W postępowaniu do uchwalenia ustawy wyróżnia się cztery stadia :
Inicjatywę ustawodawczą, która przysługuje rządowi, posłom do Bundestagu oraz Bundesratowi. Rząd wnosi ponad 60% projektów ustaw. Pozostałe propozycje pochodzą od posłów (ok.30%) oraz od Bundesratu (ok.10%)
Rozpatrywanie projektów przez Bundestag odbywa się w trzech czytaniach. Główną rolę w procesie legislacyjnym odgrywają projektodawcy, komisje parlamentarne, koła robocze frakcji Bundestagu oraz zainteresowane projektem grupy interesów. Ustawy uchwala się zwykłą większością obecnych na posiedzeniu. Wyjątek stanowi zmiana ustawy zasadniczej. W takim wypadku wymaga się aprobaty większości 2/3 ustawowej liczby członków Bundestagu i Bundesratu.
Wszystkie projekty ustaw przyjęte przez Bundestag otrzymuje Bundesrat. Może on je uchwalić bez zmian bądź też wszcząć postępowanie mediacyjne. W tym celu powołuje się Komisję Mediacyjną. Składa się ona z jedenastu posłów Bundestagu i jedenastu posłów Bundesratu. W przypadku niemożności znalezienia kompromisu izba wyższa dysponuje wetem zawieszającym. Jego zastosowanie uchyla izba niższa poprzez ponowne uchwalenie projektu. Jeżeli przedmiotem kontrowersji staje się materia ustawowa bezwzględnie zastrzeżona dla Bundesratu, przysługuje jej, po przeprowadzeniu postępowania mediacyjnego, weto absolutne. W przypadku jego zastosowania projekt ustawy upada.
Promulgacja ustawy przez prezydenta federalnego. – Akt ten podlega kontrasygnacie kanclerza lub właściwego ministra.
Najczęściej wykorzystywanymi środkami kontroli parlamentu są:
Interpelacje
Pisemne zapytania
Pytania
Wnoszenie interpelacji lub pisemnych zapyta przysługuje jedynie frakcji lub grupie posłów, liczącej 5% ustawowej liczby członków Bundestagu. Różnica między interpelacją a pisemnym zapytaniem polega na tym, że na interpelację odpowiada się na posiedzeniu plenarnym i dopuszcza się możliwość debaty w tej sprawie, natomiast odpowiedzi na zapytanie udziela się wyłącznie na piśmie. Pytania ustne wolno stawić jedynie w czasie tzw. godziny pytań, stanowiącej odrębny punkt porządku dziennego posiedzenia.
Władzę sądowniczą w systemie kanclerskim tworzą trzy rodzaje sądów :
Sądy zwykłe
Sądy wyspecjalizowane
Sądy konstytucyjne
Najważniejszym sądem jest Federalny Trybunał Konstytucyjny obecnie składa się z 16 sędziów, którzy tworzą dwa senaty orzekające. Połowę sędziów wybiera Bundestag, a drugą połowę Bundesrat. Wybór sędziów wymaga poparcia bezwzględnej większości 2/3 ustawowej liczby członków danej izby. Kadencja sędziego trwa 12 lat i nie może być powtarzana. Orzeczenia Trybunału mają wiążący charakter w stosunku do wszystkich, także w odniesieniu do Bundestagu, Bundesratu, rządu, prezydenta, władz krajowych i organów im podporządkowanych. Do jego kompetencji należy:
Badanie zgodności prawa federalnego i poszczególnych krajów związkowych z ustawą zasadniczą
Rozstrzyganie sporów kompetencyjnych między organami: federalnymi, krajów związkowych oraz federalnymi i krajowymi
Orzekanie w sprawach: postawienia prezydenta federalnego, jak również sędziów w stan oskarżenia z powodu zawinionego naruszenia konstytucji lub innych ustaw, delegalizacji partii politycznych, utraty praw zasadniczych
Rozpatrywanie skarg konstytucyjnych obywateli w wypadku naruszenia ich praw gwarantowanych ustawą zasadniczą oraz skarg komunalnych i wyborczych.
W RFN występuje system dwupartyjny zmodyfikowany. Przypomina on klasyczną dwupartyjność w tym sensie, że funkcjonują w nim dwie wielkie siły polityczne - chadecja, reprezentowana przez Unię Chrześcijańsko-Demokratyczną i socjaldemokracja, reprezentowana przez Socjaldemokratyczną Partię Niemiec, bez udziału których nie można powołać federalnego rządu.
Prezydentem federalnym może zostać obywatel Niemiec, który ukończył 40 lat. Kadencja prezydenta trwa 5 lat. Istnieje możliwość jednorazowego ponownego wyboru na następną kadencję. Prezydenta wybiera w głosowaniu tajnym Zgromadzenie Federalne. Wybór kanclerza przesądza zwycięstwo jednej z głównych orientacji politycznych.
Kanclerza wybiera izba niższa na wniosek prezydenta federalnego. Jeśli kandydat na kanclerza nie uzyska wymaganej bezwzględnej większości, Bundestag w ciągu 14 dni może wybrać kanclerza z własne inicjatywy, ale również bezwzględną większością. Po upływie tego terminu Bundestag może wybrać kanclerza zwykłą większością.
Wybory do Bundestagu mają charakter powszechny, równy, bezpośredni i tajny. Czynne prawo wyborcze przysługuje pełnoletnim niemieckim obywatelom na stałe zamieszkującym terytorium RFN. Kadencja izby niższej trwa 4 lata. Obecnie jest 630 członków Bundestagu. Obowiązuje klauzula „5%”, czyli partia, która nie przekroczy progu 5% w wyborach proporcjonalnych nie wchodzi do Bundestagu. Ze względu na sposób przeliczania głosów ordynacje dzieli się na większościową i proporcjonalną.