3.2 Мэта і складнікі рэдактарскага аналізу, сувязь з другімі метадамі

Пытанні

1. Што такое рэдактарскі аналіз рукапісу? Чым ён адрозніваецца ад літаратуразнаўчага і мовазнаўчага аналізаў?

2. Якая структура рэдактарскага аналізу па адзінках тэксту?

3. Якая структура рэдактарскага аналізу па мэтах аналітычных дзеянняў.

4. Якая агульная схема рэдактарскага аналізу?

5. Якія ўмовы эфектыўнасці і якасці рэдактарскага аналізу?

Заданні

№1. Прачытайце артыкул і выканайце заданні пасля гэтага артыкула: Мильчин А. Э. Редакторский анализ литературного произведения как составная часть теории редактирования // Теория и практика издательского дела. Хрестоматия: учеб. пособие для студентов специальности «Издательское дело» / авт.-сост.: В.И. Куликович, В. В. Орлова, О. И. Пригожая. — Минск: БГТУ, 2012. – С.34–51.

№2. Прачытайце артыкул і выканайце заданні пасля гэтага артыкула: Мильчин А. Э. Редакторский анализ как прогностический процесс // Теория и практика издательского дела. Хрестоматия: учеб. пособие для студентов специальности «Издательское дело» / авт.-сост.: В.И. Куликович, В. В. Орлова, О. И. Пригожая. — Минск: БГТУ, 2012. – С.51–68.

№3. Ажыццявіце рэдактарскі аналіз твора Я. Коласа (1909 г.). Падрыхтуйце чаопісны арыгінал-макет апавядання, разлічаны на сучаснага чытача, падбярыце адпаведныя ілюстрацыі (фармат А4).

Прэд навальніцэю ў ночы.

Меж Ільлёю і Спасам пачынаюцца чуць ня кожны год дажджлівые дні. І дажджы з громам і маланкамі найчасьцей выпадаюць у ночы. Цэлы дзень парыць, клоніць ка сну. Ўсё значыць на дождж, хоць неба і чыста, і ярка сьвеціць сонцэ. А як толькі яно зайдзе, на краю неба з’яўляюцца хмаркі; скора растуць яны і выласяць з за лесу. Грозные хмары з чырвонымі краямі, агромнымі клубкамі ціха і важна націскаюцца на неба. Як толькі сьцямнее, пачынае бліскаць маланка, але грому яшчэ не чутно. А хмара ўсё паўзе і паўзе, усё большую і большую займае часць неба.

Ўночы маланка мае свой асобны образ, свае хóраства і цікавасць; у ночы і голас грома мае свою асобную грозную музыку, поўную нейкаго неведомаго страху, каторы трудна перэказаць слóвамі, каторы толькі можна чуці душою, каторым бьецца сэрцэ ў некім салодкім заміраньні і чэканьні.

Укруг так ціха: ні ветру, ні шуму, ні гоману трывожнага дня. Спакой і цяшыня ночы даюць можнасць прасьледзіць грозную і дзіўную музыку грома, як ён родзіцца ў далёкім небі, як крэпне паволі, разліваецца грукатам ва ўсіх куткох соннаго сьвету, над лесам і полем, у горах і далінах, у безграничным прасторы высокаго неба; як адзываецца яму на зямлі эха сотнямі галасоў; як страшнымі хвалямі садрыгнецца воздух, і забражджыць дробным бражджаннем кепска апкітованая абалонка (шыба) мужычае хаты, забражджыць жалабна-жалабна, як горкіе слёзы нядолі; як важна пракоціцца ён над зямлёю і памаленьку заціхне негдзе ў хмарах…

А маланкі ўсё бліскаюць і бліскаюць. Самы слабы сьвет яе, каторы не ўбачыш у дзень, ясна відаць у цёмную ноч: Вось чаму і навальніца ўночы мае болей грозны образ, як у дзень. Прыгледзьцеся! Бледна-чырвоные пóласы агню ўспыхіваюць тут і там то аддзельнымі стужкамі, то зьліваючыся ў вадну шырокую рэку агню. Бляск страшна і борзда разальецца па небе то роўнаю паласою, то крывою вогненнаю рэкою, то шырока, размашыста і сьмела блісьне ва ўсе староны, ўсёроўна як разарвецца там, у хмарах, вялікая, грозная лявіна *) агню. І на адзін момэнт вынікаюць з цемені ночы і купчастые пярэдніе клубы хмар і сівые кучкі раскіданых па небе, як крыгі па вадзе, хмурак. Цьма разрываецца — выскачыць далёкі лес, гляне круглае поле на ўсю даль, марскануць хаты і гумны, блісьне высокая цэрква разам з вянком ліп, клёнаў і бяроз, яе акружаючых, і мільёны лістоў адальюць золатам і дзіўна хóраша абрысуецца зялёны яблык цэркоўнае вежы высока ў небе.

_____

*) У высокіх гарах у снежну зімку бывае, што сьнег таючы ў адлігу пачынае каціцца з гары ў даліну. Чым далей, тым больш зьбіраецца снегу і бывае, што коціцца кумяк сьнегу, большы за вялікі касцёл. Гета называецца лявіна. А затым і ўсё вялікая, што, здаецца, можэ заваліць, заціснуць ўсё сабою – называюць так сама лявіна.