народа супраць польскіх эксплуататараў за ўз’яднанне з Расіяй», грамадска-палітычную думку ХІV – ХVІІІ стст., «экспансіянізм каталіцкай царквы» ў Беларусі, грамадска-палітычны рух у першай палове ХІХ ст.

Лаўрэнцій Сямёнавіч Абецэдарскі (1916 – 1975 гг.), беларускі гісторык. Доктар гістарычных навук, прафесар (1966 г.). Членкарэспандэнт АПН СССР (1968 г.). Скончыў БДУ. Выкладчык, загадчык кафедры гісторыі СССР (1950 – 1958 гг.), гісторыі БССР (з 1958 г.) БДУ. Дэкан гістарычнага факультэта. Вывучаў расійска-беларускія адносіны ў другой палове ХVІ – ХVІІ стст., нацыянальна-вызваленчую і антыфеадальную барацьбу ў Беларусі ў ХVІІ ст.

Абецэдарскі сабраў вялікі матэрыял аб перасяленні беларусаў у Маскву і Замаскварэцкі край у другой палове ХVІІ ст., якое не заўсёды лічыў добраахвотным. У манаграфіях «Белорусы в Москве в ХVІІ в.: Из истории русско-белорусских связей» (1957 г.), «Белоруссия и Россия: Очерки русско-белорусских связей второй поло-

вины ХVІ – ХVІІ вв.» (1978 г.) даследчык раскрыў ролю беларускіх рамеснікаў, якія былі пераселены ў Маскву, у развіцці рамеснай вытворчасці, стварэнні шэдэўраў культуры расійскай сталіцы. Абецэдарскі з’яўляўся прыхільнікам унітарнай канцэпцыі аб’яднання ўсходнеславянскіх земляў вакол Масквы і Маскоўскай дзяржавы.

Канцэпцыю Л.С.Абецэдарскага развіў А.П.Ігнаценка ў да-

следаванні «Борьба белорусского народа за воссоединение с Россией (вторая половина ХVІІ – ХVІІI вв.)» (1974 г.). Восем стагоддзяў,

якія ахоплівалі перыяд ад распаду Кіеўскай Русі да падзелаў Рэчы

280