K oszt krańcowy a utarg krańcowy
Rys. Koszt krańcowy i utarg krańcowy
Przedsiębiorstwo ustala wielkość produkcji na poziomie, przy którym następuje przecięcie kosztu krańcowego z utargiem krańcowym, tj. 6 jednostek. Przy mniejszych rozmiarach produkcji utarg krańcowy przewyższa koszt krańcowy, co oznacza, że korzystne jest zwiększanie produkcji. Przy większych (od 6 jednostek) rozmiarach produkcji koszt krańcowy jest wyższy niż przychód krańcowy, stąd też opłacalne jest zmniejszenie produkcji. Przedsiębiorstwo maksymalizuje więc zysk przy produkcji równej 6 jednostek. Koszt krańcowy jest wówczas równy utargowi krańcowemu, a zyski przy tej wielkości produkcji osiągają wartość dodatnią. Każdy inny poziom produkcji oznacza niższe zyski.
Załóżmy teraz, że krzywa popytu na wyroby przedsiębiorstwa i linia utargu krańcowego przesuwają się w górę. Dla każdego poziomu produkcji cena i przychód krańcowy są teraz wyższe niż poprzednio (utarg krańcowy 2). Powoduje to zmianę punktu równowagi (przecięcie kosztów krańcowych i utargów krańcowych). Wyższy popyt doprowadził do zwiększenia produkcji.
Podsumowanie:
1. Przychody (utargi) przedsiębiorstwa pochodzą ze sprzedaży dóbr i usług
2. Koszty to wydatki ponoszone w związku z prowadzeniem produkcji i sprzedaży
3. Zyski to nadwyżka przychodów nad kosztami
4. Cel działania przedsiębiorstwa to maksymalizacja zysku.
5. Aby maksymalizować zysk, przedsiębiorstwo musi produkować jak najtaniej.
6. Przedsiębiorstwo wybiera taki (optymalny) poziom produkcji, jaki zapewnia maksymalizację sumy zysków ekonomicznych.
7. Utarg krańcowy to odpowiednia zmiana utargu całkowitego, zależna od kształtowania się krzywej popytu na produkty danego przedsiębiorstwa.
Literatura:
David Begg, „EKONOMIA”, tom 1, 1993r.
David Begg, „Mikroekonomia” Warszawa, 1997r.
Mieczysław Nasiłowski, „System rynkowy” Podstawy mikro- makroekonomii, Wydawnictwo Key Text, W-wa 1994r.