7. Teatr życia codziennego

W teatrze życia codziennego Gofmanopisuje rzeczywistość społeczną jako spektakl teatralny, a jednostki jako aktorów grających na raz kilka ról np. syn-brat-wnuczek-mąż-prawnik. Każda interakcja jednostek jest występem - polega na kreowaniu wcześniej założonego przez działającego aktora wrażenia, jakie chce wywrzeć na swoim odbiorcy. W celu manipulacji wrażeniem, aktor wykorzystuje rozmaite rekwizyty, niezbędne mu do wiarygodnego odegrania roli. Rzeczywistość społeczna dzieli się na strefy, zupełnie jak w teatrze można wydzielić scenę i kulisy- prawdziwe oblicze aktora można poznać jedynie w momencie, gdy przemieszcza się z jednej strefy do drugiej. Każdy działający podmiot starając się być jak najbardziej wiarygodnym w swojej roli, stara się, aby rozdzielić swoją publiczność - tak, aby konkretny występ przedstawić przed dokładnie jednym rodzajem publiki.

8. Interakcje zogniskowane I niezogniskowane

a) interakcja niezogniskowana, w czasie której spotykają się oraz dostrzegają nawzajem co najmniej dwie jednostki, nie znające się uprzednio i nie oczekujące, że w czasie tej interakcji , nie zaplanowanej i nie nakierowanej na żaden wspólny cel , zaznajomią się ze sobą np. interakcja, w jaką wchodzą pacjenci oczekujący w poczekalni(obecność innych ludzi i kontakt wzrokowy oddziałują na zachowanie jednostek skłaniając je do konformizmu wobec społecznie aprobowanej definicji sytuacji, innymi słowy mówiąc interpretowanie przez jednostkę sytuacji, w której się znajduje. Thomas, bo to on wprowadził termin definicji sytuacji, uważał, że subiektywna ocena danych okoliczności działania ma obiektywne znaczenie dla konkretnego zachowania jakie podejmujemy).

b) interakcja zogniskowana,w czasie której spotykają się co najmniej dwie jednostki znające się wcześniej lub też oczekujące, że w trakcie trwania interakcji zaplanowanej w pewnym wspólnym celu (np. konferencja naukowa czy turniej szachowy) zaznajomią się ze sobą

9. Cel socjologii fenomenologicznej

Przedmiotem poznania fenomenologii są fenomeny: od nazwy przedmiotu poznania nadano nazwę kierunkowi filozoficznemu. Fenomenem jest to wszystko, co jest tematem aktów poznawczych intuicyjnych, to co jest dostępne bezpośrednio i naocznie. Fenomen jest korelatem (odpowiednikiem)przeżycia świadomego, a wyróżnia go poznawalność (spostrzegalność), poprzez którą jest on istotnie związany z przeżyciem. Akt poznania jest natomiast składnikiem strumienia świadomości, a charakteryzuje go sama ujawnialność podczas zachodzenia i intencjonalność , czyli przedmiotowe odniesienie. .Ta ścisła korelacja przeżycia zakreśla pole poznania fenomenologicznego. Fenomenem jest wszystko, co—będąc jakieś—jawi się świadomości jako dane, wszystko, co może być przez nią stematyzowane i ujęte przedmiotowo. W tej roli mogą wystąpić przedmioty jednostkowe materialne, wytwory kultury, wartości, przedmioty idealne oraz akty i stany świadome, sposoby ujawniania się przedmiotu, sposoby jego ujmowania, wreszcie sama świadomość w jej charakterze i funkcjach. Sposób poznawania fenomenu jest wyznaczony przez przyjęty cel czy etap dociekań. Fenomen można ujmować w jego konkretnej indywidualności.