10. Języki opisu stron www

Język Opisu Strony (ang. page description language – PDL) – język opisujący stronę przesyłaną do druku.

Opis

Obejmuje więcej informacji i możliwości edycji niż mapa bitowa. Zawiera znaczniki pozwalające na opisanie tekstu i grafiki znajdujące się na stronie. Pozwalają one programom i urządzeniom wydrukować stronę. Język opisu strony jest niezależny od sprzętu (drukarki, plottera) – na każdym z nich powinna wyglądać (i być drukowana) identycznie. Są one używane w poligrafii i cyfrowym składaniu tekstu. Dominują też przy publikacji różnych dokumentów np. PDF.

Języki opisu strony mają postać tekstowych lub binarnych strumieni danych. Ten sam strumień danych może opisywać więcej kopii stron tego samego typu. Najbardziej znany język z tej grupy – PostScript – jest jednocześnie językiem programowania.

Języki opisu stron pojawiły się wraz z powstaniem drukarek trybu graficznego. Było to w połowie lat 70., gdy Xerox PARC skonstruował drukarkę laserową. By właściwie drukować elementy graficzne potrzebny był odpowiedni język. Został nim PostScript.

Pokrewnym terminem jest język kontroli drukowania (ang. printer control language – PCL), który jednak nie ma nic wspólnego z Printer Command Language (językiem stworzonym przez firmę Hewlett-Packard).

HTML (HyperText Markup Language) to język opisu strony. Dokument HTML jest plikiem tekstowym, który oprócz tekstu widocznego na stronie zawiera znaczniki zawierające polecenia dla przeglądarek klienta, opisują one wygląd i funkcje elementów strony web. Język HTML przechodził już wielokrotnie modyfikacje. Dodawane są nowe polecenia i funkcje. Specyfikacja HTML zmierza do tego, aby strony pisane w tym języku były tak samo prezentowane w różnych przeglądarkach i na różnych komputerach.

Języki opisu strony

• ConTeXt – oparty na systemie TeX język znaczników, a zarazem system składu dokumentów.

• Encapsulated PostScript – podzbiór PostScriptu, do przechowywania stron grafiki wektorowej w celu osadzania ich w innych dokumentach.

• HPGL – (Hewlett-Packard Graphics Language) język obsługi drukarek HP.

• InterPress – język opisu strony opracowany w Xerox PARC.

• LaTeX – język znaczników do formatowania dokumentów tekstowych i tekstowo-graficznych.

• PDF – format do prezentacji, przenoszenia i drukowania treści tekstowo-graficznych firmy Adobe Systems.

• PostScript – uniwersalny język opisu strony firmy Adobe Systems. Obecnie jeststandardem w zastosowaniach poligraficznych.

• Printer Command Language – język obsługi drukarek laserowych i drukarek atramentowych HP.

• SGML – (Standard Generalized Markup Language) standardowy uogólniony język znaczników do ujednolicania struktury i formatu różnego typu informacji.

• TeΧ – język i kompilator przygotowujący pliki w wymaganych przez urządzenia graficzne formatach.

• XSL Formatting Objects – oparty na XML język znaczników do formatowania dokumentów.

• XeTeX – Wariant TeX-a na platformę Mac OS-X.

11. Modele logiczne danych w bazach danych

Trzy najważniejsze modele danych używane w większości systemów baz danych to modele: relacyjny, sieciowy i hierarchiczny. Są pod wieloma względami podobne do modelu związków encji. Mają jednak pewne właściwości, dzięki którym są lepiej dopasowane do fizycznych struktór używanych przy implementacji baz danych.

Relacyjny model baz danych. Do reprezentacji danych wykorzystuje się dwuwymiarowe tabele inaczej zwane relacjami. Każda tabela opatrzona jest nazwą i posiada określoną liczbę kolumn. Z kolei każda kolumna ma swój nagłówek czyli atrybut. Atrybut danej kolumny charakteryzuje się określonym typem. Przykłady typów: liczbowe, tekstowe, typ czasu, daty, waluty, typ wyliczeniowy, logiczny itd. Aby tabelki można było powiązać ze sobą to nie można ustrzec się powielania niektórych atrybutów w różnych tabelkach. Z jednej strony jest to niekorzystne bo informacje się powtarzają, ale z drugiej daje nam to łatwość powiązania, sklejenia ze sobą różnych zbiorów danych bez używania wskaźników.

Inną zaletą relacyjnej BD jest to, że potrafimy wyciągnąć z niej każdą informację. Nie ma tu „czarnych dziur” tzn informację wprowadzoną bez problemu możemy odzyskać. Podobnych twierdzeń nie można sformułować już chociażby dla modelu sieciowych BD.

Ważnym pojęciem w modelach relacyjnych jest klucz. Wyróżniamy dwa rodzaje kluczy: główny i obcy. Klucz główny jest atrybutem lub zestawem atrybutów, który w sposób jednoznaczny identyfikuje rekordy w tabeli. Klucz obcy służy do robienia powiązań między tabelkami.

Model sieciowy Cechy:

• struktura danych przypomina graf

• wierzchołki grafu – typy obiektów

• łuki w grafie – wiązania między typami

• opis obiektu zbudowany z pól zawierających dane opisujące obiekt

• reprezentacja wiązań (wskaźniki): odesłanie bezpośrednie, odesłanie inwersyjne, wiązania codasylowe

Sieciowy model danych jest w pewnym uproszczeniu reprezentacją diagramów związków encji, w którym wszystkie związki muszą być binarne oraz jednoznaczne co pozwala na tworzenie stosunkowo prostego grafu.

Modele hierarchiczne. Hierarchia jest to pewne uporządkowanie przypominające drzewo. Jeżeli przyjmiemy węzeł główny-korzeń to będziemy mieli jego następniki, które będą się rozgałęziać aż dojdziemy do liści (rozwidlenia nie muszą być binarne). Wszystkie powiązania wyznaczają kierunek od poprzednika do następnika. Sprawia to, że nawigacja po takiej bazie jest stosunkowo prosta.

Za pomocą modelu hierarchicznego można przedstawić każdy diagram związków encji, który reprezentowany jest tu przez zbiory drzew, czyli las.

Istnieją tu pewne ograniczenia: nie ma związków n-m, związki realizowane są jako wskaźniki, tylko jeden rodzaj związku między dwoma typami obiektów, dodawanie związków wymusz tworzenie z dodatkowych drzew hierarchii lub odsyłaczy do rekordów oryginału.