6 Лк Охотничье хозяйство Республики Беларусь

1. История охотничьего хозяйства.

2. Динамика численности и добычи основных охотничьих видов.

3. Структура охотничьих угодий.

4. Основные направления и перспективы развития охотничьего хозяйства. Программа развития охотничьего хозяйства на 2006–2015 годы.

1. История охотничьего хозяйства в Беларуси

Первые шаги по государственному регулированию отношений связанных с добычей и использованием охотничьей дичи были приняты в 1420 г. князем Ягайло – в период его правления было положено начало заповедности Беловежской пуще.

Первый свод юридических норм и правил был составлен в Статуте Великого княжества Литовского (1529 года). В нем были включены нормы связанные с охотничьим промыслом. Феодалам гарантировалось исключительное право на охоту в пределах своих владений, а также предусматривались штрафы и наказания за незаконную охоту.

В 1557 году Великим князем Жигимонтом Августом II была утверждена «Устава на волоки», в которой регламентировались условия и правила пользования охотничьими угодьями, а также рад новых запретов и ограничений.

В 1559 году по распоряжению Великого князя была осуществлена инвентаризация княжеских владений. На основании проведенных работ появился акт «Ревизии пущ и переходов звериных в ВКЛ…..». Труд представлял собой подробное описание 39 пущ, наиболее значимых с охотничьей точки зрения. Выполненную работу можно считать началом охотустройства в Беларуси. В ней нашла отражение зарождавшаяся тогда лесная типология, в частности, выделение боров, грудов, ольс, которые обладали различной ценностью для охотничьего хозяйства.

Дальнейшие дополнения и уточнения законов связанных с охотой происходило при создании Статутов ВКЛ 1566 и 1588 года.

Статут Вялікага княства Літоўскага 1588 г.

РАЗДЗЕЛ X

АБ ПУШЧАХ, АБ ПАЛЯВАННІ, АБ ДРЭВЕ БОРТНЫМ, АБ АЗЁРАХ І

СЕНАЖАЦЯХ

Артыкул 1 Аб ловах

Устанаўліваем: хто б незаконна паляваў у чужых пушчах, тады таму, у чыёй пушчы паляваў, павінен заплаціць за гвалт дванаццаць рублёў грошаў, а за звяроў, колькі злавіў, павіен заплацць па цане, указанай ніжэй. А калі б хто паслаў стральцоў у чужую пушчу або сам таемна звера забіу, тады, калі будзе гэта дакладна доказана, то колькі звяроў будзе забіта, такі павінен за кожнага звера заплаціць так, як ніжэй апісана. А калі б стральца злавілі ў пушчы над забітым зверам, такога трэба прывесці да нашага ўрада, у замак або судовы двор таго павета, у якім гэта здарыцца, і лістом урадавым абвясцць пана таго стральца або ўрадніка яго, пакінуўшы проз вознага копію таго ліста у маёнтку таго пана, з якога той стралец у пушчу чужую хадзіў, і тэрмін разбору прызначыць паводле адлегласці дарогі, але не далей за два тыдні, каб да слухання справы ва ўрад наш прыбыў. А калі у судзе па дакладных доказах той стралец будзе прызнаны вінаватым, тады за кожнага звера павінен будзе ўдвая заплаціць. А за віну, што ў чужую пушчу страляць ходзіў, павінен сядзець у турме ў замку або ў двары нашым шэсць тыдняў і не можа быць выпушчаны з турмы, аж пакуль не заплаціць за звера. А калі б пан таго стральца або ўраднік у тэрмін, прызначаны ўрадам, не прыбыў, тады ўжо сам урад можа таго стральца так, як вышэй апісана, судзіць. А калі б хто падстрэліў або параніў звера на сваей зямлі, а той звер перайшоў на чужую зямлю, тады, хаця і за параненым зверам, проз граніцу ў чужую зямлю ніхто хадзіць не павінен, а хто б, перайшоўшы граніцу, звера таго дабіў, тады падлягае такому ж штрафу, як вышэй у гэтым артыкуле апісана. Аднак за воўкам і лісіцай дазваляецца за сабакамі ехаць і на чужую зямлю па палях і пералесках, толькі б шкоды якой у вытоптвані збожжа неўчыніў.